Λευκαδίτες εξόριστοι στο κολαστήρι της Μακρονήσου το 1948 – Όλα τα ονόματα
Είχαμε ανεβάσει και άλλες φορές παλιότερα με διάφορες αφορμές (αφιερώματα στο Λάκη Σάντα και στο Νίκο Μάλφα) τη φωτογραφία. Ο λόγος που επανερχόμαστε αυτή τη φορά είναι ότι πέσαμε πάνω στη λεζάντα με τα ονοματεπώνυμα όλων των εικονιζόμενων καθώς και τα χωριά καταγωγής τους. Είναι όλοι τους Λευκαδίτες.
Διακρίνονται από αριστερά: (Όρθιοι) Σταύρος Πολίτης από τη Βασιλική, Νίκος Ροντογιάννης από τους Τσουκαλάδες, Νίκος Μάλφας από τους Πηγαδισάνους, Λάκης Σάντας από τους Πηγαδισάνους, Καλλίστρατος Γαντζίας από την πόλη της Λευκάδας, Πάνος Φωτεινός από τους Καρυώτες. (Καθιστοί) Γιώργος Κατωπόδης από το Άλατρο, Επαμεινώνδας Καραμποΐκης από την Εγκλουβή, Σπύρος Σταματέλος από τους Τσουκαλάδες και Νίκος Θερμός από την Εγκλουβή.
(Πηγή: Αρχείο ΕΜΙΑΝ – Φωτογραφική συλλογή Νίκου Θερμού)
Τα χρόνια εκείνα, από το 1947 που άνοιξε η Μακρόνησος , υπήρχε η δοξασία ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος Χάρρυ Τρούμαν 1944-1951 και μετέπειτα επόμενος πρόεδρος ο Ά’ι΄κ Αιζενχάουερ ( ο Μουρντάρης ), κινδύνευαν απ τους Έλληνες αντιφρονούντες που τους θεωρούσαν ικανούς να φύγουν απ την Ελλάδα, εν προκειμένω απ την Λευκάδα, και να φτάσουν στον Λευκό Οίκο στον Ουασιγκτώνα και να απειλήσουν την ζωή των ώς οι επικεφαλείς του ελεύθερου κόσμου. Μαζί υπήρχε και η υποψία ότι μπορεί να ενοχληθεί και η μόνιμη ερωμένη του προέδρου Άιζενχάουερ, που στεγαζόνταν λίγο παραπέρα απ τον Λευκό οίκο, γιατί τα πουρητανικά θέσμια της εποχής και δή του Μακαρθισμού δεν επέτρεπαν στην αγαπητικιά έστω και του προέδρου να στεγ΄’αζεται στο κρατικό κτίριο του Λευκού οίκου. Ο μουρντάρης και αγαπητικός Α’ι’ζενχάουερ την μπεβερέτα αγαπητικιά την κουβάλαγε μαζί του, ακόμα και από νεώτερος όταν ήταν υπασπιστής του στρατηγού Μάκ Άρθουρ, του νικητή του Ειρηνικού Ωκεανού στον πόλεμο με τους Γιαπωνέζους, ο οποίος και αυτός ο Μάκ Άρθουρ καθ όλη την δι΄ρκεια του β παγκοσμίου πολέμου συντροφευόνταν απ την δική του αγαπητικιά για να παίρνει στρατιωτικές επιτελικές εμπνεύσεις. Και βέβαια επικεφαλής του Γενικού επιτελείου των ΗΠΑ σε όλο τον Β παγκόσμιο πόλεμο ήταν ο μεγάλος, ο αρχιερωτιάρης στρατηγός Τζώρτζ Μάρσαλ , οποίος ήταν ο πρώτος που ξεπέρασε το πουριτανικό μεσοπολεμικό κλίμα , που δεν επέτρεπε στους στρτιωτικούς προερχόμενους απ την ανώτατη στρατιωτική ακαδημία του Γουέστ Πό’ι’ντ να διατηρούν εξωσυζυγικές σχέσεις. Ο Τζώρτζ Μάρσαλ λοιπόν αρχικαψουρεμένος με μια λοχία , έσπασε τον πουρητανικό κανόνα και άρχισε να έχει ώς ορτινάντσα και βοηθό την ερωμένη του λοχία που την είχε καψουρευτεί. Στην σειρά της ιεραρχίας ο μεγαλύτερος στρατηγός – και αυτός απ την ακαδημία του Γουέστ Πο’ι’ντ- Μάκ Αρθρουρ νομιμοποίησε την δική του αγαπητικιά ώς συνεργάτη του και ακολούθησε ο πρώτος τη τάξει υπασπιστής του Μακ Αρθούρ , Ά’ι’κ Α’ι’ζενχάουερ ο οποίος και αυτός νομιμοποίησε με την σειρά του την δικιά του ερωμένη. Και όταν έγινε πρόεδρος το 1952 την εγκατέστεισε σε οικία κοντά στον Λευκό οίκο.
