Μια πανέμορφη περιπατητική διαδρομή στο φαράγγι (χαράδρα) των Χαραδιατίκων

Πανέμορφο το νησί μας, ιδιαίτερα η ενδοχώρα του. Κι όλες τις εποχές, με την καθεμιά να έχει τα δικά της ξεχωριστά χαρακτηριστικά.

Μια από τις φυσικές αυτές ομορφιές είναι και το φαράγγι (χαράδρα) των Χαραδιατίκων, απ΄ όπου πήρε και το χωριό το όνομά του. Το παλιό μονοπάτι που ενώνει τα Χαραδιάτικα με «τ΄ αδελφοχώρι τ΄ Άλατρο» περνά κατά μήκος της χαράδρας. Είναι στο μεγαλύτερο μέρος του προσβάσιμο, από το Υδραγωγείο και πάνω μέχρι την μικρή πλατειίτσα με την ξακουστή τη βρύση στο Άλατρο. Μόλις πρόσφατα μας έφερε από κει νερό ένας γείτονας που την επισκέπτεται τακτικά.

Καλό θα ήταν να ανοιχτεί και το κάτω μέρος του μονοπατιού που έχει λογγώσει. Από το Υδραγωγείο δηλαδή μέχρι τα Χαραδιάτικα. «Λογγόσανε τα μονοπάτια. Στενά περάσματα ανοίγουνε τα γίδια. Πόση χρειάζεται φαντασία να πιάσεις ένα χαμένο κόσμο. Να του χαρίσεις ύλη, φλόγα, αναπνοή. Κι αν το πετύχεις, ανταπόδοση μια λέξη. Λέξη πληγή, φαντασία άρρωστη, ακόμα και πληθωρική». Ας το δει ο δραστήριος πρόεδρος της Κοινότητας.

Θα μπορούσε έτσι να αποτελέσει μια ευχάριστη και όμορφη διαδρομή περιπάτου για όλες τις εποχές. Αυτή την εποχή χαρακτηριστικά είναι τα τρεχούμενα νερά με τους μικρούς καταρράκτες και τις λιμνούλες που σχηματίζονται κατά μήκος της χαράδρας. Μέσα στην πνιγμένη από πλατάνια χαράδρα σώζονται ακόμη τα απομεινάρια τριών, ίσως και περισσοτέρων, νερόμυλων.

Ένας άλλος, καλοδιατηρημένος αυτός αλλά χωρίς εξοπλισμό νερόμυλος βρίσκεται μέσα στα Χαραδιάτικα. «Πηγές, νερά τρεχούμενα θυμίζουνε νερόμυλους. Τα Χαραδιάτικα είχανε ίσα με δέκα. Τη μνήμη δεν κουράζει ο μύλος του Κολομπαστούνη. Στέκει ορτός δίχως εξοπλισμό. Δίνει τη μάχη με το χρόνο. Μια μέρα το καταστροφικό λιοβρόχι θα τον σαραβαλιάσει. Οι άλλοι γίνανε κιόλας ξερολίθια. Καθένας τους μια ιστορία ξεχασμένη…».