Περιφρουρώντας τη συγκέντρωση του Π.Α.ΜΕ., 20/10/2011

Τί συνέβει τη Πέμπτη;

Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από το ότι το Π.Α.ΜΕ. έβαλε σκοπό να μείνει μπροστά από τη Βουλή και να μην κάνει πίσω, ό,τι κι αν γίνει. Νομίζω πως όχι μόνο εγώ, αλλά πάρα πολλοί σύντροφοι, όπως και κάθε ένας που έχει κάτσει κάτω και σκεφτεί λογικά από την έναρξη των “αγανακτισμένων συγκεντρώσεων”, ξέραμε μέσες άκρες το τί θα ακολουθούσε.

Κάποια στιγμή έπρεπε να το κάνουμε. Κι αν όχι τη Πέμπτη, πότε; Εξάλλου ψηφίζονταν στη Βουλή ο πιο βάρβαρος νόμος από του …αγίου ανήμερα.

Αν όχι τη Πέμπτη λοιπόν, πότε;

Σκέφτομαι πως θα εκραγώ με όσα διαβάζω και ακούω από τότε. Μου ‘ρχεται ώρες ώρες να βάλω τα κλάματα από τη διαστρέβλωση που βλέπω μπροστά στα μάτια μου. Δεν είναι δυνατόν. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!

Όπως σκεφτόμουν πως θα εκραγώ και την ώρα της περιφρούρησης.

Η τύχη το θελε να ‘μαι στην άλλη άκρη της συγκέντρωσης από τις επιθέσεις που δεχτήκαμε, γωνία Όθωνος και Αμαλίας αρχικά. Από τις 10 στημένος, όπως και 1000άδες άλλοι σύντροφοι, να περιφρουρούμε τη συγκέντρωσή μας.

Κατά τις 11 ανεβαίνει την Όθωνος μπλοκ απόστρατων των Ειδικών Δυνάμεων. Όχι και λίγοι. Ένα μπλοκ 400 ατόμων με ελληνικές σημαίες, κάποιοι και με παραλλαγή, προσπαθούν να μπουν στη συγκέντρωση του Π.Α.ΜΕ. Τους κόβουμε αποφασιστικά το δρόμο (μέχρι τότε ο χώρος ήταν εντελώς ανοιχτός στον οποιονδήποτε). Πέρα από κάποιες λεκτικές αψιμαχίες, δεν υπήρξε κάτι άλλο. Απλά παρέμεναν σταθερά στο μισό μέτρο από εμάς, κολλητά δηλαδή. Γύρω στις 12:00, μιας και είδαν εκεί γύρω τους απόστρατους, σκάνε μύτη και γύρω στα 30 άτομα ακροδεξιάς ομάδας με ελληνικές σημαίες, καμιά 10αριά εξ αυτών των σημαιών σε καδρόνια. Αρχίζουν να λένε τα αγαπημένα τους συνθήματα…

Μέχρι τις 14:30, οπότε και γίνανε τα επεισόδια στην άλλη πλευρά, είμαστε προσοχή κοιτώντας κατάφατσα τον ήλιο.

Μέχρι εκείνη την ώρα πρακτικά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν εμποδιζόταν, ΑΤΟΜΙΚΑ, να μπει στο χώρο που ήταν συγκεντρωμένο το Π.Α.ΜΕ. Άλλωστε λίγο πριν αρχίσουν τα επεισόδια είδα άτομα με πικέτες της “εργατικής αλληλεγγύης” να βγαίνουν μέσα από τη συγκέντρωσή μας για να πάνε να πάρουν καφέ. Απλώς δε μπαίνανε από όπου να ‘ναι, ειδικά εκεί που ήμασταν φάτσα-κάρτα με απόστρατους και ακροδεξιούς. Όπως δε μπαίνανε και οργανωμένα μπλοκ.

