Η ιδέα παραγάγει υλικά αποτελέσματα

Ή για την αφομοιωτική δύναμη της εξουσίας

Του Θεόδωρου Αραβανή

Η διακομματική του νεποτισμού, η ιδεολογική ίντριγκα και η κοινωνική και οικονομική σύμπλευση, όλων των αυτοαποκαλούμενων πολιτικών μεταπολιτευτικών κομμάτων και των εμπλεκομένων σε αυτά, έχει οδηγήσει την χώρα σε κινούμενη άμμο. Όποια προσπάθεια και να γίνει -πλήν της μαζικής ιδεολογικής αφύπνισης- δεν δύναται να τραβήξει την χώρα από αυτή την ρουφήχτρα της κινούμενης εξουσιαστικά διαχειριστικής άμμου.

Η μεγάλη αφομοιωτική δύναμη της εξουσίας, και κάθε εξουσίας, είναι ότι ημπορεί (αυτή η εξουσιαστική δομή) να οικειοποιείται ακόμα και μετά θάνατον, μέσω αναγνωρίσεως, ακόμα και κάθε λογής ατομικότητας ή ομαδικότητας. Αυτά αφηγήθηκε όσο ζούσε ο Κερκυραίος Σπύρος Πρίφτης (Άγις Στίνας 1900-1987) προπολεμικός της Αριστεράς (από τις αρχές του 20ου αιώνα και με διαφωνίες και ρήξεις από τότε με τις κάθε λογής ηγεσίες ακόμα και τις επίσημες αριστερές).

Η κάθε εξουσιαστική δομή αποτελεί από μόνη της μια όχι απλά ιεραρχημένη τάξη λήψης και υλοποίησης αποφάσεων (κοινωνικά αποδεκτό), αλλά μια εργαλειακότητα θέσμισης της κοινωνικής λειτουργικά καιθημερινότητας για όλους τους πολίτες, σύμφωνα με τις αποχρώσες ιδεολογικοποιήσεις και τις ατομικές προϋποθέσεις των συλλογισμών των ιδίων των εξουσιαστών. Από την αρχαία πολιτική Ελληνική παράδοση, τα Σωκρατικά δαιμόνια δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η διατύπωση ότι: «η πολιτική αρχίζει με την επιμέλεια του εγώ». Δηλαδή η πολιτική πράξη του ατόμου δεν είναι έξω από τις ιδέες του και από τις προϋποθέσεις των αυτοερμηνειών των αναγκών του. Και η αναγνώριση -που έρχεται μέσω της εξουσιαστικής οικειοποίησης- είναι και αυτή μια ανθρώπινη κοινωνική δομημένη ανάγκη και λειτουργία.

Η πολιτική (η λέξη έφτασε ως τις μέρες μας για να υποδεικνύει την κοινωνική διαχείριση) ως κριτήρια διαχείρισης υποβάλει και αναγκαιεί εννοιοποίηση των συμπεριφορικών κριτηρίων του πολιτικού ή των πολιτικών, ώστε τα εκάστοτε προτεινόμενα ή θεσμιζόμενα μέτρα να λειτουργούν γενικευμένα και για τον ίδιο ή ίδιους (τους πολιτικούς), όσο και για τους πολίτες -υπηκόους- και για τούτο τα πολιτικά προτάγματα ενδύονται και την μορφή της κρατικής εξουσίας δια νόμων. Την κρατική εξουσία εν λόγω (την ιεραρχικοποίηση της καθημερινότητας δηλαδή) την ασκούν την εκπροσωπούν και την αποδέχονται έτσι ομοειδώς όλοι οι πολίτες, έκ των οποίων κάποιοι είναι οι πολιτικοί διαχειριστές.

Η εξουσία και κάθε εξουσία ή εξουσιαστική δομή, σκοπό έχει την αυτοϋπαγωγή της στα κριτήρια της καθημερινότητας και την τροφοδότησή της από αυτή την καθημερινότητα των πολιτών, για την εξυπηρέτηση των ίδιων των πολιτών. Έτσι και οι προϋποθέσεις των συλλογισμών των εξουσιαστών (πολιτικών στις μέρες μας) ενοποιούνται και γίνονται οι ίδιες με των υπηκόων εξουσιαζόμενων, και αυτό ονομάζεται συσσωμάτωση σε μια Εθνική και κρατική δομή. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ιδεατό σχήμα.

