Ποιητικός αποχαιρετισμός για τον Ηλία Λογοθέτη

Της
Βιβή Κοψιδά-Βρεττού

Του Ηλία… για να μην πισωπατήσει η Άνοιξη στη Λευκάδα…

Φεύγω
Για μιαν Επιστροφή!

Οι δικοί μας Αθάνατοι

Ζείτε! Σ’ ένα μεταμεσονύκτιο
Νεύμα πίσω πάντα
Από θολωμένο κρύσταλλο
Δάκρυ κι υπόσχεση
Ουρανούς ατενίζοντας

Traveller

Ταξίδι τυφλό
Στο χάος
Η γέννηση
Στα τυφλά η ζωή
Πλάνο ταξίδι
Και ο θάνατος
Αθώρητης νύχτας
Και πάλι ταξίδι

Ανεπίστρεπτα

Αχ, νοσταλγία μού ’μαθες
Το κερί του Ντομένικο
Πως θα λιώνει στον άνεμο…
Αχ, νοσταλγία που χτύπησες
Το σαθρό πια ρόπτρο
Του ακάλεστου χρόνου…

Το πέραμα

Κι ο περατάρης
Μπες βγες -η βάρκα
Η ίδια πάντα βάρκα
Για τον μικρό του περατάρη
Της ζωής του ταξίδι…

Ζωή και θάνατος
Στην ίδια πάντα βάρκα…

Δεν σταματούν τον μονόλογο

Δεν σταματούν οι ποιητές τον
Μονόλογο
Κανένα ποτάμι του κακού δεν σταματά
Τους Ποιητές
«Όπως ελευθερώνεται ένα στήθος
Οι χορευτές έγιναν δέντρα ένα
μεγάλο δάσος γυμνωμένα
δέντρα» και περιμένουν
λένε την ανυπόμονη άνοιξή τους…