Οι Ηγούμενοι του Μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου στους Σκάρους Λευκάδας (Τρίτο Μέρος) | Λευκαδίτικα Νέα - Lefkada News

Οι Ηγούμενοι του Μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου στους Σκάρους Λευκάδας (Τρίτο Μέρος)

agios_georgios_skaron

Συνέχεια από το δεύτερο Μέρος

Του Σπύρου Π. Σούνδια*

Ιωάννης (Ιωαννίκιος) Σούντιας (1662-1733)

Ο Ιωάννης Σούντιας που αναφέρεται στη ζωή του Μεθοδίου Μολφέτα δεν ήταν άμοιρος του μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου καίτοι γεννήθηκε και κατοικούσε στην πόλη.

Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Σούνδιας (1630-1687) και μητέρα του η Αγγελική (1639-1719). Ήταν βοηθός στο ιερατικό έργο του Μολφέτα και συμβοηθός στο έργο του. Συνέχισε το έργο του δασκάλου του και μετά το θάνατό του να ιερατεύει στην Ευαγγελίστρια ως το 1700 και μετά όταν η Ευαγγελίστρια ολοκληρώθηκε από παλιότερους ιερείς ιεράτευσε το 1700 στον Άγιο Δημήτριο της πόλης. Το 1713 στους Αγίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο στη Νεάπολη της Ιταλίας, εκκλησία που υπάρχει και σήμερα στο ιστορικό κέντρο της πόλης αυτής. Προσκλήθηκε από τους τότε κυβερνητάδες της παροικίας, Κωσταντίνο Χριστοφόρου και Αναστάσιο Σεγούντο με τους οποίους ήλθε αργότερα σε ρήξη (πράξη συμβολαιογράφου Γεωργίου Βαρβαρίγγου 1714, Ιουνίου 13, βιβλίον 4ον).

Ύστερα πήγε στην Κέρκυρα, όπου με επίκεντρο τον Άγιο Γεώργιο στη Γαρίτσα, που τον είχε καλέσει η Γκρατιόσαζα, χήρα του ποτέ Πέτρου Τζανκαρόλου, όπου είχε περιουσία, περιήλθε την Κέρκυρα και ιεράτευσε στο μοναστήρι του Μαντουκιού, στο μοναστήρι της Αγίας Ευφημίας και πολλά άλλα μοναστήρια, όπως αναφέρει στη διαθήκη του γενομένη το 1733, Ιανουαρίου 30 πράξεις δημοσίου νοταρίου Γεωργίου Βαρβαρίγγου βιβλίον 10.

Πέθανε στην πόλη της Λευκάδας και ζήτησε να ταφεί στην Φανερωμένη. Δεν γνωρίζω αν αυτό πραγματοποιήθηκε. Είχε τέσσερα αδέλφια. Διακρίνεται για τη σύμπραξή του στο ιερό έργο με τον Μεθόδιο Μολφέτα ως συλλειτουργός και ως βοηθός και συνεργάτης για την οικοδόμηση και διατήρηση του Αγίου Αθανασίου και της Ευαγγελίστριας στην πόλη (Χώρα) όπως αναγράφεται και για τη σχέση του από νεαράς ηλικίας με το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στους Σκάρους.

Ιερεμίας Δαμιανής

Αδελφός του Αθανασίου και ακόλουθος του κύματος των Κεφαλλονιτών του Φραγκίσκου Μοροζίνη για την κατάληψη της Λευκάδας. Στην εκστρατεία αυτή έδωσαν τον χαρακτήρα της Σταυροφορίας για την απελευθέρωση του νησιού από τους Τούρκους, γιατί οι Τούρκοι τους ενοχλούσαν και τους κούρσευαν. Όπως έχει ξαναγραφεί μερικοί Τούρκοι πειρατές συναχθέντες από διάφορα μέρη και έχοντας ως ορμητήριο το Κάστρο της Λευκάδας (Μπόργκο) εξορμούσαν περίγυρα και στην Κεφαλλονιά και κούρσευαν τα παραλιακά χωριά. Ουσία είναι η περιπέτεια και η διαρπαγή. Γι’ αυτό και έκαμαν πολύμηνη προετοιμασία και προπαγανδίζαν την εκστρατεία αυτή στα δύο νησιά, Κεφαλλονιά και Ιθάκη φυσικά με την συγκατάθεση των Βενετών, οι οποίοι είχαν κάθε συμφέρον.

