Ο μεγάλος οπλαρχηγός του 1821 Γ. Καραϊσκάκης
Ένα έγγραφο της Προσωρινής Διοικήσεως της Ελλάδος προς τον «Κυβερνήτην της νήσου Καλάμου» για την οικογένεια του Καραϊσκάκη
Ο μπάσταρδος «γιος της καλογριάς» γεννήθηκε σε μια σπηλιά κοντά στο Μαυρομμάτι Καρδίτσας το 1782. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε κυνηγημένος κι εγκαταλειμμένος στο Μαυρομμάτι και στη Γράλιστα. Στα δεκαπέντε του βγήκε στο βουνό. Νεαρός έπεσε στα χέρια του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, ενώ στα 23 του βγήκε Κλέφτης στο βουνό δίπλα στον θρυλικό Κατσαντώνη.
[Τραγούδι από την ταινία «ΟΙ ΙΠΠΕΙΣ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ» σε στίχους και μουσική Νίκου Καλογερόπουλου. Ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.]
Μετά τη διάλυση της πρώτης πολιορκίας του Μεσολογγίου (31 Δεκέμβρη 1822) ανάγκασε μέρος του στρατού του Ομέρ Βρυώνη και του Κιουταχή να οπισθοχωρήσει προς το Αγρίνιο. Η φυματίωση από την οποία υπέφερε τον ανάγκασε να πάει στην Ιθάκη όπου οι γιατροί του έδωσαν λίγες ελπίδες ζωής. Όταν επέστρεψε στο Μεσολόγγι και ζήτησε την αρχηγία των ελληνικών όπλων στα Άγραφα, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος τον κατηγόρησε για προδότη! Τελικά η κυβέρνηση του αναγνώρισε όλους τους βαθμούς και τα αξιώματά του αφού ο Καραϊσκάκης κατέφυγε στο Ναύπλιο.
Το τραγικό τέλος του ήρθε στο σημερινό Νέο Φάληρο και ενώ αρχιστράτηγος του Αγώνα ήταν ο Άγγλος Τσορτς. Στις 22 Απρίλη 1827 σε μια μικροσυμπλοκή μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, μια σφαίρα πολύ ύποπτης προέλευσης, τον χτύπησε θανάσιμα και πέθανε την επόμενη 23 Απρίλη. Ο θάνατός του συγκλόνισε τους αγωνιστές και ιδιαίτερα το στράτευμα που ήταν αναγκασμένο να υπακούει στους Άγγλους Τσορτς και Κόχραν. Η συμφορά μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη ολοκληρώθηκε με την πανωλεθρία στη μάχη του Ανάλατου στις 24 Απρίλη και τον περιορισμό της Επανάστασης στο Μοριά, γεγονός που εξυπηρετούσε απόλυτα τα μακροπρόθεσμα σχέδια των Άγγλων.
Ένα έγγραφο της Προσωρινής Διοικήσεως της Ελλάδος προς τον «Κυβερνήτην της νήσου Καλάμου» για την οικογένεια του Καραϊσκάκη
Το παρακάτω έγγραφο αποστέλλεται στις 16 Ιουνίου 1827, δύο περίπου μήνες μετά τον θάνατο του Καραϊσκάκη, από την «επί των Εξωτερικών Γραμματεία της Ελληνικής Επικρατείας» (Υπουργείο Εξωτερικών) στο Ναύπλιο «προς τον εξοχώτατον Κυβερνήτην Καλάμου», με σκοπό την διευκόλυνση της μετάβασης της οικογένειας του Καραϊσκάκη από τον Κάλαμο Λευκάδας στο Ναύπλιο, όπου ήταν η έδρα της Προσωρινής Διοικήσεως της Ελλάδος. Το έγγραφο με τίτλο «ΑΝΕΚΔΟΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΕΓΓΡΑΦΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛ. ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟΥ 1827» δημοσιεύτηκε το 1931 στην εφημερίδα «Εφημερίς των Ιθακησίων» (Ο Κάλαμος και ο Καστός ανήκαν την εποχή εκείνη στην Επαρχία Ιθάκης του Νομού Κεφαλληνίας).
Αναφέρει το έγγραφο:
«Αριθ. 21
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Η επί των Εξωτερικών Γραμματεία
της Ελληνικής Επικρατείας
Προς τον εξοχώτατον Κυβερνήτην
της νήσου Καλάμου
Εξοχώτατε,
Οι φέροντες την παρούσαν αποστέλλονται επίτηδες δια να παραλάβωσι και μεταφέρωσιν ενταύθα την οικογένειαν του αειμνήστου Καραϊσκάκη.
Και μολονότι αι αρεταί και αι λαμπραί προς την πατρίδα εκδουλεύσεις του μεγάλου εκείνου ανδρός αποκαθιστώσιν αυτοσύστατον την οικογένειάν του, μολοντούτο επιφορτισμένος παρά της Κυβερνήσεώς μου ενθαρρύνομαι να Σας παρακαλέσω να ευαρεστηθήτε να χορηγήσετε την απαιτουμένην βοήθειαν και υπεράσπισιν εις την ρηθείσαν οικογένεια και να ευκολύνητε την μετάβασιν αυτής καθ΄ όλους τους τρόπους.
