Η Μητρόπολη Λευκάδος «ερμηνεύει» με δικά της κριτήρια την απόφαση του ΣτΕ για τη Μονή Φανερωμένης
Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Είναι δύσκολο πράγματι να μπορέσει να αποδεχθεί κανείς μία απόφαση του ΣτΕ, που απορρίπτει τους όποιους ισχυρισμούς του και καταργεί μία σειρά επισήμων πράξεων και ενεργειών του. Πολλώ μάλλον όταν είναι Μητροπολίτης!
Η απόφαση του ΣτΕ για την Μονή Φανερωμένης στην Λευκάδα, μπορεί να μην ξεκαθάρισε εντελώς το τοπίο, λόγω προγενέστερων πράξεων και παραλείψεων, αλλά έθεσε ένα «τέλος» σε μία σειρά από περίεργες ενέργειες από τις οποίες κινδύνευσε (και κατά τη γνώμη μας εξακολουθεί να κινδυνεύει) το αυτοδιοίκητο της Μονής και η μετατροπή της σε προσκύνημα.
Η Μητρόπολη εξέδωσε ανακοινωθέν το οποίο βέβαια δεν έκρινε απαραίτητο να το αποστείλει σε μας! Θέλει να κρατήσει το θόρυβο εντός των τειχών της και αιτιολογημένα ως ένα βαθμό. Εμείς, όμως, πήραμε την θέση της Μητρόπολης από τα «Λευκαδίτικα Νέα» και με χαρά την δημοσιοποιούμε! Έχει σημασία να τη μελετήσετε προσεκτικά και να δείτε τον τρόπο που προσπαθεί να ερμηνεύσει την απόφαση του ΣτΕ και να την προσαρμόσει στις θέσεις που εκφράζει από καιρό η Μητρόπολη, ενάντια στις θέσεις και τις αντιρρήσεις που εκφράζει η Μονή!
Το περίεργο είναι ότι επικαλείται ως τρανταχτό επιχείρημα την παραίτηση του εμβόλιμου μοναχού που ο ίδιος ο Μητροπολίτης διόρισε -για να ελέγξει την εκλογή ηγουμένου- και ο οποίος (μοναχός) στη συνέχεια παραιτήθηκε! Και αυτό το επικαλείται ως επιχείρημα εναντίον της Μονής! Ανεξήγητο λογικά, ή έστω ακαταλαβίστικο!
Όλα αυτά, ωστόσο, συνθέτουν μία πολύ οδυνηρή ατμόσφαιρα που κάθε άλλο παρά συνάδει σε εκκλησιαστικό χώρο και σε μοναστική κοινότητα, εν τω μέσω της Αγίας Τεσσαρακοστής! Αλλά ίδια χρονική περίοδος ήταν και πέρυσι όταν χτυπούσε με το δεσποτικό μπαστούνι το κυτίον όπου οι πιστοί ρίχνουν τον οβολό τους για να πάρουν κεράκια και φώναζε: «το κουτί του Δεσπότη».
Σε μία εποχή που η χώρα μας δοκιμάζεται και ο λαός μας υποφέρει, η Εκκλησία μας ασχολείται με θέματα που θα μπορούσε να τα λύσει χαμηλόφωνα σε πνεύμα αγάπης και με διάλογο! Εντούτοις επικρατεί το πείσμα και οι εγωισμοί, οι οποίοι δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα και διχάζουν το χριστεπώνυμο πλήρωμα, το οποίο εκ των πραγμάτων παίρνει τη θέση της μίας ή της άλλης πλευράς!
(Ο σύνδεσμος μας στάλθηκε από αναγνώστη μας. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο εκκλησιαστικό site exapsalmos.gr).
_________________________________
Σχετικά:
Η Μητρόπολη Λευκάδας για τις αποφάσεις του ΣτΕ αναφορικά με τη Μονή Φανερωμένης
romfea.gr: «Ιστορική Απόφαση για την Ιερά Μονή Φανερωμένης Λευκάδος»
Η θεία » κοινωνία».
H θεολογική διάσταση στα ανθρώπινα, δεν είναι κατ ανάγκη χωρίς ποσοτικό προσδιορισμό.
Η θεολογία ως σημαινόν, μπορεί να σηματοδοτεί την πίστη ώς σημαινόμενο, αλλά ως παραμπέμπον έχει και αυτή κοινωνικό προσδιορισμό.
