Η παρέμβαση του Προέδρου του Συνεταιρισμού Καρυάς, μέλους του ΔΣ του ΤΑΟΛ και αμπελοκαλλιεργητή Τάκη Κτενά στην ημερίδα για την Αμπελουργία-Οινοπαραγωγή

«Είμαι σάρκα από την σάρκα των αμπελοκαλλιεργητών. Ζω και “γω τον τελευταίο καιρό στην καταστροφική δύνη των πολιτικών του αφανισμού. Το πως θέλω την αμπελοκαλλιέργεια και προς ποια κατεύθυνση φάνηκε στην αποστροφή της κ. Δημάρχου Καρυάς που αποκάλυψε ότι η Διεύθυνση Γεωργίας ξέρει τις διευθύνσεις των οινοποιών, αλλά αγνοεί τις διευθύνσεις των συνεταιρισμών.

Φίλες και φίλοι, συνάδελφοι αγρότες

Όταν έμαθα για την σημερινή εκδήλωση, ημερίδα για την προοπτική της αμπελοκαλλιέργειας στο νομό, οι συνειρμοί στο μυαλό μου έστησαν χορό, φούντωσαν. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είχε τίτλο «Η ταφόπλακα στην αμπελοκαλλιέργεια στη Λευκάδα» ή «Τα κύκνεια άσματα της αμπελοκαλλιέργειας» κ.λπ.

Και δικαιολογημένα ο καθένας έτσι θα μπορούσε να σκεφτεί μιας και βιώνει τώρα δεκάδες χρόνια ένα αρνητικό πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον που συνεχώς χειροτερεύει για τους μικρούς καλλιεργητές.

Αλήθεια τι νόημα είχαν οι εκθέσεις ιδεών, τα σιρόπια της συμπόνιας των αγροτών, και ο καταιγισμός από νούμερα που ζαλίζουν το μυαλό μας και δεν αναφέρονται στις αιτίες που έφεραν την αμπελοκαλλιέργεια ως εδώ και γενικότερα την αγροτική μας οικονομία στην καταστροφή; Για πια ανάπτυξη μιλάμε; Ποιον θα εξυπηρετεί αυτή η ανάπτυξη;

Δικαιολογημένα μπορούμε να σκεφτούμε ότι τέτοιες ημερίδες και εκδηλώσεις έχουν σκοπιμότητα. Όχι τυχαία αυτές οι ημερίδες και τα συνέδρια γίνονται παραμονές εκλογών. Σας θυμίζω εκδηλώσεις για την ανάπτυξη της ορεινής Λευκάδας, για την ανάπτυξη του κάμπου της Βασιλικής, του Λιβαδιού της Καρυάς και άλλες. Ας πάει κανείς να ρίξει μια ματιά. Όλα ρημαγμένα. Και φυσικά τα όποια πορίσματα αφού πάρθηκαν, τα πέταξαν στον κάδο των αχρήστων. Τα αμπέλια εγκαταλείπονται και οι λόγγοι σκεπάζουν τα χωράφια μας.

Για την ακρίβεια τέτοιου είδους εκδηλώσεις στοχεύουν να αποπροσανατολίσουν ή καλύτερα να διασκεδάσουν την απογοήτευση, την αγανάκτηση των κατεστραμμένων και ξεκληρισμένων από τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν αγροτών και να θρέψουν αυταπάτες ότι μέσα στη ζούγκλα που μας έσπρωξαν μπορεί να έχουμε μέλλον.

Μέλλον για τον φτωχό αγρότη – αμπελουργό δεν υπάρχει πλέον μέσα σ” αυτό το σύστημα.

