Σαν σήμερα το 1944 βρίσκεται πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας το πτώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου
Σαν σήμερα, το 1944, βρίσκεται πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας ένα γυναικείο σώμα παραμορφωμένο και μισοκαμένο: Ήταν το πτώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου. Την είχε συλλάβει η Ειδική Ασφάλεια και την οδήγησε στο άντρο της οδού Ελπίδας. Εκεί την υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια για να της αποσπάσουν μυστικά για την οργάνωση της Αντίστασης και το μηχανισμό του ΚΚΕ, αφού η Ηλέκτρα ήταν μέλος της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του Κόμματος.
Λίγο πριν ξεψυχήσει, είχε τον εξής διάλογο με τους δημίους της:
-Πώς σε λένε;
-Ελληνίδα
-Από πού είσαι;
-Από την Αθήνα
-Πού μένεις;
-Στην Αθήνα
-Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;
-Όλοι οι Έλληνες.
-Τι δουλειά κάνεις;
-Υπηρετώ τον Ελληνικό Λαό!
-Από ποιόν παίρνεις εντολές;
-Μόνο από την Πατρίδα μου!
Γράφει η Αύρα Παρτσαλίδου στο βιβλίο της «Αναμνήσεις από τη ζωή της ΟΚΝΕ», που επανεκδόθηκε το 2017 από τη Σύγχρονη Εποχή με πρωτοβουλία του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ. (Το βιβλίο γράφτηκε το 1965, όταν η Α. Παρτσαλίδου ήταν κρατούμενη στις φυλακές Αβέρωφ, αλλά δεν μπόρεσε να δημοσιευτεί στην Ελλάδα, γιατί μεσολάβησε το στρατιωτικό πραξικόπημα. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το Νοέμβρη του 1976 από την Σύγχρονη Εποχή):
«Θυμάμαι πάντα την Ηλέκτρα όταν, παντρεμένη, είχαν φύγει από το εύπορο σπίτι της. Όταν το καλοκαιρινό της φουστάνι δεν άντεχε άλλο στη φθορά, αγόραζε με χίλια βάσανα κανένα τσιτάκι. Σηκωνόταν ξημερώματα κι άρχιζε το έργο. Επειδή δεν ήξερε από μοδιστρική, ξήλωνε το παλιό της, σιδέρωνε προσεκτικά τα κομμάτια, τ΄ άπλωνε πάνω στο καινούργιο ύφασμα και έκοβε. Το τρύπωνε μάνι-μάνι, έκανε πρόβα, γάζωμα στη μηχανή, σίδερο και το φουστάνι έτοιμο. Το φορούσε βιαστικά κι έφευγε για τις δουλειές της. Την θυμάμαι πάλι με κείνο το μοναδικό φουστάνι πως το περιποιόταν. Ερχόταν βιαστικά απ΄ έξω το μεσημέρι. Πριν φάει, το έπλενε, το κρέμαγε στον ήλιο. Ώσπου να φάει ήταν έτοιμο για σίδερο, το φόραγε κι έφευγε με το γοργό κι ελαφρό της βήμα….
Την πρωτοσυνάντησα όταν ήταν 16 χρονών κοπελίτσα, μοναχοκόρη από εύπορη οικογένεια. Είχε μπει στο κίνημα από 14 χρονών. Όταν γνωριστήκαμε πάνω στη δουλειά, πήγαινα τακτικά στο σπίτι της στην οδό Ζωοδόχου Πηγής. Πλήθος συνεργασίες και συνεδριάσεις κατάφερνε να κάνει εκεί, κρυφά απ΄ τη μάνα της.
Την πρώτη εποχή που την γνώρισα δούλευε στην Αχτίδα Πατησίων – Νέας Ιωνίας. Την έβλεπα συχνά στο δρόμο μαζί με τα παιδιά του πυρήνα της. Έκαναν αδερφική και κεφάτη παρέα. Η Ηλέκτρα έτρεχε μαζί τους στις προκηρύξεις, παντού. Τον καιρό αυτό η τσάντα της πάντα φουσκωμένη.
-Τι έχεις μεσ΄ στη τσάντα σου Ηλέκτρα;
-Κεφτέδες και ψωμί για τον καταδιωκόμενο νεολαίο της Αχτίδας μου. Άργησα γιατί περίμενα να βρω ευκαιρία να τ΄ αρπάξω. Κι έφευγε τρεχάτη.
Πολλές δυσκολίες έβρισκε με τους περιορισμούς του σπιτιού της κι όλο παίδευε το μυαλό της για να βρει τρόπους να ξεφεύγει….
