Στο Λαϊνάκι ψάχνοντας για «νεράιδες»…
Γράφει ο Αιθεροβάμων…
Στο Λαϊνάκι ψάχνοντας για «νεράιδες»…
Όλα άρχισαν πριν μερικά χρόνια ύστερα από μια κουβέντα ενός γέρου απ’ το Άλατρο:
«Παιδί μου λένε πως στο χώμα που έχει χυθεί αίμα από αμάχη αδερφιώνε εκεί πάντα βγαίνουν και τριγυρνάνε νεράιδες. Να όπως εκεί πάνω στο Λαϊνάκι!»
Το Λαϊνάκι τόξερα από τα βιβλία σα πεδίο μάχης από κείνες που δεν υπάρχουν πραγματικοί νικητές.
Ήταν στη σκέψη μου ένας φλεγόμενος τόπος εμφύλιου σπαραγμού.
Αλλά η κουβέντα του γέρου σφηνώθηκε στο μυαλό μου και δεν έλεγε να ξεκολλήσει.
Έψαχνα από καιρό να μάθω αν τα λόγια αυτά είχαν μέσα τους μια μικρή έστω αλήθεια ή μήπως ήταν αποκυήματα φαντασίας, λαϊκή δοξασία από αυτές που φωλιάζουν ακόμη σε όνειρα γερόντων, εγκαταλειμμένων χωριών.
Πρωταπριλιά έφτασα στο Άλατρο. Απέναντι ορθώνονταν το Λαϊνάκι σιωπηλό και απρόσιτο.
Αιώνια Αιθεροβάμων πήγα με την απόφαση να ψάξω και να βρω νεράιδες!
«Τούτη την εποχή βγαίνουν. Ελπίζω να βρούμε πολλές. Θέλει όμως κουράγιο αντοχή και δύναμη για τις αντικρίσεις!» άκουσα το Θοδωρή του μπάρμπα Γιώργη του Φτωχού να λέει.
Μεσημεριάτικα ξεκινήσαμε…
Έπρεπε να τις δω, είχα ακούσει και διαβάσει τόσα πολλά γι’ αυτές και ήμουν έτοιμος να εξαντλήσω όση αντοχή διέθετα.
Διαβήκαμε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι πάνω από το Άλατρο και πέσαμε σ’ ένα άγριο λόγγο.
Σκίνοι, γκορτσιές, πουρνάρια, ασφελαχτοί άρχισαν να μας ξεσκίζουν το πρόσωπο και τα ρούχα.
«Θάχουμε την τύχη ν’ αντικρίσουμε καμία;» ρώτησα με αγωνία τον συνοδοιπόρο μου.
«Έχει ακόμα πολύ δρόμο» μου απάντησε.
Δεν ήξερα που πήγαινα, ήξερα όμως πως έψαχνα μια ουτοπία, ένα όνειρο!
Προχωράμε πολύ αργά με αφάνταστη δυσκολία φυλάγοντας περισσότερο τα μάτια μας και προσέχοντας μη παραπατήσουμε και μείνουμε μέσα στο λόγγο.
«Κάπου εδώ κοντά θα είναι. Να η γκορτσιά με τα νεραϊδονήματα!» ακούω το Θοδωρή να λέει και να συνεχίζει: «Βατινάρια, Κλίματα, Λίμνη, Χαλεπέδια» αραδιάζοντας μια – μια τις τοποθεσίες πάνω στο Λαϊνάκι.
Και ξαφνικά τον βλέπω σα κυνηγάρικο σκυλί να σταματάει και να κοιτάει επίμονα μπροστά στο κοίλωμα ενός χορταριασμένου βράχου.
«Νάτηνα η πρώτη» τον ακούω να λέει.
Κοντοστάθηκα λαχανιασμένος. Προς στιγμή δεν είδα τίποτα.
Κείνη την ώρα χτυπούσε η καμπάνα για τους Χαιρετισμούς.
Κοίταξα με προσοχή στο σημείο που μου έδειχνε.
Και τότε την είδα!
Μια νεράιδα με καταφαγωμένο, λεηλατημένο, παραμορφωμένο πρόσωπο από μικρές πράσινες ακρίδες.
Συγκλονίστηκα, απογοητεύτηκα, γιατί γνώριζα την ομορφιά της από τα βιβλία και δεν την περίμενα έτσι.
Ο Θοδωρής το κατάλαβε και τον άκουσα να λέει: «Παρακάτω θα συναντήσουμε πολλές και ομορφότερες αλλά πρέπει να βιαστούμε και να προχωρήσουμε πριν μας πιάσει το βράδυ.»
Είμαστε μέσα στον κύριο όγκο ενός τόπου που σημαδεύτηκε από μια καταραμένη εμφύλια σύρραξη.
Άρχισα να κουράζομαι, μπλέχτηκα σε κάτι ξερόκλαδα, παραπάτησα, ζαλίστηκα και η σκέψη μου σκοτείνιασε.
