Βαθαίνει η εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο – Η κυβέρνηση στέλνει στρατιωτικό υλικό
«Λάδι στη φωτιά» των επικίνδυνων ανταγωνισμών ρίχνει η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να στείλει στρατιωτικό εξοπλισμό – μέσω Πολωνίας – στην Ουκρανία. Η αποστολή σύμφωνα με την ενημέρωση από την κυβέρνηση θα πραγματοποιηθεί με δύο C 130 και ακολουθεί αποφάσεις άλλων κυβερνήσεων κρατών-μελών του ΝΑΤΟ.
Το πρωί της Κυριακής πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, με τη συμμετοχή του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου. Επίσης εντός της ημέρας θα αποσταλεί ανθρωπιστική βοήθεια την οποία θα συνοδεύσει ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Χαρδαλιάς.
ΚΚΕ: Να σταματήσει εδώ και τώρα κάθε συμμετοχή κι εμπλοκή
Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σχετικά με την απόφαση της κυβέρνησης για αποστολή στρατιωτικού υλικού με C-130 στην Ουκρανία,αναφέρει:
«Η κυβέρνηση της ΝΔ, με την αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία στο πλαίσιο των κατευθύνσεων του ΝΑΤΟ, αναβαθμίζει την εμπλοκή της χώρας σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο που εξελίσσεται με απρόβλεπτες διαστάσεις και με μεγάλους κινδύνους για τους λαούς.
Οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας δεν έχουν καμία δουλειά εκτός συνόρων, ούτε μπορούν ελληνικά εδάφη, υποδομές και μέσα να χρησιμοποιούνται ως στρατιωτικά – πολεμικά προγεφυρώματα, όπως γίνεται με τις στρατιωτικές βάσεις σε Αλεξανδρούπολη και Στεφανοβικείο. Η κυβέρνηση αναλαμβάνει τεράστιες ευθύνες για τη συμμετοχή της χώρας μας στον πόλεμο και για τους μεγάλους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν για τον ελληνικό λαό. Εδώ και τώρα να σταματήσει κάθε συμμετοχή κι εμπλοκή».
(902.gr)
Η Ελληνική διπλωματία ( δεν είναι η απόφαση του πρωθυπουργού διότι έτσι σκέφτεται ένας άνθρωπος) αποφασίζει για την θέση της Ελλάδος στην παρούσα συγκυρία της Ρωσικο ουκρανικής αντιπαράθεσης , με βάση τα δεδομένα ώς μέλος του ΝΑΤΟ της Ευρωπαικής Ένωσης, και με βάση την θέση ώς πιθανά ωφέλη της χώρας στα μετά την κρίση. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Το ίδιο που συννέβαινε όλο τον 20ο αιώνα, και επ αυτού για την κάθε φορά θέση της χώρας στις διεθνέστερες εξελίξεις, με βάση τα ,μετά τις πολεμικές συγκρούσεις πιθανά οφέλη της Ελλάδος.
Επ αυτού έγινε ο διχασμός του 1915 ( ο άνακτας Κων/νος έβλεπε ότι τα ωφέλη απ την ουδετερότητα τότε της χώρας θάναι με τους Γερνανούς, ο Βενιζέλος έβλεπε ότι η Ελλάδα θάβγαινε στο πλευρό των νικητών της Εντάντ ωφελημένη). Και κάθε φορά που υπάρχει μια διεθνέστερη κρίση, οι διπλωματίες των μικρών ή και μεγαλύτερων χωρών εκτιμούν και αποφασίζουν την θέση των χωρών τους απέναντι στην διεθνέστερη κρίση.
Η εκστρατεία της Ελλάδος του 1919 στην Ουκρανία για να πολεμήσει τους τότε μπολσεβίκους, ήταν μια διπλωματική κυβερνητική επιλογή στο πλαίσιο των προσδοκόμενων ωφελημάτων απ την συμμετοχή της χώρας στην Αντάντ στον α ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ ΠΌΛΕΜΟ μετά το 1916, όπως και η μικρασιατική προσπάθεια που περιβαλλονταν από την πίστη αρχικά της διπλωματίας και του Βενιζέλου ώς κυβέρνηση ότι θα αποφέρει Εθνικά ωφέλη. Που τελικά δεν επαληθεύτηκαν.
Η Ελλάδα διπλωματικά μέρος του ΝΑΤΟ από το 1950 , και μέρος της ΕΟΚ από το 1979, βλέπει στην παρούσα πολεμική κρίση στην Ρωσοουκρανία, ότι τα ωφέλη της είναι η σήμανση της εμπλοκής της στην κρίση αυτή- γράφεται ότι στέλνει η Ελλάδα μεταγωγικά αεροπλάνα ώς βοήθεια στην Ουκρανία- μια και απ τον ρόλο της ώς μέλος του ΝΑΤΟ- ΕΟΚ προσδοκά μετά την πολεμική αυτή εμπολκή αν όχι ωφέλη τουλάχιστον όχι ζημίες.
