Περί νομίσματος (Μια θεώρηση) – Μέρος 2ον

Του Θεόδωρου Αραβανή

Οδεύουμε προοδευτικά προς ένα σύστημα εις το οποίο η κάθε συναλλαγή θα επιβάλει όλο και περισσότερο το μέτρο της, το οποίο θα περιγράφει και θα χαρακτηρίζει αυτή την συναλλαγή (θα καθορίζει τις ανταλλακτικές αξίες μέσα στην συναλλακτική πράξη).

Και αυτό σαν άμεση και επερχόμενη συνέπεια της υποχώρησης της έννοιας του γενικού ισοδυνάμου (νομίσματος) η οποία ακουμπά στην τελούμενη αφαίρεση νομισματικής κυκλοφορίας, μέσω της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Η χρηστικότητα και η κάλυψη εναλλακτικών αναγκών θα προηγείται, για τα αγοραία (αγαθά και υπηρεσίες) έναντι της εξειδικευμένης και μονομερούς χρήσης αγαθών και υπηρεσιών, με στόχο την αύξηση της μέσης και οριακής ωφελιμότητας των καταναλωτών, άρα καθίζηση της ονομαστικότητας στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας.

Η κοινωνική διάσταση του φαινομένου είναι προφανής: όπου η υποχώρηση της ονομαστικότητας του γενικού ισοδυνάμου (μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας) συμβαδίζει με την υποχώρηση της αγοραίας ονομαστικότητας των αγαθών και υπηρεσιών. Η ανατίμηση της εσωτερικής αξίας του νομίσματος (διατίμηση) οδηγεί στον εξορθολογισμό της κοινωνικής δαπάνης, άρα στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του παραγωγισμού (ο οποίος προϋποθέτει τον ορθολογισμό) έναντι του καταναλωτισμού (ο ποίος εμφαίνει στον λιγότερο ορθολογισμό). Η παραγωγή στο οικονομικό κύκλωμα της χώρας επέρχεται ως αίτημα προηγούμενη της ζητήσεως. H προοδευτικότερη καθετοποίηση στο οικονομικό κύκλωμα επέρχεται, η κατ’ αυτόν τον τρόπο διανομή του προσδοκόμενου κοινωνικού πλεονάσματος σχηματοποιείται, όπως και ο καταμερισμός (ακούσια αναδοχή) του τωρινού ελλείμματος εξηγείται.