Αφιέρωμα στη μάνα (της Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου)
Η Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου με «τη μάνα του Χρήστου Καπράλου»
Της Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΑΝΑ
Η Παγκόσμια ημέρα της μητέρας είμαι μέρα εορτασμού της μητρότητας και των ευχαριστιών προς τη μητέρα, το σημαντικότερο πρόσωπο στη ζωή του κάθε ανθρώπου, με καταβολές στην Αρχαία Ελλάδα και πολλές εκδηλώσεις. Στην Ελλάδα από το 1929 η γιορτή της μητέρας συνδέθηκε με τη γιορτή της Υπαπαντής (2 Φεβρουαρίου), οπότε η ορθόδοξη εκκλησία γιορτάζει την Παναγία με τον Ιωσήφ, που πηγαίνουν τον 40 ημερών Ιησού στο Ναό για ευλογία. Από τη δεκαετία του 1960 ο εορτασμός μαζί με την Υπαπαντή ατόνησε και καθιερώθηκε τη δεύτερη Κυριακή του Μάη, όπως και σε πολλές άλλες χώρες.
Για το 2025 η μέρα αυτή ήταν η 11η του Μάη.
Παραθέτω στη συνέχεια δύο ποιήματά μου για τη μάνα και μια φωτογραφία μου μπροστά στη «μάνα του μεγάλου Αγρινιώτη γλύπτη Χρήστου Καπράλου», που κοσμεί τον περιβάλλοντα χώρο της Γλυπτοθήκης Καπράλου στο Αγρίνιο. Είναι πρόσφατη, όταν στις 30 Απριλίου του 2025 επισκέφτηκα έκθεση φωτογραφίας στη Γλυπτοθήκη Καπράλου, με σημαντικά έργα Ελλήνων και ξένων φωτογράφων.
1) Είσαι πάντα εδώ
Είσαι πάντα εδώ
στο βαρύ Χειμώνα μού δίνεις ελπίδα
πως με λίγη υπομονή δε θ” αργήσει η Άνοιξη,
στο καυτό Καλοκαίρι με παρηγορείς
πως η δροσιά του Φθινοπώρου με περιμένει!
Είσαι πάντα εδώ
στις αβάσταχτες λύπες μού θυμίζεις
πως στο ταξίδι δε συναντάμε μόνο χαρές,
στις απολαύσεις που η ζωή συχνά μας δίνει
επιμένεις πως οι έντιμοι αγώνες αμείβονται!
Είσαι πάντα εδώ
η αγκαλιά ενός αγαπημένου δε χάνεται
με τη φυγή του, η αγάπη μας δεν έχει τέλος,
έτσι λες, συνοδοιπόρος μου νυν και αεί,
στα εύκολα και στα δυσκολα και σ” όλα…
Είσαι πάντα εδώ
δεν αποφασίζεις να φύγεις, ανεπαίσθητα και
καθημερινά κάνεις κάτι για μένα, για μας,
με συμβουλεύεις, “θα στο πω, γιατί πρέπει
κι εσύ κάνε αυτό που θες” σιγοψιθυρίζεις…
Είσαι πάντα εδώ
με το χαμηλωμένο διακριτικό βλέμμα σου
ελέγχεις τον κόσμο μου κι έτσι ενημερώνεσαι
γι” αυτόν κι εγώ σε θέλω δίπλα μου, σ” αναζητώ
γιατί έτσι παίρνω δύναμη να συνεχίσω…
ΥΓ. Το ποίημα βραβεύτηκε στον 19ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης για το 2023 από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Ανήκει στην ποιητική συλλογή μου με τίτλο ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «βακχικόν».
2) ΟΙ ΜΑΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕ ΓΙΟΡΤΑΖΑΝ ΠΟΤΕ
Οι μάνες μας δε γιόρταζαν ποτέ,
ούτε τη δεύτερη Κυριακή του Μάη!
Ξυπνούσανε χαράματα, καθημερνές και σχόλες
μας φρόντιζαν, δουλεύανε αδιάλειπτα,
σκληρά κι επίπονα στο σπίτι, έξω και παντού.
Υπηρετούσανε συζύγους, συγγενείς, παιδιά
για όλα υπεύθυνες, μπροστάρισσες σε λύπες και χαρές!
Φορούσαν πάντα το μακρύ φουστάνι τους
και το μαντίλι, που σκέπαζε κοτσίδες και το πρόσωπο
(δεν κόβανε τα μαλλιά τους, δε βάφονταν)
Στα σπίτια κάνανε γιορτές για όλους, ποτέ γι’ αυτές,
πηγαίνανε στην εκκλησιά, να δουν την Παναγιά
και να προσευχηθούν, για να τους δώσει δύναμη!
Ήταν τίμιες και καθαρές (δεν μπορούσαν να μην είναι)
χαμογελαστές ή όχι (ανάλογα με την περίπτωση)
δεν είχαν χρόνο ελεύθερο (δε δικαιούνταν να έχουν)
ούτε ελευθερία έκφρασης (δεν έπρεπε να έχουν)!
Τις μάνες που δε γιόρταζαν ποτέ ας μην ξεχνάμε,
γιατί αυτές μας κατευθύνουν, μας παρακολουθούν!
ΥΓ.: Πρώτη δημοσίευση για το ποίημα
