Η στρουκτούρα των κρατικών προϋπολογισμών και οι κοινωνικές παράμετροι σε ιστορικές συγκυρίες

Σε παλαιότερη ανάρτηση – άποψη φιλοξενήθηκε ταυτά κείμενο αξιότιμου Κου Γιώργου Καββαδία, σχετικά με τον κρατικό προϋπολογισμό του έτους 2015 της Ελλάδος.

Ορθά κατ΄ εμέ παρατηρεί ο κος Γεώργιος Καββαδίας σε κείμενό του εις τα «Λευκαδίτικα Νέα» πριν λίγο χρονικό διάστημα, για την δυναμική εξαρτήσεων οι οποίες απορρέουν από τον προϋπολογισμό τούτο, και την δυναμική λιτότητας η οποία διατρέχει όλο το κείμενο του προϋπολογισμού.

Ιστορικά να έχομε υπόψιν και τα απομνημονεύματα ενός από τους τελευταίους καγκελάριους το 1930 της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, του οικονομολόγου Χάινρινχ Μπρύνινγκ, ο οποίος εις τα απομνημονεύματά του ο ίδιος αναφέρει και εξηγεί ότι σκόπιμα εφάρμοσε η κυβέρνησή του προϋπολογισμό λιτότητας και αντιπληθωριστικά βίαια μέτρα, υπό το άλλοθι του φόβου του πληθωρισμού των ετών 1923-1924 στην Γερμανική Βαϊμάρη, αλλά ταυτόχρονα και για να ενισχύσει τον φόβο και την απογοήτευση των πολιτών σε μια θνήσκουσα οικονομικά πληθωριστική ουσιαστικά Δημοκρατία.

Με στόχο οι φοβισμένοι και ανασφαλείς Γερμανοί πολίτες και κοινωνικές ομάδες, να αναζητήσουν την ασφάλεια της προηγούμενης αυτοκρατορικής διαχείρισης του Γουλιέλμου Β΄ (Κάιζερ) -δηλαδή ελέω θεού σωτήρας των Γερμανών-, ο οποίος μετά την ήττα της Γερμανίας εις τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο 1914-1918, είχε φύγει (το είχε σκάσει) αυτοεξόριστος δήθεν για την Ολλανδία, όπου έζησε μέχρι το 1941. Τα όσα έγιναν εις το τέλος της θνήσκουσας Δημοκρατίας μετά το 1930 είναι γνωστά και με όλα αυτά αντί του Κάιζερ προέκυψαν οι Ναζί ως σωτήρες, με σύνθημα – μότο: «το μέλλον μας ανήκει». Το όλο σύστημα λοιπόν προκυκλικής αντιπληθωριστικής πολιτικής και προϋπολογισμού τότε σκληρής λιτότητας για τα έτη 1930 και μετέπειτα, με στόχο την πολιτειακή αναδιάρθρωση της Γερμανίας -από την Δημοκρατία στον Αυτοκράτορα σωτήρα- λειτούργησε δαιμονικά επαρκώς. Απλά εις την θέση του Αυτοκράτορα προέκυψε ο Αδόλφος των Ναζί.

Δεν ήταν λίγες οι φωνές των πολιτικών και διανοούμενων της εποχής, ιδιαίτερα μετά το 1927, οι οποίοι διατυμπάνιζαν και μέσα εις το κοινοβούλιο της Βαϊμάρης ότι: «ο κίνδυνος είναι στα δεξιά» και υπονοώντας τότε, όχι τους δημοκρατικούς χριστιανοδημοκράτες του κοινοβουλίου ή τους καθολικούς ή τους δεξιόστροφους σοσιαλδημοκράτες, αλλά τα ακραία και ακραιφνή δεξιόστροφα μορφώματα που δομούνταν εις την Γερμανική κοινωνία και οικονομία και τα έσπρωχνε το μεγάλο βιομηχανικό κεφάλαιο (Tyssen – Siemens – Krup) και τραπεζίτες της Βαυαρίας όπως ο Χολστάιν, και ο μεγιστάνας του τύπου Άλφρεντ Χούκεμπεργκ, και πρόβαλαν τους Ναζί και τον Χίτλερ αρχηγό τους ως τον σωτήρα της Γερμανίας.

Κανένας τότε δεν άκουγε τις φωνές των διανοουμένων, και Γερμανών δημοκρατών της πολιτικής (όπως αναφέρεται παραπάνω εις το κείμενο) αλλά και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο (ο οικονομολόγος Κέυνς ο οποίος ζητούσε τόνωση της ζητήσεως και όχι αντιπληθωριστικά μέτρα, και τον οποίο είχε περιφρονήσει ο καγκελάριος Χάινριχ Μπρύνινγκ), οι οποίοι προειδοποιούσαν ότι κάτι κακό, πολύ μεγάλο κακό έρχεται (εννοώντας τους Ναζί) για το μέλλον της Γερμανίας αλλά και όλης της Ευρώπης.

