Της ψυχής νεχτάρι! (Ποίημα για το Μοναστήρι των Αγίων Πατέρων)

Η Μαρία, η τελευταία καλόγρια των Αγίων Πατέρων (1965)

Την Κυριακή 9 Ιουνίου είναι των Αγίων Πατέρων και γιορτάζει το πρωτοχριστιανικό μοναστήρι, σημείο αναφοράς όχι μόνο για τον Αλέξανδρο στον οποίο ανήκει αλλά για όλα τα χωριά του νησιού.

Με αφορμή την πανήγυρη ένα ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη (Παποράκη).

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΝΕΧΤΑΡΙ!

Σαν άκουσα στα λιοστάσια την καμπάνα
εσπερινό να χτυπά, ζωγράφισα στα μάτια την
άγια σου θωριά! Βράχος λαξευμένος στα πόδια
των Σκάρων, νιπτήρας θαυμάτων στις καρδιές
των ξωμάχων, ανάταση μύρων στα ξεμόνια του
μόχθου, παντοδυναμία και σθένος σ’ αχανείς
καταρράχτες! Απειροσύνη και έκσταση σε
καρδιές φλογισμένες, φωτοχυσία απέραντη στα
θαλερά μονοπάτια, τα βήματα φέρνουν στον
ανθώνα των βράχων, όπου στρουθία στ’
ακρόβραχα την στέγη τους βρίσκουν, κι η
χελιδόνα τη φωλιά της στεργιώνει!

Των Αγίων Πατέρων Μυστολέκτη Λιμώνα!

Ασκητική, νηπτική η ψυχή σου, αμόλευτη, στα
ριζά του βράχου φωλεύει. Καλλωπισμένος
νυμφίος! Πανθαύμαστος κήπος! Τ’άδυτο φως
στις ψυχές νεκταρώνεις! Δικοτυλήδονοι βράχοι
με παραστάτες αγγέλους, λιτή προσευχή στ’
ουρανού τα μελτέμια, αιμάτινοι λίθοι σχιστά
γκαινιασμένοι στης Ακόνης τα πλάγια!
Θριαμβεύουσας ζήσης ανάταση θεία, περατάρι
πορθμείο, στης γαλήνης τους κόλπους!
Μάρτυρας στέκεις στις γενιές που περάσαν και
σ’ όσες αύριο φτάνουν. Σαμαρείτες διψώντες, το
νερό σου τ’ αγιόβρυτο αμφορείς να γιομίσουν…

Παντευλόγητο των Αγίων Πατέρων Κοιτάρι!

Λαμπρό πανηγύρι οι ξωμάχοι φουντώνουν στα
κρεσέντα του Μάη, σαν η πλάση στους αιθέρες
σκορπιέται, ντυμένη μεταξένια σπαλέτα!
Μελίσσι πολύβουο, πανηγυριώτες ξωμάχοι
καβαλοσκούτια ωραία, ωσάν μαργαρίτες, να
στολίζουν τις σέλες, ταπεινοί σου ικέτες, στην
άγια θωριά σου αγιατίζονται δέος! Ευλαβικά στα
σκαλιά σου οδηγούν τα ηνία, ηνίοχοι λαύροι, που
μέσα τους καίει του πόθου λιβάνι. Τις θειακούλες
φιλεύουν, τη Μαρία, τη Δέσποινα, την Ακακία
την τριάρα γιομάτη ζωηκάντηλο λάδι! Χορούς οι
ικέτες αρμονιάζουν στ’ αλώνι, μ’ αγγέλους
χορεύουν, που κοσμούν τις αυλές σου και
μυρώνουν τους βράχους! Άγγελοι όμοιοι η
αφροκέντητη γη τους, τα πανώρια φτερά της
ντυμένοι μετάξι!

Των Αγίων Πατέρων Μυριόφυτε Κήπε!

Στους ελαιώνες σου άπλα, λιμανίζεις τον μόχθο
λαμπάδες σου καίνε υμνητικά οι σποριάδες
σταυροκοπιούνται, μελωδίζονται πάντα στους
λυρισμούς της μικρής σου καμπάνας, σαν
συνάζει τα πουλιά στις φωλιές τους, του ερωδιού
η κατοικία στο λυκόφως ηγείται… Ο άδολος
άνθρωπος της προσευχής, του ιδρώτα, στου
γυρισμού την πορεία…

Των Αγίων Πατέρων Θεόσωστη Κόχη!

Τους αιώνες κυβέρνα. Καράβι αργόλαμνο, στης
χαράς τα ταξίδια να πλοηγείς τους ξωμάχους, σε
πανεύδιους, σ’ απάνεμους κόρφους…

Οι τελευταίες τρεις μοναχές της Μονής των Αγίων Πατέρων. Από αριστερά: Ακακία († 1973), Δέσποινα († 1966) και Μαρία († 1978)