Εβδομαδιαία στήλη «Το Κέρας της Αμάλθειας»: «Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά»
Του Χρήστου Σκιαδαρέση,
-Φιλολόγου,
-Μέλους της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών
«Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι»
Σιμόν ντε Μποβουάρ
Και το όνομα σου…γυναίκα.
Πλάστηκες από το πλευρό του Αδάμ, λέει η Βίβλος.
Ήσουν η δεύτερη σκέψη του Θεού. Την πρώτη Του την επιφύλασσε για εκείνον.
Είσαι μια ήπειρος που, ενώ όλοι σε ξέρουν, ελάχιστοι σε έχουν εξερευνήσει σε βάθος.
Για κάποιους είσαι Χ, γιατί είσαι, μάλλον, μεταλλαγμένο χρωμόσωμα, η παραμόρφωση του αντρικού Υ.
Είσαι το «δεύτερο φύλο», γιατί, σύμφωνα με την αντρική προπαγάνδα, έρχεσαι μακράν δεύτερη στην ανακάλυψη των τεχνών, των επιστημών, του πολιτισμού.
Είσαι, σαφώς, κατώτερο πλάσμα για την αντρική «λογική», υποταγμένο και χωρίς ελπίδα.
Κι αν μπήκες στα βιβλία της ιστορίας, έγινε διότι ο άντρας το θέλησε.
Αν η σουμεριακή, φερειπείν, υπήρξε μία μητριαρχική κοινωνία, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε μια «ευγενική» παραχώρηση των σκήπτρων από μέρους των αντρών στις ομόφυλές σου.
Ο άντρας επέτρεψε, μ’ άλλα λόγια, η κληρονομιά και η διαδοχή να έχουν ως βάση τη μητρική συγγένεια.
Μάλιστα.
Στις αγροτικές κοινωνίες, βέβαια, βρήκες τη θέση που σου προοριζόταν από καιρό στο ανδροκρατικό σύστημα: είτε στην αυλόπορτα του σπιτιού, πιστή φύλακάς του, είτε στο σπίτι, σχεδόν εσώκλειστη, να κάνεις μπουγάδες, να συγυρίζεις, να ανάβεις την ξυλόσομπα, να κουβαλάς το νερό από την κοινοτική βρύση, να ζυμώνεις, να ασβεστώνεις και άλλα.
Στο λιγοστό διαθέσιμο χρόνο σου, φρόντιζες τα παιδιά -τις γέννες τους, τις αρρώστιές τους- τα συμφιλίωνες ή τα κανάκευες, τα συνέτιζες ή τα γαλουχούσες.
Άγγελος της οικογενειακής εστίας! Κανονικός!
Ακόμα, όμως, κι αν ασχολιόσουν αποκλειστικά με τα οικοκυρικά καθήκοντα, όφειλες να έχεις προσωπική άποψη, ακόμη και στα θέματα των περιουσιακών υποθέσεων!
Άλλωστε, τις εποχές εκείνες, τα κτήματα, αν δεν βρίσκονταν ακριβώς έξω από το σπίτι, βρίσκονταν κοντά, οπότε πήγαινες, έβλεπες, ενώ κουβέντιαζες και στο ενδιάμεσο με γείτονες και γειτόνισσες και πληροφορούσουν, παράλληλα, για τις ιδιωτικές υποθέσεις των συνανθρώπων σου.
Συνήθως κριτίκαρες τις άλλες γυναίκες που διαχειρίζονταν αδέξια τα του οίκου τους.
Ώσπου το κουτσομπολιό έγινε δεύτερη φύση σου!
Διότι, στο κάτω – κάτω, άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται για όσα εκτυλίσσονται γύρω του ή, έστω, στους γύρω του και δε νιώθει την ανάγκη να τα κρίνει, θεωρούνταν -και συνεχίζει να θεωρείται- απροσάρμοστος και ακοινώνητος, άρα άχρηστος.
