Μια ακόμη αφήγηση για το ναυάγιο του Νυδριού…

Ήταν μια χειμωνιάτικη ηλιόλουστη μέρα, σαν την σημερινή, που έτυχε να βρεθούμε ξανά στο ναυάγιο του Νυδριού. Αυτή τη φορά το κουφάρι του πλοίου ήταν πιο ευδιάκριτο από την προηγούμενη φορά. Μια γυναίκα που συναντήσαμε, ντυμένη με την παραδοσιακή λευκαδίτικη φορεσιά -ξεχάσαμε δυστυχώς το όνομά της-, μας εξιστόρησε τα εξής για το ναυάγιο:

«Έγινε το 1940 με τον πόλεμο.Το βομβάρδισαν οι Ιταλοί. Ο βομβαρδισμός έγινε ανοιχτά και μετά το ρυμούλκησαν και το έφεραν σιγά σιγά εδώ. Έδεσαν πολλά κυπαρίσσια για να το τραβήξουν έξω. Δεν μπόρεσαν όμως να το βγάλουν στη στεριά και έμεινε εκεί. Τα άλλα (τα καράβια) φύγανε. Αυτό μόνο βούλιαξαν. Αυτά τα καράβια ήταν δικά μας ελληνικά, τα κυνηγούσαν οι Ιταλοί.

Ο πατέρας μου σκοτώθηκε το ΄41. Όχι στον πόλεμο. Τον ανατίναξε ένα βαρέλι που πήγε να καθαρίσει. Ήταν από βενζίνη. Του έκοψε το ποδάρι. Ήταν τότε οι Ιταλοί εδώ, δεν υπήρχαν γιατροί και πήγε από γάγγραινα. Ήταν 33 χρονών. Εμείς είμαστε τέσσερα παιδιά και ένα στην κοιλιά η μάνα πέντε. Ο μεγαλύτερος ήταν οκτώ χρονών.

Στο καράβι ερχόταν μετά όλοι με βάρκες και έπαιρναν τρόφιμα. Είναι πολύ μεγάλο. Είναι βαθιά μέσα. Δεν φαίνεται και μετά από τόσα χρόνια έχει σαπίσει σιγά σιγά. Κάποτε θέλησαν να το βγάλουν, αλλά το άφησαν γιατί έχει μέσα πολλά σίδερα και είναι επικίνδυνο για τον κόσμο που κάνει μπάνια».

Σχετικά:
Το ναυάγιο … του Νυδριού (2015)