«Αίμα…» (Ποίημα του Μίμη Κούρτη αφιερωμένο στους 200 ήρωες της Καισαριανής)

Στους 200 ήρωες που εκτελέστηκαν σαν σήμερα, στην Καισαριανή.

A I M A …

Πάμε μου λες, να δεις πως γράφεται η ιστορία.
Χωρίς μολύβι και χαρτί, μα με αίμα, μόνο αίμα.
ΑΙΜΑ, που δεν ξεπλένουν του αιώνα οι άγριες βροχές.
ΑΙΜΑ, που νιότη, αγώνα κι όνειρο μοσχοβολά.
ΑΙΜΑ, που σε έρωτα καρδιά δεν πρόλαβε να φτάσει.
ΑΙΜΑ, που χάραξε ειρήνης ποταμούς και σταυροδρόμια.
ΑΙΜΑ, που ανάστησε ψηλά, πανύψηλα αγώνα κυπαρίσσια.
ΑΙΜΑ, που δεν ξεδίψασε ούτε εχθρούς, μα ούτε και ντόπιους.
ΑΙΜΑ, που έπνιξε αργά και βασανιστικά δοσίλογους, προδότες.
ΑΙΜΑ, που έβαψε κόκκινες του Μάη τις παπαρούνες.
ΑΙΜΑ, άλικο που χάραξε ηρώων ονόματα, στις πλάκες του γρανίτη.
ΑΙΜΑ, που θώπευσε γλυκά τις μνήμες του πλανήτη.
Μου λες «Πάμε να δεις…», όμως εγώ φοβάμαι.
Φοβάμαι οι πατημασιές, τους ήρωες μην πονέσουν.
Μην τους αγγίξω κι αγριωθεί, πολύ η Αθανασία.
Ακροπατώ κι αργοπατώ κι η ανάσα δεν μου βγαίνει.
Σε τούτο το σκιερό στενό μυρίζει αγιοσύνη,
γιατί το διάβηκαν αετοί και οι Θεοί του κόσμου.
Και γονατίζω και ριγώ, εκεί που είχαν στηθεί τα πολυβόλα.
Μπροστά μου τέμπλο ενός ναού, με τρύπες σκαλισμένο,
που δεν το σμίλεψε τρανός χαράκτης, λιθοξόος,
μα του φασίστα το σκληρό και παγωμένο χέρι,
που το κρατούσε σταθερό το δάχτυλο του σπιούνου.