Τα τελευταία οι Έλληνες πολίτες είχαν να αναδεχτούν ως κοινωνικά κυβερνητικά προτάγματα, προτασόμενα από τους ηγέτες μέσω ψήφου εκλογικής διεργασίας,

α) Τον χρηματιστηριακό τζόγο και την χρεωγραφική κερδοσκοπία, όπου ή Εθνική αποταμίευση έπεσε στα νύχια του ανταγωνισμού και της πονηρίας μεταξύ κράτους και κερδοσκόπων,

β) τον εθελοντισμό συνταξιοδότησης (εθελουσία σύνταξη) και πολλές φορές τον πιθαναγκασμό των εργαζομένων για συνταξιοδότηση, ακόμα ηλικίας 33 ετών, αρκεί το κόστος να το φόρτωνε η κρατικοπολιτική διαχείρηση στα ίδια τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων, εξαρθρώνοντας έτσι και την συνέχεια της κοινωνικής ασφάλισης. Αλλά το χειρότερο: υποτιμώντας προκλητικά την ίδια την έννοια της εργασίας, αφού μπορούν όλοι να συνταξιοδοτούνται και να αμοίβονται χωρίς να εργάζονται. Δεν είναι τυχαίες οι σημερινές περιφράσεις: ημιαπασχόληση, διαθεσιμότητα, μειωμένα ωράρια, ενοικιαζόμενο προσωπικό, υποαπασχόληση, μειωμένες αποδοχές, part time, κλπ ηχηρά ανάλογα που το μόνο που δεν λένε είναι η λέξη συγκαλυμμένη ανεργία και που ουσιαστικά οδηγησαν την Ελλάδα σε ποσοστά και απόλυτα μεγέθη ανέργων πρωτοφανή στην κοινωνική του πολιτισμού ιστορία. Έξαρθρώθηκε ταυτόχρονα κάθε έννοια σώρευσης του αναγκαίου παγίου κεφαλαίου ως εκπαιδευμένο προσωπικό που απαιτείται, ως κρίσιμο μέγεθος για την όποια αναπτυξιακή προοπτική. Η ποσοτική μέτρηση οικονομολογικά σήμερα της χώρας δεν μετριέται σε ποσοστά εργασίας αλλά σε μεγέθη ανεργίας!!! Είναι και αυτό ένα παραφερνάλι και κατάλοιπο διαχείρησης της χώρας από τους αυτοαποκαλούμενους πολιτικούς διαχειριστές τα τελευταία χρόνια. Η μετανάστευση μαζών έτοιμου και εκπαιδευμένου προσωπικού νεαροτέρων ηλικιών (επιστημόνων) από την χώρα τα χρόνια μας, σε άλλες χώρες, είναι και διαχειριστικής τάξεως του κράτους (από τις κομματικο-πολιτικές πρακτικές), αποτέλεσμα.

γ) Μόνιμο καθεστώς ίδιον (προσπεφυκός) της κομματικοπολιτικής διαχείρησης του κοινοβουλευτικού μας συστήματος είναι τα μπαλκονάτα προεκλογικά προγράμματα με τα οποία καλείται να αποφασίσει ο πολίτης, τα οποία όχι δεν υλοποιούνται αλλά εφαρμόζονται αντιστρόφως. Η ασυνέπεια λόγων χρονικά του πολιτικού προσωπικού είναι πλέον ένα γραφικό και αποδεκτό συμβάν της κοινωνικής ζωής. Και τούτο διότι οι διαχειριστές κομματικοί πολιτικοί μια και εκλαμβάνουν αυτή (την ασυνέπεια) ως δεδομένη δεν νοιάζονται αν θα αυτοδιαψευσθούν μετά από μέρες ή κάποιο χρονικό διάστημα, και πάντα μετά την απόσπαση του ψήφου των ψηφοφόρων για να εκλεγούν στις καλά αμοιβόμενες και προνομιακές γεννεαλογικώς (νεποτικά) θέσεις του βουλευτή.

δ) Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει και άλλα δεδομένα όπως τεράστια οικονομική σπατάλη και ανεκμετάλλευτες κατόπιν υποδομές των Ολυμπιακών αγώνων.

ε) Ακόμη ρήτρες πρωθυπουργών περί …θωρακισμένης δήθεν οικονομίας, χρημάτων που υπάρχουν,… τα χρόνια που η χρεωκοπία της χώρας ουσιαστικά είχε αρχίσει, αλλά και τα περί του ανεκδιήγητου σαξές στόρυ μιας κυβέρνησης που νόμιζε ότι μπορούσε με κοινοβουλευτικά αναγκαστικά (ουσιαστικά) διατάγματα να θεσμίσει να παραγάγει ανάπτυξη και να κάνει την Ελλάδα Ελντοράντο επενδύσεων, μέσω θηριώδους φορολογίας που επέβαλε!!!!!