Πεπεισμένος κατά τούτο εις τα ευγενή και φιλάνθρωπα αισθήματα, άτινα αποδεδειγμένος χαρακτηρίζουσι το το αξιότιμον υποκείμενόν Σας, υποσημειούμαι, Κύριε, με όλην την υπόλειψιν και βαθύ σέβας.
Εν Ναυπλίω τη 16 Ιουνίου 1827.
Ο επί των Εξωτερικών
Γραμματεύς της Επικρατείας
(Τ.Σ.) Γ. Γλαράκης»*
Γ. Καραϊσκάκης: «Ἀπέθανεν ἡ σύζυγός μου καί ἤθελον νά ὑπάγῳ νά οἰκονομήσῳ τά παιδιά μου, ἀλλά δέν ἀφήνω τήν πατρίδα»
Αύγουστος του 1826. Ο Καραϊσκάκης παίρνει εκείνες τις μέρες μια θλιβερή είδηση. Η γυναίκα του, που για την ομορφιά της και την λεβεντιά της ήταν πάντα περήφανος, αφού του χάρισε ένα γιο, τον Σπύρο, πέθανε έπειτα από την γέννα στον Κάλαμο. Έτσι, τα παιδιά του (είχε ακόμη μία κόρη την Πηνελόπη) απέμειναν δίχως προστάτη στο μικρό νησί του Ιονίου. Ο πόνος της πατρικής καρδιάς και το καθήκον του αγωνιστή πάλεψαν μέσα στα στήθια του Καραϊσκάκη. Η πρώτη του ιδέα στέκεται να πάει ως εκεί ν΄ ασφαλίσει τα ορφανά. Γρήγορα όμως καταλαβαίνει ότι όλα χάνονται αν φύγει.
“Απέθανε η σύζυγός μου”, γράφει στις 19 του Αυγούστου στην Κυβέρνηση, “και ήθελον να υπάγω να οικονομήσω τα παιδιά μου, αλλά δεν αφήνω την πατρίδα”.
Η “Γενική Εφημερίς της Ελλάδος” στο φύλλο της 26ης Αυγούστου 1826 τον παινεύει με τούτα δω τα λόγια: “Απεφάσισε να στερήσει τα τέκνα του από των πατρικών περιποιήσεων, και εις ξένον τόπον ευρισκόμενα και χωρίς τινός οικείου και συγγενούς, δια να μην στερήσει την πατρίδα του από της αναγκαίας εις το στρατόπεδο παρουσίας του”. “Ο αγαθός πολίτης”, γράφει ο ίδιος προς την Διοίκησιν, “χρεωστεί να θεωρεί ως δεύτερα τα μερικά πάντα προς τα κοινά του έθνους συμφέροντα. Απεφάσισα να προτιμήσω και αυτής της οικίας μου την παντελή απώλεια εάν, κατά δυστυχίαν, ακολουθήσει, διά να μην παραιτήσω κατ΄ αυτάς τας κρίσιμους περιστάσεις την υπηρεσίαν της πατρίδος, υπέρ της οποίας θέλω θυσιάσει και αυτό το ολίγον αίμα μου”. (Πηγή: antexoume.wordpress.com).
__________________________________________
* Ο Γεώργιος Γλαράκης (1789-1855) που υπογράφει το έγγραφο ήταν Έλληνας λόγιος, ιατρός, φιλόσοφος και πολιτικός, εκλεγμένος πληρεξούσιος σε τρεις εθνοσυνελεύσεις, αρκετές φορές υπουργός και κρατικός λειτουργός σε πολλές θέσεις του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Γεννήθηκε στη Χίο και ο πατέρας του ήταν ιερέας. Φοίτησε στη σχολή της Χίου όπου αργότερα δίδαξε και ο ίδιος μαθηματικά και φυσική και στη συνέχεια εργάστηκε στην Κωνσταντινούπολη ως εμποροϋπάλληλος παρακολουθώντας συγχρόνως πανεπιστημιακά μαθήματα. Με την οικονομική ενίσχυση της κοινότητας της Χίου πήγε στο Γκέτινγκεν όπου σπούδασε ιατρική και αναγορεύθηκε διδάκτορας και έπειτα εγκαταστάθηκε στη Βιέννη όπου έκανε πρακτική άσκηση σε νοσοκομεία. Εκεί συνδέθηκε με τον κύκλο των Ελλήνων λογίων και συνεργάστηκε για λίγο στο περιοδικό Ερμής ο Λόγιος. Το 1820 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να ασκεί το ιατρικό επάγγελμα διδάσκοντας παράλληλα στη Σχολή της Χίου. Πήρε μέρος στην επανάσταση και το 1822 στάλθηκε στην πρώτη γενική κυβερνητική έδρα στην Κόρινθο για να εξασφαλίσει βοήθεια για τη Χίο, δεν μπόρεσε όμως να επιστρέψει στο νησί καθώς μεσολάβησε η σφαγή. Μεταξύ άλλων διετέλεσε γραμματέας της Επικρατείας επί των Εξωτερικών και των Ναυτικών (Μάιος 1827-Ιανουάριος 1828). (Πηγή: Βικιπαίδεια).
