Εγκλουβή, ανάπαυλα δροσιάς στην πλατανοσκέπαστη πλατεία

Στην Εγκλουβή, το πιο ορεινό χωριό της Λευκάδας, στο μέσο του νησιού. Πως πήρε την ονομασία του το χωριό δεν το γνωρίζουν ούτε μπόρεσαν να το εξηγήσουν οι παλιότεροι και νεώτεροι ιστορικοί, σημειώνει στο σύγγραμμά του ο Μιλτιάδης Κακλαμάνης («Εγκλουβή – Λαογραφικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των κατοίκων της», Αθήνα 2005). Η παράδοση που έμεινε από στόμα σε στόμα αναφέρει ότι η Εγκλουβή είναι κλουβί και οι Τούρκοι δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στο χωριό, όταν κατάλαβαν το 1479 τη Λευκάδα.

Το χωριό περικλείεται από λοφίσκους και στο οροπέδιο ψηλά, το Βουνί, συνεχίζεται να καλλιεργείται ακόμη η περίφημη φακή Εγκλουβής που έχει γίνει γνωστή στα πέρατα του κόσμου, μια παραδοσιακή και ευπαθή συνάμα στις καιρικές συνθήκες καλλιέργεια, όπως έδειξε και η περιορισμένη φετινή σοδειά λόγω της παρατεταμένης ανομβρίας.

Το 1783 το χωριό είχε 100 σπίτια (Κ. Μαχαιράς, «Η Λευκάς επί Ενετοκρατίας», Αθήνα 1951). Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά για το χωριό γίνεται σε διαθήκη του 1626. Παλιότερα έφτασε να ξεπερνά τους 1.000 κατοίκους, ενώ στην τελευταία απογραφή του 2011 ο πληθυσμός ήταν 174 κάτοικοι. «Θα πρέπει να ξαναμετρηθούμε», ήταν η απάντηση του προέδρου κ. Ηλία Κούρτη, σε ερώτησή μας για το πόσοι κάτοικοι μένουν σήμερα μόνιμα στο χωριό. Λιγότεροι πάντως, οι μισοί περίπου από την τελευταία απογραφή. Χρόνο με το χρόνο όλο και λιγοστεύουν.

Εγκλουβή, ένα χωριό που πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση και στον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ένα χωριό που ξαναγεννήθηκε κυριολεκτικά από τις στάχτες του, αφού το καλοκαίρι του 1944, στις 20 Ιούνη, λίγες μέρες μετά τη μάχη στο Λαϊνάκι, το «κόκκινο χωριό» έπρεπε να σωριαστεί σε ερείπια. Ένα φρικαλέο έργο που ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας οι συνεργάτες των Γερμανών, οι «οπλαρχηγοί» της Δεξιάς. Πάνω από 90 σπίτια έγιναν παρανάλωμα φωτιάς.

… Η Εγκλουβή ξενυχτάει στη ράχη.
Στους βόλτους κρύβεται μέσα.
Ο Άγιος Δονάτος φιλόξενος είναι.
Ανυπόταχτη, γεννολεβέντρα
Αψηφάει το χάρο.
Το κορμί της δε γέρνει.
Το σκοινί δε θα της δέσει τα χέρια.
Θα το παλέψει το θεριό.
Θα χτυπηθεί μαζί του.
Τι κι αν κρατάει φωτιά,
Σιδερένιο αν έχει το στήθος,
Βροντή τη φωνή,
Κιοτήδες τ΄ ανοίγουν ποριές.
Το αίμα της βράζει.
Το βούκινο αδράχνει
Λευτεριάς μηνύματα στέλνει…

(Γιάννη Αθηνιώτη, «Κατοχική Τριλογία»)

Το ευχάριστο είναι ότι το χωριό «ανακαλύπτεται» όλο και περισσότερο τουριστικά τα τελευταία χρόνια, με τους επισκέπτες του τόπου μας, Έλληνες και ξένους, να κάνουν στάση για ανάπαυλα δροσιάς στην αρκετά ευρύχωρη για τα δεδομένα των χωριών της ορεινής Λευκάδας και πλατανοσκέπαστη πλατεία όπου δραστηριοποιούνται υπαίθρια καφέ και εστιατόρια.

Άλμπουμ με 63 φωτογραφίες
Για να δείτε το άλμπουμ σε ξεχωριστό παράθυρο κάντε κλικ στον τίτλο