Και γινόσουν στιγμές – στιγμές τόσο διαχυτική, τόσο «κατίνα» και φαρμακόγλωσσα, που ακόμη και η Εκκλησία σού απαγόρευσε να ιερατεύεις, μήπως και τυχόν αναγκαζόταν κάποια στιγμή να σου εμπιστευτεί τη διακονία της εξομολόγησης, ενώ μόνο εχέμυθη δεν σε θεωρούσε, μόνο ικανή να διαφυλάξεις έστω και ένα υποτυπώδες μυστικό που θα σου αποκαλυπτόταν από κάποιο πονεμένο συγχωριανό σου!
Τις εποχές της συγκομιδής, οι αγροτικές δουλειές απαιτούσαν την ενεργό συμμετοχή σου: να πηγαίνεις στα χωράφια, να σκάβεις, να ξεριζώνεις, να τρυγάς, να μαζεύεις τις ελιές, να ελέγχεις τους λογαριασμούς, να οργανώνεις τις δουλειές.
Όταν, δε, επρόκειτο η οικογένειά σου να αγόραζε ή να πουλούσε κάτι, όφειλες να ήσουν απόλυτα ικανή, όχι μόνο να δώσεις κάποια συμβουλή, αλλά και να πάρεις μια απόφαση, να διαχειριστείς νηφάλια και επικερδώς μια κρίσιμη υπόθεση.
Δεν συζητάμε, φυσικά, ότι για την προίκα ή τα προξενιά, τα δικά σου ή άλλου θηλυκού μέλους του σπιτιού, έπρεπε να ξέρεις ή να αποδέχεσαι άνευ όρων τους όρους ενός επικείμενου συνοικεσίου!
Μετά το κτήμα, «έπαιρνες» ξανά «γραμμή» για το σπίτι, για να μαγειρέψεις και να περιποιηθείς όλους όσοι συμμετείχαν στη σοδειά ή στο τρυγητό.
Όφειλες να ξέρεις να ζυμώνεις ψωμί, να παρασκευάζεις γλυκά του κουταλιού ή πελτέ και, εν πάση περιπτώσει, να διαθέτεις πρακτικό και δημιουργικό πνεύμα.
Δεν τολμούσες καν να ζητήσεις απ’ τον άντρα σου να στρώσει το τραπέζι ή να βράσει ένα αυγό!
Ήταν άκρως υποτιμητικό να ζητάς απ’ τον άντρα πράγματα που δεν συμπεριλαμβάνονταν στον ρόλο του!
Με την «πρόοδο» των κοινωνιών και την αστικοποίηση, βρέθηκες μια μέρα εσώκλειστη σε ένα διαμέρισμα – φυλακή, κάποιας άξενης μεγαλούπολης.
Στην αρχή δεν εργαζόσουν.
Ο σύζυγος ήταν αυτός που επωμιζόταν τη συντήρηση της οικογένειας, γι’ αυτό και έλειπε αρκετές ώρες της ημέρας στη δουλειά, στον τόπο εργασίας, που βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι.
Ο κόσμος σου χωρίστηκε ακόμα περισσότερο από εκείνον, τα χάσματά σας διευρύνθηκαν αντί να συγκλίνουν, η εργασία του απόκτησε τρομακτική σημασία και για τους δυο σας, αφού ο σιτοπορισμός σας εξαρτιόταν αποκλειστικά από αυτή.
Μα δεν έχασες μόνο το σύντροφο.
Έχασες και το παιδί σου, αφού ο πραγματικός κοινωνικός χώρος, στον οποίο υποχρεώθηκε να μεταβαίνει και να διαβιεί για αρκετές ώρες της ημέρας του, απέβη πλέον το σχολείο.
Έτσι, στην καπιταλιστική κοινωνία, οι ανθρώπινες σχέσεις αναθερμαίνονταν μόνο μέσα στη «σφαίρα» της ιδιωτικής ζωής.
