Ο πρώτος Γκιώνης που ακούσαμε φέτος…
Ήταν πριν λίγες μόλις μέρες, όταν είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, που ακούσαμε για πρώτη φορά φέτος τον Γκιώνη στην έρημη από κόσμο πλατεία της Καρυάς – μόνο κάνα δυο παιδιά έπαιζαν ακόμη σε μια άκρη. Είχε κουρνιάσει ψηλά στα κλαριά ενός από τους αιωνόβιους πλάτανους της πλατείας και παρ΄ όλες τις προσπάθειες που κάναμε δεν μπορέσαμε να τον εντοπίσουμε, μόνο τη φωνή του ακούγαμε, χαρακτηριστική των καλοκαιρινών νυκτών, …. «γκιον»! «γκιον»!
Σύμφωνα με το site petbirds.gr, που επικαλείται πηγές της ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας «Βικιπαίδεια», υπάρχει μια πολύ γνωστή λαϊκή παράδοση που προσπαθεί να εξηγήσει το λάλημα του γκιώνη.
Καρακαξοφωλιές σε ένα από τα πλατάνια στην πλατεία Καρυάς
| I Ήταν 2 αδέρφια πάντα αγαπημένα, πρόβατα βοσκούσαν σ΄ άρχοντα μεγάλο, Γκιώνη λεν τον ένα Δήμο λέν τον άλλο. II III |
IV Οι αρνάδες ήρθαν στο κοπάδι πάλι και ο φονιάς τις βλέπει, στέκεται κλαμένος, γέρνει το κεφάλι μετανοημένος. V VI |
Ο Γκιώνης – Otus Scops είναι μια μικρή κουκουβάγια με μέγεθος περίπου 20 εκατοστών. Το όνομά του προέρχεται από την μονότονη κραυγή που βγάζει «γκιον».
Το πτέρωμά του είναι ανοιχτόχρωμο γεμάτο με στίγματα και γραμμώσεις γκριζοκαφέ χρώματος. Το σώμα του και η ουρά του είναι μεγαλύτερο και το κεφάλι του μικρότερο σε αναλογία με την κουκουβάγια. Πάνω από τα αυτιά του υπάρχουν δεξιά και αριστερά μικρές τούφες τις οποίες ανασηκώνει σε περιπτώσεις φόβου, θυμού όπως συμβαίνει και με τον μπούφο που ανήκει στην ίδια οικογένεια.
Είναι είδος αποδημητικό και συναντάται στην Αφρική και Νότια Ευρώπη. Τακτικός επισκέπτης στην χώρα μας από την άνοιξη. Όπως συμβαίνει με όλα τα πτηνά της οικογένειας είναι νυχτόβια πουλιά και σπάνια θα τον δούμε στο φως της ημέρας.
Την νύχτα βγαίνει για κυνήγι και τρέφεται με έντομα, μικρά ποντίκια, φίδια κτλ και είναι ιδιαιτέρως χρήσιμος και ωφέλιμος στην γεωργία. Φωλιάζει σε κοιλότητες δέντρων, εγκαταλειμμένες φωλιές άλλων πτηνών και κουφάλες δέντρων. Τον συναντάμε αρκετά συχνά σε κατοικημένες περιοχές, φυτείες και κήπους.
Υπάρχει μια πολύ γνωστή ιστορία, που προσπαθεί να εξηγήσει το κελάηδισμα του γκιόνη. Ήταν, κατά την παράδοση δύο αδερφοί. Τον έναν, που λεγόταν Αντώνης, τον σκότωσε ο άλλος, που μεταμορφώθηκε από τη λύπη του (ή τον μεταμόρφωσε μετά από δική του παράκληση ο Θεός) σε πουλί, που κλαίει τον αδικοχαμένο αδερφό του: «Γκιον! Γκιον!».
