Αρτοκλασία… (του Μίμη Κούρτη)

ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ…

Κοφίνια ομορφόπλεχτα,
μεσάλια τ΄ αργαλειού με κεντημένες σπάθες,
που τα λευκαίνουν με αλυσίβα και λουλάκι,
σκεπάζουν τους φρεσκοψημένους άρτους.
Μαζί με λάδι και κρασί, κάρβουνο και λιβάνι,
στέκονται μοσχομυριστοί, στης εκκλησιάς
τη μέση.

Προσμένουν να λειτουργηθούν, για την
υγειά των ζωντανών, για των νεκρών τη μνήμη.
Κι οι πλούσιοι θα φτωχύνουνε, και όλοι
θα πεινάσουν. Μα δεν θα λείψει τίποτα,
σ΄ όσους Χριστό ζητάνε.

Πέντε ψωμιά, πέντε κεριά, πέντε χιλιάδες στόματα χορτάσαν.
Και γλύκαναν τα σωθικά, κι οι πόνοι αναγαλιάσαν.
Αναπαμένη η κυρά, όπου εκπλήρωσε το τάμα,
ένα κομμάτι βολικό στη γειτονιά μοιράζει.
Και πλένει το μεσάλι της και στον κομό το βάζει,
ώσπου του χρόνου στη γιορτή, πάλι θα το λευκάνει…

Μίμης Κούρτης