75 χρόνια από την δολοφονία του κομμουνιστή ηγέτη Έρνστ Τέλμαν από τους ναζί
Στις 18 Αυγούστου του 1944 οι Ναζί δολοφονούν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ τον ηγέτη του γερμανικού προλεταριάτου και πρόεδρο της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας Ερνστ Τέλμαν.
75 χρόνια από την δολοφονία του Έρνστ Τέλμαν, εμφανίζονται αυτή τη φορά ως απολογητές των ναζί- ιμπεριαλιστών, οι σημερινοί «διαχειριστές» του μνημείου- στρατοπέδου του Μπούχενβαλντ και η δημοτική αρχή της Βαϊμάρης που πήραν την απόφαση να απαγορεύσουν εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για τον κομμουνιστή ηγέτη.
Τέτοιες αποφάσεις είναι συνυφασμένες με το ευρωπαϊκό πλαίσιο της συνεχούς αντικομμουνιστικής εκστρατείας και διαστρέβλωσης της ιστορίας των αγώνων της εργατικής τάξης και των πρωτοπόρων αγωνιστών της, που έχυσαν το αίμα τους παλεύοντας με το τέρας των ιμπεριαλιστών- ναζιστών.
Αντιγράφουμε παρακάτω ένα χρονικό και ένα απόσπασμα από την εισαγωγή της Κόκκινης Βιβλιοθήκης για την επανέκδοση του βιβλίου «Κανείς δε γεννιέται ήρωας» του Ε.Ρ. Γκρόυλιχ, όπως και ένα βίντεο- που παραθέτουμε ξανά ως ελάχιστο φόρο τιμής στον επαναστάτη κομμουνιστή Έρνστ Τέλμαν – με ομιλία του την πρωτομαγιά του 1930.
Έρνστ Τέλμαν (Αμβούργο 1896 – Στρατόπεδο Μπούχενβαλντ 1944). Ο ηγέτης του γερμανικού προλεταριάτου κατά την περίοδο της ναζιστικής βαρβαρότητας.
1914-1918: Ακολουθεί τη γραμμή της ταξικής και διεθνιστικής πάλης του Κ. Λίμπκνεχτ και της Ρ. Λούξεμπουργκ.
1923: Καθοδηγεί την εργατική εξέγερση του Αμβούργου. Τον ίδιο χρόνο εκλέγεται μέλος της ΚΕ του ΚΚΓ.
1925: Εκλέγεται πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΓ, ενώ ήδη από το 1924 είναι εκπρόσωπος των κομμουνιστών βουλευτών στο Ράιχσταγκ. Στις προεδρικές εκλογές του 1925 και 1932 είναι υποψήφιος του ΚΚΓ.
1933: Με την εγκαθίδρυση της ναζιστικής δικτατορίας, περνά στην παρανομία. Στις 3 Μάρτη συλλαμβάνεται από τους γκεσταπίτες, βασανίζεται απάνθρωπα και κλείνεται σε διάφορες φυλακές και στρατόπεδα.
1944: Με άμεση διαταγή του Χίτλερ και Χίμλερ, τη νύχτα της 18ης Αυγούστου, που βομβαρδίστηκε από τους Αμερικανούς το στρατόπεδο Μπούχενβαλντ, μεταφέρεται από τις φυλακές του Μποάτσεν και δολοφονείται. Η σωρός του θα εξαφανιστεί, οι ναζιστές παρουσίασαν τον θάνατό του σαν αποτέλεσμα του βομβαρδισμού.
Η επανέκδοση αυτή έχει σκοπό να βοηθήσει στην αναζωπύρωση των συζητήσεων για τον ρόλο των γερμανών κομμουνιστών στην αντίσταση ενάντια στον χιτλερισμό και τον γερμανικό ιμπεριαλισμό· να σταθεί δίπλα στην υπεράσπισή τους τη στιγμή που οι αναθεωρητικές σχολές υποτιμούν συνέχεια τον ρόλο του κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στον ναζισμό και τον φασισμό. Ειδικά στη Γερμανία, μετά την ανατροπή της Λαϊκής γερμανικής δημοκρατίας, έχουν σηκώσει κεφάλι όλα τα τέρατα του γερμανικού ιμπεριαλισμού, για να χτυπήσουν και να στρεβλώσουν την ηρωική ιστορία των κομμουνιστών που πάλεψαν κάτω από την σημαία του προλεταριακού διεθνισμού.
(Πηγή: proletconnect.blogspot.com)
Το Γερμανικό ενωμένο κράτος πήρε πνευματικό δάνειο απ την Ελληνική κρατική ψοφοδεή κουλτούρα που 46 χρόνια μετά την αυτοκτονία του Νίκου Ζαχαριάδη , φοβάται να ανολιξει τον εναπομείναντα φάκελό του και δίνει χρονικές -ποδοσφαιρικού τύπου-παρατάσεις για το άνοιγμα κάθε φορά του φακέλου.
Ότι βέβαια έχει απομείνει απ τον φάκελο Ζαχαριάδη απ το 1903 που που γεννήθηκε ώς το 1973 που πέρασε ηθελημένα στην άλλη πλευρά.
Ως γνωστό οι κάθε λογής φάκελοι περνούσαν από χτένισμα εγγράφων προοδευτικά ιδιαίτερα απ την χωροφυλακή και την αστυνομία και καταστρεφόνταν διάφορα έγγραφα.
Οι προσκολημένοι ιστορικά σε προιστορικές μεθοδολογίες πρακτικοί Γερμανοί ( για να μην ξοδεύονται σε έρευνα) λογικό ήταν ότι στο πλαίσιο της διαχείρησης των κρατικών ζητημάτων κλέβουν απ όπου μπορούν ιδέες ( δεν αγοράζουν ιδέες) που τους είναι χρήσιμες και τις εφαρμόζουν στο πλαίσιο της κρατικής ή επιχειρηματικής εξοικονόμησης πόρων.
Αυτό κάνουν και με την ιστορική διάσταση της δολοφονίας του Τέλμαν , και έτσι δανειστηκαν ή έκλεψαν( όπως αυτοί το εννοούν) ανέξοδα την πρακτική του Ελληνικού κράτους- σχετικά με τον τρόμο που προκαλεί ακόμα και η φωτογραφία του Ζαχαριάδη ( στο Ελληνικό γιαμπανάδικο και προβληματικό κρατικό μόρφωμα) -και την εφάρμοσαν αντίστοιχα με παραδοχές προσαρμοσμένη για την περίπτωση του κουμουνιστή ηγέτη Τέλμαν. Η σπαγόρευση τελετών μημης στο μνημελιο Τέλμαν αυτό συνιστά .Η πράξη της απαγόρευσης είναι πολιτικά πονηρή φασιστικού τύπου όταν πρόκειται για την αναφορά στην μνήμη-όχι ώς καταδίκη- προσώπιυ του παρελθόντος που κάτω απόβσυγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες σφαγιάστηκε για τις ιδέες του ιδιαίτερα ιδιωνυμικά. Και αν σφαγιάστηκε από το ιστορικό φαινόμενο του Ναζισμούς, τότε η απαγόρευση τελετών μνήμης στο μνημείοβτουβσφαγιασθέντα βάζουν απ την πίσω πόρτα της ιστορίας την νομιμοποίηση του Μαζισμού και των σφαγέων.
Είναι σαφές , το Γερμανικό κράτος λροκειμένου να δείξει την ιστορική συνεχειά του θεσμικά δέχεται τον Ναζισμό ώς μέρος αυτής της συνέχειας , παρά αποκηρύσοντας τον Ναζισμό ώς Εθνική και κρατική ιδεολογία από το 1919 έώς τό 1945 ( 26 χρόνια κοντά μια γενιά) να μην μπορεί να υποστηρίξειβτην θεσμική συνέχειά του.Που πρός την κατεύθυνση της συνεχούς κρατικής οντότητας, ακόμα και ο Αντενάουερ δεν αρνήθηκε αποδεχθεί να το αμέσως μεταπολεμικό Γερμανικό δόγμα της διακριτής θεσμικής κρατικής συνέχειας της μεταναζιστικής Γερμανίας απασχολώντσς όλα τα γραφειοκρατικά στελέχη του Ναζισμού σε καίριες θέσεις της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας με πρώτο και καλύτερο τον Χάνς Γκλόμπκε ο οποίος ήταν ο πρώτος γραμματέας του Χίτλερ στην διαμόρφωση των ναζιστικών αντισημητικών νόμων της Νυρεμβέργης, για την εξολόθρευση των Εβραίων και άλλων «»κατώτερων»» κατηγοριών ανθρώπων.
Καλά είναι εδώ οι ιστορικοί των επαναστοχασμών της ιστορίας και των επιδοτούμενων ιστορικών μελετών, καλά είναι να εντρυφήσουν πιότερο στα αίτια της διαίρεσης της Γερμανίας από το 1948 και μετά ώς το 1989.
Η απαγόρευση τελετής μνήμης για τον σφαγιασθέντα Τέλμαν απ τον Ναζισμό , ουσιαστικά αποτελελι αντιστροφα καταδίκη παρελθόντος προσώπου ( για τούτο δεν μπορεί να τιμάται το πρόσωπο του παρελθόντος) , και έτσι φέρνουν και απ την αριστερή ιδεολογία την ζώσα πολιτική κατά Τολιάτι στο προσκήνιο.Αρκεί αυτή να νομιμοποιείται ώς καταδίκη ( αφού δεν τιμάται) προσώπου στο τώρα.
Απαγορεύοντας τις εκδηλώσεις μνήμης στο μνημείο Τέλμαν η κρατική μη αποναζιστικοποιημένη σε μεγάλο βαθμό, λειτουργούν πολιτικά και εμφατικά φανερά στην κατά βήμα αναγνώριση και νομιμοποίηση του ναζιστικού καθεστώτος , είτε μη τιμώντας τον σφαγιασθέντα απ τους Ναζί Τέλμαν ,είτε καταδικάζοντας ταυτόχρονα σε ύστερο χρόνο στις μερες μας τον κομμουνιστή ηγέτη Τέλμαν.