Αυτό υπονοεί ο όρος πνευματικός πατήρ του κάθε χριστεπώνυμου πλήθους. Χρειάζεται το χριστεπώνυμο πλήθος για να υπάρχει η ανάγκη για τον πνευματικό καθοδηγητή και ταυτόχρονα η ύπαρξη πνευματικού καθοδηγητή κυρώνει την ύπαρξη του χριστεπώνυμου πλήθους. Ο κοινωνικός προσδιορισμός της οντολογικής θεολογικής σχέσης ( πνευματικού ταγού και χριστεπώνυμου πλήθος) εδώ κυρώνεται ως τέτοιος ( δηλαδή κοινωνικός).
Και οι παράμετροι που συγκροτούν την έννοια του κοινωνικού κάθε φορά στοιχείου και προσδιορισμού, είναι οι παράμετροι της συνθετότητας της καθημερινότητας των ανθρώπων, που ως μια διάκφανση της αυτή η καθημερινότητα ενέχει το στοιχείο του θρησκευτικότητας υπό την μορφή που ισχύει στον τόπο μας.
Στην βάση αυτή της θρησκευτικότητας , αναπτύσσεται το τυπικό και λειτουργικό τελεστότητας αυτής της θρησκευτικότητας, και αυτό αποτελεί και στοιχείο κουλτούρας ενός τόπου. Μόνο και μόνο η ύπαρξη η αρχιτεκτονική π.χ των Εκκλησιών κάθε τόπου , αποτελεί ένα στοιχείο κατεργασίας, για την σύγκριση και αναγωγή του θρησκευτικού αισθήματος των σχετικά με άλλα στοιχεία πνευματικής αναφοράς για την θρησκευτικότητα άλλων λαών, άλλων ανθρώπων σε άλλους τόπους.
Υπ αυτή την έννοια, η ίδια και η θρησκευτική αναγωγή της καθημερινότητας, αποτελεί ένα στοιχείο του πολιτισμού των ανθρώπων, που εισφέρει στην διαπολιτισμία μέσω της ύπαρξης της Εθνικής και τοπικής πολλές φορές ανάδειξης και σύνδεσής του τοπικού με το ευρύτερο ή σύνδεσης και σύγκρισης του Εθνικού με το διεθνές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί η διαφοροποίηση των μονόκλιτων βασιλικών ναών της Επτανήσου, σχετικά με τα Βυζαντινά Εκκλησιαστικά σχήματα με τους οβάλ τρούλους , που όμως στην θρησκευτική ιστορία – αυτό πήρε χρόνια για ταυτοποιηθεί- εξυπηρετούν το ίδιο θρησκευτικό αίσθημα των ανθρώπων, με το ίδιο λειτουργικό και τυπικό.
Το θρησκευτικό αίσθημα των πολιτών και των ανθρώπων, ψάχνει ουσιαστικά την εννοιοποιησί του, ως κοινωνική έκφανση της θεολογικότητας ( με την έννοια της ολιστικότητας) και αποτελεί έτσι ένα στοιχείο συγκολλητικό των κοινωνικών διακριτοτήτων , ως αποτέλεσμα ( αυτές οι διακριτότητες και οι διαιρέσεις) της καθημερινής εξελικτικής τριβής στα ανθρώπινα.
Η θρησκευτικότητα , δεν έχει σκοπό έτσι να ξεχωρίσει, ούτε να διακριτοποιήσει, αλλά να ομογενοποιήσει , με βάση την πίστη για να ικανοποιηθεί έτσι το θεολογικό ( ολιστικό ) κριτήριο. Η θεολογία έτσι είναι μια »κοινωνία» και αυτή είναι η σημασία της »θείας κοινωνίας΄΄ – μεταλαβιάς- στο θρησκευτικό λειτουργικό.
Και κάθε πράξη ή παράλειψη των μετεχόντων σε αυτή την »κοινωνία» που αποδομεί την παραπάνω θεολογική ( άρα κοινωνική ) αίσθηση, δεν είναι θρησκευτική πράξη.
Γιατί εισφέρει και προάγει την διακριτότητα και την διαίρεση, αφού δεν ενισχύει την ΄΄ κοινωνία».