Εσύ βρέθηκες αίφνης έξω από την «αυλαία», παρότι παρέμεινες καθηλωμένη στην παραδοσιακή σου αποστολή.
Και διαισθάνθηκες «στο πετσί» σου αυτή τη «γύμνωση», διότι δεν απώλεσες μόνο το κοινωνικό σου προφίλ αλλά και την ικανοποίηση που σου έδινε κάθε φορά η συναναστροφή σου με τους συγχωριανούς σου.
Συνειδητοποιώντας, έτσι, ότι δεν έχεις κάποια άλλη εναλλακτική λύση, εναγκαλίστηκες τον θεσμό της οικογένειας, τον ιδεολογικοποίησες και, με τον τρόπο σου, τον δυνάμωσες.
Ο δεσμός των μελών της έγινε περισσότερο συναισθηματικός και ιδεολογικός, επειδή έγινες η ίδια πιο εσωστρεφής και πιο κατασταλαγμένη στο νέο σου ρόλο.
Η ευλαβής αυτή προσήλωσή σου στο θεσμό της οικογένειας και την προσφορά του ίσως κάλυψε τα συναισθηματικά και τα ψυχολογικά κενά που βίωσες η ίδια από τη μεταστροφή σου αυτή.
Εξωράισες τη νέα κατάσταση, επειδή είδες ότι ο περιορισμός του κοινωνικού σου ρόλου συντέλεσε, καταρχάς, στο να καταστεί η αστική οικογένεια ολιγαριθμότερη από την αγροτική, άρα όφειλες να αναμορφώσεις και το δικό σου ρόλο και να συμπεριφέρεσαι πλέον όχι τόσο ως βιολογική μάνα όσο, κυρίως, ως κατηχήτρια και παιδαγωγός.
Ταυτίστηκες, μάλιστα, τόσο πολύ με το παιδί σου που προέκτεινες την εικόνα του εαυτού σου πάνω του, θεωρώντας το ως δικό σου «δημιούργημα».
Έτσι, σιγά – σιγά, κατέστησες την αγάπη σου για εκείνο κουραστική και την παρουσία σου αγχώδη και καταπιεστική για το παιδί.
Και σα να μην έφτανε όλο αυτό, η ανδροκρατούμενη κοινωνία σε έπεισε να εγκαταλείψεις το χώρο της παραγωγικότητας αποκλειστικά στα χέρια των αντρών.
Η ίδια αντιμετωπιζόσουν απ’ όλους -όπως, φυσικά, και από τον εαυτό σου- σαν τον άνθρωπο που θα ανάπαυε τους άλλους, θα συντηρούσε τους άλλους, θα «ανάσταινε» βιολογικά και συναισθηματικά τα παιδιά της, θα συμπαραστεκόταν στον άντρα της και δεν θα έτρεφε καμία άλλη προσωπική βλέψη για την ίδια.
Για πολλές δεκαετίες ονειρευόσουν να χτίσεις ή να αγοράσεις ένα σπιτάκι, με κήπο ή τεράστια βεράντα, σε κάποιο αξιοπρεπές προάστιο της πόλης.
Να βρεις έναν καλόκαρδο και, ει δυνατόν, αποκαταστημένο επαγγελματικά σύζυγο, με μια σταθερή δουλειά, που θα σου εγγυούνταν ότι ποτέ δεν θα στερούσουν εσύ και τα παιδιά σου τα απαραίτητα προς το ζην ή το ευ ζην.
Και πίστεψες ότι η ανατροφή των παιδιών και η αφοσίωσή σου σε αυτά είναι η μόνη ικανή «συνταγή της επιτυχίας».
Και ας απουσίαζε ο πατέρας πολλές ώρες από το σπίτι.
Και ας γινόσουν -απέναντι στα παιδιά σου- υπερπροστατευτική, τις περισσότερες φορές, αν όχι νευρωτική.
Και φτάσαμε στο σήμερα.
Που απόκτησες και τέταρτο ρόλο.