Για τον πρόεδρο Χάρρυ Τρούμαν ( μουλαρά ημιονηγό στον Α παγκόσμιο πόλεμο) βέβαια τον εκ καταγωγής από γεωργική οικογένεια του ΜΙσσούρι , τα θέματα της οικογενειακής ηθικής ήταν απόλυτα, και για τούτο τα περί εξωσυζυγικών σχέσεων με αγαπητικιές και μπεβερέτες ήταν ακατανόητα. Αλλά η μετά το 1932 ανάπτυξη των ΗΠΑ , με την υπέρωαση της κρίσης του 1929, άρχισε να κυοφορεί και νέα ήθη, τα παλιά κτίρια έπεφτανμ οι μεγαλουπόλεις μητροπόλεις ανοικοδομούνταν, το 1930-1931 δομήθηκε το ψηλό 300 μέτρων ουρανοξύστης Εμπά’ι’αρ στην Νέα Υόρκη, οι κτηριακοί χώροι άρχισαν καθ ύψος να περισσεύουν, το σύστημα της παράνομης γκαρσονιέρας για την συνεύρεση με την αγαπητικιά άρχισε να κυκλοφορεί, οι ισχυροι του πλούτου οι αστοί και οι κρατικοί αξιωματούχοι και στρατιωτικοίέμπαινα και αυτοί στο κόλπο της γκαρσονιέρας για τις έκνομες συναντήσεις με τις διψασμένες για δόξα και τραβηκτικές από τους ισχυρούς του χρήματος και του κράτους. Και οι κρατικοί αξιωματούχοι, στρατηγοί, γερουσιαστές άρχισαν να μπαίνουν στον κόλπο. Το Νιού Ντήλ έκοψε χρήμα, το δολλάριο είχε γίνει χρυσός ουσιαστικά και αποθεματικό νόμισμα απο το 1922 και την Γένοβα, κτίρια ανοικοδομούνταν, γκαρσονιέρες ( καζέτα ) και σουίτες περίσευαν στα νεοανειγηρόμενα ψηλότερα κτίρια, οι αμοιβές ανέβαιναν, οι κρατικοί αξιωματούχοι τράβαγαν για λογαριασμού των υψηλότερες αμοιβές, γερουσιαστές, στρατηγοί πρόεδροι βιομήχανοι επιχειρημαίες όλοι ζούσαν στον αναπτυξιακό ρυθμό των μεγαλουπόλεων που έπρεπε να συμπληρώνεται και με την καταφυγή στο Διονυσιακό παραλλήλημα με τις αγαπητικιές και ερωμένες.Στην πορεία ο στρατηγός επικεφαλής του επιτελείου έριξε το σύνθημα νομιμοποίησης των εξωσυζυγικών σχέσεων και πρός τούτο – περίπου ώς διαταγή- ακολούθησαν και οι παρακάτω στην ιεραρχία στρατηγοί.
