Τα πρώτα φέτος άγρια μανιτάρια

Φθινόπωρο, έπεσε και η πρώτη βροχούλα, η κατεξοχήν εποχή των άγριων αυτοφυών μανιταριών. Το πρώτο που είδαμε φέτος, αρκετά μεγάλο, ήταν, όλως παραδόξως, όχι στην άγρια φύση αλλά σε ένα πέτρινο παρτέρι, στον κήπο ενός σπιτιού, κάπου στη Νικιάνα.

Η ιστορία του: Ο κάτοχος του κήπου συνηθίζει να χρησιμοποιεί για τα λουλούδια του κουμαρόχωμα από τους Σκάρους. Υποθέτουμε ότι με τον τρόπο αυτό μετέφερε το σπόρο στον κήπο. Με τη πρώτη βροχή το μανιτάρι φύτρωσε, μη μπορώντας όμως να αναπτυχθεί προς τα πάνω, καθόσον βρισκόταν κάτω από μια γλάστρα, λοξοδρόμησε προς το πλάι, προσαρμοζόμενο έτσι στον αγώνα για επιβίωση στις νέες συνθήκες.

Το δεύτερο στη φωτογραφία μανιτάρι, που ο κάτοχος του κήπου μας το παρουσίασε ως κοινώς «πετρομανίταρο», γιατί βγαίνει κάθε χρόνο στο ίδιο μέρος πάνω σε μια πέτρα, μοιάζει με το γνωστό για τις ποικίλες φαρμακευτικές του ιδιότητες γανόδερμα (= γανός («γυαλισμένος», «λαμπερός») και την λέξη δέρμα). Και γράφουμε εσκεμμένα ότι μοιάζει, γιατί η ταυτοποίηση των μανιταριών είναι μια δύσκολη υπόθεση, ακόμη και για έμπειρους συλλέκτες, οπότε ενδεχόμενα και να μην είναι.

Ως εκ τούτου ισχύει για τη συλλογή μανιταριών αυτό που είχαμε γράψει παλιότερα: κανόνας είναι αυτός που λέει, ότι μαζεύουμε για τροφή μόνο τα είδη, των οποίων τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα. Η παραμικρή αμφιβολία είναι λόγος απόρριψής τους. Και καλό είναι να έχουμε πάντα κατά νου την παροιμία: «όλα τα μανιτάρια τρώγονται μερικά όμως μόνο μια φορά».

Χρόνου επιτρέποντος σκοπεύουμε φέτος να ασχοληθούμε, σε ερασιτεχνική παντελώς βάση, λίγο πιο συστηματικά με τα είδη των άγριων μανιταριών του τόπου μας – το δάσος ιδιαίτερα των Σκάρων κρύβει έναν θησαυρό. Για το σκοπό αυτό αναμένουμε και την εγγραφή μας στο «μανιταρχείον», ένα αξιολογότατο forum της σελίδας www.manitari.gr του Γιώργου Κωνσταντινίδη, ενός παθιασμένου ερασιτέχνη μυκητολόγου, που ασχολείται πολλά χρόνια τώρα με την έρευνα και την καταγραφή των μυκήτων στην Ελλάδα.

[Gallery not found]