Μια παρέμβαση συγγενών του Σπ. Μικρώνη αναφορικά με το χειρόγραφο της Πόπης-Μάλφα Ζακυνθινού
Ο Σπύρος Μικρώνης με την αδερφή του Κωνσταντίνα (Τζαβέλαινα) και τη μητέρα τους
Αναφορικά με το 4ο μέρος του χειρογράφου της Πόπης Μάλφα-Ζακυνθινού, που έχουμε ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό να δημοσιεύουμε, λάβαμε από την κα Αγγελική Λάμπρου Μικρώνη την ακόλουθη ηλεκτρονική επιστολή, με την παράκληση της δημοσίευσης:
«Στην ενδιαφέρουσα αφήγηση της Πόπης Μάλφα-Ζακυνθινού υπάρχουν ορισμένες αβλεψίες:
Ο Σπύρος Μικρώνης ήταν Κρεβέτης στο παρατσούκλι και όχι Φάνης. Ο Σπύρος Μικρώνης δεν ήταν μέλος της ΕΠΟΝ, ούτε σε άλλη οργάνωση.
Συνελήφθηκε γιατί ήταν αδελφός της Κωνσταντίνας Μικρώνη-Κατωπόδη (Τζαβέλαινα) που ήταν προβεβλημένο στέλεχος της Αντίστασης. Φονεύθηκε στον Φρυά μετά από βασανιστήρια. Στην θανάτωσή του δεν ήταν παρούσα η μάνα του, Θεοδούλη Μικρώνη.
Η οικογένεια του δίδυμου αδελφού του, Λάμπρου Μικρώνη, ακόμη και σήμερα, αναζητά τα οστά του ώστε να τοποθετηθούν στον οικογενειακό τάφο στους Πηγαδισάνους.
Τα ονόματα που ήταν παρόντα στην θανάτωση του Σπύρου Μικρώνη ήταν γνωστά σε στελέχη της Αντίστασης και της Αριστεράς στην Λευκάδα, αλλά επιμένουν να τα κρύβουν (γιατί;). Χρόνια πριν σε έκθεση φωτογραφίας από το αρχείο του Φώντα Κατωπόδη, στην Καρυά, είχαν αναγραφεί, αλλά εξαφανίστηκαν αυθημερόν άγνωστο πάλι γιατί!…
Μάρτυρες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην εύρεση των οστών του για να μην είναι αγνοούμενος όπως και κατά την επίσημη πολιτεία.
Με εκτίμηση
Αγγελική Λάμπρου Μικρώνη».
Από την πλευρά μας να σημειώσουμε ότι είναι πράγματι οδυνηρό και απάνθρωπο, πέρα από κάθε λογική, ιδιαίτερα για έναν μικρό τόπο όπως είναι το νησί μας, η Λευκάδα, που μέχρι σήμερα, 73 χρόνια μετά τη δολοφονία, δεν έχουν βρεθεί ακόμα τα οστά του Σπύρου Μικρώνη ώστε να αποδοθούν στους εν ζωή συγγενείς του και να ενταφιαστούν στον οικογενειακό τάφο. Είναι σίγουρο ότι πολλοί θα ήταν αυτοί που ήξεραν. Κάποιοι φαίνεται να σιώπησαν μέχρι το θάνατό τους. Αν γνωρίζει κανείς κάτι σχετικό απευθύνουμε έκκληση να επικοινωνήσει, έστω και τώρα, με τους συγγενείς του παλικαριού.
Συνέβαινε συχνά την εποχή εκείνη να αλλάζουν για ευνόητους λόγους τα ψευδώνυμα αυτών που συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις.