Τα μέχρι τούδε ιστορικά δεδομένα μπορεί να διαβαστούν πικιλοτρόπως από την θέση της Ελλάδος στους θεσμούς ΝΑΤΟ- ΕΟΚ στην διαδρομή του χρόνου.
Για το θέμα του Κυπριακού η ουσιαστικά αρνητική θέση σε βάσρος της Ελλάδος της διεθνούς αυτής των οργανισμών είναι χρόνια σαφέστατη.
Για το θέμα των ζωνών του Αιγαίου και της κυριαρχίας στην βάση διεθνών συνθηκών, οι θεσμοί αυτοί ΝΑΤΟ κύρια μεθόδευσε την δεκαετία του 1980 ουσιαστικά πόλεμο Ελλάδος Τουρκίας με σαφή θέση υπερ της Τουρκίας, και όλα τα χρόνια από τότε την διαρκή πίεση για αλλαγή συνόρων στα Ανατολικά της Ελλάδος υπερ της Τουρκίας. Και σε αυτά η Ευρωπαική Ένωση ( κυπριακό και Αιγαίο) μάλλον έχει σαφέστατες θέσεις υποστηριχτικές ενεργές υπερ της Τουρκίας. Ακόμη και στην βάση υποστήριξης της Τουρκίας να μην αποδέχεται τους διεθνούς κανονισμούς Ειρήνης και συνόρων.
Η φράση » οι παραδοσιακοί μας σύμμαχοι » που εκάστοτε χρησιμοποιεί το λόμπυ του ευρύτερου χώρου για την πλήρη προσκολησή μας στους οργανισμούς ΝΑΤΟ κύρια, Εγγλέζους προπολεμικά και ουσιαστικά από το 1821 και μετά, ασφαλώς και αυτή η νοοτροπία πιου αποτελεί και διπλωματική θεσμική βάση, και που εξηγεί και τα στρατιωτικά Ελληνικά δόγματα ( παλαιότερα ο κίνδυνος από Βορρά μεταπολεμικά), και τώρα μέσα στο ΝΑΤΟ όπου μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ η Τουρκία απειλεί μόνιμα μια άλλη χώρα μέλος του ΝΑΤΟ την Ελλάδα, είναι διαρκή.
Και για τούτο μέσα στο ΝΑΤΟ συμβαίνουν τα μέχρι τώρα για την Ελλάδα χρόνια, και μέσα στο ΝΑΤΟ θα συμβούν τα όσα επέπρωτο να συμβούν.
Η εξωτερική πολιτική σχετικά με το Κυπριακό άμεσα, όταν το 1974 Το Ιούλιο ο Κ. Καραμανλής παρέλαβε σε εμπόλεμη ουσιαστικά κατάσταση την χώρα. η εξωτερική πολιτική που χαράχτηκε απ την Ελληνική διπλωματία , ήταν επ ουδενί να σπάσει το νομικό δοεθνές καθεστώς της Κύπρου ώς ανεξαρτητη χώρα, που έτσι ζητούσαν οι Τούρκοι με υπόδειξη των ΗΠΑ και ενεργή συμμετοχή στον ΟΗΕ του Κίσιγκερ , ο οποίος προσφονούσε τον πρόεδρο Μακάρι ώς μόνο σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο, ενώ ουσιαστικά στην συνέλευση του ΟΗΕ εκπροσωπούσε ώς πρόεδρος την Κύπρο.
Η γραμμή της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής – με υπουργό εξωτερικών τον Γεώργιο Μαύρο- ήταν προ’ι’όν της διπλωματικής επεξεργασίας και με δύο κύρια διπλωματών του Βύρωα Θεοδωρόπουλου και του Ιωάννη Τζούνη. Στις Ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις στην Ελβετία για την εισβολή των Τούρκων Αττίλας 1 , μεταξύ Γεωργίου Μαύρου και του Τούρκου εκπροσώπου, ο Έλλην υπουργός εξωτερικών Γ. Μαύρος δέχτηκε αφόρητη πίεση από την Τουρκική πλευρά και τους Αμερικανούς κασι τους Εγγλέζους ( στην σκιά) υποστηριχτες της Τουρκίας, για να σπάσει το καθεστώς της νομικής υπόστασης του Κτπριακού κράτους σε δύο κοινοτητες . ο Έλλην υπουργός εξωτερικός παρέμεινε ακλόνητος κατ εντολή της Ελληνικής διπλωματικής απόφασης.. και τότε οι Αμερικανοί ( και οι στην σκιά Εγγλέζοι ) ενίσχυσαν την την απόφαση της Τουρκίας να προελάσει για να καταλάβει και μεγαλύτερο μέρος της Κύπρου με τον Αττίλα 2.
Και τότε και για τούτο ο Καραμανλής αναγκάστηκε να αποσύρει την Ελλάδα απ το Στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ – την επανέφερε ο Γ. Ράλλης το 1980- και με μια ροπή στρατηγικής προσέγγισης και οπλισμού εφοδιασμού απ την Γαλλία.
