Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Της Νόνης Σταματέλου

Στα χρόνια εκείνα τα δύσκολα, στο χωριό μας έτυχε να έρθουν και κάποιες δασκάλες, μετρημένες στα δάχτυλα βέβαια, που με τη ζεστασιά τους χουχούλιασαν την ψυχή μας, μας έμαθαν γράμματα, μας δίδαξαν τον σεβασμό στον άλλον, μας είπαν ιστορίες, μας έδωσαν χαρά. Εμένα προσωπικά μ΄έκαμαν ν΄αγαπήσω το δασκαλίκι.

Η Φρόσω ήταν πολύ όμορφη κι΄έμενε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στου Λάρα, στην πέρα γειτονιά, στα Ροντογιανέικα. Το σπίτι της δασκάλας! Πώς φάνταζε στα μάτια μας! Σαν ιερό μας φαινόταν εκείνο το απλό χωριάτικο σπίτι γιατί ήταν το σπίτι που μέσα έμενε η δασκάλα. Είχε άσπρη επιδερμίδα, ρόδινα μάγουλα και μια ξανθιά κοτσίδα τυλιγμένη σ΄έναν περίτεχνο κότσο στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Φορούσε πάντα μακριά μανίκια και φούστες λίγο κάτω απ΄το γόνατο. Την είχα για λίγες ώρες όταν απουσίαζε ο δάσκαλος της τάξης μου.

Μας μοίραζε εικονίτσες με αγίους. Στα μεγάλα διαλείμματα, καθόμαστε στο προαύλιο κοντά της και τη θαυμάζαμε γιατί ήξερε πολλά πράγματα και μιλούσε γλυκά. Ήταν μεγάλη η χαρά μας όταν μας άγγιζε καμιά φορά το χέρι της.

Η δασκάλα η Δήμητρα ήταν η δασκάλα των πρώτων τάξεων, εκεί που ο ενθουσιασμός μου με τα βιβλία και το σχολείο ήταν ασυγκράτητος.

Μελαχροινή, ψηλή, με μαύρα μαλλιά και κότσο αλλά σε στυλ «μπανάνα». Είχε πολλή υπομονή και νοιώθαμε την αγάπη της. Μερικές φορές μας έφερνε και καραμέλες, σαν επιβράβευση για τις σωστές απαντήσεις. Η αλήθεια είναι πως είχα φάει πολλές καραμέλες.

Πηγαινοερχόταν καθημερινά στη χώρα με το λεωφορείο. Όλα τα αγαπούσα πάνω στη δασκάλα μου, ακόμα κι΄ένα δάχτυλό της που το είχε χτυπήσει και δεν είχε κανονικό νύχι. Κατά τ’ άλλα είχε πολύ ωραία λευκά δάχτυλα, όπως άλλωστε όλες οι δασκάλες κι εμείς τα ζηλεύαμε καθώς τα συγκρίναμε με τα ροζιασμένα χεράκια των μανάδων μας.

Η τρυφερότητά της, παρ’ ότι ήταν αυστηρή στο μάθημα, μας άγγιζε. Η παραστατικότητά της όταν μας διάβαζε τους μύθους του Αισώπου, με καθήλωνε.

Τι θα γίνει όταν μεγαλώσεις; με ρωτούσαν, ο μπακάλης, ο παπάς, οι γείτονες, όλοι. Δασκάλα, απαντούσα με σιγουριά κι εκείνα τα χρόνια ακουγόταν στ΄αυτιά των μεγάλων σαν κάτι πολύ σπουδαίο. Οι δάσκαλοι έλεγαν πως ήμουν πολύ έξυπνη αν και λίγο τεμπέλα, πως είχα τα πιο καθαρά τετράδια και πως έγραφα ωραίες εκθέσεις. Κυρίως όμως, αυτό για το οποίο με επαινούσαν ήταν ο γραφικός μου χαρακτήρας.

Θυμάμαι μια φορά που με έστειλε η μάνα να πάρω αλάτι απ΄το μαγαζί του μπάρμπα Νιόνιου του Αργανιά, εκείνος μόλις του έδωσα τα λεφτά, με κοιτάζει με θαυμασμό και μου λέει. Μα τόσο καλά γράμματα κάνεις Νόνη μου και το κουβεντιάζουν στο χωριό; Κοκκίνησα απ΄τη ντροπή ή απ΄τη χαρά μου.

Να, πάρε δω ένα χαρτί και γράψε να ιδώ κι εγώ. Και μου δίνει ένα παλιό τετράδιο που είχε στο εξώφυλλο μια κόκκινη φλόγα και μέσα έναν μαύρο στρατιώτη οπλισμένο. Το ανοίγω και τι γράφω; Λίγους στίχους του Κώστα Ουράνη που είχα μάθει απέξω και για κάποιο λόγο με κυνηγούσε το νόημά τους για πολλά χρόνια μετά. «Τώρα γυρίζω και κοιτάζω και τη ζωή μου αναμετρώ/Πόσο μεγάλη ήταν η φόρα, πόσο το πήδημα μικρό».

Ήμουν στην Τετάρτη Δημοτικού.

Ακόμα θυμάμαι τα εκφραστικά ματάκια του καλωσυνάτου μπάρμπα Νιόνιου

«Σαν κι΄είναι τσ’ γραφομχανής…!»