Ασκώλια (ανέκδοτο ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη-Παποράκη)

ΑΣΚΩΛΙΑ*

Βεργόλιγνα αγόρια στον γιαλυστερό ασκό
χορέψτε, ισορροπείστε,
του τρυγητού έφτασε η ώρα.

Στο κεφάλι τα χρυσόσταχα στεφάνια φορέστε,
στης χαράς τα πλάτια απλώστε
τους φλογισμένους ανασασμούς σας.

Ανάβρες από ματωμένα στήθη,
διψασμένα στου έρωτα το βοτάνι,
ανεχόρταγα τα μάτια παιγνιδίσματα ν’ αρχίσουν,
με των καρδιών τα γιοφύρια,
τις περδικόστηθες κοπελιές ν’ απολάψουν,
που κίνησαν των νιών τούς νους ν’ ανταριάζουν.

Μοιρασμένα σε μύθους τα χαρομανητά,
τις διάπλατες παντιέρες στην αγάπη να σηκώσουν
στους τόπους με ποθολαχτάριστες σάρκες.
Τους λάγνους κυματισμούς ο Διόνυσος να σκορπάει,
στα ορθόπλωρα μάτια των νιών ν’ αργοσβύνουν!

Σιμά ο ηλιοστάλαχτος θρόνος σου
θεέ της πορφυρένιας θάλασσας,
θριαμβικές αψίδες του έρωτα να στήσει,
τα κοραλλένια να περνοδιαβαίνουν στήθη της ζωής,
τους πρώτους γοργοπαλμούς
στις φτερούγες του ο Βάκχος να τυλίξει.

Μικρές, γυάλινες σφαίρες στα μπράτσα,
με ζεστό κόκκινο ήλιο, να πυρώνουν τις καρδιές,
μέχρι τα κράσπεδα της έκστασης ο πόθος να χυμήξει,
μ’ εκείνη την ονειρική βουή, που τόσο σύγκορμα αναστατώνει
και πααίνει στ’ ουρανού τα ριζά τα ξανθά κορίτσια.

Με ολόλευκα στον λαιμό μαντήλια,
σινιάλο της παράδοσης στα φτερά σου αγαπομέθη,
στους φωτισμένους βυθούς της γλυκειάς προσμονής,
βλέποντας τα περιδέραιά σου, Διόνυσε,
τους αλαβάστρινους λαιμούς να στεφανώνουν.

Έφτασε του τρυγητού η ώρα,
ψώμωσε τ’ αμπελιού το γεννητάρι.

Στ’ ασκώλια μετριέται η νιότη,
με τις φωτιές του έρωτα!
Πολλές φωτιές να ζώνουν τις ξεγνοιασιές,
που έπλασες ατρύγητε θεέ,
στα μυριοκέντητα αμπέλια,
το πρόσωπό σου ν’ αναπνέουν.

Τρέξε, μαγνήτης, ουρανός κεραυνός,
ταχυδρόμος της αγάπης,
τ’ αφρισμένα νιάτα να μαγέψεις…

*ΑΣΚΩΛΙΑ. Γιορτή των αρχαίων προς τιμήν του Διόνυσου κατά την περίοδο του τρύγου. Οι νιοί και οι νιές χορεύουν προσπαθώντας να ισορροπήσουν πάνω σε ασκί γεμάτο κρασί και γυαλιστερό με αλειμμένο με λάδι. Γιορτή του κρασιού, της χαράς, του έρωτα, της αγάπης, της ζωής…

(Από ανέκδοτη ποιητική συλλογή)