Σύλλογος Ι/Y Λευκάδας: Το «βιολί» των απολύσεων συνεχίζεται στον Σκορπιό
Τις δύο νέες απολύσεις εργαζομένων, «που έρχονται να προστεθούν στις πέντε του προηγούμενου διαστήματος, στις κατασκευαστικές εργασίες και στη λειτουργία των εγκαταστάσεων» στον Σκορπιό, το νησί του Ρώσου «ολιγάρχη» Ντ. Ριμπολόβλεφ, καταγγέλλει στους εργαζόμενους της περιοχής ο Σύλλογος Ιδιωτικών Υπαλλήλων Λευκάδας – Βόνιτσας.
Καθόλου τυχαίο δεν θεωρούμε το γεγονός, αναφέρει ο Σύλλογος, «ότι οι συγκεκριμένες απολύσεις σχετίζονται με εργαζόμενους που αρνήθηκαν την παράνομη καραντίνα – εγκλεισμό σε ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις στο Νυδρί, που επέβαλε η εργοδοσία προκειμένου να προστατευτεί ο VIP ιδιοκτήτης».
Σύμφωνα με το Σωματείο, οι εργαζόμενοι κλείστηκαν «προληπτικά» σε ξενοδοχείο πριν έρθει ο επιχειρηματίας στο νησί, για να διασφαλιστεί ότι δεν θα είχαν κορονοϊό την περίοδο που θα εργάζονταν γι΄ αυτόν. Με βάση τις ίδιες καταγγελίες, οι εργαζόμενοι εξαναγκάστηκαν να υπογράψουν ιδιωτικό συμφωνητικό υπό την απειλή της απόλυσης. Ο εγκλεισμός τους «είναι, δε, παράνομος, αφού δεν προβλέπεται από καμιά Συλλογική Σύμβαση, νόμο, έστω από κάποια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου έκτακτων μέτρων προστασίας από την πανδημία και καταπατά τις στοιχειώδεις ατομικές ελευθερίες των εργαζομένων».
«Η εργοδοσία όχι μόνο σε αυτή την περίπτωση», αναφέρεται στην ανακοίνωση του Σωματείου, «αλλά και σε άλλες έχει κυριολεκτικά ξεσαλώσει, με τις πλάτες της κυβέρνησης, έχοντας τα χέρια της όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο, είτε λόγω πανδημίας είτε όχι, με το οποίο μπορεί να απολύει ξεμπερδεύοντας με ένα «δεν σας χρειαζόμαστε άλλο»».
«Αυτή είναι η εργασιακή ζούγκλα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι», τονίζει ο Σύλλογος και συμπληρώνει: «Αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη που πίνουν νερό όλοι, κυβερνήσεις, τα κόμματα που προσκυνάνε την ΕΕ, τοπικοί παράγοντες σε δήμο και Περιφέρεια».
Είναι, δε, χαρακτηριστική, συνεχίζει η ανακοίνωση, «η «οσφυοκαμψία» τοπικών παραγόντων στις απαιτήσεις της διαχειρίστριας εταιρίας με τελευταίο παράδειγμα τη στάση της Περιφερειακής Αρχής στα Ιόνια Νησιά και των συμπολιτευόμενων και προσωπικά της κ. Κράτσα, του Αντιπεριφερειάρχη Λευκάδας κ. Κτενά, αλλά και των δήθεν αντιπολιτευόμενων της ΑΝΑΣΑ του κ. Γαλιατσάτου, να δεχτούν τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της εταιρίας μόνο με τις διαβεβαιώσεις και τα… powerpoint της ίδιας της εταιρίας χωρίς αυτοψία στο χώρο, χωρίς κανέναν έλεγχο!»
«Οι εργαζόμενοι σε αυτές τις συνθήκες εργασιακής ζούγκλας που έχουν διαμορφωθεί, ένα δρόμο έχουμε! Το δρόμο του αγώνα μέσα από το Σωματείο μας, μαζί με τα άλλα Σωματεία και το Εργατικό Κέντρο Λευκάδας- Βόνιτσας. Η ενότητα όλων των εργαζόμενων μέσα στο χώρο δουλειάς ανεξάρτητα από πόστο και σχέση εργασίας είναι η δύναμη μας!», καταλήγει η ανακοίνωση του Συλλόγου.
