Μια παλιά φωτογραφία: Τον οίνον ημών τον επιούσιον…

Τον οίνον ημών τον επιούσιον…

Απόλπαινα, δεκαετία του 60.

Στην αυλή ενός αγροτόσπιτου.

Μετά τον ανταμικό τρύγο, ακολουθεί το κουβάλημα της σοδειάς στην αυλή του σπιτιού. Εκεί περιμένει ο πατητής ανεβασμένος στην πατητήρα που ήταν σκαριασμένη πάνω στη κάδη.

Οι πατητήρες κατασκευάζονταν από ντόπιους τεχνίτες, τους βαρελάδες και αποτελούνταν από δέντρινες ή κυπαρισσένιες στενές σανίδες που ανάμεσά τους αφήνονταν κενά για να κυλάει ο μούστος.

Ο παππούς χειρίζεται το τρόκολο με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και δίνει εντολές για τα υπόλοιπα.

Μετά τον τρύγο ένα μέρος των σταφυλιών μεταφέρονταν στο Ταμείο Αμύνης Οινοπαραγωγών Λευκάδας (ΤΑΟΛ), ενώ τα υπόλοιπα προορίζονταν για τον «επιούσιον οίνον»!

Το κουβάλημα των σταφυλιών γίνονταν σε μεγάλα κοφίνια που τα φόρτωναν στα ζώα ή, αν τ’ αμπέλι ήταν κοντά, τα κουβαλούσαν οι γυναίκες στο κεφάλι τους.

Στο κατώγι ή στην αυλή του σπιτιού άρχιζε το πανηγύρι που συμμετείχε όλη η οικογένεια.

Το πρόσταγμα είχε ο γεροντότερος που κατένειμε και τις αρμοδιότητες του καθενός.

Τα μικρά παρακολουθούσαν με περιέργεια τη «γιορτή» ενώ οι κυράδες ήταν στα μέσα και στα έξω σε κάθε προσταγή των ανδρών.

Απαραίτητη φροντίδα για να γίνουν τζούκια και μουσταλευριά το κράτημα μια καλής ποσότητας μούστου που έπρεπε αμέσως να μπει στη φωτιά.

Το στύψιμο κάτω από την κληματαριά κρατούσε μέχρι αργά…

Μετά από κάνα μήνα θ’ άρχιζε η πρώτη δοκιμή πριν καλά καλά τελειώσει το «βράσιμο».

Η Γη της Λευκάδας πρόσφερε πάντα απλόχερα την ευωδιά από το κεροπάτι του Βαρτζαμί.