Οι αντιδράσεις ποικίλανε. Υπήρχαν δεκάδες που σχολιάζανε. Σε ηλικίες μέχρι τα 25, φοιτητόφατσες, συναντούσες κυρίως μια αποστροφή, ειρωνεία. “Μπράβο, μπράβο, ωραία τους φυλάτε”, “Τουλάχιστον τα ΜΑΤ μας μιλάνε ρε, εσείς ούτε αυτό!”, “Κοιτάχτε πίσω, κοιτάξτε τους να πίνουν αραχτοί τον καφέ τους όσο τους φυλάτε” κτλ. Το ίδιο και σε ηλικίες μετά τα 50-55, συνταξιούχους δηλαδή.

Στις ηλικίες από 25 εως 40-45 όμως η πλειοψηφία πέρναγε και είτε μεταξύ τους είτε κατευθείαν σε εμάς κάνανε σχόλια ενθαρρυντικά. “Μπράβο ρε παιδιά, έτσι πρέπει να γίνεται περιφρούρηση”, “αν έτσι γίνονταν κάθε φορά, δε θα ‘χαμε φτάσει εδώ” κτλ.

Προφανώς παρακινδυνευμένα τα παραπάνω σαν συμπεράσματα, ειδικά σαν γενικεύσεις και για ηλικίες. Αλλά προσωπικά έτσι μου φάνηκαν.

Ανάμεσα στους μπροστά μου συγκεντρωμένους απόστρατους και ακροδεξιούς πάντως διακρίναμε και 1-2 άτομα που τη προηγούμενη μέρα είχαμε αναγνωρίσει ως ασφαλίτες. Επίσης είμαι σχεδόν σίγουρος πως η “κυρία” που φαίνεται σε αυτό το “φωτορεπορτάζ” στην εικόνα νούμερο 4 να κατευθύνεται και να αρπάζει το Μανουσογιαννάκη, νωρίτερα είχε βρεθεί στην άλλη άκρη της πλατείας, μπροστά μου, να “διαμαρτύρεται” πως δε την αφήνουμε να διαδηλώσει…

Φτάνει η ώρα 14:30, γίνεται ό,τι γίνεται στην απέναντι άκρη της πλατείας. Εμείς μόνιμα γυρισμένοι πλάτη, δεν είδαμε τίποτα. Φέρνουνε μία συντρόφισσα χτυπημένη από μάρμαρο στο κεφάλι, “ένας από τη περιφρούρηση μαζί της, να την πάει σε σταθμό του μετρό για να πάει Ευαγγελισμό”. Ξεκινάμε μαζί, της ανοίγω δρόμο, κάποια στιγμή φτάνουμε Μοναστηράκι, μπαίνει στο μετρό, γυρίζω τρέχοντας πίσω, ξαναμπαίνω στην αλυσίδα.

Εκείνη την ώρα, κάπου 15:15-15:30 (;), μιας και ο χώρος στο Σύνταγμα είχε γίνει πλέον κάπως αποπνικτικός λόγω χημικών, διαδηλωτές, αλλά και “οργανωμένα” μπλοκ κινούνται πάνω στην Αμαλίας προς τη μεριά της Συγγρού, περνούν δηλαδή ακριβώς μπροστά μας και σταματούν μπροστά από την στάση του τράμ στο Σύνταγμα.

Είναι θλιβερό να κρατάς αλυσίδες, παρότι σε πιέζουν όλοι όσοι θέλουν να οπισθοχωρήσουν, να κρατάς προκειμένου και οι από μέσα και οι από έξω να μην ποδοπατηθούν και η οπισθοχώρηση να γίνει ομαλά, αλλά παράλληλα, ενώ εσύ κρατάς με υπομονή και επιμονή χωρίς κανέναν απολύτως εξοπλισμό μέσα στα χημικά, να βλέπεις τύπους με φουλ κομπλέ αντιασφυξιογόνες, χίλιες δυο διαφορετικές μάσκες για τα μάτια, καταβαμμένους με mallox, να περνάνε μπροστά σου βρίζοντάς σε.

Είναι ενθαρρυντικό από την άλλη πως για κάθε 2-3 που από αυτό το πλήθος που οπισθοχωρούσε και μας έβριζε, βρισκόταν πάντα 1-2 ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥΣ, οι οποίοι μπαίνανε ΑΥΤΟΙ ανάμεσα στη περιφρούρηση και στους άλλους, μας υπερασπίζονταν, επιχειρηματολούσαν για την σημασία του ότι είμασταν εκεί. Ναι, ήταν μειοψηφία. Αλλά ήταν σίγουρα 1 στους 3.