ΣΥΝΗΜΜΕΝΟ:
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ Ν. ΛΕΥΚΑΔΑΣ ΚΑΙ ΠΡΩΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΒΟΝΙΤΣΑΣ «Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ»
Δεν μπορεί ένας εργοδότης πάντα σύμφωνα με το εργατικό δίκαιο να απολύσει ένα υπάλληλο αφού του εξασφαλίσει την νόμιμη αποζημίωση .Η απόλυση από τον εργοδότη άλλοτε υπάρχει κάποια αιτία και άλλοτε χωρίς αιτία.Τωρα λόγω κορονοιου ο κάθε εργοδότης για να μην κλείσει η επιχείρηση του προσέχει την συμπεριφορά του προσωπικου του και τις προφυλάξεις που παιρνει
Σφάλλει ο εργοδότης αν απασχολεί τον κάθε εργαζόμενο πάνω από μία μέρα.
Σύμφωνα με τις δυνατότητες του ηλεκτρονικού κράτους μπορεί ο εργοδότης να απασχολεί νόμιμα και χωρίς χαροδιαδικασίες πολλές τον κάθε εργαζόμενο, αρκεί ο λογιστής του να δηλώνει το πρω’ί” τον εργαζόμενο ηλεκτρονικά στο σύστημα και τ μεσημέρι ηλεκτρονικά να τον ξεδηλώνει.
Ο εγαζόμενος δίδει το IBAN του λογαριασμού του, παίρνει ηλεκτρονικά την αμοιβή του για την ημέρα ή τις ώρες εργασίας, ο εργοδότης τακτοποιεί ηλεκτρονικά τις εργοδοτικές εισφρές και τις κρατήσεις του εργαζομένου , και έτσι η νόμιμη εργασία για ώρες ή ώρες ή μία μέρα του εργαζόμενου είναι γεγονός,με ένα ηλεκτρονικό κουμπί στο πληκτρολόγιο . Ούτε να τρέχει στο ΕΦΚΑ- ΙΚΑ ο εργοδότης ή ο εργαζομενος. Ούτε να δημιουργούντα εντάσεις συμβάσεων εργασίας, αυτές είναι καταχωρημένες ηλεκτρονικά.
Δεν βλέπει κανείς τον προβληματισμό για το όλο θέμα.
Π.Χ Σε ένα ξενοδοχείο στο Νυδρί ή στα Καμμένα Βούρλα ή στην Κρήτη, ο εργοδότης καλεί τον εργαζόμενο το πρωί , υπογράφει ηλεκτρονικά την σύμβαση, τον καταχωρεί στο σύστημα δουλεύει ο εργαζόμενος και το μεσημέρι με το ίδιο κουμπί παύει η σχέση εργασίας, ο εργαζόμενος παίρνει στον λογαριασμό τα χρήματα, η μερίδα του στο ΕΦΚΑ είναι οκ ώς ένσημο , και όλα καλά.
Και κάθε μέρα ή όταν ο εργοδότης χρειαστεί εργαζόμενο κάνει 2-3 τηλέφωνα βρίσκει τον εργαζόμενο και την άλλη μέρα ή και την ίδια απ το πρωί γίνεται.
Ο κοινός μηχανισμός που διαμόρφωσε οικονομικούς μετανάστες και ολιγάρχες.
——–……———
Ολιγάρχες είναι, κάνουν πάντα κάτι παραπανίσιο απ τους άλλους ανθρώπους, ώς στοιχείο αυτοπροσδιορισμού που το έχουν ανάγκη να το κάνουν. Το γιατί το έχουν ανάγκη .. ακολουθεί και ερευνάται
Μην θέλωμε » ανωτέροι κατωτέροι να γινόμαστε όλοι ίδιοι » δεν στέκει αυτό , δεν στάθηκε ποτέ ούτε θα σταθεί.
Ερωτήματα του τύπου : γιατί είναι ολιγάρχες ?? είναι ντεμοντέ και απευκταία και πούρες ιδεομεταφυσικότητες. Και αν για κάποιες περιόδους αυτές οι ιδεομεταφυσικότητες κυκλοφόρησαν, έτσι μόνες τους υποχώρησαν.
Καθενός και καθεμιάς πρέπει να του αρέσει ο βίος του, »το βλέμμα επί του εαυτού και η ομολογία αυτού που γνωρίζει, είναι το ίδιο πράγμα» . Το πράττειν και το λέγειν εντός της ίδιας πράξης.
Και των ίδιων των ολιγαρχών – εν προκειμένω- δεν ξέρουν οι άλλοι αν τους αρέσει ο βίος των, και αυτοί το ίδιο είναι.. ώς σπουργίτια – να μην τους λένε κορνάκλες- επί γής με τις ολιγαρχικοτητές τους τις επιδιώξεις των, τις ελλείψεις των , τις χαρές των , τα μικράτα των και τα μεγάλα των. Και οι ίδιοι – οι ολιγάρχες , οι επώνυμοι, έχουν την ίδια αναγκαιότητα για το βλέπειν και το λέγειν αυτού που γνωρίζουν για τον εαυτό των. Την ίδια πράξη .
