Διασωληνωμένος τουρίστας με αρνητικο τεστ

To παίγνιο του κορονα’ι’ού δεν είναι ούτε αστειότητα, ούτε σηκώνει ελαφρότητες αντιμετώπισης, ούτε παιχνιδάκια θεολογικόθρησκευτικού τύπου πίστης, ούτε ιδιωτικών ερμνηνειών, ή εισοδηματικών διαχειριστικών συμπεριφορών και βιασύνης, ούρτε τουριστικών ελντοράντο.
Στην Μελβούρνη της Αυστραλίας στην σειρά της αντιμετώπισης του covid-19 , προχθές με 4 κρούσματα έγινε λόκ ντάουν για 1 βδομάδα, και απ ότι φαίνεται εκεί με το παραμικρό κρούσμα ενεργοποιείται κυλιόμενο διαρκές λόκ ντάουν, πέρα απ το σκληρό λόκ ντάουν που είχε επιβληθεί το 2020 .
Για την αντιμετώπιση του covid-19 υπάρχει και το πρόσθετο στοιχείο δυσκολίας της αυθυποβολής της κάθε ατομικότητας στην συμπεριφορική συλλογικότητα, την στιγμή που αυτή η συλλογικότητα δεν τελείται στην πράξη ώς συγχρωτισμός. Διότι είναι εύκολη η λειτουργική μιας συλλογικότητας και η υπαγωγή της σε αυτή όταν αυτή η συλλογικότητα τελείται ώς συγκέντρωση και μαζικότερος συγχρωτισμός , όπως οι πορείες και οι συγκεντρώσεις στις κοινωνικές χρόνια και με βάση το πολιτικό ή άλλο κοινωνικό στοιχείο αναγκαίες διεκδικήσεις. Που και αυτή η μορφή ασκήθηκε – και ορθά έστω και πολλές φορές πλεονασματικά-, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα . Και που ξέχασε να ασκηθεί απ την Ελληνική κοινωνία σε κάποια μορφή ρεαλιστικά την εποχή της χρεωκοπίας , ώς διεκδίκηση ακόμη απάλυνσης των όρων που και επιβλήθηκαν ώς μνημονιακή αντιχρεωκοπική πορεία.
Στον βαθμό που και οι ίδιοι οι μνημονιακοί φορείς ανεγνώρισαν εκ των υστέρων – και σύντομα μάλιστα- ότι τα μνημονιακά μέτρα ήταν περισσότερο απ όσο έπρεπε ασυντόνιστα και μεγέθυναν την ύφεση και βάθυναν την χρεωκοπία, σημαίνει ότι υπήρχε ένα περιθώριο διεκδίκησης απ την Ελληνική κοινωνία και τις πολιτικές δυνάμεις για ποιό συμβατά και συνεκτικά ώς αποτέλεσμα μνημιονιακά μέτρα, ίνα αποφευχθεί η βαριά χρεωκοπική και αντικοινωνική κατάσταση που εξαπλώθηκε τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελληνική πραγματικότητα, με κορυφαία ανεργία στον Δυτικό κόσμο, υπερφορολόγηση και ουσιαστικά αποεπένδυση πλέον το ιδιωτικό εσωτερικό χρεωστάσιο που ομολογείται επίσημα πλέον ότι αγγίζει το 140% του ΑΕΠ και το εξωτερικό χρέος κοντά το 200% του ΑΕΠ. Εδώ μόνο με αυτά τα μεγέθη, και με οποιαδήποτε μορφή ώς άλλοθι η πανδημία, μπορεί και να ανιχνευτεί και η σκοπιμότητα μεγέθυνσης του Ελληνικού χρεωστασίου και απ τους διεθνείς φορείς αλλά και τις υπερμνημονιακές Ελληνικές πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικές ομάδες και φράξιες. Διότι δεν μπορεί απ την μια μέρα στην άλλη να επικαλούνται κάποπιοι την αναγκαίότητα λήψης μέτρων υπερβάθυνσης της ύφεσης , στα όρια της μνημονιακής ή μεταμνημονιακής επιτροπείας , και από την άλλη μέρα να χρησιμοποιείς την πανδημία ( το τυχαίο συμβάν) για να εγκαταλείπεις την ρητορική – ώς πολιτικό λόγο και διεθνώς- της όποιας ελάχιστης επιτροπείας στην χώρα που ήταν μνημονιακά και παρέμεινε μεταμνημανιακά υπό επιτροπεία. Εδώ αρχίζουν οι σταθερές παράμετροι της και της δολιότητας της χρεωκοπίας ( »δολία χρεωκοπία» ορίζεται στην πολιτικοοικονομική ιστορία), και καλά είναι ο βαθμός δολιότητας του φαινομένου » Ελληνική χρεωκοπία » του 2010 και ένθεν- με τα κοινωνικά βαριά δύσκολα και δύσκαμπα στην αντιμετωπισή τους αποτελεσματά της, κάποια φορά να αρχίσει να αποτελέσει στοιχείο συλλογικότερου στοχασμού, ακόμη και ιδιωτικότερης στοχαστικής διάθεσης μέσα στο πλαίσιο έστω των ιδιωτικοτήτων στοχασμού που είναι κοινές στις ατομικότητες των ανθρώπων.
