Ομιλία του βουλευτή Λευκάδας στη Βουλή στο νομοσχέδιο για τις συγκεντρώσεις
Ομιλία στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για τις δημόσιες συγκεντρώσεις πραγματοποίησε στη Βουλή ο Βουλευτής Ν. Λευκάδας Θανάσης Καββαδάς.
Αναλυτικά η ενημέρωση από το Γραφείο Τύπου του βουλευτή:
«Ο Βουλευτής ανέφερε ότι το νομοσχέδιο δεν αποτελεί πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αλλά πεδίο όπου αντιπαρατίθενται η λογική και ο ακραίος παραλογισμός. Τόνισε ότι κανείς δεν αμφισβητεί το δικαίωμα κάθε πολίτη να διαδηλώνει και να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του, χρειάζονται όμως κανόνες για την οργάνωση και το πλαίσιο των διαδηλώσεων, προκειμένου να αποφεύγονται οι ακρότητες.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον εμπρησμό της Μαρφίν που στοίχισε τη ζωή σε τρεις ανθρώπους, ανάμεσά τους και στον Λευκαδίτη Επαμεινώνδα Τσάκαλη, τονίζοντας ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν χάθηκαν εξαιτίας της διαδήλωσης, αλλά επειδή υπήρχε ένα πλαίσιο ανομίας που επέτρεψε σε κάποιους να παρεισφρήσουν στη διαδήλωση και να προβούν σε αυτήν την ακραία πράξη βίας.
Επεσήμανε ότι δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια απέναντι σε φαινόμενα ανομίας που εκμεταλλεύονται το δημοκρατικό δικαίωμα άλλων ανθρώπων να διαδηλώνουν ελεύθερα και ειρηνικά, ούτε επιτρέπεται 50-100 άνθρωποι να κλείνουν το κέντρο της Αθήνας τρεις φορές την ημέρα, ταλαιπωρώντας χιλιάδες άλλους ανθρώπους και προκαλώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση και προβλήματα σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους.
Ο Βουλευτής ανέφερε ότι το νομοσχέδιο είναι εκτελεστικός νόμος, προκειμένου να εφαρμοστεί το άρθρο 11 του Συντάγματος, που αναφέρει ότι «οι Έλληνες έχουν δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα», και συμπληρώνει στην 2η παράγραφο ότι «υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως ο νόμος ορίζει».
Από τη μεταπολίτευση δεν είχε ψηφιστεί ποτέ ένας εκτελεστικός νόμος που θα καθορίζει το κανονιστικό πλαίσιο για να έχει ουσιαστική εφαρμογή το άρθρο 11 του Συντάγματος, ανέφερε ο Βουλευτής, τονίζοντας ότι το νομοσχέδιο δημιουργεί ένα νομοθετικό πλαίσιο που προβλέπει με ξεκάθαρο τρόπο την άσκηση του δημοκρατικού δικαιώματος του συνέρχεσθαι.
Αναρωτήθηκε πόσο δημοκρατικό είναι ελάχιστοι διαδηλωτές να παραλύουν το κέντρο της Αθήνας, να ταλαιπωρούν χιλιάδες πολίτες, να παρεμποδίζουν την κίνηση ασθενοφόρων και πυροσβεστικών οχημάτων, καθώς και πόσο δημοκρατικό είναι μια μικρή ομάδα ακραίων στοιχείων να εκμεταλλεύεται μια εκδήλωση πολιτών για να προβεί σε πράξεις βίας καλυπτόμενη πίσω από αυτή.
Επεσήμανε ότι ακραίοι χαρακτηρισμοί για χουντικές διατάξεις είναι άδικοι και ανυπόστατοι, καθώς, αντιθέτως, το νομοσχέδιο καταργεί νομοθετικά διατάγματα του 1971 και του 1972 για τις δημόσιες συναθροίσεις, και θεσπίζει ένα πλαίσιο διεξαγωγής συγκεντρώσεων δημοκρατικό για όλους.
Αναφέρθηκε στην προϋπόθεση εκ των προτέρων γνωστοποίησης μιας διαδήλωσης στην αστυνομία, ως αναγκαία συνθήκη για την εφαρμογή της παραγράφου 2 του άρθρου 11 του Συντάγματος αφού με αυτόν τον τρόπο δίνεται η δυνατότητα στην αστυνομία να εξετάσει τη συνδρομή των προϋποθέσεων απαγόρευσης.
Τόνισε ότι δικλείδα ασφαλείας είναι το γεγονός ότι η απόφαση της αστυνομίας για να απαγορεύσει μια διαδήλωση πρέπει να είναι αιτιολογημένη και να βασίζεται σε σοβαρές ενδείξεις για την απειλή της δημόσιας ασφάλειας και της ομαλής ζωής της πόλης, ενώ υπάρχει και δυνατότητα προσφυγής πολιτών στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Τέλος, στα θετικά του νομοσχεδίου ανέφερε τον θεσμό του διοργανωτή της διαδήλωσης που θα συνεργάζεται με τον διαμεσολαβητή από την πλευρά των αρχών.
