Νέες αυταπάτες για φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού στις ΗΠΑ

Ο Ζ. Μαμντάνι με τον μεγαλοκαπιταλιστή Αλ. Σόρος (γιο του γνωστού Τζορτζ Σόρος), ο οποίος μετά τη νίκη του Μαμντάνι έσπευσε να δηλώσει «υπερήφανος που είναι Νεοϋορκέζος» και ότι «το αμερικανικό όνειρο συνεχίζεται»…

Στις 4 Νοέμβρη ο ινδικής καταγωγής Ζόχραν Μαμντάνι αναδείχθηκε νέος δήμαρχος της Νέα Υόρκης με ποσοστό 50,4%, πλειοψηφώντας έναντι του εκλεκτού του Ντόναλντ Τραμπ, Αντριου Κουόμο.

Ήδη σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις στις ΗΠΑ και διεθνώς πανηγυρίζουν για τη «νέα ελπίδα», το «νέο υπόδειγμα» ενάντια στην «ακροδεξιά» και στον «τραμπισμό».

Από κοντά και οι αντίστοιχες δυνάμεις της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, από το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι και τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καλλιεργούν φρούδες ελπίδες και ψάχνουν «να διδαχθούν» από τη νίκη Μαμντάνι, όπως έκαναν και με τον Ομπάμα, τον Μπάιντεν, τον Μπόριτς στη Χιλή κ.ο.κ.

Στον αντίποδα, ο Τραμπ και οι όμορες δυνάμεις τον χαρακτηρίζουν επικίνδυνο «κομμουνιστή»…

Χρεοκοπημένο αφήγημα που «ταΐζει» την απογοήτευση και την αντιδραστικοποίηση
Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Καταρχάς, ο Μαμντάνι είναι μέλος του κόμματος των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής, ενός αστικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και της Προοδευτικής Διεθνούς (Μπέρνι Σάντερς, Βαρουφάκης κ.ά.) και ταυτόχρονα είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, δηλαδή ενός από τους δύο βασικούς πυλώνες της αστικής εξουσίας στις ΗΠΑ, συνυπεύθυνου τόσο για τα βάσανα που βιώνει ο αμερικανικός λαός όσο και για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και εγκλήματα ενάντια στους λαούς σε όλο τον κόσμο. Με δυο λόγια, οι αναφορές περί «κομμουνιστή» είναι εφεύρημα. Αλλωστε, ο ίδιος σε συνέντευξή του στο NBC αρνήθηκε κατηγορηματικά αυτήν την ιδιότητα.

Οι θιασώτες του Μαμντάνι, πέρα από το να τον παρουσιάζουν ως «νέο», «φρέσκο» και «άφθαρτο» πρόσωπο στην πολιτική, με ορίζοντα ακόμα και τον προεδρικό θώκο, προβάλλουν ως ριζοσπαστική πολιτική την ενασχόλησή του λέει με τα «καθημερινά προβλήματα των πολιτών» και τις προεκλογικές εξαγγελίες για πάγωμα των ενοικίων, αύξηση της φορολογίας των εκατομμυριούχων της πόλης κατά 2% κ.ά.

Μπορεί αυτά στους μακαρθικούς υστερικούς αντικομμουνιστές των ΗΠΑ να φαντάζουν «σοσιαλιστικά μέτρα», αλλά η πραγματικότητα απέχει πάρα πολύ. Πέρα από τη γνωστή ανέξοδη τακτική για κενού περιεχομένου προεκλογικές υποσχέσεις, πρόκειται για το χιλιοπαιγμένο αφήγημα της εξανθρώπισης του καπιταλισμού, της αλλαγής του συστήματος «από μέσα», της φιλολαϊκής διαχείρισης του βάρβαρου συστήματος της εκμετάλλευσης.

Είναι αντιλήψεις που έχουν χρεοκοπήσει ξανά και ξανά σε δεκάδες περιπτώσεις και χώρες σε όλο τον πλανήτη, που στο τέλος μεταφράζονται σε αντιλαϊκή πολιτική με «προοδευτικό» μανδύα, οδηγούν στην υποχώρηση και απογοήτευση το εργατικό – λαϊκό κίνημα, συμβάλλουν στη συνολική αντιδραστικοποίηση.

Είναι νωπή ακόμα στη χώρα μας η πείρα από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που παρά τα πολύ πιο «αριστερά» συνθήματα σε σχέση με τον Μαμντάνι στήριξε τα μνημόνια, τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, τσάκισε τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, οδήγησε λαϊκές δυνάμεις στην απογοήτευση, στη μοιρολατρία και τελικά στην αγκαλιά της ΝΔ.

Απάντηση μόνο με την ιδεολογική – πολιτική χειραφέτηση των εργαζομένων και του λαού

Ο Μαμντάνι λοιπόν δεν είναι παρά ένας πολιτικός εκπρόσωπος του πιο κοσμοπολίτικου τμήματος του κεφαλαίου, αυτού που προκρίνει περισσότερο το «καρότο» της ενσωμάτωσης και παγίδευσης των λαϊκών ελπίδων, επιδιώξεων και διεκδικήσεων στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, έναντι της μεθόδου του «μαστιγίου» και της καταστολής που προκρίνει ο Τραμπ. Βεβαίως, σε πάμπολλες περιπτώσεις και οι διάφοροι «προοδευτικοί», «σοσιαλιστές» κ.ά. έχουν καταφύγει στη στυγνή καταστολή, ενώ η αστυνομία της Νέας Υόρκης (NYPD), της οποίας πλέον ο Μαμντάνι θα είναι πολιτικός προϊστάμενος (σύμφωνα με τη νομοθεσία στις ΗΠΑ), δεν αναμένεται να μεταρρυθμιστεί σε φιλολαϊκό οργανισμό…

Χαρακτηριστικότερη ίσως όλων ήταν η δήλωση που έκανε στην εκπομπή «Meet the Press», όπου ανέφερε χαρακτηριστικά: «Ανυπομονώ να συνεργαστώ με όλους, συμπεριλαμβανομένων των δισεκατομμυριούχων, για να δημιουργήσουμε μια πιο δίκαιη πόλη». Αυτή και μόνο η φράση αποκαλύπτει όλη την παμπάλαια σοσιαλδημοκρατική κοροϊδία περί αγαστής συνεργασίας των τάξεων, ότι τάχα τα συμφέροντα των αστών και των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων μπορούν να συμβιβαστούν προς όφελος των τελευταίων.

Είναι δεδομένο ότι εκτεταμένα τμήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στήριξαν εκλογικά τον Μαμντάνι, εγκλωβισμένα στη λογική του μικρότερου κακού και στις χαμηλές απαιτήσεις. Ταυτόχρονα, και σε αυτήν την περίπτωση γίνεται φανερή η απουσία επαναστατικού κόμματος, αυτοτελούς πολιτικής έκφρασης των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων.

Το μεγάλο ζήτημα για την εργατική τάξη και τον λαό των ΗΠΑ στη Νέα Υόρκη και παντού είναι πώς θα χειραφετηθεί ιδεολογικά και πολιτικά από τη μέγγενη της αστικής τάξης, πώς θα προτάξει τα δικά της αυτοτελή συμφέροντα ενάντια σε όλες τις μερίδες του κεφαλαίου και στους πολιτικούς του εκπροσώπους.

Του Αρη ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗ*

*Ο Αρης Ευαγγελίδης είναι μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ

(Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη)