Στο καλό μπάρμπα Παμνώντα!

Της Νόνης Σταματέλου

Σήμερα ξύπνησα με την καμπάνα της Παναγίας να χτυπάει λυπητικά. Άνοιξα τα παράθυρα στο σπίτι κατά τις υποδείξεις των λοιμοξιολόγων και μπήκε το άρωμα απ΄ τις φρέζες. Γρήγορα ήρθε το νέο απ΄ τον γείτονα.

Έφυγε ο μπάρμπα Παμνώντας ο Ροντογιάννης στα 93 του χρόνια. Αγρότης, δουλευτής, με παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα.

Έμεινα ώρα στο παράθυρο απ΄ το οποίο αγναντεύω τη γειτονιά μου και τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην πλατεία της εκκλησίας.

Από μικρό παιδί θυμάμαι να κοιτάζω τις γυναίκες του χωριού να μαζεύουν λουλουδάκια απ΄ τον κήπο τους και να κατευθύνονται τέτοια μέρα στο σπίτι του νεκρού, δύο δύο, τρεις τρεις. Εκεί γύρω απ΄ το φέρετρο μοιρολογούσαν στέλνοντας τα μηνύματά τους στους δικούς τους αγαπημένους που έφυγαν.

Όσο νεότεροι, τόσο πιο γοερό το κλάμα, τόσο πιο σπαρακτικά τα αυτοσχέδια στιχάκια που με άνεση έφτιαχναν οι παλιές λευκαδίτισσες. Οι λιγότερο λυπημένες έπιαναν μια καρέκλα και εξαντλούσαν την επικαιρότητα, με τον μοναδικό τους τρόπο, κατεβάζοντας συχνά το μαύρο μαντήλι κάτω απ΄ τα μάτια, μην τύχει και παρεξηγηθούν για ασέβεια απ΄ την οικογένεια του εκλιπόντος.

Σήμερα οι γυναίκες του χωριού έχουν πάρει ρητή εντολή απ΄ τα παιδιά τους να μην πλησιάσουν στο σπίτι του μπάρμπα Παμνώντα, να μην πάνε ούτε στην εκκλησία, αφού όλες έχουν μεγαλώσει κι έχει κάθε μια τα προβλήματά της, αναπνευστικά, καρδιολογικά και άλλα. Κι οι γέροι πάλι, δεν φαίνονται εδώ και καιρό στο καφενείο του Κονιανή ούτε και στα πιο κεντρικά του χωριού, γιατί έχουν κλείσει όλα κι οι καρέκλες έχουν μαζευτεί.

Η λιακάδα στο μεταξύ είναι αφόρητη, καθώς μας θυμίζει ότι είναι καιρός ν΄ αρχίσουμε ετοιμασίες για το Πάσχα, ν΄ ασβεστώσουμε τα πεζούλια μας, να περιποιηθούμε τις γλάστρες μας, αλλά πουθενά διάθεση, μάλλον ένα μούδιασμα, μούδιασμα και αμηχανία.

Στο καλό μπάρμπα Παμνώντα!

Στο μυαλό μας έχει επικρατήσει η εικόνα σου όταν έμπαινες στην εκκλησιά την Κυριακή, περιποιημένος και καθαρός μαζί με την καλωσυνάτη θειά Ζωή, απ΄ τις πιο ευγενικές γυναίκες του χωριού μου, όμορφη, αρχόντισσα με τις παλιές μπόκολες και το καλοσιδερωμένο της κεφαλοπάνι…