Κάποιος έχει τον Σκορπιό, άλλος έχει λιοστάσι στο Κολόνι, άλλος έχει αμπέλι στα Φραξούλια . Που διαφοροποιείται ο Σκορπιός των 800 στρεμμάτων απ το λιοστάσι ή το αμπέλι τωμν 2-3 στρεμμάτων ??? Μπορελί και ένα περιβόλι με πορτοκαλιές μανταρινιές λεμονιές κερασιές βερυκοκές κλπ νάναι παράδεισος- και είναι- μπροστά στα μεγάλα ακόμη αχανή εκτάρια.
Απ ότι φαίνεται οι ιδεομεταφυσικότητες μεγαλώνουν ολιγαρχικά μαζί, μια και ο κοινός πολίτης θέλει 80-90 μέτρα σπίτι για να ζήσει και κάθε ολιγάρχης θέλει 600-700 μέτρα. Ως που στο τέλος να βαρεθεί να το καθαρίζει γιατί και κοστίζει και καθαρό ποτέ- εφ όσον είναι μεγαλύτερο- δεν μπορεί νάναι ισοδυνάμως με ένα μικρό σπίτι. Ο κανόνας της φθίνουσας απόδοσης είναι σταθερά και φυσικός νόμος, όπως και ο κανόνας της κατά μονάδα ορθολογικότητος ποσοτικά.. που συνιστά και το πυρήνα της ποιότητος. Και αυτός ο πυρήνας επανέρχεται αναστοχαστικά σε κάθε έναν στην διατροχή του χρόνου.
Αν οι ολιγάρχες και κάθε ολιγάρχες δεν κατανοούν τις σταθερές εφ εαυτού ώς κοινές ανθρώπινες παράμετροι, τότε βρίσκονται στο στάδιο της ιδεομεταφυσικότητας.. επαρκές και εξηγήσιμο στάδιο που προετοιμάζει την επεξεργαστικότητα του κάθε εγώ για τις επανεκτιμήσεις εαυτού και του είναι.
Νάναι και οι ολιγάρχες εν γαλήνη , και να αλλάζουν τόπους για να ξεκουράζονται απ την κούραση της ξεκούρασης στον προηγούμενο τόπο, και αυτές οι αλλαγές εισφέρουν και στην διαδικσία της επαναστοχαστικής εαυτού και του νέου κάθε φορά επαναπροσδιορισμού σωρρευτικά της συνείδησης ( συμπλεκτικός σύνδεσμος υποκειμένου και είδησης ).
Ειδικότερα για το φαινόμενο των ολιγαρχών εννοιλογικά που μετεξελίχτηκε στην μεταΣοβιετική Ρωσσία ( Τι είδα στην Ρουσσία έγραψε ο Καζαντζάκης σε επίσκεψή του με τον Πανα’ί” Ιστράτι την δεκαετία του 1920 και έκανε και διάλεξη στο Ετουάλ στην Αθήνα ). Η εννοιολογία και το σύμπτωμα των ολιγαρχών της μεταΣοβιετικής εποχής , ακουμπά πέρα από τις ποσότητες υλικών μέσων ώς αποτιμήσεις περιουσιών και σε ένα άλλο κοινωνιολογικό φαινόμενο. Μια και οι προκύψασα τάξη των ολιγαρχών , είχε γαλουχηθεί και βιώσει με την άποψη ( ισχύει και δεν ισχύει στον Μαρξισμό .. αλλά την ασπαζόνταν ο ίδιος ο Μάρξ ), ότι η πραγματικότητα προηγείται της συνείδησης. Και για τούτο οι άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοήσουν τα φαινόμενα για την μηχανιστική εξέλιξη κοινωνιολογικά και για τούτο να υπάρχουν και οι διατηρούμενες κοινωνικόποσοτικές διακριτότητες. Και κατά την Σοβιεική εποχή, ήταν ο κομματικός κρατικός κοινωνικός ρεαλισμός που θα έδινε στους ανθρώπους του να κατανοήσουν την πραγματικότητα , και έτσι θα προέκυπτε ο νέος άνθρωπος του σοσιαλισμού. Με βάση αυτή την λειτουργική του ετερροπροδιορισμού μέσω της κρατικής ιδεολογίας , για τον αυτοπροσδιορισμό των ατόμων , γαλουχήθηκαν ολόκληρες γεννιές στην Σοβιετική ένωση και στον σοσιαλιστικό πρώην κρατικόΕθνικό χώρο. Και αυτό είχε και τα θετικά είχε και τα αρνητικά. Το κράτος ώς θεσμός καλά είναι να εκπροσωπεί την κοινωνική ολότητα, αλλά όχι αυτή η ολότητα να επικαθορίζεται απ το κόμμα εκάστοτε ώς συλλογική επιμέρους μερικότητα. Η μετασοβιετική ολιγαρχία ούτω προέκυψε ώς η έκφανση της αλλοίωσης της κρατικής οντότητας συλλογικά , υπερ της μερικής συλλογικότητας κρατικά. Δηλαδή το φαινόμενο της κρατικής συλλογικότητας που κανοναρχούνταν απ την κομματική μερικότητα, επανήλθε – ουσιαστικά πέρασε αλώβητο μέτα απ τους μικρούς μετασχηματισμούς της Σοβιετικής σε ΜετασοβιετικόΡώσσικη εποχή.
