Quiz: Ποιος απελευθέρωσε την Αθήνα; (VIDEO) | Λευκαδίτικα Νέα - Lefkada News
Published On: Κυ, Οκτ 14th, 2018

Quiz: Ποιος απελευθέρωσε την Αθήνα; (VIDEO)

apeleytherosi-athinas

Ποιος απελευθέρωσε την Αθήνα από τους Ναζί;

Θα μπορούσε να είναι ερώτηση σε διαγώνισμα μαθητών του γυμνασίου στο οποίο, από ότι φαίνεται, θα «κόβονταν» ορισμένοι παρουσιαστές της ΕΡΤ1!

Απόδειξη, η πρωινή εκπομπή του Σαββάτου στην κρατική τηλεόραση, όπου ο δημοσιογράφος, διαβάζοντας το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου και συγκεκριμένα το αναγγελτικό της χτεσινής εκδήλωσης της ΚΟΑ, με μεγάλη ευφράδεια ενημέρωσε τους τηλεθεατές ότι θέμα της ήταν η επέτειος της απελευθέρωσης της Αθήνας από… την Ελληνική Αστυνομία (και όχι από τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό – ΕΛΑΣ όπως κακώς νομίζαμε οι υπόλοιποι)!

Πάλι καλά δηλαδή που δεν πήρε φόρα και δεν «κότσαρε» από δίπλα και τους… «συμμάχους» της ελληνικής κυβέρνησης, το ΝΑΤΟ ή δεν το μπέρδεψε με το FBI

(902.gr)


Displaying 7 Comments
Have Your Say
  1. Δεν επρόκειτο οι αστοί προπολεμικοί πολιτικοί ( έτσι οι ίδιοι αυτοονομάζονταν)και στρατιωτικοί να θέλουν να αφήσουν την μεταπολεμική εξουσία και το ταμειακό κράτος
    Ο Πετρής ( έτσι τον έλεγε ο Ζαχαριάδης) ο Ρούσσος τράβαγε το σακάκι του Μιλτιάδη Πορφυρογένη στον Λίβανο και του έλεγε : »τι είναι αυτά που λές και πάς να συμφωνήσεις,?»
    Στον Λίβανο το 1943 η στάση του ευγενούς ώς ανθρώπου και κορυφαίου συνταγματολόγου Αλέξανδρου Σβώλου , ήταν προς την προσπάθεια κοινωνικής συναίνεσης μη ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μεταπολεμικό αύριο.Αλλά η απειρία των διαπραγματευτών και σισχρό βρίσιμο εξ εφόδου του Γεώργιου Καρτάλη στον μειλίχιο Στέφανο Σαράφη ( τεχνικός σύμβουλος) έφεραν σε θέση άμυνας και λόγω απειρίας πολιτικών επικοινψνιακών τεχνασμάτων η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ ( Σβώλος , Πορφυρογένης, Ρούσσος ) καθυποτάχτησαν και δεν κατανόησαν τελικά ότι στην Ελλάδα την Εξουσία την είχε το μαχόμενο ένοπλο μάλιστα ΕΑΜ. Οι αστοί πολιτικοί άλλοι μοναρχικοί, άλλοι απ το συντηρητικό φάσμα των φιλελευθέρων, άλλοι προοδευτικοί απ τους φιλελευθέρους , άλλοι ακροδεξιοί, και οι αντιδραστικοί στρατιωτικοί δεν έπρόκειτο να αφήσουν το μεταπολεμικό κέντρο της Αθήνας ( την δομή και πυρήνα της εξουσίας) και τα μεταπολεμικά κρατικά ταμεία και τις αποζημιώσεις που υπολόγιζαν ότι θα πετύχουν μεταπολεμικά απ τις καταστροφές των Γερμανών και Ιταλών. Η ιταμή προσωπική στάση του μέθυσου και κρασοπατέτα Γεώργιου Καρτάλη ( υιού του υπουργού Βολιώτη Καρτάλη του σκληρού και αντιδραστικού Γουναρικού στις κυβερνήσεις 1920-1922 της μικρασιατικής καταστροφής) ; απέναντι στον Στέφανο Σαράφη ( τον απεκέλεσε έμπτυστο ) σόκαρε και τους ίδιους τους αστούς πολιτικούς στο τραπέχι των διαπραγματεύσεων του Λιβάνου.Διότι οι διπλωμάτες και πονηροί αστοί πολιτικοί ήταν ώς πονηροί ευγενείς και σοβαροί.Ο βλάκας και μόνιμα μέθυσος Γεώργιος Καρτάλης ( τα Βολιώτικα χιούμορ σε βάρος του ακόμα επιζούν) ήταν ο διαπρύσιος κήρυκας της αποχής του 1946 μαζί με τον κωμικό κσι εξ ίσου βλάκα Αχαιό πολιτικό Ιωάννη Σοφιανόπουλο( τον σκληρό αντιδραστικό στις διαπραγματεύσεις της Βάρκιζας το 1945). Και οι δύο ( Καρτάλης και Σοφιανόπουλος) ήταν μανιομένοι κήρυκες της αποχής από τις εκλογές του 1946 ( έκαναν και ατομικές Αθηναικές συγκεντρώσεις στο Rex υπερ της αποχής) και στο τέλος τους έφταιγε ο Ζαχαριάδης ,οταν είδαν ότι με τις ίντριγκές τους θα μείνουν εκτός του κρατικού κορβανά σιτιζόμενοι. Το περιστατικό της εις το αεροπλάνο απόλυσης από υπουργό εξωτερικών του Σοφιανόπουλου από τον Σοφούλη μεσούντος του εμφυλίου πολέμου δείχνει και την ξεφτύλα του Σοφιανόπουλου που ασκούσε προσωπική πολιτική .
    Ο Γεώργιος Καρτάλης μόνιμα τύφλα απ το ποτό , σε επίσκεψη του Αμερικανικού στόλου στον Βόλο, κάλεσε τους Αμερικανούς ναύτες να μεθύσουν μαζί. Και έφυγε νέος απ την ζωήβτο 1958 σε ηλικία 50 ετών. Ήταν η δεκαετία του 1950 που ο Καρτάλης και κατά τον Σεφέρη»» παρά τα μεγάά ελατωματά του και πάθη του ήταν μια ελπίδα για την πολιτική «». Αυτό πολλυ το αμφέβαλαν και παρά την Αντιαμερικανική στάση του βς υπουργός συντονισμού στην εκτέλεση Μπελογιάννη το τέλος Μάρτη 1952.

