Πολιτισμική φτώχεια… (του Ανδρέα Γεωργάκη)

Του Ανδρέα Γεωργάκη*

Κάποιος είπε ότι ο πολιτισμός δεν κληρονομείται αλλά κατακτάται, που σημαίνει ότι πρέπει να μοχθήσουμε για να πετύχουμε, πρέπει να προσπαθήσουμε κι όχι να πατάμε στα κεκτημένα και να επαναπαυόμαστε σε προγενέστερες δάφνες. Η σημερινή κατάσταση όμως μόνο αυτό δεν αποδεικνύει κι η εικόνα των πολιτιστικών πραγμάτων του νησιού αποπνέει μάλλον ένα άρωμα φορμόλης και βολέματος…φέτος παρατήρησα με αγανάκτηση και λύπη ότι για πρώτη φορά στα χρονικά δεν έχει εκδοθεί ένα φυλλάδιο που να ενημερώνει τους πολίτες και τους επισκέπτες για τα πολιτιστικά δρώμενα.

Έτσι αν κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει για το τι παίζει πού, θα πρέπει ή να το μάθει από τις προσωπικές αναρτήσεις των ίδιων των καλλιτεχνών ή να ενημερωθεί για τις εκδηλώσεις μέσω μιας ιστοσελίδας. Και πώς θέλετε να το γνωρίζουμε όλοι αυτό κύριοι υπεύθυνοι του πολιτισμού;

Από τη στιγμή βέβαια της κατάργησης του Πνευματικού Κέντρου, τα θεάματα, ο λόγος και η τέχνη γενικότερα έχουν περιέλθει σε χέρια ανθρώπων που ουδεμία σχέση είχανε πριν με το αντικείμενο και τώρα βρίσκονται να πρέπει να χειριστούν με δεξιότητα αυτή την καυτή πατάτα του πολιτισμού. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στον τρόπο με τον οποίο έχει περάσει το μισό σχεδόν καλοκαίρι κι εμείς οι πολίτες β’ κατηγορίας δεν αξίζουμε καμία ενημέρωση για τίποτα.

Τώρα βέβαια θα μου πείτε, τι πάει πολιτισμικά καλά γύρω μας, για να είναι κι αυτό σωστό;

Μήπως έχουμε νερό, δρόμους, πάρκινγκ, μήπως έχουμε λύσει τα χρόνια προβλήματα των σκουπιδιών και της αποχέτευσης; Μήπως κι αυτά στην σφαίρα του πολιτισμού δεν ανάγονται;

Κύριε Δήμαρχε με τους αμέτρητους συμβούλους που αν τους μετρήσετε βγάζετε ποδοσφαιρική ομάδα, σας επιστώ την προσοχή σ’ αυτό το καίριο ζήτημα που λέγεται Πολιτισμός Λευκαδίτικος. Τι κατακτήσαμε εμείς, τι παραδίδουμε στις επόμενες γενιές;

Φτώχεια σε πολλαπλά επίπεδα, έναν πολιτισμό φάντασμα, ρακένδυτο και κουρασμένο, έναν ετοιμοθάνατο. Ίσως δεν μπορούμε να επαναφέρουμε την πάλαι ποτέ πολιτισμική λάμψη της Λευκάδας μας που την ζήλευαν όλοι και είχε φτάσει το φως της στα πέρατα της γης, μπορούμε όμως κάποτε να βάλουμε ένα θεμέλιο, μια πέτρα που να είναι η απαρχή ενός νέου οικοδομήματος που θα κάνει το μικρό νησί μας να αναδυθεί απ’ το τέλμα που ολοένα βυθίζεται και πιο πολύ…

* Παιδίατρος