Χαρακτηριστικά, έρχονται κάποια στιγμή 3-4 μπαχαλάκια (18-20 χρονών) που οπισθοχωρούσαν και αρχίζουν να βρίζουν, δείχνουν αρκετά οργισμένα, έτοιμα να αρχίσουν να σπρώχνουν κτλ. Μπαίνουν ανάμεσά τους 2 άλλοι, με φάτσες που ούτε αριστεριστές θυμίζανε, πιο πολύ 40άρηδες αναρχικούς μα ήρεμους ανθρώπους, τους λένε να αφήσουν ήσυχη τη περιφρούρηση, να πάνε παραπέρα, ακούνε και αυτοί χίλια δυο για το ΚΚΕ “τους”. Τα μπαχαλάκια τη κάνουν απογοητευμένα και οι 2 ψοφάνε στο γέλιο, που βρέθηκε άνθρωπος να τους χαρακτηρίσει ΚΚΕδες.

Λίγο μετά, πάλι 2 οργισμένοι με την περιφρούρηση νέοι κατευθύνονται πάνω μας, μπαίνει ανάμεσά τους ένας άλλος, από τον τρόπο ομιλίας σίγουρα οργανωμένος κάπου αλλού, προσπαθεί να τους ηρεμήσει και λέει χαρακτηριστικά “τουλάχιστον ρε μαλάκες, παραδεχτείτε το, το ότι είμαστε αυτή την ώρα ακόμη εδώ, οφείλεται στο Π.Α.ΜΕ. και στη περιφρούρησή του. Αν δεν ήταν εδώ το ΠΑΜΕ, η συγκέντρωση εδώ και 2 ώρες θα είχε διαλυθεί“.

Ακόμη, όταν κάποια στιγμή ομάδα περιφρούρησης ~20 ατόμων βγαίνει μέσα από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και αρχίζει να τρέχει προς στύλους ολυμπίου διός, συνδικαλιστής του ΣΦΙΕ (που βρισκόταν πλέον σαν “μπλοκ” μπροστά μας και μπροστά στο σταθμό του Τραμ), πιθανώς ΑΝΤΑΡτης, τους πλησιάζει λέγοντας “παιδιά έγινε τίποτα; Θέλετε βοήθεια; Να βοηθήσουμε;” (Φυσικά καταλαβαίνει κανείς πως μια ομάδα που τρέχει φορώντας κράνη είναι λίγο δύσκολο να απαντήσει εκείνη την ώρα σε τέτοιες ερωτήσεις, αλλά το αναφέρω για να γίνει αντιληπτό το κλίμα).

Τέλος, για να πάω και σε εκτιμήσεις, θα σταθώ σε σχόλιο συναγωνίστριας που εκείνη την ώρα έρχεται προς εμάς, ενοχλημένη μεν, αλλά όχι με τρόπο που εμένα τουλάχιστον να μου δείχνει οργή, και ρωτά: “Ρε παιδιά, ειλικρινά, για ποιό λόγο να μην είμαστε όλοι μέσα από τις αλυσίδες”.

Γιατί λοιπόν συναγωνίστρια;

Γιατί είσαι χυμαριό, γι αυτό. Γιατί δίπλα σου κάθεται ένας ασφαλίτης, όταν έρχεσαι εσύ καλοπροαίρετα να “μας την πεις” σουλατσάρει ανέμελα κι αυτός δίπλα, περιμένοντας μια περίεργη αντίδραση από κάποιον από εμάς για να χωθεί κι αυτός, για να κάνει την τρίχα τριχιά, για να αρχίσει σκηνικό, να πλακωθούμε, να θερίσει το κράτος απογοήτευση, διάλυση, μιζέρια.

Γιατί είσαι μάζα, γι αυτό.