Δεν παρομοιάζω εδώ τις συνθήκες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης των ετών 1919-1933 με τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν εις διάφορες χώρες της Ευρώπης (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα), ευρισκόμενες σε οικονομική κρίση για πάνω από 4-5 χρόνια τώρα και απ΄ ό,τι φαίνεται η έξοδος από την οικονομική δυσπραγία τούτη θα είναι αργή και βασανιστική για το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών των χωρών αυτών και της Ελλάδος.

Και είναι σημαντικό ότι το ίδιο το πολιτικό σύστημα με τους θεσμούς του -κοινοβούλιο- διέγνωσε και διατύπωσε το μέγεθος της κρίσης εν Ελλάδι με το δραματικό ύψος των 2,5 εκατομμυρίων φτωχών πολιτών πλέον τα 3,8 εκατομμύρια Ελλήνων εις τα όρια της φτώχειας.

Αντίστοιχα μεγέθη, λίγο μικρότερα ίσως, αλλά πάντως σε υψηλά ποσοστά, εκτιμούνται σε μια σειρά χώρες του Νότου της Ευρώπης, που και αυτές ως ποιο αδύναμες περιέλαβε η τωρινή οικονομική κρίση.

Αλλά δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε και τα ιστορικά παρελθοντικά συμβάντα, ότι είναι έξω απ΄ την σφαίρα του δυνάμει πραγματικού αν συνεχιστούν με ένταση οι προκυκλικοί προϋπολογισμοί αυστηρής λιτότητας και εισπρακτικών φορολογικών μέτρων, τα οποία πλέον δεν σηκώνει η οικονομική ζωή του τόπου και των πολιτών.

Εις τον μεσοπόλεμο οι χώρες εις το όνομα της αυτοσυντήρησής των και της οικονομικής αυτάρκειας, στράφηκαν σε κλείσιμο των συνόρων και μέσω φορολογικών δασμών και προστασίας εγχώριων κεφαλαίων και κεφαλαιουχικών αγαθών, αφήνοντας έτσι να εκτραφεί ο ταπεινομένος από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο Γερμανικός Εθνικισμός, που οδήγησε σε έναν «άχρηστο πόλεμο» όπως ονόμασε τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ο Τσώρτσιλ, μόνο και μόνο για να δείξει τις ευθύνες των μεγάλων τότε κρατών της Ευρώπης και της Αγγλίας, τα οποία επέτρεψαν μέσα εις την Ευρώπη να κυοφορηθεί το αυγό των αυταρχικών καθεστώτων του μεσοπολέμου, καταλύοντας όποιες απόπειρες κοινοβουλευτικού εκδημοκρατισμού και οδηγώντας εις την εκατόμβη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου.

Η συνέχιση των κρατικών προϋπολογισμών σκληρής λιτότητας και ακραίων εισπρακτικών μέτρων, τα οποία παρεμβαίνουν στην καταβαράθρωση των οικονομικών αξιών των χωρών, και της Ελλάδος βέβαια, και χωρίς την περίφημη «Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» ακόμα και μέσω μεταφοράς κεφαλαίων προς τις σε κρίση χώρες, εγκυμονούν και πολιτειακούς και κοινωνικούς κινδύνους.

Να κρατήσουμε ακόμη και από το ιστορικό παρελθόν της Ελλάδος του μεσοπολέμου την διατύπωση του κορυφαίου τότε διεθνώς Έλληνα συνταγματολόγου Αλέξανδρου Σβώλου, σύμφωνα με τον οποίο από νωρίς την αρχή της δεκαετίας του 1930 είχε επισημάνει ότι «η πολιτική αστάθεια είχε (έχει) κοινωνικό υπόβαθρο».

Θοδωρής Αραβανής
______________________________

(Foto: SCHERL. Στο αποκορύφωμα της οικονομικής κρίσης του 1932 μία εφημερίδα του Βερολίνου είχε καλέσει τους αναγνώστες της να απεικονίσουν φωτογραφικά την οικονομική τους κατάσταση και να στείλουν τις φωτογραφίες στη διεύθυνση της εφημερίδας. Οι καλύτερες φωτογραφίες βραβεύτηκαν. Μεταξύ των βραβευμένων φωτογραφιών ήταν και η παραπάνω φωτογραφία που είχε την εξής λεζάντα: «Δυο φίλοι συναντιούνται στο πάρκο και μιλούν για τις προοπτικές των επιχειρήσεών τους». «Οι οικονομολόγοι διαπληκτίζονται σήμερα κατά πόσο η τότε οικονομική κρίση μπορεί να συγκριθεί με την κατάσταση στην Ισπανία και την Ελλάδα», αναφέρει σε άρθρο της με τίτλο «Το φάντασμα της Βαϊμάρης» η μεγάλης κυκλοφορίας γερμανική εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung» που έφερε με αφορμή το δημοσίευμα αυτό την φωτογραφία ξανά στην επιφάνεια.)