Σύζυγος ήσουν, μητέρα ήσουν. Όπως και νοικοκυρά.
Μόνο που, τώρα, έγινες και εργαζόμενη.
Σκέφτηκες, σε καθοδήγησαν, σε ξεσήκωσαν, ποιος ξέρει -ίσως κάτι απ’ όλα- ότι ο δρόμος για την αληθινή σου χειραφέτηση περνάει μέσα από την οικονομική σου ανεξαρτησία.
Και αυτό να μη συνέβη, όμως, πίστεψες βαθιά μέσα σου ότι, για να πάψεις να νιώθεις ανιαρά και «ρουτινιάρικα» με τις βαρετές και επαναληπτικές δουλειές του νοικοκυριού, θα μπορούσες να παροχετεύσεις -με τρόπο προσοδοφόρο- τη δημιουργικότητά σου στην έμμισθη εργασία.
Και έγινες, κάποιο πρωί, η «δυναμική» και η «επιτυχημένη».
Μπαίνοντας, όμως, στην παραγωγή, δεν πρόλαβες (;), δεν μπόρεσες (;), εσύ γνωρίζεις, να φτιάξεις το δικό σου αξιακό κοσμοείδωλο γύρω από το τι εννοείς ως «ευτυχία» και «επιτυχία».
Ενσωματώθηκες «μηχανικά» στο απάνθρωπο και άκρως ανταγωνιστικό οικονομικό σύστημα, πίεσες τον εαυτό σου να αφομοιώσεις την καπιταλιστική λογική και την ανδροκρατική ιδεολογία και ενστερνίστηκες ένα σύστημα εκμετάλλευσης και ανταγωνισμού που προσιδιάζει πιο πολύ στον ανδρικό τρόπο αντίληψης.
Το κακό, βέβαια, δεν είναι αυτό. Ή δεν είναι απαραίτητα αυτό.
Το κακό είναι ότι χρειάστηκες πολλαπλάσια από τον άντρα προσπάθεια για να προσαρμόσεις τον εαυτό σου στα πρότυπα ετούτα.
Έφτασες στο σημείο να κόψεις τα μαλλιά σου αντρικά και να φορέσεις αντρικά τζάκετ, πανταλόνια και πουκαμίσες.
Να αποκτήσεις τραχιά φωνή, για να μπορείς να επιβάλλεσαι στον περίγυρό σου.
Να αποκτήσεις μια υπερβολική σεξουαλική ελευθεριότητα, για να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι είσαι ικανή να ορίσεις τη ζωή με τους δικούς σου όρους, ακόμη και να εκδικείσαι τον άντρα με το ίδιο νόμισμα, αν τυχόν καπηλεύεται την εμπιστοσύνη και την συναισθηματική «απλοχεριά» που του δίνεις.
Λοιπόν; Τώρα τι;
Έγινες οικονομικά αυτοκυρίαρχη; Νιώθεις κοινωνικά προβεβλημένη;
Η θηλυκότητά σου; Διασώθηκε μέσα από τόσα κύματα που πάλεψες;
Μπόρεσες να χωρέσεις δυο κεφάλια μέσα στο ίδιο καπέλο;
Κέρδισες πλούτη και τιμές, δόξες και αξιώματα παράλληλα με την ευτυχία της προσωπικής σου ζωής;
Την απάντηση την ξέρεις μόνο εσύ.
Δεν είναι «στίγμα» το φύλο σου, γυναίκα, για να προσπαθείς να απαλλαγείς από αυτό!
Ούτε και λύση να μιμείσαι την αδυσώπητη αντρική συμπεριφορά, αφού, έτσι, αναπαράγεις στο διηνεκές τα αδιέξοδα και τη βία, την εκμετάλλευση και την επιθετικότητα που σε έφεραν μέχρι και το χείλος της απελπισίας!
Όλα τούτα είναι σχιζοφρένεια!
Αποδέξου μόνο τον εαυτό σου όπως είναι, αυτό να κάνεις!