Πώς είσαι μόνη στη διαδήλωση; Γιατί είσαι μόνη στη διαδήλωση; Σε μια σημερινή διαδήλωση, μετά από 3 θανάτους πέρσι, έναν χτες, με τα σκηνικά και τις προβοκάτσιες που γίνονται σε κάθε συγκέντρωση;

Πού είναι το μπλοκ σου;

Ποιός είναι ο μαζικός φορέας σου;

Γιατί δεν είσαι εκεί;

Γιατί είσαι απέναντί μου, ως ΆΤΟΜΟ, που θέλει ως ΆΤΟΜΟ να κάτσει απέναντι από τη Βουλή;

Κι αν δε σου κάνει ο φορέας σου, γιατί δε φτιάχνεις άλλον με άλλους συναγωνιστές;

Γιατί μου τη λες για τα “ατομικά σου δικαιώματα”;

Εδώ είναι διαδήλωση, εργατική διαδήλωση, ταξική διαδήλωση. Δεν υπάρχουν εδώ ατομικά θέλω. Κι αν υπάρχουν, να καταπνιγούν, να στραγγαλιστούν, να πάνε στον αγύριστο. Υπάρχουν συλλογικά θέλω, ταξικά θέλω. Αυτά καλλιεργούμε, αυτά θέλουμε.

Αλήθεια, φυλάγαμε τη Βουλή; Από ποιόν; Από ποιά εργατική συλλογικότητα; Ποιός, πού, πότε, σε ποιά συνέλευση, σε ποιό σωματείο, σε ποιά επιτροπή αγώνα έθεσε ζήτημα “να κάνουμε 20/10 ντου στη Βουλή” για να μην περάσει ο νόμος και αυτό έγινε αποδεκτό; Εξήγησέ μου εσύ συναγωνίστρια!

Πες μου, τί θα γινόταν αν κάναμε στην άκρη; Αν αφήναμε ευγενικά τα παιδιά να περάσουν, να ασκήσουν το “ατομικό τους θέλω”, να κάνουν την επίθεσή τους, να “ξεβολέψουν” τα ΜΑΤ που “ήταν θεατές”;

Τί παραπάνω θα γινόταν από ότι την πρώτη μέρα της 48ωρης, οπότε καθόσουν και χάζευες τα παιδιά να παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους μπροστά στη Βουλή, με εσένα απλά να υποχωρείς όταν δεν άντεχες από τα δακρυγόνα, να επανέρχεσαι για να τα ξανακάνεις χάζι, να τρέχεις όταν τα ΜΑΤ κάνουν γιουρούσια, να βγάζεις φωτό όταν βαράνε τον διπλανό σου;

Ποιός βουλευτής των αστικών κομμάτων, ποιός κεφαλαιοκράτης, ποιός καναλάρχης, ποιός τηλεκπρόσωπος της αστικής τάξης σκιάχτηκε την πρώτη μέρα της απεργίας, όταν άρχισε ο πετροπόλεμος, η προσπάθεια να “σπάσει ο φράχτης”, τα μπάχαλα μπροστά στη Βουλή; Ποιός ανησύχησε; Ποιός χέστηκε στη τελική, απλά και κομψά;

Η μάζωξη, ακόμη και η πολυπληθής, ατομικοτήτων δεν είναι κίνημα. Είναι μάζα. Σήμερα όμως κίνημα έχουμε ανάγκη. Κίνημα εργατικό. Κίνημα λαϊκό. Κίνημα ανατροπής και ρήξης.

Αλήθεια λοιπόν, το Π.Α.ΜΕ. εμπόδισε να διαληλώσουν άλλοι μπροστά από τη Βουλή; Και, όπως επίσης ακούστηκε και ακούγεται, το ίδιο δεν το εμπόδισε ποτέ κανείς;

Πού τα είδατε αυτά; Πού τα ονειρευτήκατε;

Τί έγινε το καλοκαίρι, θα τα ξεχάσουμε; Δεν διώχτηκε την πρώτη μέρα της 48ωρης το Π.Α.ΜΕ. από τη Βουλή; Δεν αποχώρησε, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα;

Την δεύτερη μέρα, δεν παρέμεινε στην Πανεπιστημίου επί ώρες, γιατί εμποδίστηκε να μπει στο χώρο του Συντάγματος;