ζ) Ακόμη μπορούμε να θυμηθούμε και την Συνταγματική απόπειρα -θεσμοθετημένη ίσχυσε για χρόνια κατ΄ εικόνα και ομοίωση της κουλτούρας των εμπνευστών της πολιτικών ταγών-, για τα ασύμβατο βουλευτικής ιδιότητας και εργασίας του βουλευτή. Και τούτο ήταν ο πυρήνας των επιδιώξεων της συγκεκριμένης πολιτικής κομματικής ομάδας, η οποία επεδίωκε την δημιουργία μιας κλειστής πολιτικής κάστας βουλευτών και διακυβέρνησης της χώρας από ταξικά εύπορους πολίτες οι οποίοι δεν είχαν ανάγκη να εργαστούν για να ζήσουν, άρα θα μπορούσαν ανέξοδα να γίνουν χομπίστες και αιθεροβάμονες της κρατικο-πολιτικής διαχείρησης μέσω το κομματικών σχηματισμών. (Ήταν η ίδια πολιτική-κομματική ομάδα της πλεονεξίας και κερδοσκοπίας ως οικονομικό ιδεολόγημα και πρακτική του χρηματιστηριακού τζόγου).

η) Ακόμη μελανό σημείο της μεταπολιτευτικής διαχείρησης στο όνομα του κοινοβουλευτισμού ήταν τα δάνεια των κομμάτων -κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων ως το 2012- με έκχώρηση της δυνάμει εις το μέλλον κρατικής συνδρομής των. Χωρίς να λογαριάζουν οι πολιτικοί αρχηγοί και διαχειριστές αυτών των κομμάτων την πιθανότητα αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν αυτά τα κόμματα και να έχουν λαμβάνειν κομματική συνδρομή. Δηλαδή κανονικό κυρωμένο αεριτζίδικο, σύστημα κοπανιστού κομματικού αγέρα που πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες.

θ) Ακόμη μια μικρή αναφορά στο Συνταγματικό θεσμοθετημένο ακαταδίωκτο του βουλευτή για πολιτικές αποφάσεις. Εμπεριέχει σαφώς θετικότητα δικανική η όλη διάταξη τούτη αλλά τα όρια πολιτικής πράξης και απόφασης και αστικής ιδιωτικής τέτοιας έίναι δυσδιάκριτα και ακόμη και τα όρια μεταξύ πολιτικής απόφασης και εκμετάλλευσης (ως εκ των προτέρων γνώση της απόφασης) είναι επίσης ελέγξιμα. Όπως ακόμη ελέγξιμα είναι και τα όρια της κινητροποίησης της θεσμοθέτησης υπερ ωφέλους του βουλευτή. Και πάντα το βάρος σε κάθε περίπτωση πέφτει στις πλάτες του κοινωνικού συνόλου. Πέραν της μιμητικής τής παρασπονδίας ως πρακτική και ιδεολογία που παραγάγει για τους πολίτες.

Η εξουσία έχει τεράστια αφομιωτική δύναμη ως τέτοια (ταυτή), από όποιο λειτουργικό εργαλιακό σύστημα και αν δομικά εξυπηρετείται. Στην Ελλάδα μετά το 1974 -για πρώτη φορά ιστορικά συνεχώς και ευτυχώς- η κοινοβουλευτική εργαλειακότητα παρήγαγε ανισορροπίες μεταξύ ιδεολογικού – πολιτικού -κοινωνικού – οικονομικού στοιχείου και η τα τελευταία χρόνια συγκυρία κρίσης δεν είναι παρά το αποτέλεσμα αυτών των ανισορροπιών του πρωτόλειου ιστορικά (μόλις 40 χρόνια) κοινοβουλευτισμού και ευτυχώς κοινβουλευτισμού.

Δεν θα πρέπει όμως να παραγράφουμε και την ιστορική εμπειρία αιώνων του πολιτισμού, ότι τα κοινωνικά προβλήματα θέλουν και κοινωνική αντιμετώπιση (δηλαδή απ΄ όλους) συμπόρευση ιδεολογική προς την ίδια κατεύθυνση. Που δεν είναι άλλη από την ομονοούσα διάθεση και ιδεολογία για υπέρβαση κάθε κοινωνικής – οικονομικής – πολιτικής διαχειριστικής δισλειτουργίας. Και εδώ η Ελληνική ιστορική εμπειρία έχει αναφορές και μανιέρες που ταυτίζονται με την παγκόσμια υπέρτερη και χρονικά εμπειρία. Η Ελληνική εκδοχή σε λέξεις, της παγκόσμιας κοινής εμπειρίας για την υπέρβαση κάθε κρίσης είναι: «η ιδέα παραγάγει υλικό αποτέλεσμα».

Η παρακάτω Νταγκεροτυπία είναι μία απ΄ τις 2 μόνο υπάρχουσες Νταγκεροτυπίες (προάγγελος της φωτογραφίας), που κατά τους ιστορικούς ερευνητές ως ντοκουμέντο της επιστήμης της φωτοϊστορίας, τεκμηριώνουν για τον 19ο αιώνα την σχέση ιδέας και υλικού αποτελέσματος.