  2. Σε αφήγηση του Βασίλη Βασιλικού για συνέδριο ιστορικό , όταν τον συμμετέχοντα Νίκο Σβορώνο τον ρώτησαν πώς βλέπει την στάση του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού το 1944 και μετά ώς το 1946 , ο Σβορώνος απάντηδε με τον όρο “» αναιμική» .
    Ο πνευματικός πατήρ των Ελληνων Δαμασκηνός και αυτός ώς στάση στσ αμέσως μεταπολεμικά δεν στάθηκε στο ύψος που οι περιστάσεις απαιτούσαν και άρμοζε στην εκκλησία.
    Δεν θα πρέπει να διαφεύγει ότι ο Δαμασκηνός ( Παπανδρέου κατά κόσμο πρών μητροπολίτης Κορινθίας) χρωστάει την αρχιεπισκοπή στον Γερμανικό παράγοντα το 1941 μετά την άρνηση του αρχιεπισκόπου Χρύσανθου να ορκίσει την κυβέρνηση Τσολάκογλου. Αλλά γενικά μέσα στην κατοχή η στάση τιυ Δαμασκηνού απέναντι στους Γερμανούς ήταν διακριτικά θαραλέα.
    Στα Πατήσια οργάνωνε παράτολμα συσίτια ένας κάπως παθιασμένος ιερωμένος και μη αρεστός στους Γερμανούς ο μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ
    ( αυτό για την ιστορία).
    Ο Δαμασκηνός μπλεγμένος και αυτός ώς πνευματική ηγεσία αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών , είδε με προτιμότερο μάτι τους Εγγλέζους και τους συντηρητοκότερους αστούς αυτοονομαχομενους πολιτικούς , απ ότι μπορούσε να δεί σε επίπεδο ομόνοιας και συνεννόησης. Και προοδευτικά έγειρε πρός την ολοένα και Εγγλέζικη στάση και με επιστολές μονομερείς υπερ της Αγγλικής πολιτικής ( πέραν του συναινετικού πρέποντος θρησκευτικού λόγου της πολύ διχαστικής εποχής 1944 έως και το 1946.
    Οι Άγγλοι -ουσιαστικσ και οι Αμερικανοί-βολιδοσκόπησαν τον Δαμασκηνό πρίν τον πιέσουν να γίνει αντιβασιλιάς ( ήθελαν με την αντιβασιλεία να δείξουν ότι ο θεσμός της Μοναρχίας παραμένει ) .Και εφ όσον είδαν μισ διακριτή στάση υπερ της Αγγλίας ασφαλώς και τον πίεσαν κατά τους ζώντες συνεργάτες του. Αλλά και ο ίδιος σε κάποια στιγμή δεν αρνήθηκε μάλιστα προλείανε υο έδαφος και μαύλισε την Εγγλέζικη πολιτική και ήθελε την αντιβασιλεία όταν ο Τσώρτσιλ δήθεν έψαχνε ( προσχηματικά ) για το αν είναινορθή η επανοφορά της Μοναρχίας στην Ελλάδα, ενώ ήξερε ότι τον κάλυπταν οι Αμερικανοί φια υου ίδιου του πρέδρου Τρούμαν σε σαφή ιδιωτικό λόγο του πρός τον Ηντεν ( υπουργό εξωτερικών υου Τσώρτσιλ) και μάλιστα πιεστικά και σε στύλ παρατήρησης , όταν ο άνακτας κατέφυγε στην Αμερικανική βοήθεια για να μην χάσει το θρόνο. Η αντιβασιλεία του Δαμασκηνού δεν ήταν παρά ο προάγγελος ότι Εγγλέζοι και Αμερικανοί θα έφερναν πίσω τον Γεώργιο το β το άνακτα και την Μοναρχία
    Αυτό έχει τεράστια σημασία για το θέμα της εποχής και ώς την αποχή του 1946.Σημασία και απ την πλευρά του ΕΑΜ και του Κκε τότε που δεν αξιολογησαν ορθά την ύπαρξη αντιβασιλείας ώς προστάδιο της επιστροφής της Μοναρχίας και του μνησίκακου Γεώργιου Β. Ακόμα ήλπιζαν απληροφόρητοι ίσως στο ΕΑΜ ότι οι Αμερικανοί δεν θα ταυτιζόνταν με τους Εγγλέζους και τις βαυκαλιζόνταν η ηγεσια του ΕΑΜ -κκε με τις ίντριγκες του Τσώρτσιλ απέναντι στο ΕΑΜ και δήθεν καλές διαθέσεις του για κατευνασμό και αντιμοναρχικές κουβέντες που τους παραμύθιαζαν κάπου κάπου.
    Στην συμφωνία της Βάρκιζας – σε όλη την διάρκεια των διαπραγματεύσεων στην έπαυλη Κανελλοπούλου του Βιομήχανου στην τότε εξοχική Βάρκιζα- ο Δαμασκηνός ελιχε μόνιμο εκπρόσωπο τον βοηθό του Ιωάννη Γεωργάκη νεσρλο τοτε 30 ετών που καθημερινά ανέβαινε με αυτοκίνητο στην αρχιεπισκοπή Λεωφόρο Χαλανδρίου σρ 48 ( σήμερα Οδός Εθνικής Αντιστάσεως ) και του έδινε report για τα ημερήσια τεκταινόμενα στις συνομιλίες της Βάρκιζας.Στο κρίσιμο σημείο ( συτόνπαραμένει σκοτεινό ) εκεί που η παρέμβαση υου Δαμασκηνού και ώς αντιβασιλιά έπρεπε να επιβάλει την γενική αμνηστία στους όρους της συμφωνίας δεν έπραξε τίποτα, όπως και να τονδελι κανείς και μάλλον δεννθα πρέπει να ήταν και φανατικός υπερ της γενικής αμνηστίας. Η απουσία της γενικής αμνηστείας απ την συμφωνίσ της Βάρκιζας είναινο πολιτειακός πυρήνας των όσων εμφυλιοπολεμικών και διχαστικών ακολούθησαν από το 1945
    έως υο 1974. Το πολύ σκοτεινό σημείο είναι ποιός ήθελε και πώς επετεύχθει η κολοβή αμνηστία στην συμφωνία της Βάρκιζας.
    Με τα χρόνια την αυτοχρεώθηκε ο φαιδρός και άθλιος και βλάκας πολιτικός Ιωάννης Σοφιανόπουλος, όταν ο ίδιος μετάνοιωσε το 1946 και έστριψε υπερ της αποχής απόωτην αθλιότητα που κουβάλαγε. Αλλά είναι αλήθεια αυτό, ότι όλοι οι άλλοι και οι Εγγλέζοι είχανε συμφωνίσει στην γενική σμνηστία και την ανέτρεψε ο Σοφιανόπουλος με την επιμονή του.Ο Βλάκας ο Σοφιανόπουλος έλεγε αλήθεια ή υπερεξακόντιζε το μεγαλείο του ώς πολιτικός ολκής.Και τι πολιτικός ολκής είναι αυτός που εισφέρει στην ασυνενοησία των πολιτικών δυνάμεων και δή που δεν θεωρούνταν.ούτε δεξιός ούτε κομμουνιστής ούτε αριστερός και υπήρξε και σφοδρός συνωμότης εναντίον του Μεταξά από το 1936, κσο το κόμμα του μικρό ονομαχόνταν δημοκρατικό αγροτικό κλπ.
    Το θέμα πώς δεν πέρασε η γενική αμνηστεία στην συμφωνία της Βάρκιζας είναι απβτα ιστορικά λογικά μυστήρια σε όρους πληροφόρησης ακόμα και από τις συμμετέχουσες πλευρές και τα άτομα.
    Ο Αρχιεπίσκοπος Αντιβασιλιάς εδώ τι έπρεπε στο πνεύμα ομόνοιας και συνενόησης των αντιμαχομένων που καθίσανε σε τραπέζι συνενόησης ( ότι και νά έκρυβε ώς επιδίωξη η κάθε πλευρά??). Αρκετοί τότε και σώφρονες συντηρητικοί και αυτοί που δεν θέλανε τον άνακτα Γεώργιο Β ( τον εστεμένο φελλο κατά τον Γεώργιο Βλάχο της Καθημερινής) αλλά και άλλοι συντηρητικοί που αντιπαθούσαν τον Γεώργιο Β από το 1922 όταν δεν παραιτήθηκε του θρόνου για να σώσει ίσως τους έξι εκτελεσθέντες για την Μικρασία-πολλοί τότε συντηρητικοί βλέποντας την αστοχία της μερικής αμνηστείας και τα κακά που θα έσειρε στον τόπο , προειδοποίησαν και για την άκομψη και επικίνδυνη Εθνική στάση του Αρχιεπισκόπου Αντιβασιλέα Δαμασκηνού.

  3. Στην αναμνηστική φωτογραφία από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας στην πίσω σειρά στσ σκαλιά είναι και ο Λεωνίδας Κύρκος με τον μπερέ και τα γυαλιά 21 ετών τότε , που από το 1974 και μετά έλεγε στα περισπούδαστα προοδευτικά σριστερής κοπής μπαλκόνια : » κσι σύ ψηφοφόρε των άλλων κομμάτων.έλα στο κκε εσωτερικού 3 για να ζήσεις την δημοκρατία και την πρόοδο ).!!!@
    Ώωααα -γιούρια -όπα-ολέ-force-turbo …

    Μ

  4. Υπό την ασφάλεια του βιωμένου χρόνου, και μάλιστα ιστορικού χρόνου πλέον των 30-35 ετών κατ ελάχιστο ( για να αρχίσει η επιστημονική κάπως ασφαλής ιστορική έρευνα ), το ζητούμενο ποιός προκάλεσε τα ΔΕκεμβριανά και την μετέπειτα ανώμαλη κατάσταση που οδήγησε στον τραγικό για τους πολίες εμφύλιο πόλεμο – τα αποτελεσματά του διοχετεύτηκαν μετασχηματιστικά μέχρι και σήμερα και βλέποντας παραπέρα, τελικά το ποίος δημιούργησε όλη την ανώμαλη κατάσταση από το 1944-1959 με θύματα τους ίδιους τους πολίτες , καλά είναι οι ιστορικοί να αναλογιστούν σε επίπεδο μεγάλης ιστορίας—- ( το πρίσμα του ΓΕρμανικού Χεγκελιανού ιστορικισμού που αποτελεί και την πρωτοπορία της ίδιας της ιστορικής εποστήμης χρόνια τώρα)—, ποίοι δημιούργησαν κατά κύριο λόγο εμφυλιοπολεμικά την παραπάνω περίοδο.
    Η ερμηνεία της πεπονόφλουδας των Εγγλέζων και των ανταγωνισμών των μεγάλων, δεν ικανοπιέί τον παραπάνω πρωτοπορικά ποσοτικό ιστορικισμό, που καλά κάνει και ερευνά τις εσωτερικές δομές των συστημάτων και των συνθηκών που δημιουργούν το ιστορικό συμβεβηκός κάθε εποχή. Δηλαδή μια και αυτοστήριξη της ίδιας της ιστορίας , και όχι η παραπομπή σε ετερρονομημένες ερμηνείες.
    Εφ όσον η ηττημένη αριστερά το 1944 – το κκε ήταν ο ισχυρός βραχίονας της αριστεράς και τΟΥ ΕΑΜ και σε αυτό συμφωνούν όλοι οι ιστορικοί- οδηγήθηκε – και με δική της ευθύνη αποδοχής στην κατάπτυστη συμφωνία της βάρκιζας που δεν δόθηκε η γενική αμνηστία ( το ποιός επεδίωξε την κολοβωμένη αμνηστεία που απεδέχθη η αριστερά είναι προφανές συνειρμικά) εφ όσον τελικά αυτή η κολοβή αμνηστεία έπεσε σε βάρος της αριστεράς.
    ΤΟ σχήμα μοιάζει οξύμωρο λογικά αν κάποιος υποθέσει ότι την κολοβή αμνηστεία την επέβαλε η αριστερά. Γιατί γνωρίζει κανείς ότι ο ηττημένος θέλει να ταλαιπωρηθεί παραπέρα ???? όπως έγινε κατ ομολογία της ίδιας της τότε Δεξιάς και των κεντρών για την εφαρμογή της τακτικής των μετα την Βάρκιζα στρατοδικείων και εκτελέσων. Και τα έκτακτα στρατοδικεία γιατί στήθηκαν ώς έκτακτα σε καιρο ειρήνης που υπονοούνταν η εφαρμογή της συμφωνόας της Βάρκιζας. Εκτός και αν στην προδιάθεση των αστών πολιτικών για την συμφωνία της Βάρκιζας κυκλοφορούσε ώς προοπτική η ανώμαλη κατάσταση μετά την συμφωνία, που όμως το πάνω χέρι το είχε ο νικητής των ΔΕκεμβριανών και τότε δεξιό κεντρώο κράτος ( των αστών πολιτικών όπως οι ίδιοι αυτοονομάζονταν).