Φανταζόσαστε τί θα είχε συμβεί εαν είχε πάρει απόφαση τότε να προχωρήσει βίαια προς τη Βουλή, εφαρμόζοντας στην τελική αποφάσεις εκατοντάδων εργατικών σωματείων;

Φανταζόσαστε τί θα ακούγαμε, τί επιπτώσεις θα είχαμε, τις επόμενες ημέρες, βδομάδες, μήνες;

Τώρα; Τα παιδιά είχαν δικαίωμα…

Επίσης, ποιός εμποδίστηκε; Περιφρούρηση ήμουν, ξέρω ακριβώς τί κάναμε και τί δεν κάναμε. Μέχρι τις 11:00-11:30 δεν υπήρχαν καν αλυσίδες στα περισσότερα σημεία. Μέχρι τις 14:30-15:00 υπήρχαν σχηματισμένες αλυσίδες, αλλά και πάλι ο οποιοσδήποτε ατομικά μπορούσε να μπει από τα πλάγια. Μετά τις 15:00 και την δολοφονική επίθεση σαφώς τα πράγματα σφίξανε, αν και ακόμη και τότε είδα κόσμο να μπαίνει στη συγκέντρωση, ειδικά αν βλέπαμε ανθρώπους αρκετά φοβισμένους. Αλλά ούτως ή άλλως δεν είδα να γίνεται κριτική για εκείνη την ώρα και μετά. Θα ‘ταν και παράλογο.

Όχι λοιπόν, δεν εμποδίστηκαν άτομα. Εμποδίστηκαν μπλοκ, εμποδίστηκαν οργανωμένες δυνάμεις να μπούνε στη συγκέντρωση. Και γιατί όχι; Πότε λειτούργησε διαφορετικά το εργατικό κίνημα; Από πότε μια εργατική συγκέντρωση δεν εκφράζει μια συγκεκριμένη πολιτική στόχευση; Από πότε άλλα κομμάτια του εργατικού κινήματος που έρχονται στο ίδιο χώρο, αλλά έχουν άλλες πολιτικές στοχεύσεις (και καλά κάνουν και μαγκιά τους), δεν κάθονται παραδίπλα, οργανωμένα, εκφράζοντας, με τα πανό, με τα συνθήματα, με τις ανακοινώσεις τους, την δικιά τους λογική, την αντίθεσή τους (και) με τη λογική που βάζει ο κεντρικός ομιλητής, η “κεντρική εξέδρα”; Κίνημα είναι, θέμα συσχετισμών είναι το ποιός θα έχει την κεντρική εξέδρα, την κεντρική θέση, οπουδήποτε.

Έχουν δικαίωμα αυτά τα μπλοκ να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω; Είχαν δικαίωμα να διεκδικήσουν λ.χ. να μπουν μπροστά στο φράχτη, μπροστά στον άγνωστο; Εγώ θα σας πω ότι έχουν. Έχουν, κρινόμενοι και οι ίδιοι για το πώς θα το διεκδικήσουν και οι “απέναντι” για το τί στάση θα κρατήσουν ως προς αυτό.

Εγώ θα σας πω επίσης ότι τα σπρωξίδια και η αντιπαράθεση με το “δεν πληρώνω” δε θα ήταν κάτι το ιδιαίτερο ή το μεμπτό.

Δε θα ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αν σε αυτά δεν είχαμε δει ξεκάθαρα να συμμετέχει κάθε καρυδιάς καρύδι, που είναι αναγνωρισμένο πως δεν είναι απλά κάποιος τυχαίος “αγανακτισμένος πολίτης”, κάποιος απλός πολίτης που “δεν πληρώνει”.

Δε θα ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αν δεν ήταν ακριβώς αυτά τα άτομα που πρωτοστατούσαν σε χυδαιότητα στις προκλήσεις απέναντι στην περιφρούρηση.

