Την άμεση προκήρυξη θέσης Γενικού Ιατρού στο Μεγανήσι ζητά ο βουλευτής Λευκάδας
Τον κίνδυνο να βρεθεί το Μεγανήσι Λευκάδας χωρίς Γενικό Γιατρό, καταγγέλλει ο βουλευτής Θανάσης Καββαδάς σε αναφορά που κατέθεσε στον υπουργό Υγείας, ζητώντας να δρομολογηθούν άμεσα οι διαδικασίες ώστε να λυθεί το νέο πρόβλημα στις παροχές δημόσιας υγείας που προκύπτει για τους κατοίκους του νησιού, λόγω μη επαρκούς ιατρικού προσωπικού.
Ο βουλευτής στην αναφορά διαβιβάζει σχετικό έγγραφο του Δήμου Μεγανησίου, όπου περιγράφεται η αγωνία των κατοίκων λόγω της συνταξιοδότησης του γενικού γιατρού που υπηρετεί στο νησί στο τέλος του έτους, υπογραμμίζοντας ότι πρέπει να δοθεί λύση που να εξασφαλίζει την απρόσκοπτη παροχή υπηρεσιών υγείας στους μόνιμους κατοίκους αλλά και στους επισκέπτες.
Ο κ. Καββαδάς ενημερώνει το υπουργό ότι ο γενικός γιατρός έχει εκφράσει εγγράφως την επιθυμία να παρέχει τις υπηρεσίες του και μετά τη συνταξιοδότησή του εφόσον το επιτρέψουν οι αρμόδιες υπηρεσίες.
Στο πλαίσιο αυτό ο βουλευτής ζητά από τον υπουργό να αξιοποιήσει την επιθυμία του απελθόντος γιατρού και να εξακολουθήσει να υπηρετεί στο Μεγανήσι ώστε να μην υπάρξει κενό ιατρικής φροντίδας για τους κατοίκους και παράλληλα να κινηθούν άμεσα οι διαδικασίες προκήρυξης για την κάλυψη της θέσης Γενικού Γιατρού στο νησί.
Για να δείτε την αναφορά πατήστε εδώ
Ο Κεφαλλονίτης Γεράσιμος Αλιβιζάτος υπήρξε υπουργός υγιεινής το 1936-1938 επί Μεταξά , πανεπιστημιακός καθηγητής ως το 1960 και μόνιμος μεταπολεμικά σύμβουλος ως τον θάνατό του -το 1976- του Ελληνικού κράτους για τα θέματα υγιεινής και δημόσιας υγείας. Από τους μετέπειτα ιατρούς- φοιτητές από την δεκαετία του 1930 ως το 1960 θεωρείτο δύσκολος καθηγητής, με ένταση στην προφορική εξέταση, ακούραστος μέχρι εργασιομανής, με ιδιαίτερη προσήλωση στην πρόληψη και την υγιεινή και χωρίς να ψάχνει τις λύσεις στις τότε ιατρικές καινοτομίες που και η μεταπολεμική Ελλάδα και οι τότε υποδομές της δεν μπορούσε να παρακολουθήσει και που οι ιατρικές λύσεις έπονται για την υγεία ως μαζικό φαινόμενο της πρόληψης. Η προσηλωσή του στην στην πρόληψη και στις απαραίτητες συνθήκες υγιεινής που πρέπει να εξασφαλίζονται απ το κράτος και τους πολίτες, έπαιρναν την μορφή ιδεολογίας για τον ίδιο, τόσο που αρκετοί τότε κακεντρεχείς του ιατρικού επαγγέλματος λόγω τσεπικού έφταναν σε σημείο να τον χαρακτηρίσουν και προσκωλυόμενο στον Μαρξισμό- κοινωνική ρετσινιά της εποχής- μια και κατά τον Μάρξ η ιδέα παραγάγει υλικά αποτελέσματα. Τα υλικά αποτελέσματα στην περίπτωση εδώ, ήταν οι εισπράξεις που έβλεπαν ότι θα έχαναν τα ιατρικά κατεστημένα της εποχής,απ την προοδευτική βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και υγιεινής στην χώρα. Ο Γεράσιμος ( Γερασιμάκη τον φώναζαν ) Αλιβιζάτος όμως δεν ήταν ο άνθρωπος – ήταν και Κεφαλλονίτης- που ούτε λογάριαζε ούτε φοβόνταν τον κάθε φιλόδοξο τσεπικά ιατρό , πολλοί απ τους οποίους υπήρξαν και φοιτητές του τα προπολεμικά χρόνια και την δεκαετία του 1945-1955, που έβγαιναν στο επάγγελμα. Να σημειωθεί ότι στην Κεφαλλονίτικη ιατρική οικογένεια