Αρχηγοί ήταν ο Αναστάσιος Μεταξάς και συμβοηθός του ο Ιωάννης Μεταξάς βαπτιστής καθώς και ο Άγγελος Δελαδέτσιμας. Είχαν προϋπηρετήσει τη Βενετία και ήταν εγκάθετοι της διοίκησης στα νησιά αυτά. Ακολούθησαν πολλοί Κεφαλλονίτες και Ιθακήσιοι και αργότερα εγκαταστάθηκαν ομαδικά στη Λευκάδα, ώστε και χωριά ολόκληρα να δημιουργηθούν από τους εποίκους, όπως ο Πόρος. Τότε έχουμε την πιο μεγάλη επίδραση των Κεφαλλονιτών στη Λευκάδα.

Ο δημοσιογράφος Κορομηλάς Γεώργιος γράφει στη ΜΕΕ, τόμος Θ’ σελ. 420 στο λήμμα Διορυκτός τα εξής: Προσελθών ο Αρχιεπίσκοπος Κεφαλληνίας Τιμόθεος Τυπάλδος και ζητήσας να πολεμήσουν προς επικράτησιν του αρχιστρατήγου Φραγκίσκου Μοροζίνη, βαθύτατα τον συνεκίνησαν!!! Και αλλού: Την 4ην Αυγούστου 1684 πληροφορηθείς ο Μοροζίνης ότι δισχίλιοι Κεφαλλονίτες πολεμιστές εκχυθέντες διά της Διορυκτού εις την Ακαρνανίαν και ότι αιχμαλώτισαν περί τας 24.000 αιγοπροβάτων διέταξε την δήμευσιν των αιγοπροβάτων και την από του στρατοπέδου απομάκρυνσιν του απειθάρχου εκείνου στρατού. Πολεμούσαν και διήρπαζαν ότι εύρισκαν και οι επιχειρήσεις αυτές συνεχίστηκαν επ’ αρκετού με αρχηγούς τον Άγγελον Δελαδέτσιμαν και ύστεραν τον Αναστάσιον Μεταξάν.

Η οικογένεια Δαμιανή εγκαταστάθηκε στον Αλέξανδρο σε κτήματα των εκδιωχθέντων Τούρκων (Φραξί, Αουζά, Γαζάτο και διάφορα άλλα μέρη του χωριού). Ο αδελφός του Ιερεμία, Αθανάσιος έχει σχέση με τη διοίκηση στο επιτελείο των Μεταξάδων και του Δελαδέτσιμα που ενισχύουν την προσπάθεια των Βενετσάνων για την Πρέβεζα και τον Αμβρακικό που εποφθαλμιούν, την εκστρατεία στο Ξηρόμερο που επεκτάθηκε νοτιότερα ως το Μεσολόγγι και την ρύθμιση των εσωτερικών πραγμάτων.

Ο Ιερεμίας ως ηγούμενος διαδέχτηκε τον Ιωνά Βανδώρο μετά το 1698 και παρέμεινε ηγούμενος ως το Σεπτέμβριο του 1704. Η θητεία του συμπίπτει με την κυρία προσπάθεια να προωθήσει τις καινοτομίες της διοίκησης σχετικά με την εναλλαγή του σκευοφύλακα που υπήρχε από τα βυζαντινά χρόνια και τώρα προωθείται και εξελίσσεται στο βαθμό του Οικονόμου. Έτσι απέβλεπε και συντηρούσε με τους βοηθούς του καλογήρους τα πράγματα (σκεύη) του μοναστηριού και του ναού που έχουν σχέση με τη λειτουργία και λατρεία, αλλά ευρύνεται ο ρόλος του και στη δοσοληψία του μοναστηριού και επισημοποιείται η οικονομική τους επέμβαση με βιβλία και πρακτικά για τα έσοδα και έξοδα, ώστε ο ρόλος των ελεγκτών (επιτρόπων διοίκησης) να είναι ευκολότερος και αποτελεσματικότερος.

