«Ιούνης 1947-Ιούνης 2018, 71 χρόνια από τη Μάχη της Πούντας»

Εκδήλωση της Τομεακής Οργάνωσης Λευκάδας του ΚΚΕ την Κυριακή 17 Ιούνη στην Πλατεία Πάνου Γιαννούλη

Ο διοικητής του Αρχηγείου Λευκάδας-Ξηρομέρου του ΔΣΕ Πάνος Γιαννούλης

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ η Τομεακή Οργάνωση Λευκάδας διοργανώνει την Κυριακή 17 Ιούνη 2018, στις 8.00 μ.μ., στην πλατεία Πάνου Γιαννούλη, εκδήλωση με θέμα «Ιούνης 1947 – Ιούνης 2018, 71 χρόνια από τη Μάχη της Πούντας».

Θα μιλήσει στέλεχος του ΚΚΕ και θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ της ΚΕ του ΚΚΕ «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε».

ΔΙΔΑΣΚΟΜΑΣΤΕ! ΕΜΠΝΕΟΜΑΣΤΕ! ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

«Το ΚΚΕ αρνήθηκε να δεχτεί τους όρους και τη βία που επέβαλε η κυβέρνηση της «εθνικής ενότητας» (του Λιβάνου). Επέλεξε να δώσει τον μεγαλειώδη αγώνα των 33 ημερών, τον Δεκέμβρη του ’44, κατά της αστικής τάξης και της Μεγάλης Βρετανίας, που επενέβη με πρόσκληση του Γ. Παπανδρέου και με στόχο να τσακίσουν το ΕΑΜικό κίνημα και το ΚΚΕ.

Αν και είχε υπογράψει τη Συμφωνία της Βάρκιζας (Φλεβάρης 1945), τελικά δεν υποτάχτηκε και οργάνωσε τον τρίχρονο ένοπλο λαϊκό αγώνα του ΔΣΕ (1946 – 1949). Ο ένδοξος τρίχρονος αυτός αγώνας εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών του και αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα.

Ο ΔΣΕ αναμετρήθηκε με την εγχώρια αστική τάξη, με το σύνολο των πολιτικών της δυνάμεων («δεξιών» και «κεντρώων»), με το κράτος τους και με τις συμμαχικές τους δυνάμεις, τα καπιταλιστικά κράτη της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ. Δίχως τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ενίσχυση των τελευταίων, η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να νικήσει.

Μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση», το λαϊκό κίνημα επέλεξε το δεύτερο δρόμο. Ο ΔΣΕ είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας» και της κατάργησης των ταξικών διαχωριστικών γραμμών. Ο ΔΣΕ έσωσε την τιμή του λαού και του ΚΚΕ».

Από τη Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Το φθινόπωρο του 1946 συμφωνήθηκε από το Αρχηγείο του ΔΣΕ και την Κομματική Οργάνωση Λευκάδας του ΚΚΕ, η ανάγκη σχηματισμού ένοπλου τμήματος, πιο συγκεκριμένα η δημιουργία Αρχηγείου Λευκάδας-Ξηρομέρου του ΚΚΕ, με προοπτική το τμήμα αυτό να προσπαθήσει να περάσει στην Ήπειρο και να ενωθεί με τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού.

Οι ένοπλοι καταδιωκόμενοι αγωνιστές με δύναμη γύρω στους 4ο άντρες από τη Λευκάδα ενώνονται με δύναμη ανταρτών από το Ξηρόμερο και περνάνε στη δράση με διοίκηση τον Πάνο Γιαννούλη, Διοικητή, τον Λάκη Κατσαρό, στρατιωτικό και τον Κώστα Παπαδόπουλο, πολιτικό επίτροπο. Οι αντάρτες πέσανε σε μια ενέδρα των ταγματασφαλιτών στην περιοχή της Βόνιτσας και κατέφυγαν στο Περγαντί. Κράτος και παρακράτος σήμαναν συναγερμό  συγκεντρώνοντας μεγάλη δύναμη από τη γύρω περιοχή και άρχισαν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από τη Λευκάδα, Αμβρακικό, Περγαντί με επίκεντρο την περιφέρεια Βόνιτσας.

Οι αντάρτες αναγκάστηκαν να χωριστούν σε δύο ομάδες. Μία με τους Ξηρομερίτες και μία με τους Λευκαδίτες. Οι Λευκαδίτες αντάρτες κατευθύνθηκαν με σκοπό να διεκπεραιωθούν στη Λευκάδα.

71 χρόνια από τη Μάχη της Πούντας
Ιούνης 1947 – Ιούνης 2018

Πέντε από τους εφτά αντάρτες που κρέμασαν τα κεφάλια τους στο Πεντοφάναρο

Στις 22 Ιούνη του 1947 δόθηκε η «Μάχη της Πούντας». Οι αντάρτες του ΔΣΕ, καταπονημένοι από τη μάχη, τη δίψα και το θάνατο ανταρτών στη μάχη αναγκάστηκαν σε υποχώρηση και διαφυγή από την περιοχή. Σε αυτή τη μάχη σκοτώθηκε το μεγαλύτερο μέρος της ομάδας Λευκαδιτών του Αρχηγείου Ξηρομέρου-Λευκάδας του ΔΣΕ. Μετά τη μάχη σκοτώθηκε ο καπετάνιος Πάνος Γιαννούλης. Το αστικό κράτος, για να τρομοκρατήσει το Λευκαδίτικο λαό κρέμασε τα κεφάλια εφτά ανταρτών στο Πεντοφάναρο της κεντρικής πλατείας.

Το Πεντοφάναρο στην κεντρική πλατεία Λευκάδας τον Ιούνη του 1947

Η άντληση πείρας και διδαγμάτων από τα παραδείγματα της ανυποχώρητης αντιμετώπισης των δυσκολιών, στις σκληρές συνθήκες της ταξικής πάλης, είναι όρος για συνεχή πάλη μέχρι την τελική νίκη της εργατικής τάξης και του λαού, μέχρι να απαλλαγεί οριστικά από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και τους ίδιους τους εκμεταλλευτές του.

Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει! Κάτω από την ίδια σημαία, διδασκόμαστε, συνεχίζουμε! Θα νικήσουμε! ΖΗΤΩ ΤΑ 100ΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΚΚΕ!