Προσκύνημα Αλεξανδριτών στους Σκάρους

Συνηθίζεται κάθε καλοκαίρι που μαζεύονται στα πάτρια εδάφη οι όπου γης, εντός και εκτός Ελλάδας, Αλεξανδρίτες να εκδράμουν στο Δάσος των Σκάρων. Έχει γίνει πια παράδοση.

Έτσι έγινε και φέτος. Για προσκύνημα στα πατρογονικά εδάφη. Όχι τόσο με την θρησκευτική έννοια, παρότι το βουνό έχει χαρακτηριστεί ο Άθωνας της Λευκάδας, λόγω των πολλών ξωκλησιών και μοναστηριών που έφερνε κάποτε στις κορφές και τις παρυφές του με πιο καλοδιατηρημένα σήμερα τα μοναστήρια του Αη Γιώργη και της Κόκκινης Εκκλησιάς στις εσχατιές του, αλλά και το ξωκλήσι της Παναγιάς σε ένα ίσωμα στη μπασιά του βουνού. Με την έννοια περισσότερο του προσκυνήματος σε ένα γνώριμο τόπο των παιδικών τους χρόνων, σε ένα μνημείο της μάνας Φύσης.

Πηγή ζωής ήταν κάποτε οι Σκάροι, για όλη την ευρύτερη περιοχή. Δεν υπάρχει Αλεξανδρίτικη οικογένεια που να μην είχε κατά κάποιο τρόπο δεσμούς με το βουνό. Σε όχι και τόσο μακρινές εποχές, που οι κτηνοτρόφοι βίωναν αρμονικά με το περιβάλλον. Λιγοστές καλύβες, καμωμένες από πέτρα, ξύλα και ψαθί. Σεβασμός που πήγαζε όχι από κάποιο καταναγκασμό αλλά από το συνταίριασμά τους με τη φύση και μια αέναη προσπάθεια διατήρησης του τοπίου και του φυσικού περιβάλλοντος, της ίδιας της παραγωγικής τους βάσης. Φιλόξενοι τσοπαναραίοι, πάντα πρόθυμοι να προσφέρουν καλοσυνάτα στον κάθε επισκέπτη, ανάλογα με την ώρα, μια φέτα ψωμί, ένα πιάτο πτώγαλο, μια σφήνα χλωροτύρι, ένα ποτήρι κρύο νερό από τα Κελέκια.

Έκτοτε έχουν αλλάξει πολλά! Εκείνο όμως που παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου είναι τα πατρογονικά ακούσματα και οι ίδιες οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων που κρατούν αξόδευτη την αγάπη των Αλεξανδριτών για το βουνό τους, τους Σκάρους.

Κάτι προέκυψε, ακυρώσαμε την τελευταία στιγμή τη συμμετοχή μας στην εκδρομή, παρότι συμμετέχουμε κατά κανόνα. Ως εκ τούτου οι φωτογραφίες μας παραχωρήθηκαν από τον Ζώη Β., τον οποίο και ευχαριστούμε.