Ο Σπύρος Μικρώνης καταγράφεται ως μέλος της ΕΠΟΝ σε μια σειρά βιβλιογραφικές αναφορές. Ενδεικτικά αναφέρουμε: Πανταζής Ν. Παπαδάτος, «Ήρωες και Μάρτυρες της Λευκάδας», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1982, σελ. 152. «Έπεσαν για τη ζωή – Ήρωες-μάρτυρες λαϊκών, απελευθερωτικών αγώνων», Τόμος τέταρτος Β΄, Έκδοση της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, Αθήνα 2001, σελ. 294. Χειρόγραφο Γιώργου Λογοθέτη, Λευκάδα 1988 [αδημοσίευτο]).
Και για τις ιδεολογικές κομματικές αντιπαλότητες στην πρωτεύουσα και των νέων – τα πράγματα στην Αθήνα με την νεολαία της εποχής πήραν άγριες διαστάσεις- ονόματα εκδικητών αντεκδικητών και κάθε λογής τιμωρών ένθεν κακείθεν δεν γίνονται γνωστά, παρά σε αποσπασματικές μικρές αναφορές αν κάποιος τολμηρός γράψει αν – είναι πολύ λίγες οι αναφορές και σε όχι ευρέως αναγνώσιμα κυρίως περιοδικά και υπό μορφή σχολιασμού ή επιστολών επικοινωνίας εκάστοτε.
Δεν μίλησε ποτέ κανένας κάπως συνολικότερα, δεν ενδιαφέρθηκε και τόσο η ιστορική ερευνητική μια και η ιστορική έρευνα ακομα στις μέρες μας επίσημα ασχολείται με την ένταξη των κάθε λογής συμβάντων σε μακρότερες συνεχόμενες ερμηνευτικές δομές. Και ακόμα βέβαια και στα αμέσως επόμενα χρόνια μετά την δεκαετία του 1940 δεν αποτελούσε ιστορική έρευνα το να ασχοληθεί κάποιος με πρόσφατα παρελθοντικά γεγονότα, μια και δεν είχε παρέλθει ο απαραίτητος βιωμένος ελάχιστος χρόνος, κατά τις επιστημολογικές – και ορθά- επιταγές. Υπήρχε βέβαια και το γεγονός της αυταρχικότητας και των των δεκαετιών των ετών 1947-1974, και τα ταμπού που έθετε.
Τα τελευταία χρόνια και μετά κάποιες νέες τάσεις ιστορικής ερεύνης άρχισαν κάποιες αναφορές ποιο συγκροτημένες για την έρευνα και άλλων πηγών- προφορικών αφηγήσεων – και στο πλαίσιο της επίκλησης του αντιδογματισμού στην ιστορική έρευνα που συνιστά η έρευνα των πήγών. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά οι ζώσες μαρτυρίες άρχισαν ηλικιακά να εκλείπουν και να αμβλύνεται και η διάθεση για αφηγήσεις πλέον των γεροντικών ανοιών και της αδυναμίας ενθυμήσεων φυσικά στους εναπομείναντες ηλικιωμένους.
Να σημειωθεί εδώ και η θαρραλέα στάση το 1944 κάποιου νεαρού της εποχής ( είχε γεννηθεί το 1921) σχετιζόμενου με την Λευκάδα που στο πλαίσιο των ιδεολογικών αντιπαλοτήτων στην τότε αστική αστική νεολαία της Αθήνας, δεν αρνήθηκε να πάει στην κηδεία του άδικα δολοφονηθέντα συνομηλικού του νεαρού , παρά τις απαγορεύσεις που είχαν ενσπείρει οι ιδεολογικοί αντίπαλοι του δολοφονηθέντα να μην παραστούν στην κηδεία.
Ο Θαρραλέος αυτός τότε νέος – της αστικής Αθηναικής ζωής ( με καταγωγή απ την Λευκάδα ) και των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων της πρωτεύουσας… δεν λογάριασε τις απειλές, λόγω των ΄ιδεολογικών παθών και αφορισμών που είχαν αναπτυχθεί και λόγω νεανικής ορμής και στην πρωτεύουσα ακόμα και στα ποιο πνευματικά ανεβασμένα στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας.