Αυτή είναι η μηχανιστική που εξηγεί το φαινόμενο της ολιγαρχίας στην μετασοβιετική εποχή, και που βρίσκει την τυποποιημένη εκφρασή του στην άποψη , ότι : οι ολιγάρχες στην Ρώσσικη μετασοβιετία δεν είναι παρά οι πρώην αξιωματούχοι του κόμματος στην Σοβιετική Ρωσσία.
Στην έκθεση ραδιοφώνου στο Ζάππειο μέγαρο της Αθήνας πρ΄ν κάποια χρόνια, ο φύλακας ςεσωτερικά της έκθεσης σεκιούριτυ , κάποια στιγμή αυθόρμητα- ίσως με άδεια- έκατσε στο υπάρχων πιάνο και έπεξε δεξιοτεχνικά Μπετόβεν και Μάλλερ. Και όταν ρωτήθηκε τι ήταν ( ενώ ήταν σεκιούριτυ ) απάντησε ότ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Γεωργία της Σοβιετικής Ένωσης και είπε ότι ήταν διπλωματούχος αρμονίας του πιάνου στην Σοβιετική Γεωργία.
Αυτό ήταν σπουδαίο για την κρατική σοβιετική ολότητα, αλλά ασφαλώς στην μετασοβιετική Ρωσσική οντότητα δεν λειτούργησαν οι μηχανισμοί που ο διπλωματούχος του πιάνου της Σοβιετικής εποχής θα μπορούσε να λειτουργήσει και ώς συνέχεια διπλωματούχος του πιάνου εξελικτικά στην Ρώσσικη μετασοβιετική εποχή.
Ο παραπάνω διπλωματούχος του πιάνου στην Σοβιετική εποχή έψαξε στοιχεία αυτοπροσδιορισμού του στην Ελλάδα στην μετασοβιετική Ρώσσικη εποχή. Αλλά και οι ολιγάρχες της μετασοβιετικής Ρώσσικης εποχής , και αυτοί το ίδιο κάνανε και ψλαξανε στοιχεία αυτοπροσδιορισμού των εκτός Ρωσσίας όπως Μονακό- Νέα Υόρκη- Λονδίνο – Ελλάδα ( εν προκειμένω Λευκάδα.
Συμπέρασμα : Ο μηχανισμός που διαμόρφωσε την διαδικασία ολιγαρχών και οικονομικών μεταναστών είναι ο ίδιος και κοινός.
Μετανάστης που αναζήτησε τον αυτοπροσδιορισμό του είναι και ο κάθε ολιγάρχης ( του Μονακό, του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, της Ελλάδος ) , και ο οικονομικός μετανάστης που και αυτός αναζήτησε τον αυτοπροσδιορισμό του στην Ελλάδα Ιταλία Γερμανία κλπ.
Επήλυδες, σε κάθε τόπο, της αναζήτησης υπαρξιακού θεμελιακού κριτηρίου για ον αυτοπροσδιορισμό είναι και ο ολιγάρχης και ο οικονομικός μετανάστης. Στήν βάση του μηχανισμού είναι το πρόβλημα της παιδευτικής κατανοητικότητας πραγματικότητας και συνείδησης. Μια και πραγματικότητα χωρίς την συνείδηση δεν υπάρχει. Και οφείλει ώς μεγάθυμη η Ελλάδα να παρέχει όλες τις μπορετές (στα πλαίσια του κοινωνικού εφικτού) βοήθειες για τον αυτοπροσδιορισμό των αναγκαστικών του πολιτισμού επήλυδων ανθρώπων, είτε οικονομικών μεταναστών είτε ολιγαρχών.