Σαν σήμερα το 1919 αποβιβάζονται στη Σμύρνη τα πρώτα αγήματα του ελληνικού στρατού
Έλληνες στρατιώτες παρελαύνουν στην προκυμαία της Σμύρνης
Σαν σήμερα στις 15 Μάη του 1919 αποβιβάζονται στη Σμύρνη, ύστερα από απόφαση του Ανωτάτου Συμμαχικού Συμβουλίου του Συνεδρίου των Παρισίων, τα πρώτα αγήματα του ελληνικού στρατού.
Επέλαση του ελληνικού στρατού κατά την Μικρασιατική εκστρατεία
Ξεκινά η Μικρασιατική Εκστρατεία η οποία, 3 χρόνια αργότερα, οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή. Ο απολογισμός της τραγικός: 50.000 νεκροί, 75.000 τραυματίες. Κοντά 1.500.000 Έλληνες αναγκάστηκαν να έρθουν σαν πρόσφυγες στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους πάνω από 600.000 νεκρούς, θύματα της πολιτικής του κεφαλαίου, που έχει τον πόλεμο στο αίμα του, αλλά που ρουφά το αίμα των λαών για τα συμφέροντά του.
Επέλαση του ελληνικού στρατού κατά την Μικρασιατική εκστρατεία
Η Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή δεν είχε καμιά σχέση με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών. Ήταν το αποτέλεσμα της συμμετοχής της άρχουσας τάξης της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς Ανατολής, προκειμένου να προωθήσει μέσω αυτής της συμμετοχής στην πράξη τη στρατηγική της «Μεγάλης Ιδέας», δηλαδή της προσάρτησης εδαφών στην Ελλάδα και έτσι να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα των Ελλήνων κεφαλαιοκρατών, τα οποία διαπλέκονταν μ΄ αυτά των τότε ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα της Αγγλίας. Και την πραγματοποίηση των οποίων επιδίωκαν, μέσω των αγγλικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή.
Στο Σαγγάριο
«ΝΑΙ – ΣΑΓΓΑΡΙΟΣ», σύνθημα της εποχής εκείνης στην πόλη της Λευκάδας (Δες εδώ)
Νεκροί Έλληνες στρατιώτες στην μάχη του Αφιόν Καραχισάρ
Έλληνες της Μ. Ασίας ακολουθούν τον στρατό κατά την υποχώρησή του
Η κατάληξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας
(902.gr)
Η Εθνική περιπέτεια των ετών 1919 έως 1922 έχει και οικονομικό εν πολύς προσδιορισμό.
Οι τότε μεγάλες Ευρωπαικές δυνάμεις Αγγλία και Γαλλία αρνήθηκαν μετά το 1920 και με αφορμή δήθεν την επανάκαμψη του άνακτα Κωνσταντίνου να καταβάλουν τα υπεσχημένα κεφάλαια στην Ελλάδα για την μικρασιατική απλοπειρα.Και τα κεφάλαια αυτά ήταν η αποζημίωση που όφειλαν οι μεγάλες αυτές δυνάμεις για τις στρατιωτικές δαπάνες της Ελλάδας πρός συντήρηση των Γαλλικών κυρίως στρατευμάτων στην Μακεδονία το 1916 και εντεύθεν στο πλαίσιο του κράτους της Θεσσαλονίκης.
Η αφορμή για την επιστροφή του τότε άνακτα για την μη καταβολή των παραπάνω δαπανών στην Ελλάδα , ήταν κυρίως προσχηματική. Διότι ήξεραν οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών ότι τα παραπάνω κεφάλαια , τα Ελληνικά στρατεύματα δεν μπορούσαν να εφοδιαστούν ούτε με τρόφιμα ούτε με όπλα και πυρομαχικά στην Μικρασία. Μια χώρα σαν την Ελλάδα που ήταν διαρκώς σε επιστράτευση από το 1912 διαρκώς , δεν μπορούσε να αντέξεθ το οικονομικό φόρτο των δαπανών επιστράτευσης και πολέμου μια και η οικονομία της είχε κυριολεκτικά διαλυθεί απ τους πολέμους από το 1912.Και επί πλέον δεν μπορουσε ακόμη να γίνει λλογω των πολέμων ούτε οικονομικοπαραγωγική ενοποίηση των σπελευθερομένων μετά το 1912 εδαφών της Μακεδονίας.
Η όλη δεκατία του 1910-1920 είναι δεκαετία πυκνή και εξόχως διδακτική για την οικονομική ιστορία της Ελλάδος αλλά και για την οικονομική επιστήμη , ώς αναφορά στα θεσμικά μέτρα και τους οικονομικούς και ιδιαίτερα τους νομισματικούς προβληματισμούς και τις κρατικές αποφάσεις , για την όσο ταχύτερη οικονομική και κοινωνική ενοποίηση του προκύψαντος μετά τους Βαλκανικούς πολέμους Ελλαδικού διπλάσιου Ελλαδικού χώρου και πληθυσμού. Και ακόμη εξόχως ενδιαφέρουσα είναι και η οικονομική και νομισματική συμπεριφιρά του κράτους των Αθηνών και του κράτους της Θεσσαλονίκης ( προέκυψαν μετλα τον Εθνικό διχασμό) με στόχο την συνολική Ελλαδική ενοποίηση με βάση το Εθνικό Ελληνικό νόμισμα.
Οι οικονομικές και νομισματικές αυτές πρακτικές στον Ελλαδικό τότε χώρο , σποτελούν μεταπολεμικά κτήμα της ιστορικής και κοινωνικής επιστήμης και διδάσκονται και στις μέρες μας σε πανεπιστημιακά και κυρίως σε μεταπτυχιακά τμήματα των πανεπιστημίων του Εξωτερικού στο πλαίσιο των μαθημάτων της οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας.
Στους Έλληνες διαχειριστές του όλου ζητήματος της οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης του νέου Ελλαδικού χώρου τον κρίσιμο χρόνο μετά το 1912 και ώς το 1914 , την σημαντικότερη θέση κατέχει ο Ιωάννης Βαλαωρίτης ώς ο άτυπος αλλά ουσιαστικός υπερυπουργός Εθνικής οικονομίας και Διοικητής της Εθνικής Τραπέζης 1913-1914, μέχρι τον άτυχο πνιγμό του στο Λιμάνι του Πειραιά.
Μπορούν νέοι ερευνητές αν θέλουν και αν ενδιαφέρονται να στοχαστούν και να ερευνήσουν τις παραμέτρους της οικονομικής και νομισματικής προσπάθειας ενοποίησης του Ελλαδικού χώρου την δύσκολη δεκαετία 1910-1920 και την συμβολή του Ιωάννη Βαλαωρίτη στην προσπάθεια αυτή.