Που είσαι ωρέ Φουρτούνα, δολοφόνε κουμμουνιστή;
Εδώ πάνω και σε περιμένω μωρέ κατσαπλιά Καλαντζή συνεργάτη των Γερμανών!
Ένα πολυβόλο αρχίζει να κροταλίζει επίμονα μέσα στη νύχτα.
Για μια στιγμή ακούω φωνές τρόμου και μίσους, οιμωγές, απειλές, ουρλιαχτά και κραυγές πόνου.
Συνήλθα όμως σαν άκουσα τη φράση: «να η πρώτη ομάδα από δαύτες, δύσκολα τις συναντάς ανταμωμένες!»
Τις είδα, ήταν οι πιο νέες, ακόμη δεν είχαν ντυθεί, ήταν όμως η μία πλάι στην άλλη.
«Προχωράμε, σε λίγο θα αντικρύσουμε καλύτερες και ομορφοντυμένες».
Η αντοχή μου άρχισε να εξαντλείται.
Η καμπάνα σήμανε απόλυση, οι Χαιρετισμοί είχαν τελειώσει.
Και τότε βλέπω το Θοδωρή να σταματάει και να κοιτάζει επίμονα με έκσταση σε μια κατεύθυνση κάτω από μια συστάδα γέρικων θάμνων.
Κοίταξα και την είδα!
Αέρινη, πανέμορφη, εξαίσια, ονειρική!
Ντυμένη σε αραχνοΰφαντο πέπλο που στόλιζαν όλες οι αποχρώσεις του κόκκινου.
Λες και δανείστηκε το αίμα των αδικοχαμένων και μ’ αυτό φρόντισε να βάψει ακόμα και την ψυχή της!
Ήταν λίγα μέτρα μακριά μας, απρόσιτη, απλησίαστη, προφυλαγμένη από νεκρούς κορμούς τυλιγμένους με μούσκλια και βρύα.
Για μερικά λεπτά έμεινα αποσβολωμένος, κοιτάζοντάς την επίμονα, λες και έβλεπα ένα όνειρο.
Και τότε την άκουσα να ψιθυρίζει: «Γιατί ταράζετε την ησυχία μας;»
Έσκυψα ντροπιασμένος το κεφάλι και προχώρησα.
«Τώρα που βρήκαμε την όμορφη θα βρούμε κι’ άλλες. Πρέπει όμως να βιαστούμε, βραδιάζει.»
Με πολύ κόπο φτάσαμε στα Χαλεπέδια εκεί που σε χρόνια παλιά υπήρχε αρχαίος οικισμός.
Και πράγματι. Εκεί ήταν όλες λες και μας περίμεναν. Η μία ομορφότερη από την άλλη.
Αποκαμωμένος έκατσα σ’ ένα βράχο και έμεινα εκστατικός να τις θαυμάζω χωρίς να καταλαβαίνω τη μέρα που έφευγε.
Είχε αρχίσει να βραδιάζει και τις έβλεπες μες στο ηλιοβασίλεμα να φαντάζουν σαν αέρινες μορφές τελετουργικού χορού, που λικνίζονταν στο φύσημα του μαΐστρου.
«Δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο. Πρέπει να βιαστούμε να βρούμε το μονοπάτι που περνάνε τα γίδια του Καραγιάννη από τον Άη Λιό, γιατί αλλιώτικα θα δυσκολευτούμε πολύ.»
Έριξα μια τελευταία ματιά στο πάλκο των Χαλέπεδων και συμφώνησα.
Σταθήκαμε τυχεροί. Ευτυχώς τα γίδια με το πέρασμά τους κράτησαν ανοιχτό ένα στενό μονοπάτι και εύκολα φτάσαμε στη Λίμνη.
Από τη μεριά βλέπαμε τα νησάκια μέχρι Μεγανήσι και Κάλαμο
και από την άλλη το Μαραντοχώρι και τον κόλπο της Βασιλικής.
Ακριβώς από κάτω στο βάθος φάνηκαν τα λιγοστά σπίτια του Άλατρου.
Σουρούπωνε.
Οι Ερινύες όπου να’ ναι θαρχίσουν να βγαίνουν…
Είχε νυχτώσει όταν φτάσαμε στο Άλατρο.
Σημειώσεις:
1.Το Ιούνιο του 1944 στο Λαϊνάκι συγκρούστηκαν οι τοπικές Ομάδες του ΕΔΕΣ υποστηριζόμενες από τον Βέρη και τους Γερμανούς με τις Ομάδες ΕΛΑΣ με αποτέλεσμα τον αποδεκατισμό των τελευταίων.
Σημαντικό ρόλο στην έκβαση της σύγκρουσης έπαιξε ένα πολυβόλο της Ομάδας Καλαντζή!
2. Η «νεράιδα» του Λαϊνακιού είναι η ονομαστή Paeonia officinalis
Ο Αιθεροβάμων
Τόσο όμορφο άρθρο που αναδεικνύει με τόσο ποιητικό και διακριτικό μαζί τρόπο τη χλωρίδα της Λευκάδας. Το απόλαυσα, μαζί και τις φωτογραφίες.