Ο κηπαρούλης του μπάρμπα Κώστα…

Βαδίζει αισίως στα 97 του χρόνια. Η ταυτότητά του, που είδαμε πρόσφατα με κάποια αφορμή, γράφει: Ημερομηνία γέννησης 6/1/1921.

Μια συγχωριανή του που είδαμε μόλις χθες και μας ρωτούσε τι κάνει, όταν της είπαμε ότι ερχόμαστε από τον μπάρμπα Κώστα, ισχυριζόταν ότι είναι γεννηθείς το 1920, συνομήλικος του ανδρός της, που έχει πεθάνει εδώ και χρόνια. Μπορεί, λοιπόν, να είναι και κάνα χρόνο μεγαλύτερος και να γράφτηκε γεννηθείς το 1921, όπως συνηθίζονταν εκείνα τα χρόνια.

Παρόλα ταύτα όποτε τυχαίνει να περάσουμε από εκεί, όλο με κάτι θα ασχολείται. Αν δεν έχει ήδη φύγει με το καμάκι του για χταπόδια στη θάλασσα. Κι όλα αυτά με ένα χέρι στην ουσία (το άλλο του χέρι είχε σε μεγάλο βαθμό αχρηστευθεί όταν τραυματίστηκε από σφαίρα στη Μάχη στο Λαϊνάκι, τον Ιούνη του 1944). Ο κήπος του, κήπος της Εδέμ. Ντομάτες, αγγούρια, πιπεριές, μελιτζάνες, κολοκυθιές, σκόρδα, κρεμμύδια, φασολάκια, διάφορα λαχανικά … μέχρι και ρίγανη. Κι άλλα πολλά, ανάλογα με την εποχή. Όλα αυτά σε διάσπαρτα μικρά πέτσουρα γης, λιθιασμένα για να κρατούν το χώμα.

Δεν το έχει ανάγκη. Αυτός και η γυναίκα του, η θειά Θοδώρα, τι να φάνε. Τα περισσότερα τα φιλεύει. Ήταν και είναι ακόμη στα βαθιά γεράματα ο άνθρωπος της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας. Ψεγάδι δεν θα ακούσεις από κανέναν, από όσους τον ξέρουν. Μόλις πριν λίγες μέρες μας παρήγγειλε για να μας δώσει ένα ολόκληρο κουβά με πατάτες, που μόλις είχε βγάλει. Άλλες χρονιές τις έφερνε μόνος του. Το ίδιο κάνει και με άλλους, δεν αποτελούμε εξαίρεση.

Σήμερα τον πετύχαμε να ρίχνει κοπριά, λιωμένη σε νερό -δεν τον ρωτήσαμε γιατί-, σε κάποιες ρίζες ντομάτες. Ούτε που καταδέχτηκε να τον βοηθήσουμε, για να μη λερωθούμε…