    Η συμφωνία της Βάρκιζας με την κολοβή αμνηστεία, επιδιώχθηκε από τους αστούς πολιτικούς ( άκαπνοι οι περισσότεροι χωρίς συμμετοχή στην Αντίσταση ) με στόχο την μετά την συμφωνία ανωμαλία σε βάρος της αριστεράς και της Εαμικής συμμετοχής- ουσιαστικά σε βάρος του μεγαλύτερου μέρους του λαού ( εκτός και αν λαός επιθυμούσε την Γερμανική κατοχή !!!) ώς ένα υπεραντιδραστικό status που ήθελε να επιβληθεί ( για τούτο και η θεσμοθέτηση των εκτάκτων στρατοδικείων ) με τον φόβο του κράτους και της ανελέητης συμπεριφοράς του απέναντι σε κάθε μεταπολεμική προοδευτικότητα που διαφαινόνταν και δικαιολογημένη ικανοποίηση απ την αντίσταση ενάντια στον κατακτητή. Η κατάληψη του κράτους απ τους υστερόβουλους αστούς πολιτικούς και προπολεμικές διαχειριστές των κρατικών ταμείων οδήγησε στην σκόπιμα κολωβομένη ( από θέση διαπραγματευτικής κρατικής ισχύος) αμνηστίας στην Βάρκιζα με μόνο στόχο την κατάληψη και εκμετάλευση του μεταπολεμικού και για χρόνια κράτους ( αυτό επιδιώχτηκε με την κατάληψη σκληρή πολιτική ) , για να μην σηκώσει χρόνια ο λαός της χώρας κεφάλι. Και αυτό επετεύχθει και εξηγεί και τον αυταρχισμό της δεκαετίας του 1950, και έτσι εξηγείται και η επίθεση του Μητροπολίτη κυκλάδων όταν το 1951 Δεκαπενταύγουστο επετέθηκε θβριστικά στον Πρωθυπουργό Νίκο ΠΛαστήρα, όταν αυτός με τα μέτρα εοιείκιας μιλούσε για μήνυμα αγάπης και καταλαγιασμού, και ο Δεσπότης Κυκλάδων τον καθύβρησε αισχρά παρουσία των επισήμων για τα μέτρα επιείκιας απέναντι στους Κουμονιστοσυμμορίτες υποδικνύομντας έτσι και την άποψη της ιεραρχίας για την συνέχιση των εξοριών των πολιτών και των έλτάκτων στρατοδικείων ακόμα και εκτελέσεων.
    Το όλο σύμπτωμα , υπό το ερώτημα καλά είναι να λαμβάνει υπ όψιν το λογικό και κοινωνικό παράδοξο, οι αστοί πολιτικοί να θέλουν δήθεν να επιτύχουν την κοινωνική ομόνοια με την χρήση της κολοβής αμνηστίας ??? Αυτό είναι και εκτός από αντιφατικό λογικά αλλά και περίεργο , αλλά ώς περίεργο εξηγεί, και την προδιάθεση με την οπία προέρχονταν στην Βάρκιζα οι αστοί πολιτικοί , που το μόνο που δεν ήταν ( ώς προδιάθεση ) ήταν η κοινωνική μεταπολεμική ομόνοια ο καταλαγιασμός των παθών και η πρόοδος της χώρας και των πολιτών.
    Και η Εκκλησία – η ιεραρχία της εποχής μέχρι το 1949 που πέθανε ξαφνικά επικεφαλής ήταν ο Δαμασκηνός- δεν έμεινε αμέτοχη στο συνολικό πρόταγμα των αστών πολιτικών για την κατάληψη παντί τρόπο του κράτους την εκμετάλευση και την καθήλωση αντιαναπτυξιακά – ή με σχέδιο συγκεκριμένης ανάπτυξης- που να διαιώνίζει τα οφίκια και συμφέροντα αυτών ( των αυτοονομαζόμενων με περηφάνια μάλιστα αστών πολιτικών ).
    Η συμβολικότερη μεταπολεμική ένδειξη την δεκαετία του 1950 της εκμετάλευσης του κράτους από τους σκοπιμιστές αστούς της πολιτικής στην συμφωνία της Βάρκιζας , δεν ήταν παρά η ελεύθερη και αφορολόγητη απ το κράτος οικιστική καθ ύψος που επετράπηκε για την αντιπαροχική δόμηση. Και διότι τα ωφέλη- αυτά που προσποριζόνταν το κράτος απ την φορολόγηση του δικαιώματος οικιστικού υψούν ( δικαιώματα ζωτικού χώρου ) ήθελαν να τα προσποριστούν οι ίδιοι ( όπως και έγινε ) αστοί πολιτικοί με τις αποφάσεις για τον ορισμό του Ζωτικού χώρου, που δεν τον εννούσαν αλλοιώς αλλά τον ζωτικό ιδιώκτητο για πάρτη τους χώρο. ΣΕ αυτό τον ζωτικό- ιδιοποιημένο χώρο- ακόμα και καθ ύψος και η ιεραρχία δεν ήθελε μα μείνει απ έξω. Και δεν έμεινε.