Βάλε το μέτρο στη ζωή σου!
Είσαι ένα πλάσμα γεμάτο από ζωή, από μητρότητα, από αγάπη και ευαισθησία!
Εμπιστεύσου το αρχέγονο ένστικτό σου!
Μόνο αν υπακούς στις ανάγκες σου και αναπτύξεις θετική δράση, θα βρεις αυτό που σ’ ελευθερώνει και που σου ταιριάζει και πιο πολύ!
Κανέναν από τους ρόλους που σου επιφύλαξε η ιστορία και η μοίρα δεν θα εκπληρώσεις, αν δεν προχωρήσεις στην κατάφαση της φύσης σου!
Ειδάλλως, θα είναι κρίμα, κρίμα κι άδικο, αν τριανταπέντε χρόνια μετά (1982), συνεχίζεις, σαν άλλη Αφροδίτη Μάνου, να σιγοψιθυρίζεις -στις ανέμελές σου στιγμές- το υπέροχο -κατά τα λοιπά- τραγούδι του μεγάλου μουσουργού και τραγουδοποιού μας Λουκιανού Κηλαϊδόνη:
«Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά,
Μια εργαζόμενη μητέρα,
μια καλή νοικοκυρά.
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ,
το καταπληκτικό,
είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό».
Το μπορείς;
(Φωτό: Η τραγουδίστρια Αφροδίτη Μάνου που ερμήνευσε σε πρώτη εκτέλεση το «Μια μέρα μιας Μαίρης» του Λουκιανού Κηλαηδόνη).
«…πού άκόμα καί ή έκκλησία σού άπαγορεύει νά ίερατεύεις , μήπως καί τυχόν άναγκαζόταν κάποια στιγμή νά σού έμπιστευτεί τήν διακονία τής έξομολόγησης…»
Δέν είναι τόσο άπλοϊκά τά πράγματα κύριε .
Οι θεολογικές αντιλήψεις του Προτεσταντισμού – και τούτο αποδεικνύεται από τον ρόλο της φιλοσοφικής δραστηριότητας στα πλαίσια της θρησκευτικής αυτής κατευθύνσεως – ισοδυναμούν με ιστορική άρση του ιστορικού νοήματος του Χριστιανισμού. Ενώ ο Χριστιανισμός εμφανίζεται σαν μια «απάντηση» των φιλοσοφικών προβλημάτων της αρχαιότητας και σαν λύση των κοινωνικών προβλημάτων προβλημάτων που αυτά εδημιούργησαν, ο Προτεσταντισμός δια της φιλοσοφίας επαναφέρει την πνευματική κατάσταση στην προ του Χριστιανισμού εποχή και την ιστορικότητα 15 αιώνων χριστιανισμού την μεταβάλλει σε ιστορικότητα του κράτους… Για τον Προτεσταντισμό, το να γίνωνται οι γυναίκες παπάδες είναι χειραφέτηση και πρόοδος. Για την Ορθοδοξία, όμως, κάτι τέτοιο αποτελεί ύβρη και πιθανόν το ίδιο ισχύη και για τον Καθολικισμό. Δεν είναι θέμα «προσαρμογής» και «μοντερνισμού», αλλά καθαρό θέμα θρησκευτικής ιδεολογίας και φιλοσοφικής δογματικής. Η του κόσμου οικονομία επροίκισε την γυναίκα με τεράστια βιολογική δύναμη – που λείπει από τον άνδρα και γι” αυτό τούτος μπορεί να «θυσιασθή» για… «υψηλούς σκοπούς» -, προκειμένου να προστατευθή το είδος, που είναι κατά φύσιν των πραγμάτων «ιερώτερο». Το να θυσιάζεται μια γυναίκα για το παιδί της είναι η ιερώτερη πράξη. Το να θυσιάζεται για σκοπούς άλλους, και μάλιστα ιδεολογικούς, είναι υποτίμηση της φύση της και ύβρις προς την εσωτερική οικονομία του κόσμου.
