Μια «παρθένα» παραλία στο Αθάνι που ίσως θα άξιζε να ονοματιστεί…
Όπως είχαμε γράψει και παλιότερα (ένα μήνα μετά το σεισμό του Νοέμβρη του 2015) νέες μικρές παραλίες είχαν δημιουργηθεί από τις μεγάλες κατολισθήσεις που είχαν σημειωθεί από το σεισμό του 2015 στην περιοχή του Αθανίου στη νοτιοδυτική ακτογραμμή του νησιού μας.
Η μεγαλύτερη από αυτές που την παρακολουθούμε όποτε τυχαίνει να βρεθούμε στην περιοχή, φαίνεται χρόνο με το χρόνο να μεγαλώνει από το αέναο πάλεμα της θάλασσας με τα βράχια. Βρίσκεται ανάμεσα στο Πόρτο Κατσίκι και τους Εγκρεμνούς και όπως διαβεβαιώνουν όσοι γνωρίζουν καλά την περιοχή δεν υπήρχε πριν από το σεισμό. Δημιουργήθηκε από μια μεγάλη κατολίσθηση τα ίχνη της οποίας είναι ακόμη ορατά στον κατακόρυφο σχεδόν βράχο. Μια παραλία που μπορεί κανείς κυριολεκτώντας να πει ότι είναι «παρθένα».
Ίσως έχει έρθει ο καιρός να την ονοματίσουμε. Όπως μας είπε ντόπιος που διατηρεί μια μικρή καντίνα σε ένα πλάτωμα με εξαιρετική θέα στα δεξιά του δρόμου για το Πόρτο Κατσίκι η περιοχή λέγεται «Αμυγδαλάκι». Η πρόσβαση πάντως στο σχετικά πρόσφατο αυτό γέννημα της φύσης όσο και να θελήσει να προσπαθήσει κάποιος είναι αδύνατη από ξηράς. Δεν είναι λίγα όμως τα κότερα που την επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι, ενώ πέρυσι είχε διοργανωθεί και κάποιο πάρτι, σύμφωνα με μαρτυρία.
θα την πέσουν οι σκαφάτοι, της τράμπ σκαφοσύνης , που θέλουν να γυρίζουν στις ακτές και να πιάνουν σε φυσικά αγκυροβόλια , όχι σε μαρίνες για να μην πληρώνουν.
Το πόπολο που πάει με τα πόδια στις παραλίες , και ώς συνήθως ταλαιπωρείται να παρκάρει το αυτοκίνητα για να φτάσει στην παραλία πεζή , το πόπολο δεν μπορεί να φτάσει σε αυτές τις παραλίες. Διότι δεν είναι σκαφάτο.
Απ την πολύ πλουτοκρατία – και ας είναι χρεωκοπημένη αυτή η πλουτοκρατία αφού χρεωκοπημένη είναι όλη η Ελλάδα- συμπεριφορικά όμως οι σκαφάτες συνήθειες δεν αλλάζουν και έτσι οι άσπρες κουκίδες από μακριά μές την θάλασσα, ή τα μικροσκάφη από κοντά την πέφτουν στις παραλίες αυτές.
Τραβάνε και καμιά φωτογραφία με το κινητό και τις στέλνουν στους φίλους και κολλητούς και κολλητές για να τους ιντριγκάρουν με την καλοζω’ί’α τους. Και κατόπιν τον Σεπτέμβρη μαζεύονται σαν λεφούσια και μπλούκια στις πόλεις ( κάτι ψευτομπλούκια δηλαδή ) και αφηγούνται το φρίκιο τους μές τα καταγάλανα τιρκουάζ νερά στις λυρικές και μαγευτικές απομονωμένες βραχοπαραλίες της Ελλάδος όπως λένε. Και αφηγούνται ιστορίες σκαφάτων .
Όλο αυτό το νεοχρωκοπημένο σκαφάτο σύστημα από ψευτομπλούκια ψευτονεογκλαμουριασμένων φρικιών , το περιγράφει και του ταιριάζει το τραγούδι : » δημιουργείς προκάτ παραστρατήματα// και εμπειρία ονομάζεις το φρικιό σου».
Αμολάνε και μες τις θάλασσες τα λύματα του φρικιού τους , γιατί ελάχιστοι απ αυτά τα σκαφάτα ψευτομπλούκια δέχονται να αγκυροβολήσουν σε μαρίνες οργανωμένες και να πληρώσουν, και κατόπιν αρχίζει η φιλολογία στις τυρκουάζ πλάζ ότι η θάλασσα συην παραλία βγάζει αφρίλα.
Δεν είναι αφρίλα , αλλά το εναργές κοινωνικό κατάλοιπο του φρικιού των σκαφάτων.