Χλωρίδα Λιμνοθάλασσας Λευκάδας: 43. Σκόλυμος ο ισπανικός (σκολύμπρι, ασκρόλυμπος, σκολιάμπρι, ασκόλυμπρα) – Scolymus hispanicus

Ένας από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους στο νησί μας, την Λευκάδα, με εξαιρετικά πλούσια βιοποικιλότητα χλωρίδας και πανίδας είναι η λιμνοθάλασσα.

Εκτός από τα πολλά είδη της ορνιθοπανίδας που κατά καιρούς όλοι θαυμάζουμε, φιλοξενεί μια ιδιαίτερα πλούσια χλωρίδα. Ένας μεγάλος αριθμός φυτών ζει και αναπτύσσεται σε απόσταση 0-100 μέτρα από τις παρυφές του μικρού ιβαριού. Συνεχίζουμε με την παρουσίαση αυτού του πλούτου, όπως έχει καταγραφεί μέσα από τον φακό του γεωπόνου κ. Μπάμπη Λάζαρη.

43. Σκόλυμος ο ισπανικός (σκολύμπρι, ασκρόλυμπος, σκολιάμπρι, ασκόλυμπρα). Scolymus hispanicus. Οικογένεια Asteraceae.

Είναι πολυετής πόα με χοντρό και όρθιο, διακλαδιζόμενο βλαστό που φτάνει σε ύψος μέχρι και 1 μέτρο, με βαθιά σαρκώδη ρίζα.

Τα φύλλα του είναι μαλακά, λογχοειδή, με αγκάθια, μακριούς μίσχους και λευκές νευρώσεις.

Τα άνθη έχουν κίτρινο χρώμα βγαίνουν από τις μασχάλες των φύλλων, σε κεφαλωτές ταξιανθίες, περίοδος ανθοφορίας από Μάιο-Σεπτέμβριο.

Το συναντάμε παντού γύρω από την λιμνοθάλασσα αλλά και σε όλη την Ελλάδα σε ακαλλιέργητα εδάφη.

Είναι βρώσιμο, συλλέγονται τα φύλλα και οι τρυφεροί βλαστοί του όλο τον χειμώνα μέχρι την αρχή της άνοιξης, πριν αρχίσει να αναπτύσσεται το στέλεχος του φυτού, ενώ η σκούρα και παχιά ρίζα συλλέγεται το φθινόπωρο.

Τα φύλλα αφού καθαριστούν από τα αγκάθια τρώγονται βραστά μόνα τους ή με άλλα χόρτα, σε σαλάτες, σε σούπες, σε ομελέτες, μαγειρεύονται με κρέας, σε τουρσί με ξύδι και λάδι.

Ο ζωμός που παράγεται από το βράσιμο της ρίζας του σκολύμου θεωρείται ιδιαίτερα θεραπευτικός.

Περιζήτητη είναι και η κεντρική νεύρωση που τη παίρνουμε αποφλοιώνοντας το φύλλο.

Σαν βότανο έχει εφιδρωτικές και διουρητικές ιδιότητες συνίσταται κατά των ρευματισμών και κατά της ψαμμίασης.

Παρά την ονομασία του «ισπανικός» είναι ένα κοινό αγκάθι γνωστό στην Ελλάδα για τις θεραπευτικές και άλλες χρήσεις, από αρχαιοτάτων ετών. Το αγκάθι αυτό αναφέρεται από τον Ησίοδο και το Θεόφραστο. Ο Ησίοδος το αναφέρει ως σκόλυμο και ο Θεόφραστος το αναφέρει ως λειμωνία σκόλυμον. Από τα αρχαία χρόνια τρώγονταν οι ρίζες, τα φύλλα και οι τρυφεροί βλαστοί του.

Ο Διοσκουρίδης αναφέρει ότι ο σκόλυμος είναι «πόα αρτιφυής ούσα λαχανεύεται ώσπερ ασπάραγος». Δηλαδή αναφέρει ότι στα χρόνια του έτρωγαν το τρυφερό στέλεχος όταν φύτρωνε σαν σπαράγγι.

Οι αρχαίοι υποστήριζαν (Διοσκουρίδης, Πλίνιος) ότι η ρίζα του σκόλυμου (ασκόλυμπρου) έχει αποσμητικές ιδιότητες. Συγκεκριμένα ο Πλίνιος αναφέρει ότι ο γλύπτης Ξενοκράτης πλενόταν με εκχύλισμα ασκόλυμπρου ανακατεμένο με κρασί, για να εξουδετερώσει την άσχημη μυρουδιά του ιδρώτα.

Η ρίζα του από την αρχαιότητα χρησιμοποιείτο ως φάρμακο για διάφορες παθήσεις. Οι περισσότεροι γιατροί της αρχαιότητας θεωρούσαν ότι η ρίζα του είχε διουρητική δράση. Για τον λόγο αυτό σε περιπτώσεις δυσουρίας έβραζαν την ρίζα σε κρασί και έδιναν να πιουν οι πάσχοντες.

Η παρουσίαση των βοτάνων σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή και έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα.

Δες εδώ όλες τις αναρτήσεις για την χλωρίδα της Λιμνοθάλασσας της Λευκάδας.