Φημίζονταν για τον χορό τους οι Αλεξανδρίτες…

Φημίζονταν, κατά γενική ομολογία, για τον χορό τους οι Αλεξανδρίτες (κάτοικοι της ορεινής περιοχής του Αλεξάνδρου Λευκάδας).

Το έχουμε δει με τα ίδια μας τα μάτια και το έχουμε ακουστά από διηγήσεις για παλιότερες ακόμη εποχές. Σε εποχές βέβαια που ο χορός ήταν ακόμη ολόκληρη ιεροτελεστία κι όχι μόνο επίδειξη κινητικής ικανότητας. Αλλά μεράκι, έκφραση λεβεντιάς και περηφάνιας. Σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή που οι καλεσμένοι σε γάμους ή οι επισκέπτες των πανηγυριών περίμεναν υπομονετικά τους χορευταράδες να μπουν στο χορό, για να κάνουν χάζι. Έτσι έδενε αρμονικά το τρίο: οργανοπαίχτης, τραγουδιστής, χορευτής. Θέλει τέχνη αυτό, εμπειρία και επιδεξιότητα, για να μπορέσουν να συντονιστούν τα όργανα με το χορευτή, γιατί ο χορευτής ήταν αυτός που καθόριζε τις περισσότερες φορές το σκοπό, που συνέπαιρνε με τις κινήσεις του τους οργανοπαίχτες για να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Γράφει ο Σπύρος Βρεττός στο βιβλίο του «Οι λαϊκοί ποιητές της Λευκάδας (1900-1985) ως κοινωνικό φαινόμενο» (Εδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1991) στο κεφάλαιο για την πολιτιστική ζωή των χωριών της Λευκάδας (σελ. 49-52):

«… Το πολιτιστικό περιβάλλον των χωριών της Λευκάδας από το 19ο αιώνα -ή και πολύ πιο πριν- διαμορφώνεται κυρίως από την επίδραση που ασκούν τα στοιχεία του λεγόμενου προφορικού πολιτισμού: δημοτικά τραγούδια, παραμύθια, άλλες μορφές λόγου και πληροφόρησης, για όλα τα γεγονότα, παλαιότερα και σύγχρονα…

… Τα δημοτικά τραγούδια αποτελούσαν -ως το 1950 και παραπέρα- το σοβαρότερο παράγοντα της πολιτιστικής ζωής. Τα πανηγύρια που γίνονται στα περισσότερα από τα 42 περίπου χωριά της Λευκάδας -σε μερικά, δύο ή τρία το χρόνο- είναι κατεξοχήν ψυχαγωγικά, δεν έχουν εμπορικό χαρακτήρα. Μαζί με τους γάμους, που τελούνται σύμφωνα με ολόκληρο γιορταστικό τελετουργικό, αποτελούν τη βάση της ψυχαγωγίας των κατοίκων του χωριού…

… Τα δημοτικά τραγούδια είναι κυρίως Ρουμελιώτικα και Πελοποννησιακά, λιγότερο Ηπειρώτικα και νησιώτικα. (Οι πρόσφυγες που φτάνουν στη Λευκάδα το 1922, φέρνουν και μικρασιατικά τραγούδια). Τα δημοτικά τραγούδια έρχονται στη Λευκάδα πριν από το 19ο αιώνα (βλ. π.χ. στη Συλλογή του Ιωάννη Σταματέλου, την αρτιότητα των δημοτικών που σε όλο το 19ο αιώνα γράφονται στη Λευκάδα για τα τοπικά γεγονότα). Διαδίδονται προφορικά, συνακόλουθα προς τις μετακινήσεις των πληθυσμών προς το νησί της Λευκάδας».

Και συνεχίζει: «Σε ορισμένα χωριά η παρουσία τους είναι εντυπωσιακή. Π.χ. στο χωριό Αλέξανδρος (οικισμοί: Κολυβάτα – Μαυρογιαννάτα), όπου ως το 1935 αλλά και αργότερα, κάθε Κυριακή έπαιζαν δύο «κομπανίες» και χόρευαν οι κάτοικοι, άντρες και γυναίκες, ως αργά τη νύχτα. Ο Αλέξανδρος ήταν χωριό κυρίως οργανοπαιχτών και τραγουδιστών. Στον Αλέξανδρο έχουμε και το μεγαλύτερο αριθμό λαϊκών ποιητών, ήδη από το 19ο αιώνα…».

Φωτό: Αναρτήθηκε στον προσωπικό λογαριασμό του Φώντα Δουβίτσα στο fb. Εικονίζονται από αριστερά προς τα δεξιά οι Αλεξανδρίτες: Ευάγγελος Μανωλίτσης, Θεμιστοκλής Δουβίτσας, Επαμεινώνδας Δουβίτσας και Νικόλαος Μανωλίτσης. Έχουν φύγει όλοι, με τον δεύτερο μάλιστα να έχει αφήσει την τελευταία του πνοή πάνω στο χορό. Δεν φαίνεται να έχει ληφθεί στον οικισμό του Αλεξάνδρου (Μαυρογιαννάτα), ίσως στη Νικιάνα. Ο Φώντας θα ξέρει περισσότερα…