«Στο μακρινό νεκροταφείο» (Στην Ντίνα Κακαβούλη)

Στην Ντίνα Κακαβούλη

Στο μακρινό νεκροταφείο

Πάντοτε είχα τις επιφυλάξεις μου
στα έθιμα περί ταφής.
Ίσως και να παρηγορήθηκα στο παρελθόν με κάτι μεταφυσικό,
δεν αποκλείεται
Πώς θ΄ άντεχα ως τώρα τις απώλειες;
Μα δέσμια της ύλης παραμένω
Κι ο φόβος του θανάτου
με κυριεύει
Και να, σκεφτόμουν χθες
όπως σ΄ αφήναμε ολομόναχη
πλάι στα δέντρα τα ψηλά
στο τόσο μακρινό νεκροταφείο
Σκεφτόμουν τρυφερή μου φίλη
πως δεκατρείς Αυγούστου
μες στο καλοκαίρι
σαν εκδρομή μου φάνηκε λιγάκι
ένα τραγούδι παιδικό ερχόταν από πέρα
και την πληγή της απουσίας σου δεν είχα νοιώσει ακόμα

Είναι νωπό το τραύμα αγαπημένη μου.
Σκεφτόμουν όμως καθώς φεύγαμε
σκεφτόμουν το χειμώνα
και τον άγριο καιρό
που θα λυγάνε, θα σφυρίζουνε τα δέντρα
μην τα κλαδιά τους και τρομάζουνε τον ύπνο σου

Και κλαίω
για τους χειμώνες
που θυμάμαι στο ωραίο σπίτι σου
το ξύλινο τραπέζι
δίπλα στη βιβλιοθήκη, γεύματα της αγάπης σου
κι απ΄ της ψυχής σου το περίσσευμα

Και λέω στο Θεό μας
αν υπάρχει
Να μη φυσάει πολύ εκεί και βρέχει
Μη σε τρομάζουν τα κλαδιά και μην κρυώνεις
στο μακρινό νεκροταφείο
Μα θα μου πεις
Αν σε θυμόμαστε
θα ζεις ανάμεσά μας πάλι
Πως δεν κρυώνουν, δεν φοβούνται οι ψυχές και τέτοια

Πώς να σ΄ το πω
καμιά φορά
άγριο παιχνίδι παίζουν μέσα μας
ή πίστη κι η θνητή μας φύση
Πώς να σ΄ το πω αγαπημένη μου
Δεν ήσουν έτοιμη,
το ήξερα
ούτε κι εμείς
για να σ΄ αφήσουμε
να κοιμηθείς
πλάι σ΄ εκείνα τα μεγάλα δέντρα

Νόνη Σταματέλου