Προβλήθηκε στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας σε πρώτη παγκόσμια προβολή, παρουσία του σκηνοθέτη Θωμά Σίδερη, το ντοκιμαντέρ «Η επιστροφή του Ιβάν»
Παρουσιάστηκε το απόγευμα του Σαββάτου, στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας, σε πρώτη παγκόσμια προβολή, παρουσία του σκηνοθέτη Θωμά Σίδερη* το ντοκιμαντέρ «Η επιστροφή του Ιβάν». Η ταινία, σε συμπαραγωγή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας του σκηνοθέτη μετά τα «Ρόδια του Ναγκόρνο Καραμπάχ» (2022) και τον «Γάμο στο Αφρίν» (2023).
Τον πολυβραβευμένο Λευκαδίτη, ανθρωπογεωγράφο, δημοσιογράφο και κινηματογραφιστή παρουσίασε στους καλεσμένους η Προϊσταμένη της Βιβλιοθήκης, Μαρία Ρούσσου, η οποία αφού υπενθύμισε ότι πριν περίπου δέκα χρόνια είχε γίνει στη Βιβλιοθήκη η παρουσίαση του βιβλίου του «Κανέλα απ΄ τη Σμύρνη» που πραγματεύεται την Μικρασιατική Καταστροφή και την ανθρώπινη πλευρά, επισήμανε ότι γενικότερα τα έργα του Θ. Σίδερη, είτε είναι τα δεκαεπτά βιβλία του είτε οι ταινίες του, διακρίνονται από μια αξιοθαύμαστη κοινωνική ευαισθησία και ο δημιουργός τους καταφέρνει να προσεγγίσει αιχμηρότατα ζητήματα με τέτοιο τρόπο που να μην δημιουργεί εντάσεις. Πρόσθεσε ακόμη ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι οι ανθρώπινες πλευρές και ότι έχει μια αδυναμία στις εμπόλεμες ζώνες που κάνει προκλητικές τις θεματικές του αλλά το βλέπει πάντα από την ανθρώπινη πλευρά.
Παρουσιάζοντας την ταινία του ο Θ. Σίδερης αφού παρατήρησε ότι είναι ευτυχισμένος και συνάμα συγκινημένος που βρίσκεται στη Λευκάδα, τον τόπο καταγωγής του, και ότι ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί μία κατάλληλη ημερομηνία, τόσο λόγω της δουλειάς του όσο και των γυρισμάτων μιας ταινίας στο Λονδίνο, πρόσθεσε: «Επιλέξαμε ακριβώς αυτή την ημερομηνία γιατί η ταινία θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της ως επίσημη συμμετοχή στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου γίνεται η επίσημη πρεμιέρα όλων των ταινιών μου. Επίσης είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που μία ταινία μου την αγοράζει η Amazon και θα είναι διαθέσιμη μέσα στον Μάρτιο. Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί αφενός είναι ένα διεθνές θέμα και αφετέρου πάντα σκεφτόμουνα πως γίνεται οι ταινίες να φτάνουν σε ένα κοινό. Όχι απαραίτητα για δική μου προσωπική ικανοποίηση, αλλά είναι πολύ σημαντικό για όλους όσους συμμετέχουμε στην κινηματογραφική παραγωγή. Επίσης είναι πολύ σημαντικό για τον ίδιο τον ήρωα, τον Ιβάν Αβράμοφ. Η ταινία είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένη στην Ουκρανία και την Ρωσία».
Μετά την προβολή ακολούθησε συζήτηση για την ταινία. Ο Ιβάν Αβράμοφ, ρωσόφωνος δημοσιογράφος και συγγραφέας βρίσκεται στο Κιέβο. Γεννημένος σε ένα χωριό της Αζοφικής, προσπαθεί να επιστρέψει στον κατακτημένο γενέθλιο τόπο του και στους ανθρώπους που κάποτε θεωρούσε δικούς του, μέσα από τα θραύσματα της μνήμης και της ταυτότητάς του.
Μια μεγάλη αλήθεια, που εξηγεί και πολλά πράγματα που βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι αυτό που λέει κάποια στιγμή ο ήρωας της ταινίας, ότι στην Ουκρανία βρίσκεται όλος ο πίνακας του Μεντελέγιεφ (ήταν δημιουργός της πρώτης έκδοσης του περιοδικού πίνακα των χημικών στοιχείων), ότι δηλαδή διαθέτει τα πιο πλούσια σε ορυκτά εδάφη της Ευρώπης, όπως φυσικού αερίου, πετρελαίου, τιτανίου, λιθίου και ορυκτών σπάνιων γαιών (δημήτριο, ύττριο, λανθάνιο και νεοδύμιο), τα οποία προσπαθούν να βάλουν στο χέρι τόσο η Ρωσία όσο και ΗΠΑ και ΕΕ.