Το όλο φοβιστικόεκ δικητικό-αντεκδικητικό διχαστικό αυταρχικό απεξέργαστο τοπίο που η Ελληνική κοινωνία βίωσε όλο τον 20ο αιώνα με τους διχασμούς τα πολιτικά πάθη για την κατάληψη της εξουσίας ( αυτό αποτελεί μόνιμη επωδό της Ελληνικής πραγματικότητας) , ενισχυόμενο και απ την πείνα και τον φόβο της κατοχής και μορφοποιούμενο σε εμφύλια σύρραξη αμέσως μεταπολεμικά ( όταν η χώρα έπρεπε να κυτάξει μπροστά και τις πολιτειακές αυταρχικότητες ως το 1974, τροφοδότησαν και τους φόβους και τις καχυποψίες και ωφελιμισμούς εξατομικευμένους, και απέτρεψαν κάθε διάσταση αναστοχασμών , προσωπικών υπόρρητων επεξεργασιών, αποδοχής λαθών και υπερβάσεων εξατομικευμένων λογικών… και οδήγησε σε γενικευμένες καταστάσεις προσχηματισμών, κρυψίνοιας, υποκρισίας, ….
και προς τούτο λίγο ακούστηκε και λίγο αξιολογήθηκε και λίγο εισπράχθηκε η αμέσως μετά το 1974 δημόσια άποψη του Κ.Καραμανλή ( αυταρχικός προδικτατορικά αλλά με διάθεση δημοκρατίας μετά από 11 χρόνια αυτοστοχασμού του ), ότι : » πάμε με διαφάνεια και φανερούς πολιτικούς φίλους και φανερούς πολιτικούς αντιπάλους».
Το κράτος χρόνια – την δεκαετία του 1980 και νωρίτερα και ως τώρα- δεν αρνήθηκε την απόδοση οστών νεκρών του εμφυλίου πολέμου στους συγγενείς από τα στρατιωτικά νεκροταφεία Βεύης και Φλώρινας, και μάλιστα τότε με κρατική δαπάνη εκσκαφής και πληρωμής του μεταλλικού κουτιού για την παραλαβή απ τους ενδιαφερόμενους συγγενείς. Ήταν στρατεύσιμοι του Εθνικού στρατού το 1946-1949 που έχασαν την ζωή τους στις μάχες του εμφυλίου΄. Ασφαλώς και για τους νεκρούς αντάρτες δεν θα υπήρχαν στοιχεία μια και τότε στις αγριότητες των μαχών δεν θα υπήρχε και μεγάλο ενδιαφέρον για την ταξινόμηση και τακτή ταφή των ανταρτών που μαζικά έχααναν την ζωή τους στις μάχες ή από εκτελέσεις επί τόπου στις συλλήψεις. Αλλά για το τελευταίο δεν υπάρχουν παραπέρα γνώσεις.
Το ζητούμενο είναι σε κάθε περίπτωση που αυτά τα τραγικά γεγονότα τελέστηκαν – οι νεκροί είναι νεκροί όπου και να ήταν ως αντιμαχόμενοι- καλά είναι να μην υπάρχουν σκοπιμότητες ακόμα και για την αποκάλυψη της τοποθεσίας που πετάχτηκαν, αν δεν κηδεύτηκαν τακτικά.
Και το ίδιο το κράτος – να μην υπάρχει διαμαρτυρία πάντα ως προς το »επάρατο κράτος»… – έδειξε τον δρόμο απόδοσης των νεκρών στους οικείους απογόνους.
Τα χρόνια μετά από τα δύσκολα και τραγικά γεγονότα της χώρας πέρασαν…..Καλά είναι να υπάρχει και μια χωρίς φόβο και πάθος θεώρηση της ιστορίας πλέον.
Εφ όσον τα οστά του νεκρού δεν βρέθηκαν ( δηλαδή δεν βρέθηκε ο νεκρός του Σ.Μικρώνη) ανεξάρτηταε την αιτία μη ανεύρεσης , τότε ισχύει ότι : «» ανδρών επιφανών πσσα η γη τάφος «».