Αυτό επιδιώκουν οι Ενετοί, να μπουν στα οικονομικά των μοναστηριών, όμως αντιπροβάλλεται το πείσμα των καλογήρων, που δεν κατασιγάζεται εύκολα. Γι’ αυτό και τα μοναστήρια βρίσκονται σε αναστάτωση και αναβρασμό και οι προθέσεις των κατακτητών Ενετών αργούν να υλοποιηθούν παρά τις πιέσεις. Οι ληξιαρχικές πράξεις που έχουν εξαγγελθεί από τον κανονισμό του Μαρίνου (άρθρο 3) υλοποιήθηκε το δεύτερο εξάμηνο του 1700 όπως αναφέρεται στα ληξιαρχικά βιβλία του Αγίου Νικολάου της πόλης (Χώρας) που βρίσκουμε τη σχετική αναφορά από τους δύο αδελφούς ιερείς του ναού Βασίλειο Ζαμπέλη και Ιωάννη και από τον Ιωαννίκιο Σούνδια που τότε εφημέρευε στον Άγιο Δημήτριο της Χώρας.

14_μοναστηρι_αγιου_Γεωργιου_Σκαρων

Ο θεσμός αυτός προϋπήρχε από τα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού με την ιερή πρόθεση και ήταν πιο ουσιαστικός. Εκεί γράφονταν όσοι διέθεταν τα υπάρχοντά των και αφιερώνονταν οι ίδιοι στα μοναστήρια και στο Θεό. Ήταν ένα από τα βασικά κίνητρα που οδηγούσαν τους πιστούς στην αφιέρωση γιατί υπόσχονταν την παντοτινή μνημόνευση των ιδίων και των οικείων των για να πετύχουν την αιώνια λύτρωση. Ήταν φωνή εσωτερική που πήγαζε από την πίστη τους για την σωτηρία τους. Και αυτό το ένιωθαν και το πίστευαν, όσο και αγράμματοι να ήταν.

Απεναντίας οι ληξιαρχικές πράξεις που τώρα θεσπίζονται με διατάξεις της εξουσίας καταντούν διατάξεις τυπικές και ωφελούν μόνον την διοίκηση. Μια ευρωπαϊκή δύναμη, όπως είναι η Βενετία τότε, στηρίζεται στα νέα επιτεύγματα της εξέλιξης και τους αριθμούς που μπάζουν στους υπολογισμούς των την διοίκηση και τη διπλωματία, συντονίζουν καλύτερα τις κατευθύνσεις των και την δυναμική τους. Η στατιστική σαν επιστήμη οδηγεί σε σημαντικά συμπεράσματα που εφαρμόζει η εξελισσόμενη Δύση. Για τον αφιερωμένο καλόγηρο όμως, που δεν γνωρίζει τα τερτίπια αυτά, νιώθει ότι δεν τον αγγίζουν, γι’ αυτό και αδιαφορεί.

Ακόμη ότι αυτά είναι παγίδες της πολιτικής των κατακτητών, για να περάσουν τα μέτρα τους και αυτό τους κάνει πιο δυσκολόπιστους.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αντίλαλοι απ΄ τους Σκάρους», που εκδίδει ο Σύλλογος Αλεξανδριτών Αττικής)

(Συνεχίζεται)

* Ο Σπύρος Πάνου Σούνδιας είναι φιλόλογος, ιστορικός.

ΟΙ ΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΣΤΟΥΣ ΣΚΑΡΟΥΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ


Αφήστε το σχόλιό σας

XHTML: You can use these html tags: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

            









Copy Protected by Chetan's WP-Copyprotect.