Τι οφείλει να κάνη μια ιέρεια, η οποία βρίσκεται το πρωί της Κυριακής στον δρόμο προς την εκκλησία αλλά ξαφνικά μαθαίνει ότι καίγονται ταυτόχρονα η εκκλησία με τους πιστούς και το σπίτι της με τον μοναχογυιό της; Με… «φιλοσοφικά» κριτήρια και τις περί «πλειοψηφίας» αντιλήψεις, το να σώση τους πολλούς στην εκκλησία είναι πράξη καλύτερη απ” το να σώση έναν (το παιδί της), με κάποια άλλα πιο λεπτά κριτήρια όμως, ήγουν με κριτήρια θεολογικά, αυτό αποτελεί ύβριν προς την ίδια την Παναγία, που οι εικονικές της παραστάσεις θέλουν την ύπαρξη της αδιάσπαστα δεμένη μ” ένα μωρό…
Αυτοί που επενόησαν πρίν από χιλιάδες χρόνια έτσι τα πράγματα φαίνεται να μην ήσαν… ηλίθιοι, αλλά να είχαν συγκεκριμένα φιλοσοφικά προβλήματα στο νού τους… Είναι άλλη η χειραφέτηση της νομικής ισότητος (όντως, ο πωλητής αυτοκινήτων δεν ενδιαφέρεται για το γένος του πελάτη του αλλά μόνο για το πορτοφόλι του…) και άλλη για τα πράγματα που συζητούμε εδώ. «Ψιλές» βέβαια οι διαφορές, περίπου σαν αυτές που κάνουν τον Ντοστογιοέφσκυ… «ψυχολόγο», μόνο που αναφέρονται σε πραγματικότητες μάλλον αγεφύρωτου θεωρητικού – αλλά και πρακτικού ως προς τον «διάλογο» – χάσματος.
Τό ανωτέρω είναι απόσπασμα από τό βιβλίο τού Γεράσιμου Κακλαμάνη
«Τό Ανατολικό Ζήτημα Σήμερα»
o theos lei i gyneka diladi o logos tou i gyneka den ehi kakia thesi sti eklisia ..diladi den mpori na diafenevi mesa stin eklisia ..alla oute ton antra tis i kefali eine otheos meta o kyrios isous hristos stin ikogenia kefali eine o antras kai kato apo ton andra eine i gyneka o andras prepi na agapa kai stirizi kai i gyneka na agapa kai ypakoui ston andra
Αγαπητέ κύριε.
Διάβασα με προσοχή το κείμενό σας. Καταρχάς, στο κείμενό μου αυτό επιχειρώ μια ιστορική αναδρομή στο ρόλο και τη θέση της γυναίκας στο «διάβα» των αιώνων, περισσότερο για να αναδείξω τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις -που έχουν καθιερωθεί μέσα από συνήθειες και πρακτικές αιώνων- με τα οποία έρχεται -ακόμα και σήμερα- αντιμέτωπη και που δεν της επιτρέπουν ούτε τον εφησυχασμό αλλά ούτε και την άνευ όρων παράδοσή της σ” ένα πρότυπο ζωής ξένο, αν όχι εχθρικό, προς τη φύση της. Αυτά, προς αποφυγή παρερμηνειών.
Κατά δεύτερον, είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι δεν συντρέχουν ούτε κατά διάνοια οι προθέσεις που μου αποδίδετε, όπως η αναβίωση των δοξασιών της προτεσταντικής θρησκείας κ.λπ., κ.λπ. Δεν μπορώ να κατανοήσω το περιεχόμενο και, πολύ περισσότερο, τους υπομνηματισμούς αυτής της φύσης και ρητορικής, που μάλλον αντανακλούν μια κάποια πνευματική σύγχυση ή, έστω, μια αδυναμία κατανόησης του σύνολου πνεύματος και νοήματος της τοποθέτησής μου.