Στο παρακάτω βίντεο ο κινηματογραφιστής Θ. Σίδερης, αναφέρεται στην επίθεση που δέχθηκε για ένα ραδιοφωνικό ντοκιμαντέρ στην εκπομπή του «Αφύλαχτη διάβαση» στο Πρώτο Πρόγραμμα για τα νεοναζιστικά τάγματα Αζόφ που δρουν στην Ουκρανία, φτάνοντας στο σημείο να δεχτεί απειλές ακόμη και για τη ζωή του.
* Ο Θωμάς Σίδερης γεννήθηκε το 1967 στον Πειραιά, με καταγωγή από την Λευκάδα Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στη Νομική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στην Ανθρωπογεωγραφία από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Εργάζεται ως δημοσιογράφος στην ΕΡΤ και είναι δημιουργός της εκπομπής «Αφύλαχτη Διάβαση», μία σειρά ραδιοφωνικών ντοκιμαντέρ που μεταδίδονται από το Πρώτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και τη Φωνή της Ελλάδας.
Ήταν υποψήφιος για το βραβείο καλύτερου Ευρωπαίου δημοσιογράφου για το 2018 (European Journalist of the Year) του θεσμού PRIX EUROPA για το σύνολο της ερευνητικής εργασίας του όπως καταγράφηκε στα ραδιοφωνικά ντοκιμαντέρ που υλοποίησε στην Ελληνική Ραδιοφωνία και εισήλθε στην τελική λίστα των υποψηφίων.
Τιμήθηκε με το βραβείο Μπότση τον Ιανουάριο του 2018, παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, για το ντοκιμαντέρ του «ILMIK – Η ΘΗΛΙΑ» (THE NOOSE) αλλά και εν γένει για το συνολικό δημοσιογραφικό έργο του.
Η ταινία του «ILMIK – Η ΘΗΛΙΑ» (THE NOOSE) βραβεύτηκε με το 2ο βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ιεράπετρας το 2018.
Το ντοκιμαντέρ «Σκιά στην ψυχή», στο οποίο έχει υλοποιήσει την πρωτότυπη έρευνα για τους ανταλλαγέντες πρόσφυγες της Συνθήκης της Λωζάνης, τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου δημιουργικού ντοκιμαντέρ στο φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου του Λονδίνου το 2016.
Έχει τιμηθεί από τον διεθνή ανθρωπιστικό οργανισμό Άλμπερτ Σβάιτσερ, παγκόσμιο εταίρο του ΟΗΕ, για την εκπομπή του «Αφύλαχτη Διάβαση» στο Πρώτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, καθώς και για τα βιβλία του «Οι δικοί μας ξένοι» και «Το αποτύπωμα της μνήμης».
Έχει λάβει τιμητική διάκριση από τον τουρκικό ανθρωπιστικό οργανισμό KIMSE YOK MU για το σύνολο του δημοσιογραφικού έργου του. Ήταν τακτικός αρθογράφος της εφημερίδας Zaman και Today’s Zaman μέχρι το κλείσιμό τους, ενώ το βιβλίο του «Οι δικοί μας ξένοι» μεταφράστηκε στα τουρκικά με τον τίτλο «Bizim Yabancilar».
Είναι συγγραφέας των λογοτεχνικών βιβλίων: «Τα τραίνα της σιωπής (2019), «Το αποτύπωμα της μνήμης» (2018), «Το μεσοφόρι που χόρευε» (2017), «Κανέλα απ΄ τη Σμύρνη» (2015, παρουσιάσθηκε στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας το 2016), «Οι δικοί μας ξένοι» (2013), «Οι ακτιβιστές του ψηφιακού κόσμου» (2012), «Το απουσιολόγιο του χρόνου» (2010), «Αβέρωφ – Προύσσης, 30 μικρά δρομολόγια» (2010), «Τα πιο ωραία λαϊκά…» (2009), «Τίποτα δεν πάει χαμένο» (2008), «Τα χελιδόνια σκηνοθετούν Άκοιξη» (2008), «Η μνήμη της Πέτρας» (2003), «Η τέχνη της λιανικής πώλησης» (2002), «Σκοτεινά λεωφορεία» (1992 – ποιήματα), «Το σιωπητήριο δεν ακούστηκε ακόμα» (1992), «Ο τελευταίος φαντάρος» (1988), «Βαγόνια στη βροχή» (1988).
Έχουν παιχτεί τα θεατρικά έργα του: «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν» (θέατρο Άλφα, 2008, απόδοση-διασκευή), «Φόνος μετά μουσικής» (θεατρική σκηνή «Ζωή Λάσκαρη», 2009, απόδοση-διασκευή), «Το τελευταίο σπίρτο (L.A. Theater, 2014), «H αντοχή των υλικών» (Altera Pars, 2015), «Το μεσοφόρι που χόρευε» (θεατρική σκηνή «Γκαράζ», 2019).