Κλείνοντας ο κ. Καββαδάς ανέφερε:
«Η διχαστική ρητορική δεν αγγίζει πλέον κανέναν. Όσοι επιμένουν σε αυτή τη ρητορική το μόνο που πετυχαίνουν είναι να διευρύνουν την απόσταση που τους χωρίζει από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Η χώρα κοιτάζει πλέον μπροστά. Η κοινωνία είναι ήδη μπροστά. Έχει ξεπεράσει στερεότυπα του παρελθόντος κινείται και λειτουργεί με ορθολογικούς όρους».»
Όποιος θέλει από ένα άτομο – δεν χρειάζοντα 50 ή 100 που αναφέρει ο Βουλευτής, μπορεί να κλείσει και κλείνει χρόνια στην Ελλάδα ακόμα και την μεγαλύτερη οδική αρτηρία ή δρόμο πόλης ή πεοδρομο , πιάνοντας εξ απήνης του κυκλοφορούντες είτε πεζή είτε τγν κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Όποιος θέλει βάζει κορίνες ή ένα δυό κουτιά στο δρόμο μπροστά απ την πόρτα μιας πολυκατοικίας ή καταστήματος και δεσμεύει θέσεις πάρκινγκ κλείνοντας τον δρόμο.
Όποιος θέλει πιάνει μια πλατεία βάζει χαρτοκούτια και κοθμάται ώς άστεγος ή ασχημονεί καταμεσίς στην πλατεία διόχνωντας τους πολίτες.
Όποιος θέλει καταλαμβάνει πεζοδρόμιο παράροντας την δθκυκλη μηχανή του ή και το αυτοκινητό του.
Όποιος θέλει κλείνει με σταθερή κατασκευή τα πεζοδρόμια.
Δύο άτομα -δεν χρειάζονται παραπάνω- φκιάχνουν ένα πανώ και βαστώντας τα κοντάρια δεξιά αριστερά σε όλο το πλάτος του δρόμου κλείνουν τον δρόμο διαδηλούντες υπερ της ευταξίας και δήθεν εργασιακής δικαιοσύνης ( υπάρχει καο τέτοια διαδήλωση καταγεγραμμένη 2 ατόμων και ένα πανό)
Σε κάθε διαδήλωση με περισότερα από 10 άτομα θα υοάρξουν και κουκουλοοροι που αναγκάζουν τους εν θέματι συμμετέχοντες στην διαδήλωση ή τους περαστικούς να απομακρυνθούν απ τον φόβο ταραχών και για την ασφάλεια της ζωής των..
Σε κάθε διαδήλωση θα μινουν ενεργά κατάλοιπα στασμένες τζαμαρίες, διαλυμένα :μάρμαρα σε σκαλοπάτια εισόδων πολυκατοικιών ,περβάζια παραθύρων ισογείων, κομμένα αγάλματα , γκρεμισμένες ή κλεμένες προτομές, πλάκες αοό τις επιστρώσεις πλατειών, κάγκελα και όλα θα είναι στο όνομα των εργαζομένων και της εργασίας. Μέχρι και κομμένες νερατζιές με πριόνι σε δρόμους της πρωτεύουσας υπάρχουν.
Όλα τα παραπάνω και άλλα χειρότερα απαρτίζουν την δημόσια κοινητικότητα για τα αστικά τοπία ( γιατί σε αυτά τα τοπία υπάρχει η κινητικότητα ανθρώπων).
Το συνολικό φαινόμενο είναι σύνθετο και οικιστικά τοπία με παραμέρτρους χρήσης καθημερινότητας ώς τα παραπάνω φαιιμενα δεν είναι λειτουργικά ούτε βιώσιμα.
Τα κλεισμένα και κατηλειμένα πεζοδρόμια για οποιαδήποτε χρήση πλήν της διέλευσης των πεζών, οι κλεισμένοι δρόμοι από μια χούφτα διαδηλωτές, οι καταλήψεις μόνιμα πλατειών και πάρκων, δεν αφήνουν τα οικιστικά τοπία νάναι τέτοια. Για τούτο και οι πόλεις της Ελλάδος είναι προβληματιες στην λειτουργία τους.
Να μην ξεχνάμε όμως οτι το παραπάνω σπόρ επεκτείνεται και στα χωριά , απλά εκεί λείπουν οι διαδηλώσεις.
Και τελευταία και στις κτηματικές περιφέτειες με τα ανεπιτήρητα ζώα -βό’ι’δια-.