Το καφενείο του χωριού (Τέλος εποχής)

Η ζωή στο χωριό πέρασε από πολλά στάδια. Ο αγώνας για την επιβίωση ήταν πολλές φορές σκληρός. Όλη την ημέρα δουλειά, ο ελεύθερος χρόνος λίγος και μόνο για τους άντρες.

Τα χρόνια πέρασαν. Το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα έφερε μεγάλες αλλαγές στην κοινωνία των χωριών μας. Τα χωριά άδειασαν. Πολλά καφενεία μετεξελίχτηκαν, περισσότερα έκλεισαν παίρνοντας μαζί τους χιλιάδες εικόνες και αναμνήσεις. Πολλές εικόνες και ιστορίες από πρόσωπα αγαπημένα.

Λίγα είναι αυτά που άντεξαν μέχρι τις μέρες μας. Ίσως τα κράτησαν σε λειτουργία κάποιοι ρομαντικοί.

Βουρνικάς 31 Αυγούστου 2025.

Τέλος εποχής για το τελευταίο καφενείο του χωριού μας. Ο φίλος και αγαπητός σε όλους Φίλιππος Κατωπόδης κρατά το καφενείο που πριν από 70 χρόνια έφτιαξε ο πατέρας του Κωνσταντίνος Κατωπόδης. Ο δικός μας ο «μπάρμπα Κώστας».

Ο αγαπητός Φίλιππος συνταξιοδοτείται και κλείνει το καφενείο. Η σημαία υποστέλλεται.

Το κλείσιμο του καφενείου δεν είναι το κλείσιμο ενός καταστήματος, αλλά το τέλος μιας εποχής. Ενός κόσμου που ανεπιστρεπτί έφυγε.

Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτό καφενείο λοιπόν!

Πρώτα απ’ όλα η λάμπα λουξ. Το εκτυφλωτικό της φως, σε αντίθεση με το λιγοστό φως του λυχναριού και της πετρελαιόλαμπας που είχαμε σπίτι μας.

Τα μεγάλα λουκούμια στο πιατέλο και το τρόπο με τον οποίο τα έτρωγαν οι παππούδες της εποχής.

Ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά του τσαγιού τα πρωινά όταν μαζεύονταν εκεί οι χωριανοί και περίμεναν το λεωφορείο για την Πόλη.

Και μέσα στην πρωινή ησυχία και στα ρουφήγματα του τσαγιού, ξαφνικά άνοιγε η πόρτα και ακουγόταν η ερώτηση: «Μην τόχει κανένας για τη Λευκάδα»;

Όταν πλησίαζαν οι γιορτές, ήταν η εποχή που οι καρτέλες (παραδοσιακό χαρτοπαίγνιο της Νοτίου Λευκάδας) είχαν την τιμητική τους. Τότε γινόντουσαν τα μεγάλα ματς για ένα πενηνταράκι.

Θυμάμαι ακόμα τα πανηγύρια που γίνονταν εκεί. Κάθε χρόνο στις 8 Μαΐου το χωριό και το καφενείο άλλαζε όψη. Όλοι οι παλιοί Λευκαδίτες οργανοπαίχτες (Βρυώνης, Τσιρούφλης,…) από κει πέρασαν.

Άνθρωποι και άνθρωποι πέρασαν από κει. Άνθρωποι με ένα σωρό ιστορίες τις οποίες ρουφούσα, μιας και ήταν ο χώρος κοινωνικοποίησης για μας τους νεότερους.

Ο μπάρμπα Κώστας ήταν άνθρωπος της προόδου. Έφερε στο χωριό ραδιόφωνο. Όταν ήρθε το ηλεκτρικό στο χωριό, έφερε τα κατεψυγμένα προϊόντα που έκαναν επανάσταση στη διατροφή μας.

Μαζί με τη γυναίκα του τη θεία Ευτυχία αποτελούσαν μια συμπαθέστατη εικόνα μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Όταν έγινα δάσκαλος θυμάμαι τις ατέλειωτες συζητήσεις που είχα μαζί τους. Θέμα: «Παλιά τα παιδιά μάθαιναν γράμματα»

Τα χρόνια πέρασαν. Ο μπάρμπα Κώστας και γυναίκα του έφυγαν και ο αγαπητός Φίλιππος συνέχισε την πορεία του καφενείου.

Ο Φίλιππας είχε και έχει πολλές αρετές. Τίμιος, χωρίς να σχολιάζει κανέναν και πάντα πρόθυμος να εξυπηρετήσει τους πάντες.

Όμως ο πανδαμάτωρ χρόνος όλα τα δαμάζει.

Έτσι ήρθε η ώρα της υποστολής της σημαίας.

Για μας τους πιο παλιούς το καφενείο θα είναι πάντα στην καρδιά μας. Είναι κομμάτι της ζωής μας.

Τελειώνοντας εύχομαι στο φίλο Φίλιππο να έχει υγεία και να απολαύσει τη σύνταξή του, μαζί τα πολλά ευχαριστώ για όσα μας πρόσφερε τόσα χρόνια.

Χρ. Γιάννης Φουρλάνος

Δάσκαλος – Θεολόγος.