  5. Οι » αστοί πολιτικοί» και »τα δικαιώματα ζωτικού ( αστικού δηλαδή) χώρου»

    Ο ζωτικός χώρος δικαιώματά του , είναι λογική και εφηρμοσμένη πρακτική των ΗΠΑ , της πόλης που αλλάζει δέρμα σαν φίδι,κατά την περιγραφή της εκ των υστέρων παραστατικής εξελικτικής , για να περιγράψει την οικιστική και οικοδομική μεταμόρφωση του τοπίου της πόλης στα χρόνια της. Πρωτοεφαρμόστηκε στην επέκταση της Πόλης της Νέας Υόρκης στην απέναντι Ανατολική ακτή, πέρα απ την κύρια χερσόνησο του Μανχάταν και συνέχισε στην καθ ύψος εκμετάλευση των δομικών εξελίξεων και χρηματοδοτήσεων τους.
    Ο όρος » δικαιώματα ζωτικού χώρου » στην πορεία και σε διάφορες παραλαγές έλαβε την έκφραση » δικαιώματα καθ ύψος» όταν πέρα απ την οριζόντια γήινη εφαρμογή του αναζητήθηκε η καθ ύψος εκμετάλευση του κυβικού ελεύθερου και με λιγότερους περιορισμούς χώρου – δηλαδή του αέρα-. Το μεταμοντέρνα και περίπου φουτουριστικά κτίρια της Νέας Υόρκης που αποτελούν και μια αίσθηση γλυπτικής τοπιογραφίας , κατά την είσοδο απ στο λιμάνι της πόλης, στηρίχτηκαν ώς υπαρκτότητες αφού πρώτα λύθηκε και ερμηνεύτηκε εφαρμοστικά κατά πλάτος γής ο όρος » Δικαιώματα ζωτικού χώρου » και εξειδικεύτηκε ώς » δικαιώματα καα ύψος».
    »Ο ζωτικός χώρος» είναι ένοια κοινωνική και »η χωρικότητα» του ζωτικού χώρου είναι η οικονομική έκφανση ζωτικού χώρου.
    ΔΕν θα πρέπει να μας ξενίζει το φαινόμενο της μεταφοράς στην μεταπολεμική Ελλάδα του όρου » αστικού χώρου» και »αστικό τοπίο » και ώς αρχιτεκτονική και δομική έκφραση , υπονοώντας τον χώρο των αστών , έναντι της ώς πρίν τον πόλεμο της επικράτησης τοπιογραφικά της επαρχικής αναφοράς μέχρι και χωριάτικης αναφοράς οικιστικών και δομικών μορφών στην Ελληνική επικράτεια.
    Και βέβαια ο αστικός χώρος και το αστικό τοπίο , έθεταν και προυπέθεταν και τους όρους των αστικών δικαιωμάτων εννοιλογικά , μεταξύ των οποίων πρόβαλε η αναγκαιότητα της καθ ύψος οργάνωσης του αστικού χώρου, και κάτωαπ την ανάγκη των τεραστιών μεταπολεμικώ και μεταεμφυλιοπολεμικών αναγκών της κατεστραμένης το 1949 Ελλάδα.
    Εξηγείται απόλυτα ο αυτοχρησιμοποιούμενος όρος αστοί πολιτικοί , απ τους ίδιους. Γιατί ώς αστοί πολιτικοί έπρεπε να αποφασίσουν δια του κράτους ( αυτού που ήθελαν μεταπολεμικά να καταλάβουν και το κατέλαβαν) και της κρατικής εξουσίας και θέσμισης, για τον καταμερισμό και εφαρμοστικότητα των δικαιωμάτων του αστικού χώρου, που η συμβολιστική τους ήταν το κύριο αστικό τοπίο – ώς οικιστικός ιστός- τότε της πρωτεύουσας Αθήνας που ήταν και η έδρα του κράτους, αυτού του κράτους που εποφθαλμιούσαν μέσα στην κατοχή να καταλάβουν μεταπολεμικά , οικατέλαβαν μεταπολεμικά τεχνηέντως αυτοονομαζόμενοι αστοί πολιτικοί. Δεν είναι τυχαιότητα ούτε και ανααγκαιότητα η μεταπολεμική αντιπαροχική οργάνωση και λειτουργική – καθ ύψος για τα μεγέθη της τότε δίπατης και εξατομικευμένης οικογενειακά περίπου τα μέγιστα οικιστικής κυριαρχίας -και κάπου κάπου τρίπατης με τις δυνατότητες της εποχής. Μόνο που η αξία της καθ ύψος οργάνωσης του ζωτικού χώρου , και η όποια υπεραξία, δεν έπρεπε να περάσει δια του μηχανισμού της φορολογικής αναδιανομής του κράτους-όσο και αυταρχικού δομικά- στους πολίτες ώς αναδιανομή φορολογική, αλλά να μείνει κτήμα των κρατούντων που κατέλαβαν το μεταπολεμικό και μεταεμφυλιοπολεμικό κράτος. Και για τούτο η οικιστική καθ ύψος – τα δικαιώματα κυρίως του αστικού καθ ύψους χώρου- ποτέ δεν φορολγήθηκαν κυρίως την προβαλόμενη ώς αναπτυξιακή δεκαετία 1952-1963 και ιδιαιτερα στο 5ετές κυλιόμενο 1956, 1957,-1961,1962,1963.Γιατι η ύπαρξη πόρων μέσω του εγχρηματισμού της φορολόγησης θα έθετε επίμονα το στοιχείο της διεκδίκησης απ τους πολίτες και τις κοινωνικές δυνάμεις της διανομής και αναδιανομής των πόρων του κράτους απ την φορολόγηση. Οι αυτοονομαζόμενοι »αστοί πολιτικοί» ήξεραν καλά τι εννούσαν όταν έλεγαν ,με τον πρός ιδία χρήση όρο, υπονοώντας τα εγγεγραμένα απ τους ίδιους δικαιώματα της αστικής οργάνωσης ( με το δωρέαν αντιπαροχικό ύψος) πρός ιδιοποίηση, που θα εκχωρούσαν πελατειακά ώς κράτος.
    Αυτή η επεξεργασμένη προοπτική , και λόγω προπολεμικης τριβής και γνώσης με τις διαφαινόμενες εξελίξεις μεταπολεμικά, αυτών των πολιτικών που αυτονομάστηκαν » αστοί πολιτικοί», ήταν αδύνατο να τους οδηγήσει σε απόψεις κατευνασμού και κοινωνικής ομόνοιας ώς στόχευση μεταπολεμικά που θα υπονοούσε η αποφυγή των ΔΕκεμβριανών του 1944 και η συμφωνία για γενική αμνηστία στην Βάρκιζα. Ωρέγονταν τα κοσμικά αστικά σαλόνια και αστικές βεγγέρες , τις χρυσές λίρες και τα ιδιωτικά ωφέλη από τον εγχρηματισμό της κοινωνικής ζωής που τελικά τον επέβαλαν μετά το 1953, 1954 και με την γενίκευση οικιστικά της φορολόγητης καθ ύψος αντιπαροχής, ώς δικαιώματα των πολιτικών του αστικού χώρου, δηλαδή των αυτοαποκαλούμενων » αστών πολιτικών».