Κυρίως όμως, δε θα ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αν αυτό το μπλοκ, την ώρα που αποφάσισε να κινηθεί προς την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και να διεκδικήσει το “κάτι παραπάνω”, δεν έβλεπε δίπλα του και πίσω του να έχουν μαζευτεί τα παιδιά, εξοπλισμένα, με σαφείς προθέσεις, έτοιμα να εξαπολύσουν επίθεση σε μια εργατική συγκέντρωση. Τους βλέπανε, ξέρανε τί πάνε να κάνουνε. Κι όταν αυτά τα βλέπεις, έστω ότι δεν έχεις τις δυνάμεις/φοβάσαι να τους διώξεις από δίπλα σου ο ίδιος, ε δεν πας εκείνη την ώρα να μανουριάσεις, να μπεις μπροστά τους, να τους παρέχεις κάλυψη στην προμελετημένη επίθεσή τους. Ξεκάθαρο.

Τα παιδιά λοιπόν, ο χώρος, η ανοχή απέναντί τους. Η αποδοχή τους.

Ανοχή/αποδοχή όχι μόνο, ούτε κυρίως, πρακτική. Αυτή κατά περιόδους στραπατσάρεται από την ίδια τη πραγματικότητα. Ανοχή/αποδοχή πρώτα και κύρια ιδεολογική.

Αρκετή κουβέντα έγινε για τις ανακοινώσεις διαφόρων οργανώσεων τις εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, της Α.Κ., του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιες κατάφερα να τις διαβάσω, άλλες όχι. Η αλήθεια είναι πως δε με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Εως και καθόλου για να πω τη μαύρη αλήθεια.

Με ενδιαφέρει τί θα κάνουν από αύριο. Θα ανοίξουν μέτωπο, ιδεολογικό και πρακτικό, απέναντι στα παιδιά; Θα κοιτάξουν να εμφυσήσουν στα μέλη τους, στους νεολαίους τους, στο κόσμο που επιρρεάζουν, μια συνείδηση εργατική και όχι μικροαστική; Θα καλλιεργήσουν έναν τρόπο σκέψης/οργάνωσης που δε θα έχει σαν background τα ατομικά τους θέλω αλλά το συμφέρον, το συλλογικό συμφέρον, το συνολικό συμφέρον της τάξης τους; Θα καλλιεργήσουν πνεύμα προλεταριακής πειθαρχίας; Αν όχι, ας μη μπαίνανε καν στο κόπο των ανακοινώσεων. Τζάμπα χαρτί, μολύνεται και το περιβάλλον…

Και όσον αφορά στα πρακτικά, θα απομονώσουν ποτέ στις συγκεντρώσεις τους τα παιδιά; Θέλουν/μπορούν να το κάνουν; Θα προσπαθήσουν; Και ναι, περιφρούρηση δεν είναι κυρίως τα κοντόξυλα. Είναι οι ενιαία συνείδηση των διαδηλωτών για το τί θέλουν να πετύχουν. Είναι η επαγρύπνηση η δική τους. Είναι η συνειδητοποίηση πως η διαδήλωση δεν είναι γιορτή, δεν είναι εμπειρία. Είναι μάχη ταξική:

Τετάρτη, Πανεπιστημίου, μπλοκ σωματείου του ΠΑΜΕ. Συντρόφισσα έρχεται και μας λέει στη περιφρούρηση, “παιδιά είναι 2 γραμμές πίσω 4 άτομα, δε μοιάζουν για εργαζόμενοι του κλάδου, τους ξέρουμε;”. Τους απευθυνόμαστε. “Σε ποιό χώρο δουλεύετε συνάδελφοι;”. Πετάγεται γνωστή συναδέλφισσα και λέει “μαζί μου είναι, ο αδερφός μου και φίλοι του”. Αν δε τους ξέραμε και φανερά/από τις απαντήσεις τους φαινόταν πως δεν ήταν εργαζόμενοι του κλάδου, θα τους καλούσαμε να πάνε στο ανάλογο μπλοκ που μας απαντήσαν ή θα τους καλούσαμε να βγούνε από το μπλοκ εν πάσει περιπτώσει. Αν ήταν άγνωστοι εργαζόμενοι του κλάδου, κάποιος εκ του σωματείου, αναλόγως του χώρου που απαντήσανε, θα αναλάμβανε να είναι μαζί τους στη αλυσίδα, να κουβεντιάσουνε, να γνωριστούνε, προοπτικά να συμμετάσχουνε στις διαδικασίες του σωματείου, αλλά και την ώρα της διαδήλωσης “να τους προσέχει”, τόσο με την καλή όσο και με την “κακή” έννοια.