Το γιατί οι γυναίκες δεν μπορούν να ασκήσουν τη διακονία της εξομολόγησης είναι, προφανώς, απαντημένο και θεμελιωμένο στις ευαγγελικές εντολές και τους ιερούς κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Και στο «Εξομολογητάριον» και στις Διαταγές των Αποστόλων αναγράφεται διεξοδικά το πώς απονέμεται το αγιοπνευματικό χάρισμα και λειτούργημα της πνευματικής πατρότητας, το ποιος δικαιούται να αποκαλείται «πνευματικός», καθοδηγητής της συμπεριφοράς του πιστού, φύλακας των εκκλησιαστικών νόμων και κανόνων, εξομολόγος και χορηγός της άφεσης των αμαρτιών. Στα «λεπτά» αυτά και μείζονος σημασίας θεολογικά και εκκλησιολογικά ζητήματα έχουν τοποθετηθεί με δογματική ενάργεια και σαφήνεια ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος κ.λπ. Αλίμονο σε όποιον τολμά και αντίκειται στη θεολογία και πράξη της εκκλησίας. Θεμέλιο της εκκλησιαστικής μας παράδοσης είναι η ευαγγελική αλήθεια, οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και το consensus partum.
Κατά τρίτον, είναι επίσης προφανές ότι με τη συγκεκριμένη τοποθέτησή μου θέλησα να εντάξω μέσα στο πνεύμα της πλατιάς αλλά, εξυπακούεται (;), στρεβλής πεποίθησης που επικρατεί αιώνες τώρα εις βάρος των γυναικών και κακόδοξες αντιχριστιανικές εκκλησιολογικές ανακρίβειες, όπως αυτές για τις οποίες εξανίστασθε, και οι οποίες εκπορεύονται από εσφαλμένες δικανικές αντιλήψεις, αυτοδικαιωτικές νοοτροπίες και ψυχοπαθολογικές εξαρτήσεις.
Τέλος, θα συνιστούσα, για την ορθότερη εξυπηρέτηση των όρων διεξαγωγής ενός επιστημονικού, φιλαλήθη και απαλλαγμένου από μυωπικές ή «επί του προχείρου» προσεγγίσεις διαλόγου, την αποκάλυψη των προσωπικών σας στοιχείων (ονοματεπωνύμου, επιστημονικής και επαγγελματικής ιδιότητος), διότι η επικοινωνία πρέπει να έχει «ταυτότητα», ειδάλλως συνιστά μια ματαιόσπουδη σκιαμαχία, χωρίς όφελος και πνευματικό αντίκρισμα για κανέναν μας.
Τό κείμενο αυτό πού δέν είναι δικό μου .(είναι απόσπασμα από βιβλίο τού Γ.Κ.) εξηγεί τήν διαφορά αντίληψης περί ίσότητας πού υπάρχει ,μεταξύ αυτών πού πιστεύουν ότι ή έκκλησία ¨»καταπατά «τό «άνθρώπινο δικαίωμα» των γυναικών νά γίνονται ιέρειες ,καί αυτών πού θεωρούν ότι τό θέμα τής πραγματικής ίσότητας μεταξύ άνδρός καί γυναικός είναι αυτό πού έχει όρίσει ή φύση καί αυτό πού είναι απόρροια καί θέμα ιστορικών δεδομένων καί κοινωνικής όργάνωσης , δηλ. πού θεωρούν ότι ή υποτιθέμενη ίσοτητα τών δυτικών κοινωνιών είναι ίσότητα απλά καί μόνο νομική . Δηλαδή ίσότητα γιά τήν παραγωγή , πού εξυπηρετεί τήν παραγωγή καί τίποτα άλλο .
Τώρα , ώς πρός τό θέμα τής αποκάλυψης τών προσωπικών μου στοιχείων δέν έχω πρόβλημα , γιώργος βλάχος λέγομαι , άλλά δέν καταλαβαίνω σέ τί βοηθάει αυτή ή «άποκάλυψη»
Τώρα που μάθατε το όνομα του σχολιαστή , εξηγήστε και σε μας, τι ωφελεί, εκτός απο την ικανοποίηση της περιέργιας,πού είναι πολύ δημοφιλές άθλημα στην μικρή και λογία Λευκάδα.