  6. Για- την αποχή των εκλογών του 1946, -μοιραία κατά πολλούς ή μαλλον τους περισσότερους μέχρι όλους μη εξαιρουμένης και της σοβαρής αναστοχαστικής διάθεσης της ίδιας της αριστεράς σκέψης του κκε στην βάση της σοβαρής αναδεκτότητας πολλές φορές και σιωπηρά- βρέθηκε ο αποδιοπομπαίος τράγος ο Νίκος Ζαχαριάδης ώς Γενικός Γραμματέας του κκε , ο οποίος δήθεν μόνος του κύρηξε και επέβαλε την μοιραία αποχή!!. Ο ιστορικός ,μηδενισμός είναι παρών, γιατί μόνος του ένας άνθρωπος – παρουσιαζόμενος ώς υπεράνθρωπος και άρχων του κακού- επέβαλε σε κεντρώους, αγροτιστές, φιλελεύθερους,δημοκράτες, στρατιωτικούς φιλελεύθερους και αποταχθέντες το 1935, πρώην Βενιζελικούς, ακόμα και μετριοπαθείς συντηρητικούς ακόμα και σκεπτόμενους μοναρχικούς, και στους πολίτες ψηφοφόρους της εποχης- οι γυναίκες δεν ψήφιζαν), αλλά και σε όλο το ηγετικό δυναμικό του κκε και της συνεργαζόμενης Εαμικής αριστεράς, πολλοί απ τους οποίους αμφισβητούσαν κάπως και ανοιχτά ακόμα τον ίδιο τον Ζαχαριάδη,.. επέβαλε λοιπόν ώς υπεράνθρωπος και κύριος των κοινωνικών σημασιών την » μοιραία αποχή» που βαρύνθηκε και βαρύνεται ακόμα δυό γενιές ιστορικές έρευνας για την τραγωδία του εμφυλίου καταστρεπτικού πολέμου και των συνεπειών του χρόνια ολάκερα για την Ελληνική κοινωνία και τους πολίτες.!!!
    Τέτοια απονομή δύναμης και πνευματικής επιβολής του κακού και πολεμοχαρούς αισθήματος- σαν μεγάλος αδελφός ακόμα και υπέρτερος του υπερανθρώπου του Νίτσε ή του Μεγάλου αδελφού του ολοκληρωτισμού του Τζωρτζ Όργουελ – στο έργο του 1984- δεν θα πρέπει να έχει στοιχειοθετηθεί στην ιστορική εξέλιξη σε άλλον άνθρωπο πέραν του Νίκου Ζαχαριάδη. !!!
    Η απολογιστικά ακόμα και μόνιμα διατυπωθείσα άποψη του Νίκου Ζαχαριάδη – αυτή που ακούγεται ώς ηχητικό και άκρως ιστορικό ενδιαφέρον ντοκουμέντο στο βίντεο του αφιερώματος εδώ απ το Νίκο Ζαχαριάδη- , που θέλει και τις όποιες απόψεις, αλλά εκ των υστερών διατυπωθείσες από τους περισσότερους, να αποτελούν οπορτουνισμό ( αυτό ήταν το λεξιλόγιο της εποχής μέχρι και τα συγχρονότερα χρόνια και της αριστεράς και της ιδεολογικών αναλύσεων), δεν είναι χωρίς σοβαρή ιστορική βάση, αν θέλουν κάποιοι ιστορικοί να αφήσουν τις ιστορικές και μεθοδολογικές δουλειές και τα ιστορικά ταμπελάτα στεγανά.
    Το σπρώξιμο του κατοχικού αντιστασιακού κόσμου, ακόμα και μεγάλου πλήθους στρατιωτικών σε που παραυρέθηκαν σε ανοιχτή συγκέντρωση του τότε κκε, στην πολιτική παρανομία με τα κάθε λογής Μεταξικά νομοθετήματα που έμειναν σε ισχύ, με αυταρχικά ψηφίσματα, με έκτακτα στρατοδικεία κρατικά μεθοδευμένα και ανοιχτές δημόσιες εκτελέσεις και συλλήψεις και φυλακίσεις, από
    το μετά την Βάρκιζα αντιδραστικό κράτος των αστών πολιτικών ,