Είναι κακό; Είναι περίεργο; Είναι επιλύψιμο;

Όχι. Είναι, σε περιόδους όπως αυτή που ζούμε, ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟ.

Είναι ανάγκη άμεση και επιτακτική.

Η ανάγκη οι σημερινές εργατικές, οι λαϊκές συλλογικότητες που κινητοποιούνται να δρουν έτσι. Αυτά είναι προλεταριακά χαρακτηριστικά, συναδελφικά χαρακτηριστικά, δεν είναι “μπατσίλα”. Όποιος θέλει, καλώς να τα ενισχύσει. Και τότε, πού ξέρετε, αν γίνουν τέτοια βήματα και από χώρους πέραν του ΠΑΜΕ, δεν ειναι απίθανο να μάθουμε να συζητάμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά…

Ακόμη, ένα κομμάτι σχολίων και αναρτήσεων αναφέρθηκε στον “αστυνομικό”, “πρακτορολογικό” τρόπο που αντιμετώπισε την επίθεση το ΚΚΕ, μην ερμηνεύοντας τη σημασία του γεγονότος πως υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που αυτόν τον τρόπο δράσης, της κουκούλας, του “ντου”, της “σύγκρουσης”, αντιλαμβάνονται ως την ουσία του όποιου κινήματος.

Δεν είναι έτσι. Ξαναρίχτε ματιές, ολοκληρωμένες κι όχι φευγαλέες, στις ίδιες τις δηλώσεις της Γ.Γ. της Κ.Ε. Διαχωρίζει σαφώς και αναγνωρίζει σαφέστατα πως αυτό είναι ένα υπαρκτό γεγονός, το οποίο, όπως επίσης λέει, αντιμετωπίζεται ιδεολογικά, πολιτικά.

Πήγα χτες στο ΟΑΚΑ, Παναθηναϊκός-Εργοτέλης. Η “Θύρα 13″ κρατούσε ένα και μοναδικό πανό στην εξέδρα:

“Πολιτικοί λαμόγια, Βουλή των βολεμένων – θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων”

Από το 10ο λεπτό, σίγουρα επί ένα 10λεπτο, ίσως και τέταρτο, ΤΑ ΜΟΝΑ συνθήματα που “ρίχνονταν” να φωνάζονταν ήταν:

“Πουτάνας γιε πρωθυπουργέ”

“Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή, και το γήπεδο του ΠΑΟ να φτιαχτεί σε αυτή”

“Πουτάνας γιοί πολιτικοί”

“Παπανδρέου, σε γαμάμε, στο μουνί της μάνας σου χοροπηδάμε” (βιτσιόζοι!)

…και κάποια ακόμη…

Όταν, δε, οι διαιτητές απείλησαν να διακόψουν τον αγώνα αν δε κατέβαινε το πανό, αν δε παύανε τα συνθήματα, άρχισε να τα φωνάζει όλο το γήπεδο (εξέλιξη λογικότατη βέβαια και ψιλοάσχετη από την αποδοχή του περιεχομένου από τους υπολοίπους).

Φυσικά εν τέλει οι διαιτητές κάνανε πίσω και το ματς συνεχίστηκε.

Είναι όμως αξιοπρόσεκτο και ενδεικτικότατο πως τέτοια συνθήματα φωνάζονται πλέον ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΝΤΑΣΗ που φωνάζεται και ένα “γαμιέται ο θρύλος κι ο Πειραιάς”.

Τί καλλιεργεί αυτό στη συνείδηση του έφηβου που χοροπηδάει στο πέταλο; Πώς θα αντιληφθεί το κίνημα όταν επιλέξει να κινητοποιηθεί στο σχολείο, ως φοιτητής, νέος εργαζόμενος, αν όχι μέσω της οπτικής των παιδιών; Και από την άλλη, πόσο μεγάλη, τεράστια, είναι η ευθύνη των ριζοσπαστικών (με και χωρίς εισαγωγικά) οργανώσεων στους χώρους νεολαίας, όταν επιλέγουν όχι να κριτικάρουν αυτά τα συνθήματα, τον τρόπο σκέψης και δράσης που αυτά φέρνουν μαζί τους, αλλά να καλέσουν σε “ιδεολογική ευθυγράμμιση της αριστεράς με τον σύγχρονο τρόπο σκέψης της νεολαίας, ώστε να βρεθούμε στο πλευρό της”, να τα βαφτίσουν “εν δυνάμει ριζοσπαστικά”;

ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΓΑΜΙΟΜΑΣΤΕ, λέω εγώ.

