Προσκυνητής στην ομορφιά της!

Τέλειωσαν κι οι εκλογές, ξεπεράστηκαν σε πρώτη φάση κάποια άλλης φύσεως προβλήματα κι είπαμε να εκπληρώσουμε ένα παλιό μας περσινό τάμα. Να δούμε από κοντά την «πασάων βοτανέων βασιληίδα», την παιώνια της Λευκάδας.

Ανηφορίσαμε λοιπόν για τα μέρη της, σαν ταπεινός προσκυνητής, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να θαυμάσουμε αυτή τη φορά από κοντά την ομορφιά της. Καλός ο καιρός στην αρχή, αργότερα όμως και φτάνοντας όλο πιο ψηλά, άρχισε μια γρήγορη και απειλητική μετακίνηση σκουρόχρωμων σύννεφων, που δεν προμήνυε τίποτα το καλό. Συνεχίσαμε όμως, βρισκόμαστε ήδη πολύ κοντά σε ευθεία απόσταση. Έπρεπε μόνο να καβαλήσουμε δυο υψωματάκια, που μοιάζουν σαν τη καμπούρα της βακτριανής καμήλας, και θα φτάναμε.

Λίγο η πυκνή αντάρα στην αρχή, που δεν έβλεπες παρά στα λίγα μέτρα, λίγο η ψευδαίσθηση ότι θα μας περιμένει ολάνθιστη και θα κάνει από μακρυά μπαμ, μας δυσκόλεψαν αυτή τη φορά να τη βρούμε. Και είναι ολόκληρη συστάδα, πάνω από δέκα φυτά. Τη βρήκαμε τελικά, μετά από λίγο ψάξιμο, για να διαπιστώσουμε όμως με λύπη ότι αργήσαμε για μια ακόμη φορά. Τα πανέμορφα άνθη της είχαν πέσει, είχε αρχίσει να δένει καρπούς, λίγα μόνο βαθυκόκκινα πέταλα ήταν σκορπισμένα εδώ κι εκεί από τον αέρα.

Παρόλα ταύτα το χαρήκαμε, την άλλη φορά ίσως σταθούμε πιο τυχεροί. Αυτό που εντυπωσιάζει την εποχή αυτή είναι τα ολοζώντανα κατακίτρινα άνθη του σπάρτου, που καλύπτουν ολόκληρες ραχούλες, δίνοντας μια ξεχωριστή ομορφιά στο έτσι κι αλλιώς πανέμορφο τοπίο της ορεινής Λευκάδας.