Γράφει ο Αιθεροβάμων…
Μιλώ για τα παιδιά…
Στα παιδιά που αγαπήσαμε
Αυτή τη φορά ας αφήσουμε την ποίηση να μιλήσει μ’ εκείνο τον αόριστο τρόπο που αφήνει προεκτάσεις, υποβάλλει σε σκέψεις, προβληματισμούς, σε διλήμματα.
Ο νοών νοείτω…
|
Σ’ αυτή την κώχη λησμονιάς
Κάποτε ξεχνιέμαι και μιλώ για αισθήματα
Και γράφω πικρούς στίχους
Στίχους που δεν βρίσκουν τον προορισμό τους.
Έχομε νύχτα
Πολλή νύχτα μπρος μας.
……………
|
|
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες
Που τις γνωρίζουν μόνο τα φθινοπωρινά φύλλα
Περνούν συχνά απαρατήρητες
Αλλοτριωμένες σ’ ευαισθησίες
Και το μόνο σίγουρο γι’ αυτές είναι ότι
Δεν έχουν ταυτότητα.
|
|
Είναι κάποιες ιστορίες θλιβερές σαν
Τους σκοτεινούς δρόμους των πόλεων
Κρύβονται από ψηλούς τοίχους
Κι’ επιτηδευμένα χαμόγελα
|
|
Περνούν από τα μάτια σιωπηλά
Εξαπατώντας τα δάκρυα
Είναι κάποιες ιστορίες που εξαγοράζουν
Την φαντασία
Αδιόρατες σαν χαμόγελο δειλινού
Διαφεύγουν πάντα σαν γοητεία νύχτας
|
|
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες
Που έχουν φορά προς τα πίσω
Για στιγμές αποσπούν την νοσταλγία
Για στιγμές μόνο
Ύστερα επιστρέφουν μετανοημένες
Στη μυστηριακή τους ανωνυμία.
………………………………………………….
|
|
Μιλώ για τα παιδιά π’ αγαπούν
Για τα παιδιά που ορκίζονται στις ανεμώνες
Που διοχετεύουν μακριά
Την υπόγεια θλίψη τους
Για το αβέβαιο αστέρι
Που διαστέλλει την πίκρα τους.
|
|
Μιλώ τα λόγια που φέρνουν το ξημέρωμα
Μιλώ παράξενα
Μα μιλώ αληθινά.
|
Σημείωση:
1. Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή του Κ. Μαμαλούκα «ΑΛΛΟΤΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ»
Ο Αιθεροβάμων θα απουσιάσει για μερικές εβδομάδες.
Εύχεται στους αναγνώστες του ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, αρκετή δύναμη και κουράγιο για όσα μας περιμένουν…
Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε όλες τις αναρτήσεις του Αιθεροβάμωνα
«Δεν ξέρω. Κι” οι ποιητές τι χρειάζουνται σ” ένα μικρόψυχο καιρό ;»
Φρ.Χέλντερλιν
Έχει γραφεί πολλές φορές πως οι ποιητές δε θα κάνουν ποτέ Επανάσταση στον κόσμο.
Θα έλεγα όμως με λίγη σκέψη , με λίγο προβληματισμό, μπορεί να κάμουν ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ στην ψυχή του ανθρώπου.
Ένας μοναχικός Άνθρωπος σε μια κώχη της γης γράφει στίχους για τον ανθρώπινο πόνο.
Ένα πόνο και ένα κόσμο , που έχει πολλή νύχτα στο μέλλον του….
Και μας μιλάει για ιστορίες ανθρώπινες που εμείς οι περισσότεροι τις προσπερνάμε αδιάφορα και τις γνωρίζουν μόνο τα βρεγμένα με δάκρυα φθινοπωρινά φύλλα.
Είναι ιστορίες που χάνονται μέσα στις πολύβουες πόλεις , διαφεύγουν από την παρατήρηση μας.
Είναι ιστορίες που τις ξέρουν και τις ζούνε λίγοι…
Και αναρωτιόμαστε για ποιο πράγμα μιλάει ο ποιητής ;
Μας το λέει ο ίδιος .
Μιλάει αληθινά για τα παιδιά ενός κατώτερου θεού για τα παιδιά με το αβέβαιο και σκοτεινό μέλλον, που εμείς οι «φανατικοί πιστοί Χριστιανοί» έχουμε ξεχάσει.
Κατά τα άλλα κάνουμε τους μεγάλους σταυρούς και προσκυνούμε ……
Νάσαι καλά Αιθεροβάμονα που με τους στίχους του Ποιητή , μας ταρακούνησες έστω για λίγο.
Θα περιμένουμε την επιστροφή σου.
Τις «μπουκάλες» σου τις μάζεψα όλες. Διάβασα τα μηνυματά και τα ξανάβαλα προσεκτικά στις ίδιες μπουκάλες. Θα τις ρίξω ξανά στο πέλαγο για να ταξιδέψουν. Και είμαι σίγουρος ότι κάποιος άλλος θα τις περιμαζέψει. Το θεωρώ πολύ εγωϊστικό να τις κρατήσω μόνο για τον εαυτό μου.
Κι αν οι σχολιαστές σου ήταν λίγοι, αυτοί που σε διάβασαν και προβληματίστηκαν μαζί σου είναι σίγουρα πολύ περισσότεροι.
Στην επιστροφή σου δεν ξέρω μήπως θα πρέπει να διορθώσεις ή να αλλάξεις το ψευδώνυμό σου.
Αιθεροβάμων: αυτός που πετάει στα σύνεφα, αυτός που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα (ή την αγνοεί) και κάνει απραγματοποίητα σχέδια.
Δεν νομίζω ότι ταιριάζει στην περίπτωσή σου, γιατί η επαφή σου με την πραγματικότητα όχι μόνο είναι πολύ-πολύ στέρεη, αλλά κάποιες φορές τσακίζει κόκκαλα.
Βέβαια οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου
…………………………………………………………..
Όχι από περιέργεια,
μα δεν χωράω στην ύλη
και ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό.
………..
σε ….σπρώχνουν προς τα πάνω. Όπως και τα λόγια του Καζαντζάκη
«Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. Απάνω!Απάνω!Απάνω! Φωνάζει η καρδιά μου και την ακολουθώ τρέμοντας.»
Τράβα τον ανήφορο και το ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος. Θα είμαστε κι εμείς μαζί σου.
Όσο για το ψευδώνυμο προτείνω το …»σύνθετο όνομα»: Ο ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ ή Ο ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ, καθότι κι εσύ… στη σύνθεση (κειμένου, φωτογραφίας, σχολίων) είσαι αχτύπητος.
Στην τελευταία σου γραμμή σου απαντώ πάλι με ρήση του Καζαντάκη:
«Υπάρχει μέσα απο το βάραθρο του κακού η ελπίδα της λύτρωσης? Υπάρχει, υπάρχει γιατί μέσα μας η Ελλάδα ζει και βασιλεύει.»
Συγνώμη για το πολύ λιβάνι, αλλά όταν μιλάει η καρδιά το μέτρο χάνεται…
Καλό καλοκαίρι και σε περιμένουμε με νέες αναρτήσεις δροσερές σαν τον μαϊστρο του Ιονίου.