Ο κύριος Μιχάλης, Μιχάλης Ράπτης

Του
Παναγιώτη Σκληρού

Με τον Μιχάλη το Ράπτη, γνωριζόμαστε πάνω από 40 χρόνια και πάντα ήθελα να κάνω μια «μεγάλη κουβέντα» μαζί του. Την κάναμε σήμερα και είμαι πολύ χαρούμενος γι΄αυτό.

Γεννήθηκε στην Εξάνθεια, ο Μιχάλης Ράπτης, με το οικογενειακό παρατσούκλι «Θεόδοτος», όνομα που είχε ο προπάππος του. Ο πατέρας του λεγόταν Γιάννης κι ο αδερφός του ο γνωστός σε όλους μας Νιόνιος Ράπτης, καλλιτέχνης ελαιοχρωματιστής, μελωδικός ψάλτης και π. διευθυντής βυζαντινής χορωδίας Αγ. Νικολάου.

Ο Μιχάλης μας είναι γνωστός για την φιλομάθειά του, τον ευγενικό του χαρακτήρα και την εξαιρετικής ποιότητας μόρφωσή του παρότι δεν πήγε πιο πάνω απ΄ το δημοτικό, όπως λέει. «Κι αυτό το έχω σαν παράπονο στον εαυτό μου -λέει- γιατί ενώ ο πατέρας μου με «έσπρωχνε» στα γράμματα, εγώ έκανα πίσω γιατί ήθελα να βοηθήσω τον αδερφό μου στη δουλειά του αλλά και στις δουλειές της οικογένειας στο χωριό. Κι έτσι δεν τέλειωσα κανένα σχολείο ενώ έπαιρνα όλο 10’.

Αλλά διαβάζω. «Έκανα έγκλημα κατά του εαυτού μου» λέει. Έπρεπε να συνεχίσω στο γυμνάσιο αλλά πάντα διαβάζω να τα μάθω μόνος μου… Διαβάζω, καλύτερα να πω μελετώ, κυρίως βιβλία με πολιτικά και ιστορικά θέματα, βιβλία που λένε για τόπους και λαούς. Άφησα τον Μιχάλη πιο πολύ να μιλάει, έτσι, χωρίς ερωτήσεις…

«Μ΄ αρέσει να γνωρίζω τον κόσμο μέσα από βιβλία. Διαβάζω και βιβλία του Π. Ροντογιάννη και του Π. Κοντομίχη. Πηγαίνω στις βιβλιοθήκες και παίρνω βιβλία δανεικά, τα διαβάζω και τα γυρίζω πίσω. Μου αρέσει αυτό γιατί συναντώ ανθρώπους που ξέρουν πολλά. Και κάνω ευχάριστες γνωριμίες με μορφωμένους ανθρώπους».

Διαβάζει επίσης λογοτεχνία και ασχολείται βαθιά με την ψυχολογία του ανθρώπου και «ψάχνω», μου λέει. Στην ερώτηση μου τι ψάχνει, μου δίνει μια απάντηση τόσο φιλοσοφημένη μα και τόσο αληθινή.

«Ψάχνω -χρόνια τώρα- να βρω το άνθρωπο.!! Τον άνθρωπο που θα συνδυάζει τον εσωτερικό του κόσμο με τον δικό μου, με την συνείδησή μου!! Δεν τον έχω βρει. Τον ψάχνω όμως. Και δεν τον βρήκα γιατί δεν με αγγίζουν τα ανθρώπινα στοιχεία για να αποκαλύψω κι εγώ εκείνο που επιθυμώ»!!!