Όταν μας φούσκωναν τα μυαλά για την ένταξή μας στην ΕΟΚ και ότι η αγορά των 300 εκατομμυρίων περιμένει τα προϊόντα μας έλεγαν ψέματα. Μετά με διάφορα τερτίπια και πολιτικές μας έκαναν να δεχτούμε άτιμες, πρόστυχες πολιτικές, όπως τα θαφτικά, η απόσταξη, η επιδότηση εγκατάλειψης κ.λπ., προκειμένου να μας αποδεκατίσουν σιγά σιγά όλους τους μικρούς αγρότες.

Αν δεν υπήρχαν τα συλλαλητήρια και η όποια αντίσταση θα είχαμε φύγει. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί οι αγώνες. Αλήθεια ποιο μέλλον μπορεί να έχει η αμπελοκαλλιέργεια στο νομό στα χέρια των μικρών αγροτών, όταν όλα τα κόμματα που ευαγγελίζονται την ΕΕ ψήφισαν την απελευθέρωση των αγορών; Πως θα προστατευθεί η ντόπια παραγωγή για να έχει τύχη η δική μας αμπελοκαλλιέργεια; Ποιος θα φυτέψει καινούργιο αμπελώνα με τις τιμές που αφήνουν να διαμορφώσουν οι έμποροι των 15-20 λεπτών το κιλό τα σταφύλι;

Και ποιος μπορεί να μιλάει για αμπελοκαλλιέργεια στο νομό, αγνοώντας όλους τους άλλους αρνητικούς παράγοντες στην αγροτική οικονομία; Μπορεί κάποιος να ασχοληθεί στην Λευκάδα με το αμπέλι χωρίς την ελιά; Χωρίς ένα μεροκάματο στην οικοδομή; Αν η ανεργία θερίζει, αν το λάδι κάνει 1-1,50 ευρώ ποιος θα φυτέψει αμπέλι και που θα πάει το προϊόν του;

Οι πολιτικές απαξίωσης των συνεταιρισμών και η ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα -σαν μανιτάρια φυτρώνουν τα επισκέψιμα οινοποιεία- είναι που αποθαρρύνουν τον καθένα μας να ασχοληθεί με το αμπέλι. Και από κοντά και οι Διοικήσεις της Ένωσης να ξεπουλάνε και να σιγοντάρουν τέτοιες πολιτικές. Και αφού νοιαζόμαστε για το αμπέλι και την προοπτική του, πως στηρίζατε και στηρίζετε τα προγράμματα ξεριζώματος; Πως στηρίζατε τις πρόσφατες αποφάσεις της Ε.Ε. και αναθεώρηση της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς οίνου, όπου εκτός από την επιδότηση στο ξερίζωμα, επέτρεπε με υπογραφή και των ελληνικών κυβερνήσεων την χρήση ζάχαρης στις βόρειες χώρες, την χρήση οινοκιανίνης για την βαφή και μίξη των κρασιών, την κατάργηση ονομασιών προέλευσης και την επέκταση των ονομασιών οίνων στους ψευτο-ιδιώτες;

Εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα και με τέτοιες πολιτικές αμπελοκαλλιέργεια στο νησί δεν πρόκειται να υπάρξει στα χέρια των μικρών αγροτών βέβαια.

Το βαρτζαμί ήταν Μονοπώλιο. Στο μεγάλο διεθνή καταμερισμό της εργασίας δεν έχει σημασία τι παράγεις αλλά πως το παράγεις. Δεν νοιάστηκε κανένας για να μην αντικατασταθεί η βαφικότητα του βαρτζαμί από την οινοκιανίνη. Προκειμένου να δικαιολογήσουν την καταστροφική τους πολιτική μας ωθούσαν διαρκώς στις αναδιαρθρώσεις και τις αλλαγές καλλιεργειών, ποικιλιών ράτσας κ.λπ. Όμως όλα αποσκοπούσαν στον ξεκληρισμό και το πέρασμα της γης και της παραγωγής σε λίγα χέρια.

Ποια συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε:

Συμπέρασμα 1
Όσο η χώρα μας βρίσκεται εξαρτημένη μέσα στην Ε.Ε. και υλοποιούνται τέτοιες αντιλαϊκές αντιαγροτικές πολιτικές αμπελοκαλλιέργεια στη Λευκάδα απ” τους μικρούς αγρότες δεν πρόκειται να υπάρξει. Και φυσικά όχι μόνο στη Λευκάδα, αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα και σε όλη την αγροτική οικονομία. Τα καλά θα τα γεύονται λίγοι μεγάλοι και λίγοι λωποδύτες – πεταμένα δισεκατομμύρια στον κάμπο της Καρυάς.

Πρόσφατο παράδειγμα είναι ότι οι αγρότες της χώρας είχαν 25 μέρες μέσα στο καταχείμωνο στους δρόμους η σημερινή κυβέρνηση με την σύμφωνη γνώμη της Ν.Δ. αντί να λύσει έστω ένα αίτημα των κατατρεγμένων ξωμάχων τους πέταξε έξω από το Μητρώο Αγροτών. Τους έκοψε τις επιδοτήσεις κάτω από 200 ευρώ και στη συνέχεια έως 500 ευρώ.

Συμπέρασμα 2
Σήμερα όσο ποτέ χρειάζεται η αντίσταση, η άμυνα, οι καθημερινοί αγώνες. Και επειδή δεν είναι σήμερα εύκολο να αποσπάσει κανείς κάτι απ” τους κυβερνώντες και το κεφάλαιο χρειάζεται η συνεργασία με τα άλλα λαϊκά στρώματα και με ευνοϊκούς συσχετισμούς δύναμης, να καλυτερεύσει και να βελτιώσει την κατάσταση.

Συμπέρασμα 3 και πιο βασικό:
Οι νέοι που θέλουν να μείνουν στον τόπο και να ασχοληθούν με την γεωργία και με το αγροτικό επάγγελμα να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες, να μη δεχτούν τις μεσοβέτσικες ατομικές λύσεις που τους προτείνουν. Αν δεν δούμε γενικά τη ζωή να προοδεύει, την τύχη των παιδιών μας, την υγεία μας, γενικά τους όρους της ανθρώπινης ζωής, δεν μπορούμε να μιλάμε για αμπελοκαλλιέργεια έτσι, γενικά και αόριστα.

Κι αυτοί οι όροι ζωής θα πληρωθούν με τον καλύτερο τρόπο αν εμείς οι μικροί φτωχοί αγρότες με τους μικρούς αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες και κυρίως με τους εργάτες δεν επιβάλουμε τη δική μας πολιτική. Γιατί το ζήτημά μας θα λυθεί μόνο μέσα από τον παραγωγικό συνεταιρισμό. Και αυτός ο συνεταιρισμός έχει τύχη μόνο αν στηριχτεί επιστημονικά, υλικά και οικονομικά από μια άλλη εξουσία.

Μια εξουσία που θα διαφεντεύει το λαϊκό πλούτο, που θα σχεδιάζει κεντρικά και θα αξιοποιεί τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και θα κατανέμει με βάση τις όλο και περισσότερο ανάγκες μας.

Εκεί βρίσκεται η λύση και η σωτηρία μας, αλλιώς θα είμαστε έρμαιοι και σε τελευταία ανάλυση θα μας εξαφανίσουν. Μέτωπο λοιπόν λαϊκό και πάλη για φιλολαϊκό δρόμο ανάπτυξης. Αυτός είναι ο μονόδρομος του λαού και όχι η κοινωνική συναίνεση που μας είπε ο κ. Μαργέλης. Καμιά θυσία για τους πλουτοκράτες που μας οδήγησαν εδώ. Οι πραγματικότητες είναι για να αλλάζουν».

Σημ. Διαχ.: Ενδεχόμενα κάποιες λέξεις -παρά τη θέλησή μας- να έχουν παραποιηθεί… και ζητάμε γι” αυτό συγνώμη.