Η αποτροπή για ενόχληση όλων αυτών, προέδρων και αξιωματούχων των ΗΠΑ και των ερωμένων τους , ασφαλώς και θα επρεπε να είναι το θέμα της Αμερικανικής αποστολής στην Ελλάδα από το Μάρτη του 1947 και μέσα στο σχέδιο Μάρσαλ και της εν γένει Αμερικανικής βοήθειας και παρέμβασης πρός την Ελλάδα. Για τούτο και η γενίκευση της εξορίας των υπόπτων στην Ελλάδα αντιφρονούντων, για πιθανή ενόχληση του παραπάνω Αμερικανικού κατεστημένου των αξιωματούχων και της κάθε αγαπητικιάς του κάθε αξιωματούχου. Μέσα στο σχέδιο της αντιπαροχικής οικοδόμησης της Ελλάδας και της πολυκατοικίας στα αστικά κέντρα, με την βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ, ήρθαν και οι πρακτικές της έκνομης γκαρσνιέρας στις ανεγοιρόμενες πολυκατοικίες της πρωτεύουσας και των Ελληνικών μεγαλουπόλεων. Όπου οικατασκευαστές- οι λεφτάδες αυτού του οικοδομικού κυκλώματος- κρατούσαν για τον ευτό τους μια δύο γκαρσονιέρες ανά πολυκατοικία για να συναντούνται με τις ερωμένες των, που και αφού στην Ελλάδα άρχισε να κυκλοφορεί το οικοδομικό αντιπαροχικό χρήμα , άρχισαν και οι αγαπητικοδουλιές με τις μπεβερέτες και τις τραβηκτικές επί ηδονική ανταποδώσει.
Εξηγείται και η ένταση της εξορίας στην Ελλάδας, απ το εξ αντανακλάσεως γεγονός της προφύλαξης των Ελλήνων ισχυρών της εξουσίας και του χρήματος και των ερωμένων των , από τους αντιφρονούντες της μετακατοχικής πτωχείας και της Ελληνικής σε άθλια χάλια εν γένει επαρχίας.
Σε καινούργιες αναλύσεις εξετάζετε ο ρόλος της ιστορίας στην στην συγκρότηση και ενίσχυση της κοινωνικής συλλογικότητας στο χρόνο και την σχέση της συλλογικότητας αυτής προοδευτικά στα επόμενα χρόνια ώς Εαμογενή μήτρα ( κατά Ανδρουλάκη ο όρος) που επέτρεψε και την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση του 1963, 1964 και την πολιτειακλη αλλαγή στην Ελλάδα το 1974. Δεδομένου ότι από το 1955 η ανάληψη της εξουσίας απ το Καραμανλή έγινε με απαίτηση του ίδιου να σταματήσουν οι εκτελέσεις, η οθκονομική ανάπτυξη ρα επόμενα χρόνια επέτρεψε μια κοινωνική απελευθέρωση προοδευτικά ιδιαίτερα στα αστικά τοπία, ο θεσμός της εξορίας άρχισε να αδυνατίζει και να αμφισβητηθεί πλήρως κοινωνικά τα έτη 1963 και μετά με την Ένωση Κέντρου. Οι στρατιωτικοί και η παρωχημένη πλέον ολιγαρχία και το παλάτι το 1967 με την δικτατορία ηαι την επαναφορά πλατύτερ της εξορίας ουσιαστικά έσπρωξαν στην αποδόμηση του θεσμού τφς εξορίας ακόμα και στις συνειδήσεις των αντιδραστικών και λογικοποίησαν κοινωνικά το αίσθημα για την εκτροπή σε όρους κοινωνικούς που εκπροσωπούσε η εξορία ώς θεσμός και ανθρώπινη κατάσταση. Η μεταπολίτευση βρήκε μια κοινωνική βάση έτοιμη να αποδεχτεί την πολιτικειακή προδικτορική αλλαγή με τον παρωχημένο για το 1974 θεσμό της μοναρχίας και των στηριγμάτων της και των καναλιών της.