καταγωγής του αυτή των Αλιβιζάτων, υπήρχε και η φήμη των νευρικών με την έννοια της προσκόλησης των στις απόψεις των. Μετά το 1946 ο Γερασιμάκης Αλιβιζάτος υπήρξε μόνιμος σύμβουλος των υπουργών υγείας , με ισχυρή παρέμβαση για τα θέματα υγιεινής του πληθυσμού και βελτίωσης των συνθηκών της δημόσιας υγείας, με προτάσεις για την αναγκαιότητα ευρείας χρήσης του σαπουνιού, της επέκτασης της υδροδότησης ( τρεχούμενο νερό ), της οργάνωσης των χώρων υγιεινής των κατοικιών , και της αναγκαιότητας της πρωτε’ι’νικής βελτίωσης της διατροφής ( η ποσότητα της οποίας την αρχή την δεκαετίας του 1950 ήταν εεξόχως χαμηλή στην Ελλάδα ). Το 1956 πρωτοστάτησε στην ίδρυση της ψυχιατρικής εταιρείας και απ την θέση του υπήρξε ένθερμος συμπαραστάτης της εταιρείας αυτής. Σε αυτόν οφείλεται το σχέδιο της ταχείας εκπαίδευσης – μετεκπαίδευσης των Ελλήνων ιατρών την δεκαετία του 1950 στην Αμερική- ιδέα που είχε αρχίσει απ τον ίδιο μέσα στο σχέδιο Μάρσαλ- για να καλύπτονται όσο δυνατόν και οι όσες αναγκαιότητες προωθημένης ιατρικής φροντίδας στην Ελλάδα, με την τεχνογνωσία που θα έφερναν στην χώρα οι μετεκπαιδευθέντες ιατροί. Εδώ σε αυτό το σημείο οργανώθηκε και η κοινωνική αναγνωρισιμότητα επωνύμως του ιατρικού καθηγητικού μεταπολεμικού ιστού σε διάφορες ειδικότητες και ιατρικές καθηγητικές καριέρες με φήμη και μεγάλες εισπράξεις. Η πρωτοβάθμια υγεία , μέσω της υποχρεωτικής διασποράς των ιατρών στην Ελληνική επαρχία και στα χωριά που υποχρεωτικά έμεναν για κάποια χρόνια….( στην πορεία ξέπεσε η λειτουργική στον όρο ετήσια αγροτική υποχρέωση του ιατρικού επαγγέλματος).. ήταν η κύρια δομή του συστήματος υγείας της χώρας… σε συνδυασμό με την κάλυψη των σοβαρότερων περιστατικών όταν απαιτούνταν στο κέντρο. Η βελτίωση του προσδόκιμου ζωής και η αύξηση του μέσου όρου ζωής στην μεταπολεμική Ελλάδα και μέχρι τις μέρες μας-απ τα ψηλότερα όρια στον κόσμο- ήταν και είναι αποτέλεσμα της βελτίωσης της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας από τα αμέσως μεταπολεμικά χρόνια.. και με κύρια άκαμπτη συμμετοχή του Κεφαλλονίτη Γερασιμάκη Αλιβιζάτου. Που πρόλαβε και είδε τα αποτελέσματα των προσπαθειών του πρίν πεθάνει το 1976- το προσδόκιμο ζωής του Ελληνικού πληθυσμού και τότε είχε πάρει την ανιούσα για τα καλά-. Και περί το τέλος της ζωής του, όταν παλαιότερη μαθητές του ως ιατροί είχαν επαφή μαζί του , τους έλεγε : » μα έπρεπε να αυξηθεί ο πλούτος της Ελλάδος και δεν υπήρχαν πόροι προς τούτο μεταπολεμικά ». ( Αφήγηση ιατρού προπολεμικού φοιτητή του Γερασιμάκη Αλιβιζάτου ) μετέπειτα ονομαστού καθηγητή της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Στις μέρες μας το κράτος δεν μπορεί και δεν θέλει να καλύψει την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας στο Μεγανήσι. Και κανένας Ιατρός δεν θέλει να πάει ως για την πρωτοβάθμια φροντίδα. Ασφαλώς και η εκπαίδευση αυξημένη και προωθημένη ( σχετικά μα τα παλαιότερα χρόνια) και στην ιατρική στις μέρες μας εξημερώνει τα ήθη και τους χαρακτήρες των εκπαιδευομένων… άρα και των ιατρών.
Ο Γερασιμάκης Αλιβιζάτος υπήρξε … νευρικός.