Έχω την αίσθηση πως την απάντηση τη δώσατε μόνος σας και με πολύ εύσχημο τρόπο, μάλιστα. Είπατε ότι η Λευκάδα μας είναι «μικρή και λογία»… Άρα, είναι λιγάκι άκομψο, μια και είμαστε ένα ολιγάνθρωπο νησί (με έντονη, φυσικά, λόγια παραγωγή, όπως πολύ σωστά το τονίσατε), να κρυβόμαστε πίσω από τις ηλεκτρονικές μας μάσκες και να εξαπολύουμε -εκ του ασφαλούς- απερίσκεπτους λίβελους και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς κατά ανθρώπων (δε μιλάω τόσο για το εν λόγω κείμενό μου όσο για άλλο, παλιότερό μου κείμενο, ξέρει ο κύριος Βλάχος) που ούτε τους γνωρίζουμε ως πρόσωπα, ούτε ως επιστήμονες ή, έστω, ως επαγγελματικές υποστάσεις. Αν είμαστε ανήλικοι, ναι, έχουμε αρκετά άλλοθι για να συμπεριφερόμαστε έτσι. Αν, όμως, είμαστε ενήλικες, δεν μας περιποιούν ιδιαίτερη τιμή τέτοιες απροσεξίες. Και, πόσω μάλλον, αν είμαστε και…συμπατριώτες.
My name astos (μου διέφυγε πρίν),
Πετάτε την μπάλα στην εξέδρα αγαπητέ, εφόσον «η κομψιμότητα» που επικαλείσθε δέν αλλάζει το νόημα μιάς άποψης ούτε προσδίδει κάτι παραπάνω στα λεγόμενα.
Το γεγονός ότι είμαστε ολιγάνθρωπο νησί,ενισχύει την ανάγκη της «ανωνυμίας» για προφανείς λόγους , είναι γνωστές οι αδυναμίες που προκαλεί στην ελεύθερη έκφραση η «μικρή» κοινωνία,και στην ισχύ του λόγου κατ’αναλογία της «θέσης» που κατέχει σε αυτήν ο εκφραζόμενος.
Δέν υπάρχουν ηλεκτρονικές μάσκες και περίεργοι μυστικισμοί , όλοι έχουμε συγκεκριμένη ip και email και ο admin που ελέγχει το παραδεκτό του ύφους και των εκφράσεων που χρησιμοποιεί ο κάθε σχολιαστής.
Η τεχνολογική επανάσταση είναι μια πραγματικότητα , και η ελέυθερη έκφραση περισσότερο ωφελημένη από ποτέ εξαιτίας της.
Είναι προτιμότερο λοιπόν να απαντούμε στα λεγόμενα ,εφόσον έχουμε διαφορετική άποψη , παρά να αναζητούμε άλλοθι στα προσωπικά στοιχεία του καθενός ,ώς διαχρονική πρακτική ενάντια στην διαλεκτική και την ελεύθερη έκφραση όταν τα επειχηρήματα «στερεύουν».
Τά πρόσωπα κύριε Σκιαδαρέση, ούτε τά γνωρίζω ούτε κάτι έχω μαζί τους . Αντιθέτως έχω πολλά μέ τήν «εταιρεία» , γιατί έχω διαπιστώσει δυστυχώς ότι ό ρόλος της καί ή βασική έπιδίωξή της είναι ό άφανισμός καί ό συστηματικός αποκλεισμός έργων διανοητών ,όπως τού Γεράσιμου Κακλαμάνη άκριβώς καί μόνο επειδή αγγίζουν τόν πυρήνα τού προβλήματος . Κάτι πού ή «εταιρεία» αποφεύγει …όπως ό διάολος τό λιβάνι .