Ο Covid-19 – ώς πλανητική πανδημία των αρχών του 21ου αιώνα- 100 χρόνια μετά μια άλλη τότε μικρότερου εύρους πανδημία ώς ισπανική αλλά μεταπολεμική του Α παγκοσμίου πολέμου γρίππη- ο covid-19 και για την αντιμετωπισή του θα αναδιατάσει από δώ και πέρα και τις ιδιωτικές και τις κοινωνικές και συλλογικές προτεραιότητες της καθημερινότητας, διότι απαιτεί εγρήγορση διαρκεί για την αποφυγή της μετάβασης απ το σημείο κανονικότητας που τρέχει η καθημερινότητα για τον καθένα στο σημείο κρουσματοποίησης για τον κάθε ιδιώτη απ την συμμετοχή του στην αναγκαία κοινωνική διεργασία.
Στοιχεία αυτο’υ’ποβολής σε μεγαλύτερη πειθαρχία συνπεριφοράς , με βάση τα μέτρα αποφυγής του covid , αυτοεπεξεργασία κάθε φορά των κινητικοτήτων του πληθυσμού και της κινητικότητας της εργασίας, εισοδηματική καθήλωση ώς διαδικασία συναλλακτικότητας , ρυθμοί περισσότερο προγραμματισμένοι για την ακόμη και ημερήσια ή και ωριαία λειτουργική, αναδοχή της ευθύνης απέναντι στο ίδιο το εγώ κάθε ατομικότητας, που θα συνιστά ταυτόχρονα την συμπεριφορική ευθύνη απέναντι στους άλλους ( αυτός είναι ο πυρήνας της τομής ευθύνης ατομικού και κοινωνικού) και γενικότερα μια διαφαινόμενη στροφή σε ένα κοινωνισμό και συλλογικότητα σε δεύτερο αφανές επίπεδο, μια και το πρώτο πρακτικό της συνάθροισης και μαζικότητας συγχρωτιστικά επίπεδο θα αποτελεί στοιχείο περισσότερο επίφοβο από ποτέ λόγω της πιθανότητας διασποράς έστω και από αφανές κρούσμα του ιού.
Δηλαδή η αναγκαία νέα έστω και ελάχιστη συλλογικότητα προσδιορίζεται πλέον περισσότερο ιδιωτικά.
Μια πιθανή γριπποειδής ή συναχοειδής κατάσταση συνιθησμένη χρόνια πλέον με τα συμπτωματά της ( του ανώτερου αναπνευστικού σε ιατρικούς όρους), πλέον από δώ και πέρα θα πρέπει να περιβάλλεται από την αίσθηση διερεύνησης αν είναι covid και τις συγκεκριμένες διεργασίες αντιμετώπισης, ια και η μετεξελιξή της ώς αντιμετώπιση και σύμπτωμα, και παρά τον εμβολιασμό ή την φαρμακευτιή αγωγή, τίποτα δεν αποκλείει έστω και ελάχιστα πιθανοτικά ότι δεν θα οδηγήσει σε περιπέτειες και πρόσθετες περιπλοκές υγείας. Έστω και ελάχιστα ώς πιθανότητα , αλλά οδυνηρότερα πιθανά έστω και ελάχιστα αποτελέσματα.
Δηλαδή ένας πρόσθετος ειδικότερος καθορισμός του όρου γρίππη ή συνάχι ήρθε να προστεθεί στην παγκόσμια καθημερινότητα.
Και κάθε φορά η συλλογικότητα η οποία θα προσδιορίζεται μέσω της όλο κοινής ώς λειτουργία ιδιωτικής στοχαστικότητας, θα δώσει και τα πρακτικά καθημερινά αποτελεσματά της που μπορεί να πάρουν και την μορφή της πιότερης αλληλεγγύης ( ώς αποτέλεσμα του ιδιωτικού στοχασμού σε ίδιους όρους στις μέρες μας και από δώ και πέρα για την αντιcovid προσπάθεια). Ασφαλώς και θα παρουσιαστούν όμως και φαινόμενα διακριτών και διακριτοποιημένων ιδιοτικοτήτων με βάση ιδεολογήματα- ιδεοληψίες, αδρανειακές ώς τώρα λειτουργικότητες ή έστω και άρνηση ή αδυναμία υπαγωγής ιδιωτικοτήτων παραπέρα σε ένα επεξεργαστικό μοντέλο του κάθε εαυτού. Που είναι και κουραστικότερο ώς μοντέλο.