Η Ελλάδα τότε στις Ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις στην Ελβετία, προσπάθησε και ορθά με κάθε μέσον να βρεί υποστηριχτές ακόμη και στο θυμικό των εκπροσώπων και δημοσιογράφων άλλων χωρών που συμμετείχαν και παρακολουθούσαν αντίστοιχα την τις διαπραγματεύσεις, και για τούτο χρησιμοποιούσε κάθε δυνατότητα , και δεν είναι εκτός πραγματικότητας ότι , βρήκε κλίμα κάπου ελάχιστης συμπαράστασης απ τα διεθνή δημοσιογραφικά μέσα, που οι δημοσιογράφοι των που παρακολουθούσαν τις διαπραγματεύσεις, έβλεπαν έκπληκτοι τον Έλληνα υπουργό εξωτερικών να απαντά σε 4 γλώσσες ( 5 με την Ελληνική) στα ερωτηματά των και να τους εξηγεί στις γλώσσα του κάθε δημοσιογράφου την ανάγκη για να διατηρηθεί το νομικό καθεστώς κυρίαρχου κράτους της Κύπρου.
Η πρακτική του Γεωργίου Μαύρου να απαντά σε 5 γλώσσες στους δημοσιογράφους , είχε εκνευρίσει και τους Αμερικανούς και τους Εγγλέζους , και τους Τούρκους συμμετέχοντες .. και αυτό ήταν μια ηθική νίκη για την Ελλάδα, που μπόρσε να αντικρούσει τις αφόρητες πιέσεις της Αμερικανικής- Εγγλέζικης- Τούρκικης διπλωματίας για να καταργηθεί το νομικό καθεστώς ώς κυρίαρχο κράτος της Κύπρου, και από τότε να τεμαχιστεί η Κύπρος και νομικά στον ΟΗΕ σε δύο κράτη.
Η Ελληνική διπλωματία , η οποία σίγουρα στις τωρινές σήμερα αποφάσεις για τον πόλεμο Ρωσιας- Ουκρανίας , χαράσει την εξωτερική εν λόγω πολιτική της Ελλάδος ( ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση περιμένει απ την διπλωματία να τον εφοδιάσει με το δέον γενέσθαι) θα αποδειχτεί στο τέλος με τις εξελίξεις να δούμε κατά πόσον λειτούργησε έστω και ώς ελάχιστη ικανοποιήση ( μέσα στα πλαίσια του δυνατού διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων ) των Εθνικών επιδιώξεων.
Θα πρέπει να δεχτούμε ότι η Ελληνική διπλωματία ( Τζούνης- Θεοδωρόπουλος ) του 1974 λειτούργησε και θετικά και ανθεκτικά , καίτοι είχε να αντιμετωπίσει την οριστική απόφαση του ΝΑΤΟ- ΗΠΑ να κόψουν την Κύπρο σε δύο κράτη ανεγνωρισμένα στον ΟΗΕ με ταυτόχρονη κατάργηση της κρατικής οντότητας της Κυπριακής δημοκρατίας-. Και αυτό δεν το είχε ούτε το έχουν συγχωρήσει ούτε καλά καλά αποδεκτεί οι Αμερικανικές και Αγγλικές από τ΄τε υπηρεσίες που σχεδιάζουν ρτην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ- Αγγλίας , μαίστα παραμένει κυρίαρχη σταθερή παράμετρος στις αλλαγές προέδρων και κυβερνήσεων αυτών των χωρών, ( ώς η Ελληνική απείθια ) για τις σχέσεις των χωρών αυτών και του ΝΑΤΟ με την Ελλάδα.
Πάνω σε αυτή την »Ελληνική απείθια» στηρίχτηκε η αμερικανική εξωτερική πολιτική του Ρόνταλνρ Ρήγκαν την δεκαετία του 1980, η οποία αφού έβλεπε απο το 1985-1986 τα προβλήματα στην Σοβιετική ένωση και στο μπλόκ των Ανατολικών χωρών, θέλησε εκδικητικά να ρίξει σε πόλεμο την Ελλάδα με την Τουρκία το 1987 ( ευνοούνταν εσωτερικά των ΗΠΑ ο Cowboy ηθοποιός Ρήγκαν- ) και αφού από πρίν οι Αμεριανικές υπηρεσίες χάραξης της Εξωτερικής πολιτικής , είχαν προαναγγείλει ώς προφητεία τα αποτελέσματα του πολέμου , που κατά τις εκτιμήσεις των η Ελλ΄σδα θα αντιστεκόνταν σθεναρά στα μεγάλα Νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, αλλά δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στο Καστελόριζο. Και η Ελληνική τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, ανάγκασε την αμερικανική διπλωματία να αποσύρει την δυναμική τότε της Τουρκίας για όλα τα θέματα που καθόριζαν ουσιαστικά οι ΗΠΑ ) για το Αιγαίο, απειλώντας ανοιχά με γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή ευθύνης της Ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ , στην από το 1947 Βόρειο γραμμή ( ή Βόρειο Σύνορο ) για την αντιμετώπιση της Σοβιετικής ένωσης.