Περί νομίσματος (Μια θεώρηση) – Μέρος 1ον

Κατά και για την εισαγωγή του ευρώ σε αντικατάσταση του ιστορικού νομίσματος (δραχμής), ως «νομισματική βάση» της Ελλάδος το έτος 2002 είχε προαποφασιστεί η καταφυγή εις την ονομαστική αξία του νέου «νομισματικού σημείου» (ευρώ) έναντι της πραγματικής αξίας τούτου (του ευρώ).

Συμβολικά προς τούτο είχε υποτιμηθεί η δραχμή την άνοιξη του 1998 κατά 14% – στα όρια της περίπου αναγκαστικής κυκλοφορίας, και εν όψει της επερχόμενης συναλλαγματικής τότε ισοδυναμίας με το ecu ως προάγγελο του ευρώ. Η κουλτούρα της υπαξίας του νομίσματος, έναντι της νομισματικής αξίας στην διατίμηση, ήταν αυτό που απεφάσισαν και αποδέχτηκαν οι οικονομικοί εγκέφαλοι. Η έννοια του νομίσματος ως γενικού ισοδυνάμου (που εμπεριέχει και αξιακά μεγέθη) υπεχώρησε μπροστά στην μέθην και την υπεροψίαν -αλλά και ότι έτσι εκαλύπτετο- της νομισματικής κυκλοφορίας (ως ποσότητα), που ενίσχυε έτσι την νομισματική ταχύτητα. Και που με αυξημένη την δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση, σε συνδυασμό με τα πτωτικά δραστικά επιτόκια από το 1996-1997 και μετά κυρίως, οδηγούσε στον αναπόφευκτο πληθωρισμό ως ζητούμενο – επιδιωκόμενο μεθοδικά κατ΄ εμέ.

Η αντίφαση της υποτίμησης του νομίσματος και της δραστικής αποκλιμάκωσης των επιτοκίων πριν και μετά την υποτιμητική διαδικασία, η αντίφαση αυτή, συνιστά και την απόδειξη του επιδιωκομένου της πρωτοκαθεδρίας της ονομαστικότητας έναντι της πραγματικής αξιακότητας του «νομισματικού σημείου». Ουσιαστικά έτσι το νομισματικό σημείο ως γενικό ισοδύναμο (αυτό που ήρθε αλλά και όποιοo θα ήρχετο) έφερνε τη εμφανίσει του -υποδείκνυε ως ταυτό- την κατάρρευσή του ως τέτοιο (γενικό ισοδύναμο).

Η κατάρρευση της αξιακής διάστασης (στην διατίμηση) αυτού που ήλθε ως νόμισμα (το ευρώ), η κατάρρευση του ευρώ δηλαδή ως γενικού ισοδυνάμου λοιπόν, ήταν θέμα της ακολουθίας του επερχόμενου χρόνου. Τα αποτελέσματα από την κατάρρευση του γενικού ανταλλακτικού ισοδυνάμου (νομίσματος) ήταν αναμενόμενα και συγγνωστά -τονίζω συγνωστά- στην ιστορία.