    (που δια της κολοβής αμνηστίας της Βάρκιζας που επέβαλλαν στους ηττημένους των Δεκεμβριανών στόχευαν στην κοινωνική μεταδεκεμβριανή ηρεμία και κοινωνική ομόνοια- αυτό και αν είναι ιστορική πρωτοτυπία-) έσπρωξαν μεγάλο μέρος των πολιτών και στην αποχή και αργότερα στην προσπάθεια τους να αμυνθούν για τις ζωές τους , μετά τα απανωτά αντιδραστικά εξοντωτικά νομοθετήματα, με κορυφαίο το εξοντωτικό και αντιδραστικό κατάμαυρο και αντιανθρωπιστικό Γ ψήφισμα της Βουλής, που ακόμα και πολλοί βουλευτές των κυβερνητικών ετ,αίρων δεν το ψήδισαν πέραν των απεχόντων κεντρώων τότε και φιλελευθέρων βουλευτών οι περισσότεροι των οποίων απέίχαν, δεν – μεταξυ αυτών και ο Κώστας Καλκάνης ώς βουλευτής- και πέρασε με μειωμένη ουσιαστικά κυβερητική πλεοψηφία.
    Η αποχή του 1946 ήταν καταστρεπτική για την χώρα, είχε όμως μεγάλο βαθμό προσχεδιασμού από τους αστούς και αντιδραστικούς πολιτικούς σε βάρος της αριστεράς και του κκε – να τους σπρώξει στην αποχή – ο πυρήνας της μεθόδευσης ανιχνεύεται καθαρά στην κολοβή για αμνηστία συμφωνία της Βάρκιζας, που επεδίωξαν και επέβαλαν οι όσοι μέσα στην κατοχή και εκτός Ελλαδικού χώρου πολιτικοί μαζί με τους αντιδραστικούς κατοχικούς του Ελλαδικού χώρου για να καταλάβουν και να κυριαρχλησουν στο μεταπολεμικό κράτος. Τα όσα έγιναν ακόμα και τις δύο τελευταίες μέρες πρίν τις εκλογές και μια απέλπιδα προσπάθεια του Σιάντου – απουσία του Ζαχαριάδη για το εξωτερικό ( αυτό είναι απ τα μυστήρια ακόμα )- για να συμμετάχσχει τομκκε και η αριστερά στις εκλογές που απέριψε ο πρωθυπουργός κεντρώος Σοφούλης ( ιδιαίτερος του ήταν ο Λύχνος ) χωρίς ποτέ να εξηγηθεί αν η απόρριψη ήταν Εγγλέζικος δάκτυλος όπως αφέθηκε να εννοείται απ την απάντηση του Σοφούλη, όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι υπάρχει δόση ορθότητας ώς εκτίμηση του Ζαχαριάδη – στο ηχητικό ντοκουμέντο – περί οπορτουνιστικής διάστασης που θέλει το κκε και υπεύθυνο και για την αποχή και για τα μετέπειτα εμφυλιοπολεμικά, αλλά κυρίως τον Νίκο Ζαχαριάδη ώς κύριο και πανίσχυρο υπεύθυνο που επέβαλε και υλοποίησε την αποχή και τον μετέπειτα εμφύλιο πόλεμο.
    Δυστυχώς πλήν λίγων εξαιρέσεων ιστορικών ερευνητών- όχι τόσο πανεπιστημιακών- δεν γίνονται και πολλές αναφορές στα πρόσωπα που ώς πολιτικοί και με επιρροή απείχαν και μάλιστα ενεργητικά άλλοι και αποδεχόμενοι συμφωνίες άλλοι ( κάτω απ την πίεση του αντιδραστικού κράτους των αστών πολιτικών ) από τις εκλογές του 1946, ώς αντίδραση στην κρατική βιαιότητα με στόχο την ανάδειξη
    της δισλειτουργίας του ψευτοσυμφιλιωτικού αντιδραστικού δολοφονικού μορφώματος που παρουσιαζόνταν σαν κράτος- όπως ομολόγησαν αργότερα ωρισμένοι κεντρώοι απέχοντες πολιτικοί- στους διεθνείς οργανισμούς ( οι απεσταλμένοι παρατηρητές των εκλογών των διεθνών οργανισμών ονομάστηκαν » κουκουβάγιες» απ τους πολίτες).
    Καλά είναι πολλοί αχολούμενοι πανεπιστημιακοί τελευταία και όψιμα- δημοσιογράφοι- ερευνητές και κάθε ιδιώτης με ιστορικά για την εποχή ενδιαφέοντα, να ενσκυψουν καλύτερα- χωρίς ορολογικές και μεθοδολογικές δουλείες και υποχρεώσεις στην εποχή-.