Τον Μιχάλη όμως τον γνωρίζουμε και σαν πολύ καλό τραγουδιστή με χαρακτηριστική φωνή. Μου λέει ότι γνωρίζει όλους τους γνωστούς σολίστες της δημοτικής μουσικής, πράγμα που επιβεβαιώνει και ο κοινός μας φίλος Γιώργος Βεργίνης. Γνωρίζει κυρίως αυτούς που παίζουν κλαρίνο αλλά και τους τραγουδιστές. Έχει ανέβει σε πατάρια πανηγυριών σχεδόν με όλους τους παλιούς τραγουδιστές εδώ στη Λευκάδα ή στο Ξηρόμερο.
Θυμάται τον Γιάννη Βασιλόπουλο, τον Καρναβά, τη Βαγγελιώ Χρηστιά, την Φιλιώ Πυργάκη, τον Μάκη Βασιλειάδη, τον Μήτσο τον Τσουρούφλη, τον Νίκο Βρυώνη, μα και τη Γιώτα Χαλκιά, το Στάθη Κάβουρα, τον Γιώργο Κόρο και τον Βασίλη Σούκα.

Μεγάλο δεσμό καλλιτεχνικό δεσμό είχε με τον Δημήτρη Ζάχο και πολλές ώρες άκουγε από τα ακουστικά στο μαγαζί του Γιώργου του Βεργίνη, όταν είχε και δίσκους εκτός από ηλεκτρικά είδη, τραγούδια του Δημήτρη Ζάχου. Είχαν προσωπική φιλία.

Σταθμός στη ζωή του ήταν η συμμετοχή του στην εκπομπή «Να η ευκαιρία». Συμμετείχε με την προτροπή του φίλου του Κώστα Θεριανού από την Απόλπαινα. Τον πήγε ο Κώστας που ήταν οδηγός στα ΚΤΕΛ, στον Γιώργο τον Κατσαρό για ακρόαση σ΄ ένα υπόγειο στούντιο πίσω από την πλατεία Κολοκοτρώνη στην Αθήνα. Ο Κατσαρός -όπως μου διηγήθηκε με ιδιαίτερο καμάρι- τον άκουσε και του είπε να λάβει μέρος στην εκπομπή. Πράγματι τον ειδοποίησαν και πήγε στο studio ΑΤΑ στα Μελίσσια στην εκπομπή. «Τραγούδησα -μου λέει- τις τρείς μαυροφόρες που τραγουδάει κι ο Δημήτρης Ζάχος».

Είναι ένα τραγούδι που αναφέρεται στον αφανισμό από τους γερμανούς του χωριού Δίστομο. «Για μένα είναι πολύ συγκινητικό κλέφτικο μοιρολόι. Με βαθμολόγησαν όλοι με άριστα 10 και μου έδωσαν και τιμητική αναμνηστική πλακέτα για την συμμετοχή μου. Για μένα ήταν μεγάλη τιμή και μόνο που με άκουσαν ο Γιώργος Κατσαρός, η Ροζίτα Σώκου, ο Γρηγόρης Γρηγορίου, ο Σάσα Ντάριο, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Μου είπαν ότι έχω ένα σπάνιο μέταλλο στη φωνή μου, ακούς. Τι εννοούν σπάνιο μέταλλο. Ότι και να εννοούν, τους ευχαριστώ».

«Μετά ,επειδή άρεσαν τα τραγούδια μου, πήγαινα σε τοπικά πανηγύρια, όχι για χρήματα αλλά για να μεταδώσω την αγάπη μου για το δημοτικό τραγούδι, πήγαινα στα τοπικά πανηγύρια στη Λευκάδα αλλά και στη Ζαβέρδα, Μοναστηράκι κι αλλού».

«Δεν μ΄ αρέσουν οι περιτυλιγμένοι χαρακτήρες και γι΄ αυτό δεν κάνω παρέες μεγάλες». «Ψάχνω τον άνθρωπο»…

Μιχάλη, να ’σαι πάντα ο Μιχάλης που ξέρουμε, ευγενής, αγαπητός σε όλους, πολυμαθέστατος και πάντα με ερευνητικό πνεύμα. Κύριος με το Κ, κεφαλαίο..

Παναγιώτης Σκληρός