Άλλο ένα: Σχολιάζουν πολλοί, κερδισμένο είναι το κράτος από τη “βεντέτα” που άνοιξε και εντάξει, από τα παιδιά δε περιμέναμε και κάποια πιο υπεύθυνη στάση, αλλά από το ΚΚΕ, γιατί να επιλέξει μια τέτοια “βεντέτα” και να αρχίσει ένας αποπροσανατολισμός;

Καμία βεντέτα δεν άνοιξε. Καμία αντιπαράθεση δεν “επιλέχθηκε” από το ΚΚΕ. Το μόνο που έγινε την Πέμπτη είναι πως μια εργατική συγκέντρωση αποφάσισε να μην επιτρέψει σε παρακρατικούς μηχανισμούς να τη διαλύσουνε όποτε εκείνοι θέλανε. ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ. Με βαρύ τίμημα, αλλά ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ! Τη Πέμπτη είχαμε μια μεγάλη επιτυχία για το εργατικό κίνημα.

Και ξέρετε κάτι; Αυτό αναγνωρίζεται.

Έχω μιλήσει με αρκετούς συντρόφους, το είδα και ο ίδιος στη δουλειά μου: η αποδοχή από την επομένη στους χώρους δουλειάς για τα μέλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ από τους συναδέλφους ήταν υποδοχή ηρώων (οκ, υπερβολικό , αλλά προς τα εκεί ήταν το κλίμα). Τεράστιο ενδιαφέρον όλων ανεξαιρέτως να μάθουν όλοι τί ακριβώς και πώς, επίσης από όλους πλήρης αποδοχή της στάσης του Π.Α.ΜΕ. και της θέσης πως μιλάμε για κράτος-παρακράτος που πήγε να διαλύσει τη συγκέντρωση και αυτή αμύνθηκε, κανένα ίχνος πως αυτό επέδρασε αρνητικά ως προς τις προθέσεις τους μελλοντικά να κινητοποιηθούν στο πλευρό του Π.Α.ΜΕ., ίσα ίσα αρκετοί να υπόσχονται πως “δε θα ξαναλείψουν”, να προσφέρονται για τις περιφρουρήσεις που μέλλονται για να ‘ρθουν.

Ποιά λοιπόν βεντέτα αγαπητοί μου γρόθοι; Ποιοί κρανοφόροι αγαπημένε Παπαδημούλη; Αυτοί που από τη Παρασκευή έχουν πάρει σβάρνα τις γειτονιές με τις εφημερίδες τους και το υλικό τους; Αυτοί που εξορμούν με μεγαλύτερο πάθος και πείσμα από ποτέ και μιλάνε πολιτικά στον εργαζόμενο και στο λαό;

Κάφτε γραφεία, γράφτε συνθήματα στα σπίτια μας, απειλήστε! Άιντε καμάρια, δε πληρώνεστε για να κάθεστε! Give us all you ‘ve got! Αλλά, αν δε το ξέρετε, σας το ξαναθυμίζω:

“Το Κουκουέδικο πέρασε πολλές αντάρες και μπόρες, όμως να το ξεριζώσει κανένας δεν μπόρεσε, γιατί αυτό θα σήμαινε να ξεριζώσει τον ίδιο το λαό.” – Ν.Ζ.

Τέλος, καλή δύναμη στην οικογένεια του αδικοχαμένου συντρόφου. Την Πέμπτη, κάθε Πέμπτη, θα μπορούσα να ‘μαι στη θέση του. Ραντεβού στα γουναράδικα σύντροφε.

Υποχρέωση και τιμή μου που παραβρέθηκα στη κηδεία σου.

Πηγή: Γκράνμα (http://mygranma.wordpress.com)