  7. Ο/Η Η αντιπαροχή λέει:

    Ο όρος αντιδάνειο , κατά κόρον χρησιμοποιθήκε στην αρχιτεκτονική για να περιγράψει τις νεοκλασσικές μνημειακές κατασκευές στην Ελλάδα του 19ου αιώνα ώς επηρεασμένες απβτα μνημειακά έργα της δύσης και του Βορρά ( ιδιιτερα των Μαρμάρινων προσόψεων) , που δανείστηκαν απ την αρχαιοελληνιή αρχιτεκτονική , μια και δεν ήταν δόκιμος άλλος σχετικός αναφορικά με την τεκτονική όρος π.χ αντίτεκτονική).
    Στον όρο προσδιορίζεται με το αντί ( δείχνει κύρια το αντίθετο εννοιολογικά) βρέθηκε ο νεολογισμός σε περιεχόμενο : »αντιπαροχή» που ακούγεται δεν μοιάζει αδόκιμος.
    Η αντιπαροχή δεν είναι παρά η επιστροφή του των όσων όφείλει ο αντιπάροχος στον αρχικό πάροχο λόγω της αρχικής σχέσης παροχής.
    Στο μεταπολεμικό πρώτιστα επιδιωχθέν οικονομικό “»αναπτυξιακό» σύστημα της Ελλάδος, η αντιπαροχή εννούσε την επιστροφή μέρους των ωφελημάτων από το αφορολόγητο δικαίωμα δομικού υψούν που τύγχαναν τα συμφέροντα δόμησης, στους αρχικούς παρόχους ( δηλαδή τους κρατουντες του κράτους που επέβαλαν το αφορολόγητο).
    Και αυτή η επιστροφή ωφελημάτων από τους αντιπαρόχους στους αρχικούς παρόχους , ήξερε καλά τι σηματοδοτούσε ο αστός ( δεν το έκρυβε ποτέ ) πολιτικός Σπύρος Μαρκεζίνης το 1953 όταν με την υποτίμηση της δραχμής είπε χωρίς να το κρύβει, : σας εξασφαλίζω 10-12 χρόνια δεξιάς κυριαρχίας».Και δεν έπεσε ούτε μέρα έξω.
    Ο Σπύρος Μαρκεζίνης ήταν πραγματικά αστός πατερναλιστής όμως πιλιτικός, που δεν δεχόνταν οι αντιπάροχοι να θέλουν να καβαλήσουν τον πάροχο , γιατί ήξερε ότι ο πραγματικός αστισμός θα καταλήξει μικροαστισμός του ρετιρέ και της καθ ύψος κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Η δυναμική όμως των αντιπαρόχων στο χέρσο οικιστικά και οικοδομικά -έμπεδο-τοπίο της μεταπολεμικής Ελλάδος ήταν αδύνατο να συγκρατηθεί από τις αστικές νόρμες με μακρύτερη προοπτική του Μαρκεζίνη.
    Πολύ σύντομα τον ξαποστείλανε , και ο Σπύρος Μαρκεζίνης ο Πίπης ( κατά την κρατούσα οικογενειακή ορολογία του που του άρεσε και αυτού) έμεινε να συτοαποκαλεί- ο ίδιος-τις πολιτικές του επιλογές μετά το 1954 , ώς «ατυχείς».
    Τα ρετιρέ ή τα διαμερίσματα της Πατησίων και της Κυψέλης στην Αθήνα ( δηλαδή τα κλουβιά καθ ύψος) απετέλεσαν για χρόνια τους χώρους της εκπόρευσης των πολιτικών αναπτυξιακών επιλογών της χώρας και μαζί και προνομοιακά προικώα για τους μεταπολεμικούς τεμπελο-στραβόμαγκες.
    Το παραγωγικό μοντέλο της χώρας ώς ισόρροπος συνέχεια και σε δομικές σχέσεις αμαπτυξιακά : πρωτογένεια ( αγροτική πσραγωγή) -δευτορογένεια ( βιοτεχνία -βιομηχανία) και υπηρεσίες είχε δρομολογηθεί στον χρόνο.

Αφήστε το σχόλιό σας

XHTML: You can use these html tags: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

            









Copy Protected by Chetan's WP-Copyprotect.