Τέλος παντρεύτηκε (σ.σ. με το γιατρό Γιάννη Σιδερίδη) και γλύτωσε απ΄ αυτά τα βάσανα. Έπιασε ένα φτωχικό δωμάτιο στους πρόποδες του Λυκαβηττού, περιοχή όπου συνήθως νοίκιαζαν καμαρούλες οι φοιτητές. Αργότερα έπιασε ένα σπιτάκι στου Βέικου ψηλά σε μια ανηφοριά, ύστερα στην ίδια περιφέρεια σ΄ ένα αδιέξοδο στενό κι ύστερα πάλι αλλού. Άλλαζε ταχτικά σπίτια για να ξεφεύγει απ΄ την παρακολούθηση.
Ύστερα της άφησε ο πατέρας της κληρονομιά ένα εξοχικό σπίτι στο Ηράκλειο Αττικής, Απ΄ έξω, πάνω απ΄ την ξώπορτα με καλλιτεχνικά γράμματα η λέξη «Γαλήνη». Ήταν το όνομα που είχε δώσει ο πατέρας της στο σπίτι. Μα τη γαλήνη! Η κληρονομιά εγκαινιάστηκε με το Συνέδριο της ΟΚΝΕ το 1928, πριν ακόμα το κατοικήσει η Ηλέκτρα, πριν ακόμα το πάρει χαμπάρι η Ασφάλεια. Μετά έγινε ένα είδος ξενοδοχείου ύπνου και φαγητού για κάθε άστεγο και πεινασμένο νεολαίο του κύκλου της Ηλέκτρας. Από άποψη φαγητού, βέβαια, δεν έλεγε πολλά πράγματα, γιατί τα οικονομικά της Ηλέκτρας ήταν πάντα στη χειρότερη κατάσταση. Ωστόσο η «Γαλήνη» έγινε στόχος της Ασφάλειας. Από κει και πέρα όλο μπλόκα και έρευνες, συλλήψεις κλπ. Στο τέλος η Ηλέκτρα αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει.
Πέρασαν τα χρόνια εκείνα. Η Hλέκτρα έγινε ηγετικό στέλεχος της ΟΚΝΕ, μέλος του Γραφείου της ΚΕ. Μαζί δούλευε πάντα δραστήρια στο γυναικείο κίνημα. Με τη γοργή ανάπτυξη και μαζικοποίηση του Κόμματος στα τελευταία χρόνια πριν τη μεταξική δικτατορία, αναπτυσσόταν και η Ηλέκτρα σαν ηγετικό στέλεχος του νεολαιίστικου και γυνακείου κινήματος, σαν κομματικό στέλεχος. Πήρε μέρος σαν αντιπρόσωπος στο Παγκόσμιο Συνέδριο Γυναικών στο Παρίσι, στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς των Νέων στη Μόσχα. Ύστερα ήρθε η δικτατορία. Παράνομη κομματική δουλειά. Δυο χρόνια φυλακισμένη στου Αβέρωφ. Πάλι παράνομη κομματική δουλειά στη Θεσσαλονίκη. Ύστερα εξορία «Επ΄ αόριστον» και η δραπέτευσή της στην κατοχή. Η δραστήρια δουλειά της επικεφαλής της «Λευτερης Νέας» και σε συνέχεια στην ΕΠΟΝ, η υποδειγματική, πρωτότυπη δουλειά της επικεφαλής της διαφώτισης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας. Η σύλληψή της και ο μαρτυρικός της θάνατος. Για όλα αυτά έχουν γραφτεί και δημοσιευθεί πολλά. Η Ηλέκτρα πέρασε στην Ιστορία σα μεγάλη ηρωίδα του λαού μας…
Όταν την σκέφτομαι έρχεται μπροστά στα μάτια μου μια γελαστή γυναίκα. μ΄ ένα βλέμμα όλο καλοσύνη. Όμορφη δεν ήταν, όμως όλη η ομορφιά της ψυχής της έφεγγε μεσ΄ απ΄ τα μάτια της. Ήταν ψηλή κι είχε ένα χαρακτηριστικό περπάτημα, ανάλαφρο, γοργό και αεράτο, ένα εντελώς δικό της περπάτημα.
Δύο φωτογραφίες της σώθηκαν. Η μια είναι στα πρώτα χρόνια που την γνώρισα. Η Ηλέκτρα -νέα κοπέλα, με ίσια, στιλπνά κοντά μαλλιά- σε κοιτάζει γελαστή με το ζεστό, ζωηρό της βλέμμα. Αυτή η φωτογραφία δημοσιεύεται συχνά. Στην άλλη η Ηλέκτρα – μάνα κρατάει χαρούμενη την Αγνούλα της ψηλά για να την πάρει καλά ο φωτογράφος. Είναι η τελευταία της. Στην εξορία. Άλλη δεν έβγαλε…».