Οι μόνιμα ταλαιπωρημένοι εξόριστοι , που ώς τέτοιους τους ανακάλυψε και επαναεξόρισε η δικτατορία, έπαψαν να έχουν το κοινωνικό στίγμα μια και όμοι οι πολίτες επί δικτατοκρίας κινδύνευαν με σύλληψη και ταλαιπωρία.Τα κανάλια και τα όργανα της επιβολής της εξουσίας ( στρατός και καρακόλια της χωροφυλακής και οι πληροφοριοδότες ιδιαίτερα στην Επαρχία) απενεργοποιήθηκαν κοινωνικά και ο διεκδικητισμός μετά το 1974 ακύρωσε οριστικά τις αντιδραστικότητες.Κάτι που άρχισε να γίνεται και το 1963 1964 αλλά τα κανάλια τφς αντίδρασης 14 χρόνια μετά τον εμφύλιο ήταν ισχυρά.Που και πάλι για να αυτοπροστατευθούν έσπρωξαν το σύστημα από το 1965 στην αρχή του δηλαδή πίσω στο 1949 και χειρότερα ώς στρατιωτική δικτατορία του 1967. Ο συληφθείς εξόριστος το 1967 δεν ήταν εχθρός αλλά θύμα, και ο πρώην εξόριστος των ετών 1947 που είχε επανακάμψει και δεν είχε επανασυληφθι μές την δικτατορία δεν ήταν αποδιοπομπαίος.
Μπορεί να υπάρξει μια τέτοια θεώρηση εκ των υστέρων για την εξορία στον μακρύ χρόνο. Στον καθημερινό και βραχύ έως μέσο χρόνο η εξορία ήταν κοινωνική τραγωδία και οι τόποι εξορίας κολαστήρια και δυνάμει τόποι θανάτου ανθρώπων.Γιατί οολλοί όχι λίγοι δεν γύρισαν πίσω ποτέ.
Και με το κύταγμα πίσω και με ιστορικά μάτια , πριβλημαιζει το γεγονός ότι η μαζική εξορία των ετών 1947 και μετά θεωρείτο τότε θριαμβικά, από τον σποδεκτότερο τον εικοστό αιώνα διανοούμενο της συντήρησης στην Ελλάδα κοινωνιολόγο Κων/νο Τσάτσο, ώς το σχολείο της υπερκοινωνικής διδαχής ανθρώπων για την σωτηρία του ανθρωπισμού.!! Αυτά είχε καταλάβει ο Κων/νος Τσάτσος στην Γερμανία που είχε σπουδάσει- δεν τα έλεγε αυτά η Γερμανική επιστήμη παρά τον εμπειρισμό της-.Βάλτε αυτόν το άνθρωπο και την κουλτούρα του ώς καθηγητή πανεκιστημίου που εκπαιδεύει και οργανώνει συνειδήσεις νέων φοιτητών από τον μεσοπόμεμο , λου τα εοόμενα χρόνια οι φοιτητές αυτοί θα γινόνταν η άρχουσα τάξη της χώρας και οι κυριαρχούντες επιστήμονες και επαγγελματίες. Με αυτή την παιδεία του Τσάτσου ο θεσμός.
της εξορίας και η γενικευσή του το 1947 με την ίδρυση της Μακρονήσου εξηγείται.
Το ζητούμενο για την Ελληνική κοινωνία και ιστορία είναι πώς πνευματικά νούμερα και προβληματικοί άνθρωποι λυμφατικών συνειδήσεων, λειψοί μοχθηροί ακατέργαστοι και κατεργαρέοι που πληρώνονταν στον βίο τους απ τα κρατικά ταμεία για την διαβιωσή των, σαν τον Κων/νο Τσάτσο μπόρεσαν να επιβιώνουν και δή ώς κοινωνικοί παράγοντες??
Η Φρειδερίκη είχε άμεση επαφήε τον Τζώρτζ Μάρσαλ. Και απ ότι φαίνεται ήταν κολλητάρια.Τόσο που ο Τζώρτζ ο κολλητός ο Μάρσαλ της τηλεφωνούσε και τις έλεγε :»» Να περάσω απ το δωμάτιο του ξενοδοχείου σου απόψε? «».
Πολύ κολητιλίκι